Είσθε Ευαίσθητος με τον Ορθό Τρόπο;
ΥΠΑΡΧΟΥΝ εσφαλμένοι και ορθοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να είναι κανείς ευαίσθητος. Το να είναι κάποιος ευαίσθητος μ’ έναν εσφαλμένο τρόπο είναι αδυναμία, ένδειξις ανωριμότητος, βέβαιο ελάττωμα. Το να είναι κανείς ευαίσθητος με τον ορθό τρόπο, δείχνει δύναμι, είναι μία ένδειξις ωριμότητος.
Συνεχώς συναντούμε ανθρώπους οι οποίοι είναι ευαίσθητοι μ’ έναν εσφαλμένο τρόπο. Αυτού του είδους η ευαισθησία μερικές φορές αποκαλείται ευθιξία. Έτσι, μερικοί άνθρωποι είναι ευαίσθητοι όταν πρόκειται για την εμφάνισί των, διότι τυχαίνει να είναι παχείς ή διότι κουτσαίνουν ή έχουν κάποιο ελάττωμα στο πρόσωπο.
Άλλοι, πάλι, είναι ευαίσθητοι εξ αιτίας της εθνικότητος των, ή της φυλής, ή του χρώματος των. Σαν αποτέλεσμα, οι φίλοι και οι γνωστοί των τους φέρονται μ’ έναν τέτοιο προστατευτικό τρόπο, ώστε να μην τους δώσουν έδαφος για να αισθανθούν παραμελημένοι ή περιφρονημένοι. Με το να είναι ευαίσθητοι ή εύθικτοι, προσελκύουν την προσοχή των άλλων σ’ εκείνο ακριβώς το πράγμα που θα ήθελαν ν’ αγνοήσουν οι άλλοι. Αν ξεχνούσαν το θέμα, αναμφιβόλως και οι άλλοι θα το ξεχνούσαν επίσης.
Έπειτα, πάλι, είναι ένα κοινό ελάττωμα να είναι κανείς υπερβολικά ευαίσθητος στη διόρθωσι ή την επίκρισι. Συχνά υπάλληλοι ή σπουδασταί είναι πολύ ευαίσθητοι σε οποιονδήποτε υπαινιγμό για πειθαρχία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας λόγος για τον οποίον η Βίβλος τόσο ισχυρά τονίζει την ανάγκη για πειθαρχία, είναι ότι η ανθρώπινη τάσις είναι να θίγεται απ’ αυτήν, να την απεχθάνεται λόγω ευθιξίας. Στην κυριολεξία, αρκετές φορές η Βίβλος τονίζει την αξία της πειθαρχίας. Έτσι διαβάζομε: «Δράξον την παιδείαν, μη αφήσης αυτήν· φύλαττε αυτήν, διότι είναι η ζωή σου.» «Οι έλεγχοι της παιδείας είναι οδός ζωής.» «Ακούσατε παιδείαν και γίνεσθε σοφοί.» Ναι, ο σοφός άνθρωπος δεν είναι εύθικτος όταν λαμβάνη διόρθωσι.—Παροιμ. 4:13· 6:23· 8:33.
Ο Βασιλεύς Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ ήταν ένας σοφός άνθρωπος ως προς αυτό. Σ’ έναν από τους Ψαλμούς του λέγει: «Ας με κτυπά ο δίκαιος· τούτο θέλει είσθαι έλεος· και ας με ελέγχη· τούτο θέλει είσθαι μύρον εξαίρετον δεν θέλει βλάψει την κεφαλήν μου.» (Ψαλμ. 141:5) Και όχι μόνον το είπε αυτό, αλλά ζούσε και σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια. Σε διάφορες περιπτώσεις επεπλήχθη για το ότι είχε λάβει μια εσφαλμένη πορεία, αλλά ποτέ δεν αγανάκτησε. Ο υιός του, Βασιλεύς Σολομών, εξέφρασε παρόμοια συναισθήματα σε μια από τις παροιμίες του, λέγοντας: «Ο φανερός έλεγχος είναι καλήτερος παρά κρυπτομένη αγάπη· πληγαί φίλου είναι πισταί.»—Παροιμ. 27:5, 6.
