Σώθηκα από Αυτοκτονία

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ του γάμου μου με άτομο άλλης φυλής, οι γονείς μου με αποκήρυξαν, και ο πατέρας μου ορκίσθηκε να με σκοτώση αν με ξανάβλεπε. Πιάστηκα μεταξύ δύο κόσμων, κανείς από τους οποίους δεν με δεχόταν, αλλά κι εγώ δεν ήθελα να διαλέξω. Καταφρόνησα αυτό τον κόσμο των παθημάτων και του μίσους και κατέβαλα κάθε προσπάθεια για να τον αλλάξω—κομμουνισμό, χίπικο τρόπο ζωής, φεμινιστικό κίνημα, αγώνα για ό,τι νόμιζα ότι ήταν ορθό. Ύστερα άρχισα ν’ αναπτύσσω μίσος για τον Θεό όπως τον δίδασκαν οι εκκλησίες. Η απόφασίς μου ήταν ότι, και αν ακόμη επρόκειτο να καίγωμαι μέσα σ’ ένα πύρινο άδη, δεν θα υπηρετούσα ένα Θεό αυτού του είδους.

Αλλά ύστερα από δύο ετών πάλη μ’ αυτό το σύστημα και το Θεό του, το ηθικό μου έσπασε. Αποφάσισα να αυτοκτονήσω. Για τελευταία φορά προσευχήθηκα σ’ ένα Θεό τον οποίο δεν γνώριζα. Μέσα στην άγνοια μου είπα στον Θεό ότι αν τον ένοιαζε έστω και λίγο για μένα, καλύτερο ήταν να κάνη κάτι πριν από τις δύο η ώρα της ημέρας εκείνης, αλλιώς θα αυτοκτονούσα. Και, ξεχνώντας τελείως εκείνη την προσευχή, άρχισα να προετοιμάζωμαι γι’ αυτό που θα έκανα.

Πριν από τις δύο η ώρα, μια Μάρτυς του Ιεχωβά χτύπησε την πόρτα μου. Αυτή η συγκεκριμένη Μάρτυς του Ιεχωβά είχε έλθει σπίτι μου τόσες πολλές φορές, που δεν μπορώ να τις μετρήσω όλες. Πάντοτε με εύρισκε να κοιμάμαι. Έπαιρνα πάντα τα έντυπά της αλλά έδειχνα περιφρόνησι για τον Θεό της. Εκείνη την μέρα όταν ήλθε, ξέσπασα πάνω της με θυμό και βρισιές. Όταν όμως άρχισε να μου λέη για τον Θεό που λάτρευε, για πρώτη φορά άρχισα να την ακούω προσεκτικά. Εξήγησε ότι δεν ήταν το θέλημα του Θεού να υπάρχη ένας σάπιος κόσμος γεμάτος πεινασμένους ανθρώπους και παραμορφωμένα παιδιά. Τα λόγια της μου έδωσαν μια αχτίνα ελπίδας, και άρχισα να μελετώ τη Γραφή μαζί της. Ύστερα από λίγο καιρό αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά και βαπτίσθηκα.

Η γνώσις ότι αυτό το σύστημα θα τερματισθή, και ότι υπάρχει ένας Θεός που είναι τα πάντα όσα λέει ότι είναι, μου έφερε ειρήνη διανοίας και καρδιάς που δεν γνώρισα από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τον ήδη νόμιμο γάμο μου με δυο όμορφα αγοράκια. Και στην οργάνωσι του Ιεχωβά υπάρχουν φίλοι που με αγαπούν πραγματικά.

Αλλά καμμιά απ’ αυτές τις ευλογίες—και υπάρχουν πολλές ακόμη—δεν ήταν δυνατόν να γίνη χωρίς τη ζωή που έχω τώρα. Αν ο Ιεχωβά δεν εισήκουε την προσευχή μου, και αν εκείνη η αγαπητή Μάρτυς του Ιεχωβά δεν μου έκανε αυτή την επανεπίσκεψι, θα ήμουν νεκρή. Αλλά δεν είμαι, και αυτή η ζωή ανήκει στον Ιεχωβά για όλη την αιωνιότητα.—Από συνεργάτη.