ΓΕΡΑΚΙ

[εβρ., νετς].

Οι σύγχρονοι λεξικογράφοι πιστεύουν ότι η εβραϊκή λέξη νετς αναφέρεται στα γνήσια γεράκια (οικογένεια Ιερακίδες), μολονότι ορισμένοι πιστεύουν ότι περιλαμβάνει και τα μη γνήσια γεράκια, τα οποία μοιάζουν πολύ με τα πρώτα, αλλά κατατάσσονται από τους ορνιθολόγους σε ξεχωριστή οικογένεια (Ακκιπιτρίδες). «Το γεράκι κατά το είδος του» («όλα τα είδη του γερακιού», ΜΠΚ), ως αρπακτικό που τρώει φίδια, σαύρες, μικρά θηλαστικά και άλλα πουλιά, περιλαμβανόταν στα πουλιά τα οποία ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ως «ακάθαρτα».—Λευ 11:16· Δευ 14:15.

Μερικά γεράκια συναγωνίζονται τα πετροχελίδονα ως τα ταχύτερα πουλιά—παρατηρητές αναφέρουν ότι είδαν ένα γεράκι να εφορμά με ταχύτητα 290 χλμ./ώ. Στα γεράκια που βρίσκονται στην Παλαιστίνη συγκαταλέγεται το μεταναστευτικό γεράκι (πετρίτης) (ιέραξ ο μεταναστευτικός [Falco peregrinus]), ένα σχετικά συνηθισμένο αποδημητικό πουλί. Υπάρχουν επίσης οι κάπως μεγαλύτεροι χρυσογέρακες (ιέραξ ο θηρευτικός [Falco biarmicus]), οι οποίοι αφθονούσαν παλιότερα στους γκρεμούς και στις βραχώδεις χαράδρες που εκτείνονται από το Όρος Αερμών ως τη Νεκρά Θάλασσα. Οι κυνηγογέρακες (ιέραξ ο ιερός [Falco cherrug]) παρατηρούνται ενίοτε στη δυτική Νεγκέμπ.

Το βραχοκιρκίνεζο (ιέραξ ο βραχοδίαιτος [Falco tinnunculus]), που είναι μικρότερο και έχει μήκος περίπου 36 εκ., ανήκει και αυτό στο ίδιο γένος με τα γνήσια γεράκια. Αφθονεί καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους στους αγροτικούς οικισμούς και στα περιβόλια ολόκληρης της Παλαιστίνης. Μάλιστα φωλιάζει ακόμη και σε μεγάλα κτίρια των πόλεων.

Το εδάφιο Ιώβ 39:26 λέει ότι το γεράκι «πετάει ψηλά . . . και απλώνει τις φτερούγες του προς το νότιο άνεμο»—σύμφωνα με ορισμένους, η φράση αυτή αναφέρεται στη μετανάστευση προς το Ν (JB· επίσης: «αφού εξαπλώσει τα πτερά του . . . προς τον Νότον . . . διά να μεταναστεύση εκεί», ΤΙ)—πράγμα που αληθεύει για το μικρότερο σε μέγεθος βραχοκιρκίνεζο της οικογένειας Ιερακίδες και, ως έναν βαθμό, για το μεταναστευτικό γεράκι. Ωστόσο, άλλοι πιστεύουν ότι αυτό το εδάφιο περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο το πουλί στρέφεται προς τον επερχόμενο άνεμο και με τη δύναμη των φτερούγων του πετάει κόντρα σε αυτόν, ανεβαίνοντας ολοένα και πιο ψηλά. Λέγεται ότι τα γεράκια «ανεβαίνουν σε πολύ μεγάλο ύψος, προσπαθώντας πάντοτε να πετούν ψηλότερα από οποιοδήποτε πουλί μπορεί να κυνηγούν» ώστε να είναι σε θέση να πέφτουν με φοβερή ταχύτητα πάνω στη λεία τους που βρίσκεται χαμηλότερα και, καθώς το κάνουν αυτό, συχνά «εκμεταλλεύονται τον άνεμο και, πετώντας κόντρα σε αυτόν, ανυψώνονται σαν το χαρταετό». (Νέα Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια των Φανκ και Γουάγκναλς [Funk and Wagnalls New Standard Encyclopedia], 1931, Τόμ. 11, σ. 329, 330) Παρόμοια, το βραχοκιρκίνεζο «φτερουγίζει επί τόπου στον αέρα ενόσω κυνηγάει. Μένει στραμμένο προς τον άνεμο και χτυπάει τις φτερούγες του καθώς εξετάζει το έδαφος ψάχνοντας για λεία».—Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia), 1987, Τόμ. 11, σ. 237.

Το γεράκι κατείχε πολύ εξέχουσα θέση στη θρησκεία της Αιγύπτου. Έγινε σύμβολο του Ώρου, του ιερακοκέφαλου θεού της Αιγύπτου, ο οποίος μαζί με την Ίσιδα και τον Όσιρι σχημάτιζε την κύρια τριάδα, ή αλλιώς την «άγια οικογένεια», ανάμεσα στους θεούς και στις θεές της Αιγύπτου. Το σύμβολο του γερακιού χρησιμοποιούνταν πάντοτε για τη γραφή του τίτλου των Φαραώ, και ενίοτε αυτοί οι ηγέτες θεωρούνταν ενσάρκωση του Ώρου. Από τα εκατοντάδες ταριχευμένα πουλιά που έχουν βρεθεί στην Αίγυπτο, τα γεράκια, και κυρίως τα βραχοκιρκίνεζα, είναι από τα πιο πολυάριθμα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι όποιος σκότωνε γεράκι στην Αίγυπτο, έστω και άθελά του, θανατωνόταν.