Είναι ειρωνεία το γεγονός ότι, συχνά, εκείνος που είναι ευαίσθητος ως προς τα αισθήματα του, στερείται ευαισθησίας ως προς τα αισθήματα κάποιου άλλου ανθρώπου και έτσι καταπιέζει τους άλλους. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να είναι ανίκανος να υποστή οποιαδήποτε επίκρισι, αλλά θα κατέκρινε ελεύθερα άλλους. Μια περίπτωσις των άκρων ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Αναφέρεται ότι δεν ανεχόταν καμμιά διαφωνία ή επίκρισι εκ μέρους των γνωστών του, των υποτακτικών του, ή, γι’ αυτό το ζήτημα, εκ μέρους οποιουδήποτε. Εν τούτοις, ήταν καταστρεπτικός στην επίκρισι του για τους άλλους. Όχι μόνο μπορούσε να διατάξη ήρεμα τον φόνο εκατομμυρίων αθώων Εβραίων, αλλά ευαρεστείτο να βλέπη αυτούς και άλλους αντιπάλους του να βασανίζωνται. Έτσι, όχι μόνο βασάνισε διαβολικά τους συνωμότας κατά της ζωής του, αλλά έκανε και κινηματογραφικές ταινίες της αγωνίας των για την απόλαυσί του. Αληθινά, το να είναι κανείς υπερβολικά ευαίσθητος ως προς τα δικά του αισθήματα, αλλά εντελώς αναίσθητος ως προς τα αισθήματα των άλλων, είναι ένας άσχημος συνδυασμός.
Πώς εκδηλώνεται το ορθό είδος ευαισθησίας; Ένας τρόπος με τον οποίον αυτό μπορεί να φανή, είναι στον τομέα των τεχνών. Ένας καλός μουσικός, είναι ευαίσθητος όσον αφορά τις ομορφιές του ήχου, της μελωδίας και της αρμονίας. Ένας καλλιτέχνης που εργάζεται με πινέλο, είναι ευαίσθητος στις διάφορες αποχρώσεις του φωτός και της σκιάς, των χρωμάτων και του σχήματος. Όσο περισσότερο ευαίσθητοι είναι αυτοί οι καλλιτέχναι σε τέτοια εξωτερική διέγερσι, τόσο περισσότερο φέρνουν χαρά στον εαυτό τους και στους άλλους.
Έτσι, επίσης, άτομα μπορεί να είναι άγρυπνα και ευαίσθητα στο να προσέχουν τους άλλους γύρω των. Τέτοιου είδους ευαισθησία μπορεί να εκδηλώνεται στη στοργική αγάπη για τους συνανθρώπους. Στη Γραφική παραβολή του «καλού Σαμαρείτου,» ένας ιερεύς και ένας Λευίτης εστερούντο αυτού του είδους της ευαισθησίας. Χωρίς το παραμικρότερο αίσθημα συμπαθείας, αγνόησαν έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στην άκρη του δρόμου, ο οποίος είχε κτυπηθή και ληστευθή. Αλλά ο «καλός Σαμαρείτης» είχε αυτήν την ευαισθησία· είχε συμπάθεια, είχε φιλικά αισθήματα για τους άλλους. Το έδειξε αυτό με το να κάνη ό,τι μπορούσε για να φέρη ανακούφισι στο θύμα των ληστών.—Λουκ. 10:29-37.
