Επιδημία Παιδιών που Βρίσκονται Κάτω από Πίεση
«ΡΑΝΤΙ!» φώναξε η Ρίτα, τρομοκρατημένη με το θέαμα που αντίκριζε από απόσταση καθώς πλησίαζε στο σπίτι της. Ο γιος της, ο Ράντι, έγερνε ο μισός έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας που βρισκόταν στο τελευταίο πάτωμα, 8 μέτρα πάνω από την τσιμεντένια αυλή. Μέσα στο σπίτι, ο Λάρι άκουσε τις υστερικές κραυγές της συζύγου του και πετάχτηκε όρθιος. Ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες και με μια δρασκελιά μπήκε στην κρεβατοκάμαρα, άρπαξε τον Ράντι και τον τράβηξε σώο μέσα. Οι γονείς του Ράντι χρειάζονταν άμεσες απαντήσεις. «Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί;» ρωτούσαν μη μπορώντας να πιστέψουν τι είχε γίνει. «Θα χτυπούσες· θα σκοτωνόσουν!» «Ήθελα να πεθάνω», απάντησε ο Ράντι αδιάφορα. Ο Ράντι ήταν μόλις πέντε χρονών.
ΣΥΜΦΩΝΑ με όλες τις εξωτερικές ενδείξεις, ο Ράντι ήταν ένα φυσιολογικό, υγιές αγόρι. Κανείς δεν υποπτευόταν ότι κατά βάθος ήθελε να πεθάνει. Ωστόσο, από συζητήσεις που έγιναν κατόπιν με ειδικούς, διαπιστώθηκε ότι ο Ράντι ήταν ένα παιδί που βρισκόταν κάτω από έντονη πίεση.
Όπως και ο Ράντι, αμέτρητα παιδιά σήμερα είναι θύματα φοβερής αναστάτωσης. Ανήμπορα να βρουν υγιείς τρόπους αντιμετώπισης της στενοχώριας τους, μερικά προσπαθούν μάταια να καταπνίξουν το άγχος τους. Αλλά η συσσωρευμένη πίεση τελικά ξεσπάει. Για μερικά, το άγχος που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια θα καταλήξει σε σωματική ασθένεια ή σε εγκληματική συμπεριφορά. Για άλλα παιδιά, η πίεση θα στραφεί στον εαυτό τους μέσω αυτοκαταστροφικών ενεργειών, οι οποίες περιλαμβάνουν αυτοτραυματισμούς, διαταραχές της διατροφής, εθισμό σε διάφορες ουσίες, ακόμη και αυτοκτονία. Το βιβλίο Το Παιδί σε Κρίση (The Child in Crisis) παρατηρεί: «Κάποτε υπήρχε η αντίληψη ότι πολλά από αυτά τα προβλήματα—ειδικά η αυτοκτονία—αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο τους ενηλίκους και τους μεγαλύτερους εφήβους. Τώρα φαίνεται ότι αυτά αρχίζουν να αγγίζουν και τα πολύ μικρά παιδιά».
‘Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;’ ρωτούν οι σαστισμένοι ενήλικοι. ‘Δεν είναι η παιδική ηλικία καιρός παιχνιδιών και χαράς, καιρός γέλιου και διασκέδασης;’ Για πολλά παιδιά η απάντηση είναι όχι. «Η παιδική ηλικία ως καιρός αδιατάραχτης χαράς είναι μια φανταστική ιστορία που την επινόησαν οι ενήλικοι», ισχυρίζεται ο Δρ Τζούλιους Σίγκαλ. Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα επιβεβαιώνεται από τον παιδοψυχίατρο Τζόζεφ Λούπο: «Ασκώ αυτό το επάγγελμα είκοσι πέντε χρόνια. Σήμερα βλέπω τέσσερις φορές περισσότερα παιδιά και εφήβους που πάσχουν από κατάθλιψη».
Τι προκαλεί αυτή την άνευ προηγουμένου πίεση στα παιδιά; Ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια; Πώς μπορούν να βοηθηθούν τα παιδιά που βρίσκονται κάτω από πίεση; Αυτές οι ερωτήσεις θα εξεταστούν στα ακόλουθα άρθρα.