Η Βάσις για Επίλυσι των Προβλημάτων της Ανθρωπότητος

Η ΑΜΑΡΤΩΛΗ κατάστασις του ανθρωπίνου γένους και τα προβλήματα που δημιουργούνται απ’ αυτήν προήλθαν από την απώλεια μιας κατάλληλης σχέσεως με τον Θεό, πράγμα που ωφείλετο στην ανυπακοή του προπάτορός μας Αδάμ. Επομένως, η βάσις για επίλυσι των πολλών σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζομε, πρέπει να είναι μια διευθέτησις με την οποία να μπορούμε να επανακτήσωμε την τελεία σχέσι γυιου και πατέρα που απελάμβανε ο Αδάμ με τον Θεό πριν από την παράβασί του. Πρέπει να φερθούμε σε τελεία ενότητα με τον Δημιουργό. Ο Ιεχωβά Θεός, επειδή πραγματικά ενδιαφέρεται για μας, έχει θέσει ήδη τη βάσι γι’ αυτό.

Για να κατανοήσωμε τι έχει κάμει, για ποιους λόγους το έχει κάμει και γιατί η διευθέτησις αυτή θα ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από τις αδυναμίες και τις ατέλειες, πρέπει να δούμε τα ζητήματα από τη δική του άποψι. Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι δίκαιος και «άγιος,» καθαρός στον υπέρτατο βαθμό. (Έξοδ. 39:30· Ψαλμ. 89:14· Ησ. 6:3· Ιωάν. 17:11) Επομένως, εκείνοι που είναι αμαρτωλοί, ατελείς και ακάθαρτοι δεν μπορούν με τη δική τους αξία να εισέλθουν σε μια επιδοκιμασμένη σχέσι μαζί του. (Κολ. 1:21) Μόνον αν συγχωρεθούν ή καλυφθούν οι αμαρτίες τους μπορούν να το κάμουν αυτό. Η διευθέτησις για τη συγχώρησι των αμαρτιών θα έπρεπε να είναι σε πλήρη αρμονία με τη δικαιοσύνη και την αγιότητα του Θεού. Τα νοήμονα πλάσματα του Θεού θα έπρεπε να μπορούν ν’ αναγνωρίζουν το δίκαιον της διευθετήσεώς του. Για να εκτιμήσωμε τι περιλαμβανόταν σ’ αυτό, πρέπει να γυρίσωμε πίσω ακριβώς στην αρχή της ανθρώπινης φυλής.

Η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι όταν ο πρώτος άνδρας παρέβη τον νόμο του Θεού, υποδουλώθηκε αυτός και οι αγέννητοι απόγονοί του στην αμαρτία και στον θάνατο. (Ρωμ. 5:12-19· 7:14-25) Έτσι, όλοι οι απόγονοι του Αδάμ εχρειάζοντο ν’ απελευθερωθούν. Η δικαιοσύνη απαιτούσε να καταβληθή ένα τίμημα.

Παραδείγματος χάριν, ένας πατέρας μπορεί να χρησιμοποίησε κακώς την περιουσία του και δημιούργησε ένα τεράστιο χρέος. Μήπως θα έπρεπε οι πιστωτές του ν’ αγνοήσουν το χρέος του για ν’ απαλλάξουν τα παιδιά του από ταλαιπωρίες; Μήπως θα ήταν σωστό μετά τον θάνατο του πατέρα ν’ αφήσουν την οικογένεια να βυθισθή όλο και πιο βαθειά στο χρέος, χωρίς ποτέ να ενδιαφερθούν για την αλόγιστη σπατάλη; Δεν θα είχε αυτό κακή επίδρασι ακόμη και σε άτομα που δεν περιλαμβάνονταν άμεσα, με το να τα ενθαρρύνη να σπαταλούν την περιουσία τους ή την περιουσία άλλων ανθρώπων;

Πώς θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν τα ζητήματα αν τα παιδιά ήσαν επηρεασμένα από τον τρόπο της ζωής του πατέρα τους και είχαν την τάσι να σπαταλούν τα περιουσιακά στοιχεία και τους οικονομικούς πόρους; Πώς θα μπορούσαν ν’ αποδοθούν πίσω τα χρέη και να βοηθηθούν τα παιδιά να ξεπεράσουν τις αδυναμίες των;

Θα έπρεπε να μεσολαβήση και να φροντίση για τα χρέη κάποιος εκτός της οικογενείας. Κατόπιν, στην περίπτωσι των παιδιών που απέδειξαν ότι θέλουν πραγματικά ν’ αποφύγουν την πορεία του πατέρα τους, αυτός ο συγγενής θα μπορούσε ν’ αναλάβη την ευθύνη για οποιαδήποτε χρέη έχουν κάμει μέχρι τον καιρό που ανέλαβε να τα βοηθήση να ξεπεράσουν τις αδυναμίες των.

