Giingnan ni Jesus ang tawo: “Husto ang imong tubag, padayon kanang buhata ug mabatonan nimo ang kinabuhi.” Pero dili lang dinhi kutob ang ilang pag-estoryahanay. Ang tawo dili interesado sa tubag; “gusto niyang ipakita nga matarong siya,” nga isulti ni Jesus nga husto ang iyang panglantaw. Gusto sab niyang pamatud-an nga maayo ang iyang pagtratar sa uban. Busa iyang gipangutana si Jesus: “Kinsa ba ang akong isigkatawo?” (Lucas 10:28, 29) Dili kini simpleng pangutana. Ngano?

Ang mga Hudiyo nagtuo nga ang terminong “isigkatawo” nagtumong lang niadtong nagsunod sa Hudiyong mga tradisyon, ug morag gisuportahan pod kini sa Levitico 19:18. Gani para sa mga Hudiyo, “supak sa balaod” nga makig-uban sa dili mga Hudiyo. (Buhat 10:28) Busa kining tawhana ug lagmit ang ubang tinun-an ni Jesus nagtuo nga matarong sila kon maayo silag tinagdan sa isigka-Hudiyo. Pero puwede ra nilang daogdaogon ang dili mga Hudiyo kay dili sila matawag nga “isigkatawo.”

Maayo kaayo nga paagi sa pagtudlo, dili ba? Kon giingnan lang ni Jesus ang tawo nga ang dili mga Hudiyo isigkatawo pod niya, mouyon kaha niana ang tawo ug ang ubang Hudiyo nga nakadungog? Lagmit dili. Pero pinaagig simpleng asoy nga naggamit ug mga detalyeng pamilyar sa mga mamiminaw, klaro ang tubag sa pangutanang “Kinsa ba ang akong isigkatawo?” Ang tinuod nga isigkatawo mao ang magpakitag gugma ug kaluoy, sama sa giingon sa Kasulatan.