Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1957 λέγει στην 29η παράγραφο, σελίς 121: «Την ίδια ακριβώς ημέρα που ο κατακλυσμός εξέσπασε από τους μακρινούς ουρανούς ο Νώε και τα επτά μέλη της οικογενείας του εμπήκαν στην κιβωτό, στην οποίαν είχαν ήδη εισαγάγει δείγματα όλων των πουλιών και των ζώων.» Πώς μπορεί ν’ αληθεύη αυτό, αφού στη Γένεσι 7:10 λέγει ότι αφού ο Νώε και η οικογένειά του μπήκαν μέσα στην κιβωτό «μετά τας επτά ημέρας, τα ύδατα του κατακλυσμού επήλθον επί της γης»;—Ρ. Φ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Ιεχωβά είπε στον Νώε να μπη μέσα στην κιβωτό, παίρνοντας μαζί του την οικογένειά του, επτά από κάθε καθαρό ζώο και δύο από κάθε ακάθαρτο ζώο, και κατόπιν ο Ιεχωβά τον επληροφόρησε: «Επειδή έτι μετά επτά ημέρας εγώ φέρω βροχήν επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας » (Γέν. 7:1-4) Για να φορτωθή η κιβωτός με εκατοντάδες ζώων των ορθών ειδών θα απητείτο χρόνος. Αναμφιβόλως με τη βοήθεια του Ιεχωβά συγκεντρώθηκαν τ’ απαιτούμενα ζώα πριν από την επιβίβασι, και τότε ήταν καιρός να φορτωθή η κιβωτός και να γίνουν οι τελικές προετοιμασίες. Ο Ιεχωβά παρεχώρησε επτά μέρες γι’ αυτό, ο Νώε εξετέλεσε τις οδηγίες και από την ώρα που άρχισε «μετά τας επτά ημέρας, τα ύδατα του κατακλυσμού επήλθον επι της γης.»—Γέν. 7:6-10.

Κατόπιν αναγινώσκομε: «Το εξακοσιοστόν έτος της ζωής του Νώε, τον δεύτερον μήνα, την δεκάτην εβδόμην ημέραν του μηνός, ταύτην την ημέραν εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της μεγάλης αβύσσου, και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν Και έγεινεν ο υετός επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας. Κατά την αυτήν ταύτην ημέραν εισήλθεν ο Νώε, και οι υιοί του Νώε, Σημ, και Χαμ, και Ιάφεθ, και η γυνή του Νώε, και αι τρεις γυναίκες των υιών αυτού μετ’ αυτών, εις την κιβωτόν.» Την τελευταία των επτά ημερών το έργον της φορτώσεως ήταν συμπληρωμένο και ο Νώε και τα επτά άλλα ανθρώπινα πλάσματα που ήσαν μαζί του μπήκαν στην κιβωτό, για να παραμείνουν εκεί ως το τέλος του κατακλυσμού και ως ότου κατακαθήσουν τα νερά. «Και έκλεισεν ο Ιεχωβά την κιβωτόν επάνω αυτού.» Ο Ιεχωβά τούς είπε να μπουν μέσα επτά μέρες πριν αρχίση ο κατακλυσμός, πράγμα που άφηνε χρόνον για τη φόρτωσι. Όταν επερατώθη αυτή η φόρτωσις, και ο Νώε και η οικογένεια του μπήκαν μέσα για τελευταία φορά, την εβδόμη μέρα, ο Ιεχωβά έκλεισε τη θύρα, λίγο πριν αρχίση ο υετός.—Γέν. 7:11-13, 16, ΜΝΚ.

Επομένως, Η Σκοπιά ήταν σύμφωνη με τη Γραφή λέγοντας ότι ο Νώε και η οικογένεια του μπήκαν μέσα στην κιβωτό «την ίδια ακριβώς ημέρα που ο κατακλυσμός εξέσπασε από τους μακρινούς ουρανούς.» Κατά σύμπτωσιν, εκείνο που θα μπορούσε να φανή εκ πρώτης όψεως ότι εμφανίζει μια αντίφασι στην αφήγησι της Βίβλου, στην πραγματικότητα υποστηρίζει τη Βίβλο. Είναι απίστευτο το ότι ένας, ο οποίος μόλις κατήρτισε ένα ιστόρημα, θα αντέφασκε στον εαυτό του μέσα στα όρια ολίγων προτάσεων, λέγοντας πρώτα ότι ένα γεγονός συνέβη πριν από επτά μέρες και παραπέρα να λέγη ότι συνέβη την ίδια μέρα με κάτι άλλο. Μια τέτοια σύγκρουσις θα ήταν καταφανής. Αλλ’ όταν εμφανίζωνται δύο τέτοιες δηλώσεις, κι ωστόσο εναρμονίζονται εύκολα όταν κατανοήται η αληθινή κατάστασις, αυτό καταδεικνύει σαφώς ότι δεν γίνεται μελετημένη προσπάθεια συντάξεως ενός απατηλού μύθου

Ο Ιησούς τακτοποιεί το ζήτημα, λέγοντας: «Μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.»—Λουκ. 17:27· βλέπε επίσης Ματθαίον 24:38, 39

