Οι «Χριστιανοί του Ρυζιού» δεν Είναι Χριστιανοί

ΟΙ «Χριστιανοί του ρυζιού» εξηφανίσθησαν από την ηπειρωτική Κίνα. Αυτό τουλάχιστον εδήλωσε ο Δρ Τρέισυ Κ. Τζωνς, ο Νεώτερος, σε μια πρόσφατη συνεδρίασι του Μεθοδιστικού Συμβουλίου Ιεραποστολών, κατά το περιοδικόν Ο Χριστιανικός Αιών της 20^ης Φεβρουαρίου 1960.

Τι είναι «Χριστιανός του ρυζιού»; Είναι ένας που μετεπείσθη ν’ ασκή μια από τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» με την προμήθεια σ’ αυτόν ρυζιού ή άλλης τροφής. Εφόσον η διατροφή του στομάχου δεν αρκεί μόνη της για ισχυρές πεποιθήσεις, δεν είναι εκπληκτικό ότι η Κομμουνιστική πίεσις στην Κίνα θα έκανε αυτούς τους «Χριστιανούς του ρυζιού» να εγκαταλείψουν τη λεγόμενη Χριστιανοσύνη τους.

Ενώ ο κομμουνισμός μπορεί να έθεσε τέρμα στους «Χριστιανούς του ρυζιού» στην ηπειρωτική Κίνα, αυτοί θα εξακολουθήσουν ν’ ακμάζουν αλλού, εφόσον οι θρησκευτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν την ίδια τακτική. Έτσι, το προαναφερθέν εβδομαδιαίο θρησκευτικό περιοδικό σ’ ένα προγενέστερο τεύχος του έλεγε: «Οι νέες Ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες, οι οποίες εκτίσθησαν σε μέρη [στη Φορμόζα] όπου δεν υπήρχε Καθολικός πληθυσμός, διεσκευάσθησαν για εναποθήκευση και διανομή προμηθευμάτων βοηθείας. . . . Οι ιερείς εχρησιμοποίησαν τα πλεονάσματα προϊόντων των Ηνωμένων Πολιτειών που περιήλθαν σ’ αυτούς σχεδόν δωρεάν, σαν δολώματα για προσηλύτους και μέσα συντηρήσεώς των.»

Πολύ εύστοχη, λοιπόν, ήταν η υπ’ αριθ. 5 ερώτησις σε μια σειρά από ένδεκα ερωτήσεις, που απεστάλησαν από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στα μέλη του. Ερωτούσε: «Μπορούμε να συμφωνήσωμε στην απάρνησι κάθε Εκκλησιαστικής ενεργείας, δια της οποίας παρέχονται υλικά ή κοινωνικά οφέλη για να επηρεασθή ο δεσμός των ατόμων με την Εκκλησία, ή ασκούνται ανάρμοστες πιέσεις σε πρόσωπα, σε καιρούς απογνώσεως ή δυσχερείας;»

Όχι ότι οι «Χριστιανοί του ρυζιού» περιορίζονται στις ρυζοπαραγωγικές Χώρες της Ασίας. Όχι, διόλου. Όλος ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει μολυνθή από το ιδιοτελές αυτό μίασμα της καθ’ ομολογίαν λατρείας του Θεού, η οποία ωστόσο υποκινείται από υστεροβουλία. Εξαιτίας αυτού βρίσκομε μια μεγάλη αύξησι σε μέλη εκκλησιών ωρισμένων χωρών, σε τήρησι θρησκευτικών εορτών, σε πώλησι θρησκευτικών ειδών και σε ανέγερσι νέων εκκλησιαστικών κτιρίων. Το ότι όλη αυτή η αυξημένη δραστηριότης δεν αντιπροσωπεύει ειλικρινή Χριστιανοσύνη είναι καταφανές απ’ το γεγονός ότι στις ίδιες αυτές χώρες υπάρχει αύξησις εγκλήματος, αμελείας καθηκόντων και ανηθικότητος.

Σχετικά με αυτούς τους «Χριστιανούς του ρυζιού», ο απόστολος Παύλος είπε ότι επρόκειτο περί «ανθρώπων διεφθαρμένων τον νουν, και απεστερημένων της αληθείας, νομιζόντων την ευσέβειαν ότι είναι πλουτισμός.» Προλέγοντας δε ότι «εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί,» ο Παύλος προβαίνει στην περιγραφή διαφόρων ειδών αδικοπραγίας που βρίσκονται σήμερα στον κόσμο, και κατόπιν λέγει ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής· και τούτους φεύγε.»​—1 Τιμ. 6:5· 2 Τιμ. 3:1-5.

