‘Magkakaigwa Nanggad Ako sa Saiya nin Pagkaherak’

Si Jehova may espesyal na pagpadangat sa mga Israelita. Sia nagsabi: ‘Huli ta sa Israel ako an Ama, saka an Efraim iyo an sakuyang panganay.’ (Jeremias 31:9) Paano masasayumahan nin mamomoton na ama an sarong aki na an puso tunay na nagbabasol? Helinga kun paano ipinapahayag ni Jehova an saiyang arog sa amang saboot para sa banwaan nia.

‘Bakong si Efraim mahal na aki sa sakuya? Bakong si Efraim makawiwiling aki? Tara poon kan pagtaram ko dapit sa saiya, danay ko siang nagigirumdoman.’ (Bersikulo 20) Mapagpadangat nanggad na mga tataramon iyan! Arog sa sarong marigon pero mamomoton na magurang, kaipuhan nin Dios na magtaram tumang sa saiyang mga aki, na paorootrong pinapatanidan sinda dapit sa mga kasalan ninda. Kan sinda habo nanggad na magdangog, pinabayaan nia sindang madistiero​—na garo man sana sinda pinahale sa harong. Pero, dawa ngani kaipuhan nia sindang padusahan, dai nia sinda liningawan. Dai nia noarin man iyan magigibo. Dai malilingawan nin mamomoton na ama an mga aki nia. Pero, ano daw an namatean ni Jehova kan maheling nia an tunay na pagsolsol kan saiyang mga aki?

‘An sakuyang tulak nagkataranyog nin huli saiya.b Magkakaigwa nanggad ako sa saiya nin pagkaherak.’ (Bersikulo 20) Napungaw nanggad si Jehova sa mga aki nia. Napahiro an puso nia huli sa sinserong pagsolsol ninda, asin talagang hinidaw nia an pagbalik ninda sa saiya. Arog kan ama sa parabola ni Jesus dapit sa gastador na aki, ‘napahiro nin pagkaherak’ si Jehova asin gustong-gusto niang akoon giraray an mga aki nia.​—Lucas 15:20.

‘Jehova, Togoti Man Akong Bumalik!’

An mga tataramon sa Jeremias 31:​18-20, nagtatao sa sato nin pakasabot sa mapagpadangat na pagmalasakit asin pagkaherak ni Jehova. Dai linilingawan nin Dios an mga dating naglilingkod kaidto sa saiya. Kumusta kun sinda gusto nang bumalik sa saiya? An Dios ‘mapagpatawad.’ (Salmo 86:5) Nungka niang sasayumahan an mga minabalik sa saiya na may pusong nagsosolsol. (Salmo 51:17) Sa kabaliktaran, naoogma siang akoon giraray sinda.​—Luke 15:​22-24.