Ang nalangan nga pag-abot sa pamanhonon nagpaila nga ang presensiya ni Kristo ingong nagamandong Hari maoy sa halayong umaabot. Siya sa kataposan miabot sa iyang trono sa tuig 1914. Sa panahon sa hataas nga gabii sa wala pa kini mahitabo, ang tanang dalaga nakatulog. Apan sila wala hukmi tungod niini. Ang paghukom sa buangbuang nga mga dalaga maoy tungod sa ilang wala pagdalag lana alang sa ilang mga prasko. Gibatbat ni Jesus ang paghigmata sa mga dalaga sa wala pa moabot ang pamanhonon:

“Sa pagkatungang gabii dihay singgit nga nanag-ingon, ‘Ania na ang pamanhonon! Panggula kamo ug sugata ninyo siya.’ Ug namangon ang tanang dalaga ug gihikay nila ang ilang mga lamparahan. Ug ang mga buangbuang miingon sa mga maalamon, ‘Hatagi kami ug lana kay nagakapalong kining among mga lamparahan.’ Ang maalamon mitubag nga nag-ingon, ‘Tingalig dili kini paigo alang kanamo ug kaninyo. Pangadto hinoon kamo sa mga magbabaligya ug pumalit kamo alang kaninyo.’”

Human nga miabot si Kristo diha sa iyang langitnong Gingharian, ang maalamon nga dalaga nga matang sa matuod nga dinihogang mga Kristohanon nakamata sa ilang pribilehiyo sa paghatag kahayag niining mangitngit nga kalibotan sa pagdayeg sa mibalik nga Pamanhonon. Apan kadtong gilarawanan sa buangbuang nga mga dalaga dili-andam sa pagtagana niining maabiabihong pagdayeg. Busa sa pag-abot sa panahon, wala buksi ni Kristo ang pultahan sa kombira sa kasal sa langit alang kanila. Iyang gipasagdan sila sa gawas sa kangiob sa labing mangitngit nga kagabhion sa kalibotan, nga mahanaw duyog sa tanang ubang mga mamumuhat sa pagkadaotan. “Busa, pagtukaw kamo,” mihinapos si Jesus, “kay wala ninyo hibaloi ang adlaw o ang takna.” Mateo 25:1-13.