● Το εδάφιο Εκκλησιαστής 1:4 λέγει ότι η γη «διαμένει εις τον αιώνα», αλλά πώς γνωρίζομε ότι «εις τον αιώνα» σημαίνει σε όλη την αιωνιότητα, και όχι απλώς έως ένα μελλοντικό, απεριόριστο, κεκρυμμένο χρόνο; Το ίδιο είχε λεχθή και για τη διαθήκη του νόμου, αλλ’ αυτή έφθασε σ ένα τέλος.—Ρ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται «εις τον αιώνα» σε πολλές μεταφράσεις, και «σε απεριόριστο χρόνο» στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, είναι ολάμ. Η βασική της έννοια είναι «κρυμμένος» ή «αποκεκρυμμένος» και αναφέρεται στον χρόνον. Σημαίνει, λοιπόν, «απεριόριστον χρόνον». Μπορεί να σημαίνη πολλά έτη ή μπορεί να σημαίνη αιωνιότητα. Η Έξοδος κεφ. 31:16 και το Λευιτικόν κεφ. 24:8 το χρησιμοποιούν μ’ ένα μέρος της διαθήκης του νόμου, το δε βιβλίον του Ησαΐα κεφ. 24:5 το χρησιμοποιεί σχετικά με ολόκληρη τη διαθήκη του νόμου, ονομάζοντας την «διαθήκην αιώνιον». Οι Αριθμοί κεφ. 25:13 το χρησιμοποιούν όταν ομιλούν περί «ιερατείας αιωνίου». Αλλά τα εδάφια Γαλάτας 3:24, 25 και Κολοσσαείς 2:14 τονίζουν ότι η διαθήκη του νόμου έληξε με τον θάνατο και την ανάστασι του Χριστού, το δε 7ο κεφάλαιον της προς Εβραίους επιστολής δείχνει ένα τέλος του νόμου και της «αιωνίου ιερατείας». Αυτή η χρονική περίοδος ήταν αποκεκρυμμένη, αλλ’ είχε ένα τέλος.

Ολάμ δυνατόν να σημαίνη αιωνιότητα, όπως είναι προφανές όταν χρησιμοποιήται εκεί όπου ο Ιεχωβά καλείται «ο αιώνιος Θεός», όταν λέγεται ότι είναι «από του αιώνος έως του αιώνος.» (Γέν. 21:33· Ησ 40:28· Ψαλμ. 90:2) Χρησιμοποιείται για να εικονίση τον Ιεχωβά ως τον «βασιλέα της αιωνιότητος». (Ιερεμ. 10:10, ΜΝ) Όπως, λοιπόν, λέγει το Εβραιο-Αγγλικό Λεξικό Γεσένιους, η λέξις σημαίνει «μελλοντικόν χρόνον, παντοτινά, αιώνια, για πάντα, με τέτοιον τρόπο ώστε το terminus ad quem [τέλος του], όπως λέγεται, πρόκειται να προσδιορισθή από τη φύσι του θέματος.»

Ώστε «από τη φύσι του θέματος» του εδαφίου Εκκλησιαστής 1:4 πρέπει να προσδιορισθη αν το ολάμ, όπως χρησιμοποιείται εκεί, σημαίνη έως έναν αποκεκρυμμένο αλλά περιωρισμένο καιρό ή στην αιωνιότητα. Το εδάφιο λέγει: «Γενεά υπάγει, και γενεά έρχεται· η δε γη διαμένει εις τον αιώνα.» Ο Ιεχωβά έπλασε τη γη ως κατοικία του ανθρώπου. Έπλασε τον άνθρωπο για να ζήση, όχι να πεθάνη. Ο θάνατος ήταν η ποινή της παρακοής. Ενόσω ο τέλειος άνθρωπος υπήκουε θα ζούσε, μάλιστα για πάντα, αν πάντοτε υπήκουε. Ακόμη και μετά την επικράτησι της αμαρτίας και του θανάτου, ευπειθείς άνθρωποι που ασκούν πίστι στον Χριστό έχουν την υπόσχεσι της αιωνίου ζωής επάνω στη γη: «Οι πραείς θέλουσι κληρονομήσει την γην.» Ο Ιησούς είπε: «Πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.» Το να γνωρίζη κανείς τον Ιεχωβά και τον Χριστό σημαίνει «αιώνια ζωή». (Ψαλμ. 37:11· Ιωάν. 11:26· 17:3) Ο Ιεχωβά Θεός ‘έπλασε την γην και εποίησεν αυτήν· αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.’—Ησ. 45:18.

Ο Ιεχωβά έπλασε τη γη για να κατοικήται από ευπειθείς ανθρώπους που θα ζούσαν για πάντα· η γη, λοιπόν, πρέπει να παραμείνη για πάντα ως κατοικία των, αλλιώς η δημιουργία της θα ήταν εις μάτην. Αυτό επιβεβαιώνεται από τον Ψαλμό 104:5. Χάριν εμφάσεως χρησιμοποιούνται δύο Εβραϊκές λέξεις, ολάμ και αντ. Η τελευταία αυτή λέξις σημαίνει, σύμφωνα με το Λεξικόν Σπουδαστών της Εβραϊκής και Χαλδαϊκής υπό Χάρκαβυ, «διάρκεια ατελεύτητος, αιωνιότης, για πάντα» Έτσι, με τις δύο αυτές Εβραϊκές λέξεις ο Ψαλμός 104:5 επιβεβαιώνει διπλά τη μονιμότητα της γης: «Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.»