«Τι Είπα Αυτή τη Φορά;»
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από μας θεωρούμε τη γλώσσα που ομιλούμε ως αυτονόητη. Αν χρειαζώμεθα κάτι, το ζητούμε· όταν εξηγούμε η περιγράφωμε, δεν είναι δύσκολο να βρεθούν οι λέξεις.
Οι ιεραπόστολοι, όμως, που αγωνίζονται να μάθουν μια νέα γλώσσα σε μια ξένη χώρα, βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικές περιστάσεις, και η σύνθεσις ακόμα και της απλούστερης προτάσεως μπορεί να καταλήξη σε παγίδες.
Ευτυχώς, οι λαοί των Λατινικών χωρών είναι γενικά πολύ ευγενείς στον νεοφερμένο. Έτσι, όταν αυτός κάνη κάποιο λάθος, προσπαθούν να μη γελάσουν. Ακόμα κι’ αν συμβαίνη έτσι, συχνά δεν μπορούν να εμποδίσουν ένα χαμόγελο που τους προδίδει. Σε στιγμές σαν αυτή, η ερώτησις που έρχεται στη διάνοια κάποιου είναι, «Τι είπα αυτή τη φορά;»
Είχα κι εγώ το μερίδιο μου εκπαιδευτικών πειρών. Η σύζυγος μου κι εγώ βρισκόμασταν στο Περού αρκετές εβδομάδες προτού φθάσουν τα πράγματα μας με το πλοίο. Όταν πήγαμε στον σταθμό για ν’ αναγνωρίσουμε τα πράγματα, χαιρετηθήκαμε από αρκετούς τελωνειακούς υπαλλήλους. Θέλαμε βεβαίως να κάνωμε μια ευνοϊκή εντύπωσι, και ήμουν πρόθυμος να δείξω πόσο προώδευα με τη γλώσσα. Καθώς συζητούσα μ’ έναν υπάλληλο, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα ευγενής και φιλικός αυτός μ’ ερώτησε, όπως νόμιζα, πόσα έτη είχα (Κουάντος άνιος τιένε;) Εφόσον αυτός ήταν ο Ισπανικός τρόπος ερωτήσεως, «Πόσων ετών είσαι;» αισθάνθηκα ότι εδώ είχα τώρα την ευκαιρία να του δείξω ότι εγνώριζα αυτή την παράξενη κατασκευή προτάσεως. Όταν είδα την γνωστή πια λάμψι στα μάτια του κατάλαβα ότι κάτι μου είχε διαφύγει από την ερώτησί του. Αυτό που είχε πράγματι ρωτήσει ήταν πόσα παιδιά είχα (Κουάντος νίνιος τιένε;), και του είχα ειπεί στην πραγματικότητα ότι εγώ είχα είκοσι οκτώ και η σύζυγος μου είκοσι εννέα.
Μετά από μια εκδρομή στην ακρογιαλιά, εξηγούσα σ’ ένα φίλο ότι επειδή φορούσα σανδάλια δεν μπορούσα να λάβω μέρος στο παιγνίδι φουτμπώλ. Όταν είπα ότι φορούσα σαντίας παρετήρησα ότι είχε μια μάλλον απορημένη έκφρασι στην αρχή και έπειτα τα μάτια του άρχισαν να λάμπουν, και είπε: «Ω, εννοείς σαντάλιας.» Επειδή δεν ήμουν ευχαριστημένος να μείνω μόνον μ αυτό, ρώτησα τι ήσαν τα σαντίας. Φάνηκε αρκετά απρόθυμος να μούυ πη, αλλά τελικά είπε ότι ήσαν ένα είδος φρούτου.
«Ω,» ρώτησα, «τι είδος φρούτου;»
«Να, είναι πράσινα και περίπου στρογγυλά, και ..»