Ο ίδιος ο Ιησούς είχε αυτή τη στοργική ευαισθησία. Έτσι διαβάζομε ότι σε μια περίπτωσι αγανάκτησε, «λυπούμενος δια την πώρωσιν (έλλειψιν ευαισθησίας, ΜΝΚ) της καρδίας» εκείνων που φιλονεικούσαν για το σάββατο, οι οποίοι προτιμούσαν να δουν έναν άνθρωπο να υποφέρη, παρά να τον δουν να θεραπεύεται το σάββατο.—Μάρκ. 3:1-5.
Πράγματι, ο Ιησούς «εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς [τον λαό του], διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» (Ματθ. 9:36) Αφιέρωσε τη ζωή του στο να εξυπηρετή τις ανάγκες των. Και άφησε εντολή στους αποστόλους του να κάνουν το ίδιο, λέγοντας: «Υπάγοντες κηρύττετε, λέγοντες ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών. Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.»—Ματθ. 10:7, 8.
Ένα άλλο ορθό είδος ευαισθησίας έχει σχέσι με τη συνείδησί μας. Εξ αιτίας της πονηρίας αυτού του συστήματος πραγμάτων και της εμφύτου ιδιοτέλειας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι «περιπατούσιν εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, . . . δια την πώρωσιν (έλλειψιν ευαισθησίας, ΜΝΚ) της καρδίας αυτών, οίτινες αναισθητούντες, παρέδωκαν εαυτούς εις την ασέλγειαν, δια να εργάζωνται πάσαν ακαθαρσίαν ακορέστως.» Όλοι αυτοί δεν έχουν πια ευαίσθητη συνείδησι. Αντιθέτως, έχουν «την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην.» Αν αγνοούμε τις υποδείξεις της συνειδήσεως μας στα μικρά ζητήματα, μπορεί να γίνωμε όλο και περισσότερο αδιάφοροι, με αποτέλεσμα, να συλλάβωμε τον εαυτό μας να διαπράττη χονδροειδείς αμαρτίες.—Εφεσ. 4:17-19· 1 Τιμ. 4:2.
Ακόμη μια άλλη άποψις του ορθού είδους ευαισθησίας, είναι αυτή που έχει ονομασθή ευαίσθητη διανοητική αντίληψις. Είναι μια ισχυρά οξυδέρκεια ως προς την καλύτερη πορεία ενεργείας που λαμβάνει κανείς κάτω από δεδομένες συνθήκες. Είναι η ειδική ικανότης να συναναστρέφεται κανείς με τους άλλους χωρίς να τους προσβάλλη, διότι είναι ευαίσθητος στις διαθέσεις και τις σκέψεις των άλλων. Ένα ευαίσθητο άτομο μπορεί να το ανακαλύψη αυτό, με το να παρατηρήση μικρά πράγματα στον άλλον, όπως την έκφρασι του προσώπου του, τον τόνο της φωνής του, τη στάσι του ή ακόμη και τον τρόπο με τον οποίο είναι ντυμένος. Οι σχέσεις με διανοητικώς ασθενή άτομα πρέπει να έχουν αυτή την ευαίσθητη διανοητική αντίληψι και έτσι πρέπει να κάνουν όλοι οι Χριστιανοί που κηρύττουν και διδάσκουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού αποτελεσματικά στους άλλους.
Αληθινά, υπάρχουν πολλές όψεις αυτού του θέματος του να είναι κανείς ευαίσθητος. Το να είναι κανείς ευαίσθητος μ’ έναν εσφαλμένο τρόπο, μπορεί μερικές φορές να είναι απλώς ζήτημα απερισκεψίας. Αλλά πιο συχνά είναι αδυναμία, αν όχι εκδήλωσις ιδιοτέλειας, όπως το να είναι κανείς αναίσθητος στις ανάγκες ή στην κατάστασι των άλλων. Το να είναι κανείς ευαίσθητος με τον ορθό τρόπο, είναι η οδός της σοφίας και υποκινείται ή γίνεται δυνατή από τη συμπάθεια, τα φιλικά αισθήματα για τους άλλους, την αγάπη.