Ποια Βάση Υπάρχει για τους Ελληνικούς Μύθους;
Μέρος Ι
ΖΕΥΣ, Απόλλων, Άρτεμις, Αφροδίτη—αυτά και άλλα είναι γνωστά στους περισσότερους από μας σαν ονόματα των θεών και θεαινών των Ελλήνων. Πολλοί, επίσης, γνωρίζουν ότι οι αφηγήσεις της μυθολογίας των αρχαίων Ελλήνων αποδίδουν κάθε είδος βδελυκτών πράξεων στις θεότητές τους. Περιγράφονται να φιλονικούν μεταξύ τους, να μάχονται μεταξύ τους και ακόμη να συνωμοτούν ο ένας εναντίον του άλλου. Ότι οι μύθοι είναι δυνατόν να έχουν ακόμη και την ελάχιστη βάση, στην πραγματικότητα φαίνεται δύσκολο να το παραδεχτεί κανείς. Εντούτοις, όσο και αν φαίνεται παράδοξο σε μερικούς, η Γραφή ρίχνει φως στη δυνατή, ή ακόμη και πιθανή, καταγωγή αυτών των μύθων.
Σύμφωνα με την πραγματική ιστορία που αναγράφεται στα εδάφια Γένεσις 6:1-13, αγγελικοί γιοι του Θεού ήρθαν στη γη πριν από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε και έζησαν σαν σύζυγοι μαζί με ελκυστικές γυναίκες. Τα παιδιά αυτής της ένωσης ήταν οι «Νεφιλείμ» ή «Καταρρίπτοντες», δηλαδή, ‘αυτοί που κάνουν άλλους να πέσουν’. Αυτό συνετέλεσε πολύ στην ανηθικότητα και τη βία που υπήρχαν στη γη τότε.
Χωρίς αμφιβολία εκείνοι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό, ο Νώε και η οικογένειά του, διαβίβασαν τις πληροφορίες για τις προκατακλυσμιαίες συνθήκες στους απογόνους τους. Είναι άξιο παρατήρησης, λοιπόν, ότι οι μύθοι που αποδίδονται στους Έλληνες ποιητές Όμηρο και Ησίοδο απηχούν την αφήγηση που βρίσκεται στη Γραφή. Φυσικά, αυτοί οι μύθοι παρουσιάζουν τα πράγματα πολύ παραμορφωμένα σε σύγκριση με το Βιβλικό υπόμνημα.
Οι Ελληνικές θεότητες που περιγράφουν ο Ησίοδος και ο Όμηρος είχαν ανθρώπινη μορφή και μεγάλη καλλονή, μολονότι συχνά είναι γιγάντιοι και υπεράνθρωποι. Έτρωγαν, έπιναν, κοιμούνταν, είχαν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους ή ακόμη και με ανθρώπους, ζούσαν σαν οικογένειες, αποπλανούσαν και απήγαγαν. Μολονότι υποτίθεται ότι ήταν άγιοι ή αθάνατοι, εντούτοις ήταν ικανοί να διαπράξουν κάθε είδους απάτη και έγκλημα. Μπορούσαν να κινούνται ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος είτε ορατοί είτε αόρατοι.
Εκτός από τους κυριότερους θεούς, οι Ελληνικοί μύθοι περιγράφουν και ημίθεους ή ήρωες, οι οποίοι ήταν και θείας και ανθρώπινης καταγωγής. Οι ημίθεοι είχαν υπεράνθρωπη δύναμη αλλά ήταν θνητοί (ο Ηρακλής ήταν ο μόνος απ’ αυτούς στον οποίο λέγουν ότι είχε χορηγηθή το προνόμιο να επιτύχει αθανασία). Έτσι οι ημίθεοι έχουν χτυπητή ομοιότητα με τους Νεφιλείμ που αναφέρονται στην αφήγηση της Γένεσης, ενώ οι θεοί φαίνεται να βρίσκουν το αντίστοιχό τους στους ‘υιούς του Θεού’ οι οποίοι εγκατέλειψαν την ουράνια θέση τους.