Εβραίους
6 Γι’ αυτόν το λόγο, τώρα που έχουμε αφήσει τα αρχικά δόγματα σχετικά με τον Χριστό, ας προχωρούμε εντατικά προς την ωριμότητα, χωρίς να θέτουμε πάλι θεμέλιο, δηλαδή, μετάνοια από νεκρά έργα, και πίστη προς τον Θεό, 2 τη διδασκαλία για βαφτίσματα και την επίθεση των χεριών, την ανάσταση των νεκρών και την αιώνια κρίση. 3 Και αυτό θα το κάνουμε, αν επιτρέψει πράγματι ο Θεός.
4 Διότι είναι αδύνατον σε ό,τι αφορά εκείνους οι οποίοι έχουν μία φορά για πάντα διαφωτιστεί, και οι οποίοι έχουν γευτεί την ουράνια δωρεά, και οι οποίοι έχουν γίνει μέτοχοι αγίου πνεύματος, 5 και οι οποίοι έχουν γευτεί τον καλό λόγο του Θεού καθώς και δυνάμεις του ερχόμενου συστήματος πραγμάτων, 6 αλλά οι οποίοι έχουν πέσει, να τους αναζωογονήσει κανείς πάλι σε μετάνοια, επειδή οι ίδιοι ξανακρεμούν στο ξύλο τον Γιο του Θεού και τον ντροπιάζουν δημόσια. 7 Παραδείγματος χάρη, το έδαφος το οποίο πίνει τη βροχή που έρχεται συχνά πάνω του, και το οποίο κατόπιν παράγει βλάστηση κατάλληλη για εκείνους για τους οποίους και καλλιεργείται, λαβαίνει σε ανταπόδοση ευλογία από τον Θεό. 8 Αλλά αν παράγει αγκάθια και τριβόλια, απορρίπτεται και είναι κοντά στο να λάβει κατάρα· και καταλήγει να καεί.
9 Ωστόσο, στην περίπτωσή σας, αγαπητοί, είμαστε πεπεισμένοι για καλύτερα πράγματα και πράγματα που συνοδεύονται από σωτηρία, μολονότι μιλάμε με αυτόν τον τρόπο. 10 Διότι ο Θεός δεν είναι άδικος ώστε να ξεχάσει το έργο σας και την αγάπη που δείξατε για το όνομά του, εφόσον έχετε διακονήσει τους αγίους και συνεχίζετε να διακονείτε. 11 Αλλά θέλουμε ο καθένας σας να δείχνει την ίδια φιλοπονία ώστε να έχει την πλήρη βεβαιότητα της ελπίδας μέχρι το τέλος, 12 για να μη γίνετε οκνηροί, αλλά να είστε μιμητές εκείνων οι οποίοι μέσω πίστης και υπομονής κληρονομούν τις υποσχέσεις.
13 Διότι όταν ο Θεός έδωσε την υπόσχεσή του στον Αβραάμ, επειδή δεν μπορούσε να ορκιστεί σε κανέναν μεγαλύτερο, ορκίστηκε στον εαυτό του, 14 λέγοντας: «Βεβαίως ευλογώντας θα σε ευλογήσω, και πληθύνοντας θα σε πληθύνω». 15 Και έτσι, αφού πρώτα [ο Αβραάμ] έδειξε υπομονή, απέκτησε [αυτή] την υπόσχεση. 16 Διότι οι άνθρωποι ορκίζονται σε εκείνον που είναι μεγαλύτερος, και ο όρκος τους είναι το τέλος κάθε αντιλογίας, επειδή αποτελεί νομική εγγύηση για αυτούς. 17 Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός, όταν σκόπευε να καταδείξει περισσότερο στους κληρονόμους της υπόσχεσης το αμετάβλητο της βουλής του, επενέβη με όρκο, 18 ώστε, μέσω δύο αμετάβλητων πραγμάτων σε σχέση με τα οποία είναι αδύνατον να πει ψέματα ο Θεός, να έχουμε εμείς, που έχουμε τρέξει στο καταφύγιο, ισχυρή ενθάρρυνση για να κρατήσουμε την ελπίδα που έχει τεθεί μπροστά μας. 19 Αυτή [την ελπίδα] την έχουμε σαν άγκυρα για την ψυχή, και σίγουρη και σταθερή, και αυτή μπαίνει στο εσωτερικό μέρος της κουρτίνας, 20 εκεί που ένας πρόδρομος έχει μπει για χάρη μας, ο Ιησούς, ο οποίος έχει γίνει αρχιερέας για πάντα σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ.