“Dihay tawo nga naghikay ug dakong panihapon, ug daghan ang iyang gidapit. . . . Gisugo niya ang iyang ulipon nga ingnon ang mga dinapit, ‘Dali na mo, kay andam na ang pagkaon.’ Apan silang tanan mibalibad. Ang una miingon, ‘Nakapalit kog uma ug kinahanglan nako ning adtoon ug tan-awon. Pasensiya na nga dili ko makaadto.’ Ang lain miingon, ‘Nakapalit kog lima ka paris nga baka ug ako una kining sulayan. Pasensiya na nga dili ko makaadto.’ Ang lain pa miingon, ‘Bag-o ra kong naminyo mao nga dili ko makaadto.’”—Lucas 14:16-20.

Mabaw ra kaayo ang ilang mga rason. Kasagaran, ang tawo magsusi daan sa uma o hayop ayha paliton, busa dili siya angayng magdali sa pagsusi niinig otro. Ang ikatulong gidapit wala mangandam ug kasal. Human na ang iyang kasal, busa walay rason nga balibaran ang importanteng imbitasyon. Nasuko ang agalon pagkadungog sa ilang mga pasumangil. Busa iyang giingnan ang ulipon:

Gipakita sa ilustrasyon ni Jesus kon giunsa ni Jehova nga Diyos pagdapit ang mga tawo pinaagi kang Jesu-Kristo aron mahimong bahin sa Gingharian sa mga langit. Ang mga Hudiyo, ilabina ang mga lider sa relihiyon, mao ang unang gidapit. Panahon sa ministeryo ni Jesus, kadaghanan nila mibalibad sa imbitasyon. Pero dili lang sila ang imbitado. Klarong gipakita ni Jesus nga sa umaabot dunay ikaduhang imbitasyon para sa ordinaryong mga Hudiyo ug mga kinabig. Human niana, dunay ikatulo ug kataposang imbitasyon para sa mga tawong giisip sa mga Hudiyo nga dili takos atubangan sa Diyos.—Buhat 10:28-48.