Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι εννοούσε ο Ιησούς με τα λόγια, «Πλανάσθε, μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού. Διότι εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν»; (Ματθ. 22:29, 30) Τι περιέχεται στις Εβραϊκές Γραφές, που έπρεπε να το γνωρίζουν οι Σαδδουκαίοι, αναφορικά με την ανάστασι και το ότι δεν νυμφεύονται σ’ αυτήν;​—Α. Ε., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Σαδδουκαίοι δεν επίστευαν σε ανάστασι, όπως είναι σαφές, όχι μόνο από τις αφηγήσεις του Ευαγγελίου, αλλά και από την αναγραφή των Πράξεων 23:6-10, που μιλεί για τη διαμάχη μεταξύ Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, που επροκάλεσε ο Παύλος, δηλώνοντας ότι αυτός επίστευε στην ανάστασι των νεκρών. Η απατηλή ερώτησις που υπέβαλαν οι Σαδδουκαίοι, για μια γυναίκα που είχε επτά αδελφούς διαδοχικά ως συζύγους και για το τίνος γυναίκα θα ήταν στην ανάστασι, είχε σκοπό ν’ αποδείξη τον Ιησού πλανώμενο, αλλ’ αυτός αντέστρεψε τα πράγματα εναντίον των και απέδειξε ότι αυτοί επλανώντο. Κάνοντας τούτο ο Ιησούς θα μπορούσε να έχη αναφέρει πολλά εδάφια που να δείχνουν ότι οι νεκροί θα ηγείροντο, όπως τους λόγους του Ιώβ (14:13-15), του Ωσηέ (13:14), και Δανιήλ (12:13) και άλλα. Αλλά επειδή οι Σαδδουκαίοι θεωρούσαν ότι μόνο η Πεντάτευχος ήταν θεόπνευστη, ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τους λόγους του Ιεχωβά προς τον Μωυσή στην καιόμενη βάτο για ν’ αποδείξη τον ισχυρισμό του.​—Ματθ. 22:31, 32.

Αυτό ήταν πραγματικά ένα αριστοτεχνικό χτύπημα από μέρους του Ιησού, διότι οι Σαδδουκαίοι εκαυχώντο ότι εγνώριζαν την Πεντάτευχο και όμως δεν είχαν ιδεί σ’ αυτήν το σαφές υπονοούμενο της αναστάσεως που ο Ιησούς ετόνισε σ’ αυτούς. Δεν είχαν εννοήσει τη σημασία όσων ο Θεός είπε στον Μωυσή στην καιόμενη βάτο για να δείξη ότι αυτός, ο Ιεχωβά Θεός, είναι η Θεότης, όχι των νεκρών, αλλά των ζώντων. Οι τότε νεκροί Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ για να ζήσουν πάλι και να λατρεύσουν τον κοινό Θεό των θα έπρεπε να λάβουν πείραν αναστάσεως εκ νεκρών. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν ικανός γι’ αυτό το θαύμα της αναστάσεως των νεκρών.​—Έξοδ. 3:6.

Το γεγονός ότι ο Θεός είχε τη δύναμι της αναστάσεως είχε διευκρινισθή ακόμη και από τον ίδιο τον Ιησού ως τον Υιό του Θεού πριν από τον καιρό που οι Σαδδουκαίοι προσεπάθησαν ν’ αποστομώσουν τον Ιησού με την απατηλή τους ερώτησι. Γι’ αυτές τις φανερές αιτίες ο Ιησούς μπορούσε με ευθύτητα να πη σ’ αυτούς τους Σαδδουκαίους ότι δεν ήσαν επί τέλους και τόσο έξυπνοι, ότι είχαν άδικο διαγράφοντας την ανάστασι των νεκρών και ότι η πλάνη των στο σημείο αυτό ωφείλετο στο ότι δεν εγνώριζαν ούτε τις Γραφές του Μωυσέως και το υπόλοιπο των προφητών, ούτε τη θαυματουργική δύναμι του Θεού.

Ο Ιησούς εύκολα έλυσε το πρόβλημα της αναστάσεως που του υπέβαλαν, πληροφορώντας τους Σαδδουκαίους ότι εκείνοι που θ’ αναστηθούν σε ζωή επάνω στη γη ούτε νυμφεύουν ούτε νυμφεύονται, και επομένως δεν θα υπάρχη ζήτημα ως προς το τίνος σύζυγος θα είναι η γυναίκα, η οποία σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο είχε επτά αδελφούς διαδοχικά ως συζύγους της. Ο Ιησούς έτσι έδειξε ότι, αν και οι Σαδδουκαίοι ήσαν οικείοι με τις Γραφές, ιδιαίτερα με τον νόμο του Μωυσέως, δεν είχαν πραγματική γνώσι της σημασίας των και της προφητικής των δυνάμεως. Αν οι Σαδδουκαίοι εγνώριζαν τις Γραφές, θα εγνώριζαν ότι οι Γραφές διδάσκουν την ανάστασι. Αν εγνώριζαν τη δύναμι του Θεού, θα εγνώριζαν ότι ο Θεός είναι ικανός ν’ αντιμετωπίση κάθε πρόβλημα που περιλαμβάνεται στην ανάστασι.

