Ang Ikot sa Kamatayon

Daghan ang dili gustong maghisgot bahin sa kamatayon. Apan sa madugay o sa madali, moatubang kita niini. Ug ang ikot sa kamatayon sakit kaayo.

Walay bug-os makapangandam sa kamatayon sa usa ka ginikanan, kapikas, o anak. Ang trahedya mahimong mahitabo nga wala damha, o ang usa mag-antos pa tingali sulod sa taas nga panahon. Bisag unsa may kahimtang, ang kamatayon dili malikayan, ug kini magpahinabog hilabihang kasakit.

Si Antonio, kansang amahan namatay kay nabanggaan sa sakyanan, miingon: “Sama rag may nagtrangka sa imong balay, ug gidala ang yawi. Dili ka makasulod, bisag kadali lang. Igo na lang ka sa paghandom. Mao na kini ang kamatuoran. Bisag malisdan ka sa pagdawat niini​—kay daw dili kini makataronganon​—wala ka nay mahimo pa.”

Sa dihang si Dorothy nabiyuda sa edad nga 47, siya nangitag tubag sa iyang mga pangutana bahin sa kamatayon. Ingong maestra sa Sunday school, siya nagtudlo nga dunay kinabuhi luyo sa kamatayon. Apan, wala gayod siya masayod kon unsay mahitabo human niana. “Unsay mahitabo kanato dihang kita mamatay?” siya nangutana sa iyang Anglikanong ministro. “Wala gayoy nasayod,” kini mitubag. “Maghulat lang ta kon unsay mahitabo.”

Maghulat na ba lamang kita kon unsay mahitabo? Duna bay paagi nga makaseguro ta kon ang kamatayon ba maoy kataposan sa tanan?