Аилә нараһатчылығы

«Атамын өлүмүндән чох кечмәмиш әрим мәнә деди ки, башга гадынла ҝөрүшүр, — дејә Ҹанет бөлүшүр. — Бунун үстүндән чох кечмәмиш о, ҝөзләнилмәдән пал-палтарыны јығды вә видалашмадан вә мәни ики ушагла гојуб ҝетди». Ҹанет иш тапды, лакин маашы евин ипотека кредитини өдәмәјә чатмырды. Амма онун дәрди тәк бу дејилди. О дејир: «Үзәримә дүшән јени мәсулијјәтләрә ҝөрә һәддән артыг нараһат идим. Өзүмү ҝүнаһкар һесаб едирдим ки, ушагларыма башга валидејнләр гәдәр баха билмирәм. Һәтта индијә кими нараһатам, ҝөрәсән, инсанлар мәним вә ушагларым барәдә нә дүшүнүрләр. Бәлкә дә фикирләширләр ки, әлимдән ҝәләни етсәјдим, аиләм дағылмазды».

Дуа Ҹанетә һиссләрини ҹиловламаға вә Аллаһла достлуғуну мөһкәмләндирмәјә көмәк едир. О дејир: «Фикирдән ҝеҹәләр јата билмирәм. Чүнки сүкут чөкүр, онларла баш-баша галырам. Фикирләри башымдан атыб јатмаға мәнә дуа вә Мүгәддәс Китаб көмәк едир. Ән севдијим ајәләр Филиппилиләрә 4:6, 7 ајәләридир: “Һеч нәјә ҝөрә нараһат олмајын. Һәр мәсәлә барәдә диләјинизи дуа вә јалварышла, шүкр едә-едә Аллаһа билдирин. Онда Аллаһын һәр бир ағылдан үстүн олан сүлһү үрәјинизи вә фикирләринизи... горујаҹаг”. О гәдәр ҝеҹәләри дуа илә кечирмишәм ки! Вә һәр дәфәсиндә Аллаһын вердији гәлб раһатлығыны дујмушам».

Иса пејғәмбәрин дуа илә бағлы дедији нөвбәти сөзләр һәр нөв нараһатчылыға аиддир: «Атаныз сизин нәјә еһтијаҹ дујдуғунузу Ондан истәмәздән әввәл билир» (Мәтта 6:8). Лакин биз јенә дә Аллаһдан көмәк диләмәлијик. Чүнки дуа Аллаһа јахынлашмағын башлыҹа үсулудур. Бунун сајәсиндә «О да сизә јахынлашаҹаг» (Јагуб 4:8).

Бәли, дуа садәҹә үрәјимизи бошалдыб өзүмүзү јахшы һисс етмәк үчүн бир васитә дејил. «Дуалары ешидән» Јеһова Аллаһ һәмчинин Ону иманла ахтаранлар үчүн һәрәкәтә кечир (Зәбур 65:2). Елә буна ҝөрә дә Иса пејғәмбәр давамчыларыны һәмишә дуа етмәјә вә руһдан дүшмәмәјә сәсләјирди (Лука 18:1). Биз Аллаһдан даима рәһбәрлик, көмәклик диләмәлијик вә әмин олмалыјыг ки, О, бизи мүкафатсыз гојмајаҹаг. Биз һеч вахт Аллаһын һәрәкәтә кечмәк истәјинә вә буна габил олдуғуна шүбһә етмәмәлијик. Даима дуа етмәјимиз бизим әсил иман саһиби олдуғумузу ҝөстәрир (1 Салоникилиләрә 5:17).

ИМАН САҺИБИ ОЛМАГ НӘ ДЕМӘКДИР?

Бәс иман нәдир? Иман Аллаһы бир варлыг кими танымаг демәкдир (Јәһја 17:3). Биз буну, илк нөвбәдә, Мүгәддәс Китабы охујуб Аллаһын дүшүнҹә тәрзини мәнимсәмәклә едирик. Орадан биз өјрәнирик ки, Аллаһ һәр биримизи ҝөрүр вә бизә көмәк етмәк истәјир. Лакин әсил иман Аллаһ һагда сәтһи билик әлдә етмәкдән даһа чох шеји өзүнә дахил едир. Буна һәмчинин Аллаһла һөрмәтҹил достлуг мүнасибәтләри дә дахилдир. Киминләсә бир ҝүнүн ичиндә дост олмаг мүмкүн олмадығы кими, Аллаһла да мүмкүн дејил. Аллаһ һагда даһа чох өјрәндикҹә, «Онун бәјәндији ишләри» ҝөрдүкҹә вә Онун көмәјинин шаһиди олдугҹа иманымыз ҝүҹләнир (2 Коринфлиләрә 10:15; Јәһја 8:29). Мәһз бу ҹүр иман Ҹанетә нараһатчылыгларыны дәф етмәјә көмәк едир.

Ҹанет дејир: «Һәр ишимдә Јеһованын көмәјини ҝөрдүкҹә иманым мөһкәмләнирди. Тез-тез һагсызлыгларла үзләширдик вә бизә елә ҝәлирди ки, онларын өһдәсиндән ҝәлмәк гејри-мүмкүндүр. Амма мән чохлу дуа едирдим, һәр дәфә Јеһова елә јол ачырды ки, јатсам јухума да ҝирмәзди. Аллаһа шүкүр едәндә Онун мәним үчүн нәләр етдији јадыма дүшүр. Биз дара дүшәндә Јеһова Аллаһ һәмишә дадымыза чатыр. Аллаһ һәмчинин мәнә Онун әсил хидмәтчиләри олан һәгиги достлар бәхш едиб. Онлар һәмишә мәнә дајаг олур вә ушагларыма ҝөзәл нүмунә гојурларa.

Баша дүшүрәм нәјә ҝөрә Јеһова Мәлаки 2:16 ајәсиндә: “Мән бошанмаја нифрәт едирәм”, — дејир. Ҝүнаһсыз тәрәф үчүн бу, ән ағыр хәјанәтдир. Әримин бизи атыб ҝетмәсиндән илләр кечиб, анҹаг һәлә дә бәзән дахилимдә бошлуг һисс едирәм. Белә анларда чалышырам башгаларына көмәк едим вә бунун мәним өзүмә дә бөјүк көмәји дәјир». Мүгәддәс Китабын тәнһалыға гапылмамаг мәсләһәтинә әмәл етмәјин сајәсиндә Ҹанетин нараһатчылығы хејли азалдыb (Мәсәлләр 18:1).

«Аллаһын јетимләрә ата, дул гадынлара арха олмасы мәним ән бөјүк тәсәллимдир. Әримдән фәргли олараг, О, бизи һеч вахт атмајаҹаг», — дејә Ҹанет бөлүшүр (Зәбур 68:5). Ҹанет билир ки, Аллаһ бизи «писликлә сынамыр». Әксинә, О, нараһатчылыгларымызын өһдәсиндән ҝәлмәк үчүн бизә сәхавәтлә һикмәт вә инсан ҝүҹүндән үстүн олан ҝүҹ верир (Јагуб 1:5, 13; 2 Коринфлиләрә 4:7).

Бәс әҝәр һәјатымыз тәһлүкәдә олдуғу үчүн нараһатчылыг кечиририксә, онда неҹә?