Ελληνικά Ονόματα στις Γραφές
ΥΜΕΝΑΙΟΣ. Ο Υμέναιος, που είχε το όνομα του θεού που είχαν οι Έλληνες για το γάμο, είχε αποστατήσει από τη Χριστιανοσύνη στη διάρκεια του πρώτου αιώνα και χαρακτηρίστηκε από τον Παύλο βλάσφημος, άνθρωπος που λέει κενά λόγια, που βεβηλώνουν ό,τι είναι άγιο. Ο Υμέναιος, μαζί με κάποιον ονόματι Φιλητό, αφού απομακρύνθηκαν από την αλήθεια, δίδασκαν ψεύτικες διδασκαλίες, ανατρέποντας έτσι την πίστη ορισμένων. Μια από τις ψεύτικες διδασκαλίες τους ήταν ότι ‘η ανάσταση είχε ήδη γίνει’ στις μέρες τους. Απ’ ό,τι φαίνεται η διδασκαλία τους έλεγε: η ανάσταση ήταν απλώς πνευματική, συμβολική και ότι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί είχαν ήδη αναστηθεί· ότι αυτή ήταν όλη κι όλη η ανάσταση και δεν υπήρχε άλλη ανάσταση στο μέλλον κάτω από τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. (Ωστόσο, παράβαλε 1 Κορινθίους 15:12-23.)
Στην πρώτη επιστολή που έστειλε ο Παύλος στον Τιμόθεο, το όνομα του Υμέναιου συσχετίζεται με κάποιον άλλον αποστάτη, τον Αλέξανδρο. Ο απόστολος δηλώνει ότι παρέδωσε τον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο ‘στον Σατανά’· προφανώς ο Παύλος αναφέρεται στο ότι τους απέβαλε ή τους απέκοψε από την εκκλησία. Αυτό αποτελούσε ένα είδος διαπαιδαγώγησης ή εκπαίδευσης για τους Χριστιανούς που γνώριζαν προσωπικά αυτούς τους αποστάτες, επειδή ήταν γι’ αυτούς μια προειδοποίηση να μην ακολουθήσουν την βλάσφημη πορεία τους.—1 Τιμόθεον 1:18-20· 2 Τιμόθεον 2:16-18.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Ο Αλέξανδρος, μαζί με τον Υμέναιο, ‘ναυάγησε στην πίστη’ και αποκόπηκε εξαιτίας της βλασφημίας του. (1 Τιμόθεον 1:19, 20) Πιθανόν να είναι ο ίδιος με τον χαλκουργό, για τον οποίο δόθηκε προειδοποίηση στον Τιμόθεο επειδή αυτός είχε ‘κάνει πολλά κακά’ στον Παύλο.—2 Τιμόθεον 4:14, 15.
ΦΙΛΗΤΟΣ. Ο Φιλητός, του οποίου το όνομα σημαίνει αγαπητός, είχε αποστατήσει από τη Χριστιανοσύνη τον πρώτο αιώνα. Ο Παύλος τον αναφέρει μαζί με τον Υμέναιο· τους χαρακτηρίζει ως ψευτοδιδάσκαλους σχετικά με την ανάσταση και ως άτομα που ανέτρεπαν την πίστη.—2 Τιμόθεον 2:17, 18.
ΝΙΚΟΛΑΪΤΕΣ. Η ‘αίρεση του Νικόλαου’ (ή Νικολαΐτες) καταδικάζονται σε δυο από τις εφτά επιστολές προς τις εκκλησίες, στα κεφάλαια 2 και 3 της Αποκάλυψης. Ο ‘άγγελος’ της εκκλησίας της Εφέσου επαινέθηκε επειδή μισούσε ‘τα έργα της αίρεσης του Νικόλαου’, τα οποία μισούσε και ο Ιησούς Χριστός επίσης. (Αποκάλυψις 2:1, 6, ΜΝΚ) Όμως στην εκκλησία της Περγάμου, υπήρχαν μερικοί που ‘κρατούσαν γερά τη διδασκαλία της αίρεσης του Νικόλαου’, από την οποία προτρέπονταν να απομακρυνθούν και να μετανιώσουν.—Αποκάλυψις 2:12, 15, 16, ΜΝΚ.
Εκτός από αυτά που είναι γραμμένα στην Αποκάλυψη για την αίρεση του Νικόλαου, δεν υπάρχει τίποτα άλλο γνωστό γι’ αυτήν ούτε για τα έργα και τις διδασκαλίες της, που καταδικάζονται, ούτε για την προέλευση και την εξάπλωσή της. Το συνδετικό ‘έτσι’, που βρίσκεται αμέσως μετά την αναφορά στην ανήθικη και ειδωλολατρική πορεία των Ισραηλιτών την οποία ακολούθησαν εξαιτίας της ‘διδασκαλίας του Βαλαάμ’ (Αποκάλυψις 2:14, 15, ΜΝΚ) θα μπορούσε να δείχνει κάποια ομοιότητα, αλλά η σημασία των δυο ονομάτων δεν είναι αρκετά όμοια για να πούμε ότι πρόκειται για την ίδια αίρεση όπως έχει υποστηριχτεί· ταυτόχρονα η Αποκάλυψη κάνει διάκριση ανάμεσα στα δυο. Δεν υπάρχει λόγος να συνδέσουμε την αίρεση με τον Νικόλαο, τον Χριστιανό από την Αντιόχεια (Πράξεις 6:1-6), απλώς επειδή είναι το μόνο άτομο που έχει αυτό το όνομα στην Αγία Γραφή, όπως έχει γίνει και με μερικούς από τους πρώτους εκκλησιαστικούς συγγραφείς. Ούτε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κάποια αποστατική αίρεση πήρε το όνομά του για να δώσει βαρύτητα στην αδικοπραγία της. Ο Νικόλαος πολύ πιθανόν ήταν ένα άτομο του οποίου η Αγία Γραφή δεν προσδιορίζει την ταυτότητα και από τον οποίο πήρε το όνομα το ασεβές αυτό κίνημα.