Ψυχοπάθεια—Η Μυστηριώδης Ασθένεια
Η Ειρήνη δεν καταλαβαίνει τι πήγε στραβά. «Ήμουν 30 χρονών», θυμάται, «μια εργαζόμενη μητέρα με τη φροντίδα δυο παιδιών. Και, είναι αλήθεια, είχα μερικά προβλήματα. Αλλά τίποτα το ασυνήθιστο», δηλαδή, μέχρι που εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας της.
«Μια μέρα πλησίασα μια γυναίκα που μου ήταν τελείως άγνωστη και άρχισα να της λέω και να επιμένω ότι αυτή ήταν η νεκρή αδελφή μου. Ήμουν σίγουρη ότι έμοιαζε στη φωνή και στην όψη με την αδελφή μου. Αυτή ήταν και η πρώτη μου απομάκρυνση από την πραγματικότητα.
»Λίγο καιρό αργότερα, πήγαινα από το κομμωτήριο στο σπίτι μου όταν ξαφνικά άρχισα να κλαίω. Μου είχε μπει η έμμονη ιδέα ότι ο σύζυγός μου με είχε εγκαταλείψει και είχε πάρει και τα παιδιά μαζί του! Αλλά όταν έφτασα στο σπίτι, ήταν όλοι τους ακόμα εκεί. Ο σύζυγός μου κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και με μετέφερε στο σπίτι μιας από τις αδελφές μου. Όμως εγώ, ήμουν σίγουρη ότι αυτή ήθελε να με σκοτώσει! Ο σύζυγός μου αποφάσισε να με βάλει στο νοσοκομείο».
Έτσι άρχισε για την Ειρήνη μια οδύσσεια από νοσοκομειακή περίθαλψη, ψυχαναλύσεις, ηλεκτροσόκ και φάρμακα—μια έρευνα για τη θεραπεία της μυστηριώδους ασθένειας που έκανε τη ζωή της άνω-κάτω.
ΟΙ ψυχικές παθήσεις ευθύνονται για ένα πολύ μεγάλο μέρος της ανθρώπινης δυστυχίας. Το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών ισχυρίζεται ότι περίπου ο ένας στους πέντε ενήλικους Αμερικανούς έχει προσβληθεί από κάποια ψυχική διαταραχή. «Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ 1975α) αναφέρει ότι για τις αναπτυσσόμενες περιοχές του κόσμου υπολογίζεται πως υπάρχουν 40 εκατομμύρια περιπτώσεις ψυχοπαθών που δεν έχουν νοσηλευθεί· και ίσως 200 εκατομμύρια υποφέρουν από λιγότερο έντονες διαταραχές».—Third World Challenge to Psychiatry, στην Αγγλική (Η Ψυχιατρική Αντιμετωπίζει το Πρόβλημα του Τρίτου Κόσμου).
Οι απλοί αριθμοί όμως, δεν μπορούν να μετρήσουν τη θλίψη που προξενούν οι ψυχικές παθήσεις. «Μπορείς να φανταστείς πώς νιώθεις», ρωτάει η μητέρα ενός ψυχοπαθή, «να κάθεσαι στο γραφείο του γιατρού με το γιο σου που δαπάνησε το περισσότερο μέρος της ζωής του για το καλό των άλλων, και να γνωρίζεις ότι δεν είναι πια το ίδιο άτομο;» Και επίσης, οι ψυχικές παθήσεις αποτελούν συχνά ένα στίγμα ντροπής, μια ασθένεια που περιβάλλεται από τη γλώσσα της περιφρόνησης (παλαβός, τρελός). Πολύ συχνά, ο τρόπος με τον οποίο οι φίλοι και η οικογένεια τις βλέπουν διαφέρει ελάχιστα από τον τρόπο που τις έβλεπαν οι άνθρωποι το Μεσαίωνα—όταν εκείνοι που έχαναν τα λογικά τους ανακηρύσσονταν ‘δαιμονισμένοι’.
Παρ’ όλα αυτά, οι ψυχικές παθήσεις έχουν αρχίσει να ανασηκώνουν το πέπλο του μυστηρίου που τις περιβάλλει. Πρόσφατες ανακαλύψεις έχουν ρίξει νέο φως στην κατανόησή τους. Νέες μέθοδοι θεραπείας επιτρέπουν τώρα σε πολλούς πρώην ψυχοπαθείς—σαν την Ειρήνη—να ζουν φυσιολογική και παραγωγική ζωή. Τα επόμενα άρθρα θα ασχοληθούν με αυτές τις ενθαρρυντικές εξελίξεις καθώς και με τις συγκινητικές ελπίδες της Ειρήνης για μια θεραπεία με μόνιμα αποτελέσματα στο κοντινό μέλλον.