Είναι Αυτή η Οδός της Ευτυχίας;

ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΗ της ευτυχίας πολλοί φθάνουν στα άκρα. Εξετάστε, παραδείγματος χάριν, την περίπτωσι της Κατερίνας Φιέσκι. Προήρχετο από μια εύπορη οικογένεια της Ιταλίας, ήταν έξυπνη και πολύ θρησκευόμενη. Η κατάθλιψις που προήλθε από έναν άτυχο γάμο, έκανε αυτή τη νεαρή κυρία να ψάχνη να βρη ανακούφισι, στις διασκεδάσεις και στις ανέσεις που τις προσέφερε η θέσις της στην κοινωνία.

Όλα άλλαξαν, όμως, όταν η Κατερίνα έφθασε σε ηλικία 26 ετών. Τότε, η νεαρή γυναίκα αντιμετώπισε εκείνο που καλείται «μεταστροφή.» Από τότε κι έπειτα «έκανε μεγάλες μετάνοιες, έτσι ώστε ν’ απονεκρώνονται όλες οι αισθήσεις της. . . . Μόλις καταλάβαινε ότι η φύσις της επιθυμούσε κάτι, το στερούσε αμέσως από τον εαυτό της. . . . Φορούσε ένα άγριο ένδυμα από τρίχες, δεν έτρωγε κρέας ούτε κανένα άλλο πράγμα που της άρεσε· δεν έτρωγε ούτε φρέσκα φρούτα ούτε ξηρούς καρπούς . . . και ζούσε ως επί το πλείστον υποτασσόμενη στη θέλησι όλων των ανθρώπων, και πάντοτε προσπαθούσε να κάνη όλα εκείνα τα πράγματα που ήσαν αντίθετα προς τη δική της θέλησι.»

Αυτή η αφήγησις προέρχεται από τη βιογραφία κάποιας γυναίκας που έγινε γνωστή ως η «Αγία Κατερίνα της Τζένοβα.» Όταν τη ρώτησαν για ποιο λόγο βασάνιζε τον εαυτόν της, απάντησε: «Δεν ξέρω, αλλά αισθάνομαι κάτι μέσα μου να με ωθή να το κάνω αυτό . . . και νομίζω ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού.» Πίστευε ότι το να βασανίζη τον εαυτό της ήταν ένα μέσον καθάρσεως για ν’ αποκτήση την εύνοια του Θεού και αληθινή ευτυχία.

Μια παρόμοια άποψι είχε και ο Ισπανός που είναι γνωστός ως «Άγιος Ιωάννης του Σταυρού.» Σχολίαζε, μεταξύ άλλων, ότι οι άνθρωποι εκζητούν ‘όχι εκείνο που έχει την καλύτερη γεύσι, αλλά το πιο δυσάρεστο· όχι εκείνο που φέρνει τη μεγαλύτερη ευχαρίστησι, αλλά ό,τι είναι αηδιαστικό· όχι εκείνο που είναι το πιο ανώτερο και πιο πολύτιμο, αλλά το πιο κατώτερο και αξιοκαταφρόνητο· όχι το καλύτερο από κάθε άποψι, αλλά το χειρότερο.’ Και συμβούλευσε: «Να περιφρονήτε τον εαυτό σας, και να θέλετε και οι άλλοι να σας περιφρονούν· να μιλάτε για τα δικά σας ελαττώματα, και να επιθυμήτε και οι άλλοι να κάνουν το ίδιο· να έχετε ταπεινή ιδέα για τον εαυτό σας, και να το βρίσκετε καλό όταν και οι άλλοι κάνουν το ίδιο.» Παρόμοιες απόψεις έχουν ακόμη και σήμερα μερικοί απ’ αυτούς, που υποστηρίζουν αυτό το ζήτημα.

Αλλά είναι μια τέτοια υπερβολική αυτοταπείνωσις η οδός για να βρείτε πραγματική, διαρκή ευτυχία; Όχι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Ο απόστολος Παύλος γράφει;

«Εάν λοιπόν απεθάνετε μετά του Χριστού από των στοιχείων του κόσμου, δια τι ως ζώντες εν τω κόσμω υπόκεισθε εις διατάγματα, Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης τα οποία πάντα φθείρονται δια της χρήσεως, κατά τα εντάλματα και τας διδασκαλίας των ανθρώπων; Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός.»—Κολ. 2:20-23.

Η υπερβολική «αυτοταπείνωσις» είναι υποκρισία, με «φαινόμενο μόνο σοφίας.» Δεν ευαρεστεί τον Θεό, ούτε και χρησιμεύει στην απόκτησι ευτυχίας.

Τι θα λεχθή για το αντίθετο άκρο του να ζη κανείς κυρίως για τις απολαύσεις; Μήπως αυτή είναι η οδός προς τη γνήσια χαρά της ζωής; Πολλοί έτσι πιστεύουν. Μερικά από τα κατορθώματά τους στην αναζήτησι απολαύσεων εκτίθενται στο επόμενο άρθρο.

[Εικόνα στη σελίδα 3]

‘Φορούσε ένα άγριο ένδυμα από τρίχες, δεν έτρωγε κρέας ούτε κανένα άλλο πράγμα που της άρεσε’