Μετά από λίγη ακόμη περιγραφή αντελήφθηκα τι φρούτο εννοούσε. Μπορείτε να φαντασθήτε να παίζετε ποδόσφαιρο φορώντας καρπούζια;
Εν τούτοις, όταν συνέρχωμαι μετά από κάποια θεαματική γκάφα, συχνά βρίσκω παρηγοριά ανασκοπώντας μερικούς ατυχείς χειρισμούς λέξεων από άλλους ιεραποστόλους.
Υπάρχουν αρκετά κοινά σφάλματα που σχεδόν όλοι θα κάμουν αργά ή γρήγορα. Ένα σφάλμα που επαναλαμβάνεται πολύ συχνά από νέους ιεραποστόλους αφορά τη λέξι που σημαίνει «αμαρτία.» Ως αποτέλεσμα, πολλοί έχουν ζητήσει από τον Θεό σε προσευχή να τους βοηθήση να κατανικήσουν τα ψάρια τους (πεσκάδος) αντί τις αμαρτίες τους (πεκάδος).
Και αλλοίμονον στους καημένους τους ιεραποστόλους που περιπλέκονται με τη λέξι «κασάδο,» που σημαίνει «παντρεμένος,» και «κανσάδο,» που σημαίνει «κουρασμένος.» Έτσι όταν ένας Λατίνος Μάρτυς αθώα ερώτησε μια νεαρά ιεραπόστολο αν ήταν παντρεμένη, νομίζοντας ότι η ερώτησίς του ήταν, «Είσθε κουρασμένη;» ή εξίσου αθώα απάντησίς της ήταν, «Μόνο τα βράδυα.»
Οι άνθρωποι στη Νότιο Αμερική ενδιαφέρονται συνήθως για τους άλλους και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Μάλιστα, μια νεαρά εξεπλάγη όταν διεπίστωσε ακριβώς πόσο ενδιαφέρονται. Όταν κάθησε σε μια μάλλον ευπαθή καρέκλα ξαφνικά έσπασε. Καθισμένη στο πάτωμα, φώναξε μέσα απ’ τα δάκρυα της, «Είμαι τόσο στενοχωρημένη!» (Με σιέντο τάν άμποτσορνάδα!)—ή, έτσι νόμισε. Αμέσως όλοι έγιναν πάρα πολύ προσεκτικοί και εξυπηρετικοί. Μόνον αργότερα ανεκάλυψε ότι αυτό που είχε ειπεί πραγματικά ήταν, «Είμαι έγκυος!» Εστόη έμπαρα ζάδα!)
Παρ’ όλες αυτές τις αδεξιότητες και τα λάθη, ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει τις προσπάθειες των ιεραποστόλων στο Περού. Λόγω του προθύμου πνεύματος τους, άλλοι έχουν βοηθηθή να μάθουν τον στοργικό σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Μια ιεραπόστολος είπε ότι είχε τόσο πολλά προβλήματα στο να ομιλή Ισπανικά, όταν έφθασε, ώστε στην πρώτη της Γραφική μελέτη η οικοδέσποινα έπρεπε να διαβάζη την ερώτησι, ν’ απαντά, και έπειτα να διαβάζη την παράγραφο. Εν τούτοις αυτή η γυναίκα είναι τώρα μια αφιερωμένη και βαπτισμένη ευαγγελιζόμενη της βασιλείας του Θεού.
Αν και υπήρξαν στιγμές που ψάχναμε για να βρούμε λέξεις και μερικές φορές αργότερα που επιθυμούσαμε να μη τις είχαμε βρη, τελικά, διαπιστώσαμε ότι με το να έχωμε ένα αίσθημα χιούμορ και να μη φοβόμαστε να γελάσωμε λίγο εις βάρος μας, μπορούμε ακόμη και ν’ απολαύσωμε τα μάλλον διασκεδαστικά μας λάθη. Ασφαλώς, έχομε συλλέξει μια τεραστία συλλογή θερμών εγκαρδίων αναμνήσεων.—Από συνεργάτη.