Mitandog si Pablo ug laing bililhong prinsipyo sa misulat siya: “Kay kon ako magaampo pinaagi sa sinultihag dila, ang akong gasa sa espiritu nagaampo man tuod, apan ang akong hunahuna walay bunga. . . . Kon magapasalamat ikaw uban ang gasa sa espiritu, unsaon man sa ordinaryong tawo sa pag-ingon ug ‘Amen’ sa imong pasalamat, sanglit wala man siya makasabot sa imong gipamulong?” (1 Corinto 14:14-16) Sa mga adlaw ni Pablo nakadawat ang pipila ka Kristohanon ug milagrosong gasa sa mga dila, ug hayan ang pila kanila miampo niining mga sinultihana atubangan sa kongregasyon. Apan sumala sa gipakita ni Pablo, ang nanghibilin sa kongregasyon wala makasabot kanila.

Karon, wala nato kanang milagrosong gasa. Apan ang mga Kristohanon nga magaampo alang sa uban kinahanglang mag-ampo sa paagi nga masabtan. Pananglitan, sa sinugdanan sa pakigpulong sa publiko, atong dapiton ang publiko sa pakigduyog sa pag-ampo. Niini nga pag-ampo, siempre makataronganon gayod nga likayan ang bokabularyo o mga butang nga dili masabtan sa bisita.

[Kahon sa panid 22]

Angay ba alang sa mga mamiminaw sa pagsultig madunggang “Amen” human sa publikong pag-ampo?

Oo, kon gusto nila o mapukaw sa pagbuhat niini. Gihisgotan ni Pablo ang “Amen” nga gipahayag niadtong naminaw sa pag-ampo, bisag wala siya sa espisipiko nag-ingon kon kini nadungan, o sa hilom, diha sa ilang mga kasingkasing. (1 Corinto 14:16) Apan, ubos sa Moisesnong Kasugoan, dihay okasyon nga espisipikong gisugo ang mga Israelitas sa pag-ingon ug “Amen!” sa makusog. (Deuteronomio 27:14-26) Busa, kon ang tawo nga nagaampo mopaila sa kataposan sa iyang pag-ampo pinaagi sa pag-ingon ug “Amen,” angay alang sa mga mamiminaw sa pag-ingon ug “Amen” sa ilang mga kasingkasing o sa madunggan o sa hinay nga tingog. Maayong bansayon sa mga ginikanan ang ilang mga anak sa pagpakitag tukmang pagpabili sa paagi sa ilang pagpahayag sa mahinayng “Amen.”