Ψαλμοί
10 Διὰ τί, Κύριε, ἵστασαι μακρόθεν;
κρύπτεσαι ἐν καιρῷ θλίψεως;
2 ᾿Εν τῇ ὑπερηφανίᾳ τοῦ ἀσεβοῦς κατακαίεται ὁ πτωχός·
ἄς πιασθῶσιν ἐν ταῖς πανουργίαις, τὰς ὁποίας διαλογίζονται.
3 Διότι ὁ ἀσεβής καυχᾶται εἰς τὰς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς αὑτοῦ,
καὶ ὁ πλεονέκτης μακαρίζει ἑαυτόν· καταφρονεῖ τὸν Κύριον.
4 Ὁ ἀσεβής διὰ τὴν ἀλαζονείαν τοῦ προσώπου αὑτοῦ δὲν θέλει ἐκζητήσει τὸν Κύριον·
πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός.
5 Αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ μολύνονται ἐν παντὶ καιρῷ·
αἱ κρίσεις σου εἶναι πολὺ ὑψηλὰ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ·
φυσᾷ ἐναντίον πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ.
6 Εἶπεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, δὲν θέλω σαλευθῆ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν·
διότι δὲν θέλω πέσει εἰς δυστυχίαν.
7 Τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει κατάρας καὶ ἀπάτης καὶ δόλου·
ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ εἶναι κακία καὶ ἀνομία.
8 Κάθηται ἐν ἐνέδρᾳ τῶν προαυλίων,
ἐν ἀποκρύφοις, διὰ νὰ φονεύσῃ τὸν ἀθῶον·
οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ παραμονεύουσι τὸν πένητα.
9 ᾿Ενεδρεύει ἐν ἀποκρύφῳ, ὡς λέων ἐν τῷ σπηλαίῳ αὑτοῦ·
ἐνεδρεύει διὰ νὰ ἀρπάσῃ τὸν πτωχόν·
ἁρπάζει τὸν πτωχόν, ὅταν σύρῃ αὐτὸν ἐν τῇ παγίδι αὑτοῦ.
10 Κύπτει, χαμηλόνει,
διὰ νὰ πέσωσιν οἱ πτωχοὶ εἰς τοὺς ὄνυχας αὐτοῦ.
11 Εἶπεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, ᾿Ελησμόνησεν ὁ Θεός·
ἔκρυψε τὸ πρόσωπόν αὑτοῦ· δὲν θέλει ἰδεῖ ποτέ.
12 ᾿Ανάστηθι, Κύριε· Θεέ, ὕψωσον τὴν χεῖρά σου·
μή λησμονήσῃς τοὺς τεθλιμμένους.
13 Διὰ τὶ παρώξυνεν ὁ ἀσεβής τὸν Θεὸν;
εἶπεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, Δὲν θέλεις ἐξετάσει.
14 Εἶδες· διότι σὺ παρατηρεῖς τὴν ἀδικίαν καὶ τὴν ὕβριν, διὰ νὰ ἀνταποδώσῃς μὲ τὴν χεῖρά σου·
εἰς σὲ ἀφιερόνεται ὁ πτωχός·
εἰς τὸν ὀρφανὸν σὺ εἶσαι ὁ βοηθός.
15 Σύντριψον τὸν βραχίονα τοῦ ἀσεβοῦς καὶ πονηροῦ·
ἐξερεύνησον τὴν ἀσέβειαν αὐτοῦ, ἑωσοῦ μή εὕρῃς αὐτήν πλέον.
16 Ὁ Κύριος εἶναι βασιλεὺς εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος·
τὰ ἔθνη θέλουσιν ἐξαλειφθῆ ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ.
17 Κύριε, εἰσήκουσας τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πενήτων·
θέλεις στηρίξει τὴν καρδίαν αὐτῶν, θέλεις κάμει προσεκτικὸν τὸ ὠτίον σου·
18 διὰ νὰ κρίνῃς τὸν ὀρφανὸν καὶ τὸν τεταπεινωμένον,
ὥστε ὁ ἄνθρωπος ὁ γήϊνος νὰ μή καταδυναστεύῃ πλέον.