ΑΛΜΥΡΙΚΙ

[εβρ., ’έσελ].

Το αλμυρίκι αποκτάει διαστάσεις δέντρου ή θάμνου. Μολονότι ο κορμός του είναι ροζιασμένος, τα κλαδιά του μοιάζουν συνήθως με λεπτά ραβδιά και δημιουργούν την εντύπωση ότι το δέντρο έχει φτέρωμα. Τα αειθαλή του φύλλα, που είναι μικροσκοπικά και λεπιοειδή, αναπτύσσονται πολύ κοντά στο κλαδί, με αποτέλεσμα να χάνουν ελάχιστη υγρασία κατά τη διαπνοή. Αυτό δίνει στα αλμυρίκια τη δυνατότητα να φύονται σε περιοχές της ερήμου, ακόμη δε και σε θίνες άμμου. Την άνοιξη το αλμυρίκι σχηματίζει βότρυες από μικροσκοπικά ροζ ή λευκά λουλούδια που προσθέτουν όμορφο χρώμα στις κατά τα άλλα γυμνές εκτάσεις. Τα αλμυρίκια, τα οποία ευδοκιμούν σε αλατούχα εδάφη, φύονται συνήθως πολύ κοντά στον ωκεανό και σε αλμυρά έλη. Τα άφθονα αλμυρίκια που υπάρχουν στις όχθες του Ιορδάνη δημιουργούν πυκνότατες συστάδες οι οποίες αποτελούν τη φυσική κατοικία διαφόρων άγριων ζώων. Στους Βιβλικούς χρόνους, τα αλμυρίκια μπορεί να συγκαταλέγονταν στα δέντρα που σχημάτιζαν «τις υπερήφανες συστάδες κατά μήκος του Ιορδάνη» στις οποίες φώλιαζαν λιοντάρια.—Ιερ 49:19· Ζαχ 11:3.

Μολονότι το αλμυρίκι είναι γενικά κοντό δέντρο, το είδος Tamarix aphylla φτάνει μερικές φορές σε ύψος τα 18 μ. Όπως έχει καταγραφεί, ο Αβραάμ φύτεψε ένα αλμυρίκι στη Βηρ-σαβεέ (Γε 21:33), ο Βασιλιάς Σαούλ καθόταν στον ίσκιο ενός τέτοιου δέντρου στη Γαβαά (1Σα 22:6), τα δε κόκαλα του ίδιου και των γιων του θάφτηκαν κάτω από ένα μεγάλο αλμυρίκι στην Ιαβείς-γαλαάδ.—1Σα 31:13· παράβαλε 1Χρ 10:12, όπου χρησιμοποιείται η εβραϊκή λέξη που αποδίδεται «μεγάλο δέντρο» (’ελάχ).

Ο Δρ Γιόζεφ Βάιτς, εξέχουσα αυθεντία σε θέματα αναδάσωσης στο Ισραήλ, είπε: «Το πρώτο δέντρο που φύτεψε ο Αβραάμ στο χώμα της Βηρσαβεέ ήταν ένα αλμυρίκι. Ακολουθώντας το παράδειγμά του, πριν από τέσσερα χρόνια φυτέψαμε δύο εκατομμύρια αλμυρίκια στην ίδια περιοχή. Ο Αβραάμ είχε δίκιο. Εξακριβώσαμε ότι το αλμυρίκι είναι ένα από τα λίγα δέντρα που ευδοκιμούν στο νότο, όπου το ύψος της ετήσιας βροχόπτωσης είναι μικρότερο από έξι ίντσες [15 εκ.]».—Δε Ρίντερς Ντάιτζεστ (The Reader’s Digest), Μάρτιος 1954, σ. 30.

Ένα άλλο είδος αυτού του δέντρου (ταμάριξ η μαννοφόρος [Tamarix mannifera]), όταν διατρυπάται από κάποιο κοκκοειδές έντομο, εκκρίνει σταγόνες μελιτώδους χυμού, οι οποίες συλλέγονται και σε ορισμένα μέρη πουλιούνται στους προσκυνητές ως «μάννα». Αυτή η ουσία, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με το μάννα που χορηγούνταν στον Ισραήλ στην έρημο, εφόσον το αληθινό μάννα αποτελούσε θαυματουργική προμήθεια και συλλεγόταν από το έδαφος.—Εξ 16:13-15.