Пасха бајрамында тәвазөкарлыг дәрси

Бутрус вә Јәһја Иса пејғәмбәрин ҝөстәришинә әсасән, Пасха бајрамына һазырлыг ҝөрмәк үчүн Јерусәлимә ҝедиб. Иса Мәсиһ диҝәр он һәвариси илә ора ҝетмәјә һазырлашыр. Ҝүнәш гәрбә доғру әјиләндә Мәсиһ һәвариләрилә Зејтун дағындан енир. О, өлүмүндән габаг ахырынҹы дәфә бу дағдан шәһәри ҝүн ишығында сејр едир.

Бир аздан бу јолчулар шәһәрә ҝириб Пасха бајрамыны гејд едәҹәкләри евә тәрәф аддымлајырлар. Исаҝил евә чатыб онлар үчүн һазырланмыш үст мәртәбәдәки бөјүк отаға галхырлар. Мәсиһ бу ҝүнү сәбирсизликлә ҝөзләјирди. О дејир: «Мән чох арзулајырдым ки, әзаб чәкмәздән әввәл бу Пасха јемәјини сизинлә јејим» (Лука 22:15).

Узун илләр өнҹә Пасха бајрамы гејд едиләркән шәрабла долу бир нечә ҹамы бир-биринә өтүрмәк адәти јаранмышды. Иса пејғәмбәр ҹамы ҝөтүрүр вә шүкүр едиб дејир: «Бу ҹамы ҝөтүрүн, бир-биринизә өтүрүн. Чүнки Аллаһын Падшаһлығы ҝәлмәјинҹә мән бир даһа шәраб ичмәјәҹәјәм» (Лука 22:17, 18). Ајдындыр ки, онун өлүмүнә аз галыб.

Пасха јемәји заманы гејри-ади бир шеј баш верир: пејғәмбәр ајаға дурур, үст палтарыны чыхарыб гыраға гојур вә дәсмал ҝөтүрүр. Сонра бир ләјән ҝөтүрүб ичинә су төкүр. Адәтән, евә гонаг ҝәләндә онун ајағыны јумаг мәсулијјәти ев саһибинин үзәринә дүшүрдү; амма чох ҝүман ки, буну ев саһибинин өзү јох, нөкәрләри едирди (Лука 7:44). Бу бајрам мәрасиминдә ев саһиби иштирак етмәдијиндән пејғәмбәр бу мәсулијјәти өз үзәринә ҝөтүрүр. Буну һәвариләрдән һәр бири едә биләрди, бәлкә дә, үрәкләриндә рәгабәт һисси олдуғундан һеч бири габаға чыхмыр. Һәр неҹә олурса олсун, Иса пејғәмбәр онларын ајагларыны јујанда исә онлар утанырлар. Нөвбә Бутруса чатанда о етираз едир:

— Өмрүмдә гојмарам ки, сән мәним ајагларымы јујасан.

— Јумасам, јанымда сәнә јер јохдур.

— Аға, онда тәкҹә ајагларымы јох, әлләрими дә, башымы да ју.

Иса Мәсиһ Бутрусун тәәҹҹүбүнә сәбәб олаҹаг фикир дејир:

— Чиммиш адам тәртәмиздир, тәкҹә ајаглары јујулса бәсдир. Сиз дә тәмизсиниз, амма һамыныз јох (Јәһја 13:8—10).

Иса Мәсиһ Јәһуда Искәрјут да дахил олмагла, он ики һәварисинин он икисинин дә ајағыны јујур. Сонра үст палтарыны ҝејиниб сүфрәјә әјләшир. О дејир: «Сизин үчүн нә етдијими баша дүшүрсүнүз? Сиз мәнә “Устад”, “Аға” дејирсиниз, дүз дә едирсиниз, бу, еләдир ки вар. Әҝәр мән, Аға вә Устад ола-ола, сизин ајагларынызы јудумса, сиз дә бир-биринизин ајагларыны јумалысыныз. Мән сизин үчүн нүмунә гојдум. Сизинлә неҹә даврандымса, сиз дә бир-биринизлә елә давранын. Буну билин, нөкәр ағасындан үстүн дејил, ҝөндәрилән дә ону ҝөндәрәндән үстүн дејил. Мадам ки бунлары билирсиниз, әмәл един, онда хошбәхт олаҹагсыныз» (Јәһја 13:12—17).

Бу, тәвазөкарлыгла хидмәт етмәјә даир чох ҝөзәл дәрсдир! Һәвариләр биринҹилијә ҹан атмамалыдырлар; онлар елә дүшүнмәмәлидирләр ки, башгаларындан үстүндүрләр вә башгалары онлара хидмәт етмәлидир. Онлар Иса Мәсиһдән нүмунә ҝөтүрмәлидирләр. Иса Мәсиһин мәгсәди ајаг јумағы адәтә чевирмәк дејилди, бунунла о истәјирди ки, шаҝирдләри ајры-сечкилик етмәдән вә тәвазөкарлыгла башгаларына хидмәт етмәјә һазыр олсунлар.