Με την αυστηρή σημασία της φράσεως, δεν μπορούν να υπάρχουν άτομα όπως Χριστιανοί του ρυζιού. Μπορούν να υπάρχουν Μεθοδισταί του ρυζιού, Πρεσβυτεριανοί του ρυζιού και Καθολικοί του ρυζιού, αλλ’ όχι και Χριστιανοί του ρυζιού, διότι ο Ιησούς Χριστός δεν έθεσε ένα τέτοιο προηγούμενο. Ετόνισε το πνευματικό υπεράνω του φυσικού, λέγοντας: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.» Απεκάλεσε μακαρίους εκείνους που «έχουσι συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες [όχι το ρύζι και το κρασί, αλλά] την δικαιοσύνην· διότι αυτοί θέλουσι χορτασθή.»​—Ματθ. 4:4· 5:3, 6, ΜΝΚ.

Είναι αληθές ότι, όταν τα πλήθη έμεναν πλησίον του επί ημέρες κι εξήντλησαν τα τρόφιμά των, για να μην τα ιδή να πέφτουν λιμοκτονημένα καθ’ οδόν, ο Ιησούς θαυματουργικά τους επρομήθευσε υλική τροφή, ενεργώντας ώστε λίγοι άρτοι και ιχθείς να θρέψουν πολλές χιλιάδες, σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις. Αλλ’ όταν τον ακολούθησαν μερικοί απλώς διότι ετράφησαν έτσι, τους επέπληξε, λέγοντας: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα [αποδείξεις ότι αυτός ήταν προφήτης του Θεού], αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε. Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποίαν ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει· διότι τούτον εσφράγισεν ο Πατήρ, ο Θεός.»​—Ιωάν. 6:25-27.

Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν είναι υπόθεσις ιδιοτελείας, αλλ’ ανιδιοτελείας ή αγάπης: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου,» και, «θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Ο Ιησούς, επίσης, είπε ότι «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» Με την πορεία της ενεργείας του ο Ιησούς έδειξε ότι εκτιμούσε το ότι «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»​—Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ· Ματθ. 20:28· Πράξ. 20:35.

Μπορούν οι διδασκαλίες του Ιησού να ληφθούν κατά γράμμα στην εποχή μας; Με τόσο πολλή ιδιοτέλεια που υπάρχει γενικά, είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν οι Χριστιανικές αυτές αρχές; Ναι, είναι· η δε κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά παρέχει επαρκή απόδειξιν τούτου. Η μεγάλη πλειονότης αυτών βγήκαν από τις δημοφιλείς θρησκείες του κόσμου, από τον ειδωλολατρισμό κι από τον «Χριστιανισμό.» Ποια ήταν η αιτία που τους υπεκίνησε και που συνετέλεσε να γίνουν αυτοί Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά; Κανένα πράγμα υλικής φύσεως. Ήταν η αγάπη για την αλήθεια, η αγάπη για τον Θεό, η αγάπη για τον συνάνθρωπό τους. Εκείνο που προσείλκυσε πολλούς ήταν, επίσης, οι υψηλές αρχές και ο ζήλος εκείνων που τους έφεραν αυτό το άγγελμα και, ιδιαίτερα, η ένδοξη ελπίδα της βασιλείας του Θεού και οι ευλογίες που θα φέρη αυτή στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης.

Πόσο πρακτικά υπήρξαν όλ’ αυτά; Υπήρξαν πρακτικά κατά το ότι, χωρίς καμμιά απολύτως βοήθεια οποιουδήποτε «ρυζιού», ο αριθμός των διακόνων, που κηρύττουν τακτικά κάθε μήνα, ηυξήθη σχεδόν τρεισήμιση φορές μέσα σε δέκα χρόνια, από 230.532 στο 1949 σε 803.482 στο 1959. Κι αυτοί έχουν απορρίψει όλες τις φυλετικές, πολιτικές, εθνικές και μορφωτικές προκαταλήψεις κι εργάζονται ως ένα εναρμόνιο σύνολο σε 176 χώρες και νήσους της θαλάσσης. Αληθινά, η πραγματική Χριστιανοσύνη δεν χρειάζεται «ρύζι» για να παραγάγη Χριστιανούς!