Αυτό μοιάζει μ’ εκείνο που είχε σκοπό να κάμη ο Ιεχωβά Θεός για να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την υποδούλωσι στην αμαρτία και τον θάνατο. Το πρώτο βήμα ήταν να λάβη πρόνοια για την καταβολή της απολυτρωτικής τιμής. Ποια ήταν η τιμή; Ο Αδάμ χονδροειδώς είχε μεταχειρισθή κακώς την περιουσία του, δηλαδή την τέλεια ανθρώπινη ζωή του, κι έχασε κάθε δικαίωμα γι’ αυτήν επειδή εστασίασε εναντίον του Θεού. Επομένως, έχασε την τελεία ανθρώπινη ζωή για τους απογόνους του. Έτσι, η απολυτρωτική τιμή για τους απογόνους του έπρεπε να έχη αντίστοιχη αξία μ’ αυτό που χάθηκε. Αυτό θα ήταν σε αρμονία με την αρχή της δικαιοσύνης που βρίσκεται στον Μωσαϊκό νόμο: «Ζωή αντί ζωής.»—Δευτ. 19:21.

Κανείς από τους απογόνους του Αδάμ δεν μπορούσε να προμηθεύση αυτή την πολύτιμη τιμή, διότι κανείς δεν κατείχε τέλεια ανθρώπινη ζωή. Η Αγία Γραφή λέγει: «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών και ανεύρητος διαπαντός.»—Ψαλμ. 49:7, 8.

Ο Ιεχωβά Θεός, εν τούτοις, προμήθευσε αυτή την πολύτιμη τιμή μέσω του Υιού του. Μετέφερε τη ζωή του από το ουράνιο βασίλειο στη μήτρα της παρθένου Μαρίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το παιδί που γέννησε η Μαρία, ο Ιησούς, έγινε ένας τέλειος ανθρώπινος υιός του Θεού. (Λουκ. 1:35· Φιλιππ. 2:5-7) Συνεπώς, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός μπορούσε να καταθέση την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως θυσία.—Ματθ. 20:28.

Ο Ιησούς Χριστός, όταν το έκαμε αυτό, προμήθευσε το ακριβές τίμημα που χρειαζόταν για να λυτρωθή ή να εξαγορασθή η ανθρώπινη φυλή. Εν τούτοις, για να διαγραφούν τα «χρέη» των ατόμων ή να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους επί τη βάσει της εξιλεωτικής αξίας της θυσίας του Ιησού, πρέπει τα άτομα αυτά να επωφεληθούν απ’ αυτήν την προμήθεια υπό τους όρους του Θεού. Αφού προμήθευσε μια νόμιμη βάσι για τη συγχώρησι των αμαρτιών, καθώς επίσης και τις απαιτήσεις για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες, ο Ιεχωβά Θεός υποστηρίζει τη δικαιοσύνη του όταν πολιτεύεται με ατελείς ανθρώπους που θέλουν ειλικρινά να τον υπηρετούν. Με κανένα τρόπο δεν ενθαρρύνει την ανομία.—Ματθ. 6:12· Ρωμ. 3:25, 26· 1 Ιωάν. 1:9.

Έχουν ήδη περάσει περισσότεροι από δεκαεννέα αιώνες από τότε που η ανθρώπινη φυλή εξαγοράσθηκε με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού και από την ανάστασί του σε αθάνατη ουράνια ζωή. (Πράξ. 13:34-37) Εν τούτοις, οι άνθρωποι εξακολουθούν ακόμη να πεθαίνουν. Γιατί; Διότι ο καιρός του Θεού να εφαρμόση τα εξιλεωτικά οφέλη της θυσίας του Χριστού για να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την ατέλεια είναι ακόμη μελλοντικός. (Αποκάλ. 22:1, 2) Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν έχει κάμει τίποτε περισσότερο για να ελευθερώση την ανθρώπινη φυλή από τις αδυναμίες και την ανικανότητά της;