● Το Γένεσις 19:8 λέγει ότι οι θυγατέρες του Λωτ δεν εγνώρισαν άνδρα, αλλά το Γένεσις 19:14 μιλεί για τους γαμβρούς του Λωτ, και επομένως τους συζύγους των θυγατέρων του. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχη μια λογική εξήγησις. Θα μπορούσατε να εναρμονίσετε αυτά τα εδάφια στις Ερωτήσεις σας από Αναγνώστας;​—Σ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Γένεσις 19:8 αναφέρει ότι ο Λωτ είτε: «Έχω δύο θυγατέρας, αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα.» Το Γένεσις 19:14 λέγει: «Εξήλθε λοιπόν ο Λωτ, και ελάλησε προς τους γαμβρούς αυτού, τους μέλλοντας να λάβωσι τας θυγατέρας αυτού, . . . Αλλ’ εφάνη εις τους γαμβρούς αυτού ως αστεϊζόμενος.» Προφανώς οι δύο άνδρες που χαρακτηρίζονται ως γαμβροί του Λωτ ήσαν μόνο μέλλοντες γαμβροί και συνεπώς μνηστευμένοι μόνο, αλλά όχι νυμφευμένοι με τις θυγατέρες του Λωτ. Τούτο είναι σε αρμονία με το γεγονός ότι οι θυγατέρες του Λωτ ήσαν ακόμη στο πατρικό τους σπίτι. Αν είχαν πραγματικά νυμφευθή, θα ζούσαν αναμφιβόλως στα σπίτια των συζύγων των, διότι στους αρχαίους χρόνους ο γαμβρός έπαιρνε τη νύφη του από το πατρικό της σπίτι στο δικό του.

● Είμεθα ένα μνηστευμένο ζεύγος, που περιμένει να νυμφευθή γρήγορα και θα επιθυμούσαμε να γνωρίζωμε αν θα ήταν κατάλληλο για Μάρτυρας να παιχθή στο γάμο των ένα από τα δημοφιλή γαμήλια εμβατήρια και να ρίξουν ρύζι στο νυμφικό ζεύγος.​—Ι. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν ένας επιθυμή να έχη μουσική στο γάμο, φαίνεται πιο κατάλληλο να ανακρούωνται ύμνοι της Βασιλείας σ’ ένα θεοκρατικό γάμο παρά ένα από τα δημοφιλή γαμήλια εμβατήρια, που έχουν ειδωλολατρικό ή μυθολογικό φόντο. Εν τούτοις, η μουσική της Βασιλείας δεν πρέπει να χρησιμοποιήται για χορό.

Ως προς το ρίξιμο ρυζιού, η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1959, Τόμος Δ΄, σελίς 122, λέγει: «Το ρίξιμο ρυζιού, ένα πολύ αρχαίο έθιμο, αλλά μεταγενέστερο από το σιτάρι, συμβολίζει την επιθυμία να είναι ο γάμος γόνιμος.» Αφού αυτό είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως και, πράγματι, επίκλησις μαγείας, τελετουργική πράξις με την ελπίδα ευεργετικών αποτελεσμάτων, πρέπει ν’ αποφεύγεται από Χριστιανούς. Όσον αφορά άλλες γαμήλιες διευθετήσεις, ενδείκνυται η μετριοπάθεια· και φαίνεται πάντοτε καλύτερο να σφάλλωμε στη συντηρητική πλευρά, εξασκώντας περισσότερον περιορισμό από ό,τι χρειάζεται μάλλον παρά ολιγώτερον από ό,τι είναι ανάγκη.​—Βλέπε Η Σκοπιά, Ιουνίου 15, 1952 (στην Αγγλική).

● Η Σκοπιά της 1ης Οκτωβρίου 1960 (στην Αγγλική) ανέφερε ότι η Χριστιανική εκκλησία, όταν άρχισε στην Πεντηκοστή, είχε «έξη από τους οκτώ Ιουδαίους πιστούς, που εχρησιμοποιήθησαν για να γράψουν τα υπόλοιπα είκοσι επτά βιβλία της Αγίας Γραφής.» Ένας από εκείνους που δεν ήσαν παρόντες ήταν, φυσικά, ο απόστολος Παύλος. Ποιος ήταν ο άλλος;​—Μ. Β., Ινδονησία.

Από τις Πράξεις 1:13, 14, είναι φανερό ότι οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών και απόστολοι Ματθαίος, Ιωάννης και Πέτρος ήσαν παρόντες επειδή κατονομάζονται όλοι οι πιστοί απόστολοι. Και αφού οι αδελφοί του Ιησού, δηλαδή, ετεροθαλείς αδελφοί, αναφέρεται, επίσης, ότι ήσαν εκεί, περιλαμβάνονται, επίσης, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας. Υπάρχει διπλή αιτία για να πιστεύωμε ότι ο Μάρκος ήταν ένας από τους πρώτους πιστούς: Πρώτα φαίνεται ότι ήταν ο νέος, ο ανεπαρκώς ντυμένος, που έφυγε τη νύχτα της προδοσίας του Ιησού, επειδή ο Μάρκος είναι ο μόνος που μνημονεύει αυτό το περιστατικό, και αν συνέβαινε να είναι άλλος παρά αυτός, θα τον είχε αναμφιβόλως κατονομάσει. Δεύτερον, το σπίτι της μητέρας του εχρησιμοποιείτο ως τόπος λατρείας από την πρώτη εκκλησία πράγμα που φαίνεται να δείχνη ότι και αυτή και ο γυιός της Μάρκος είχαν γίνει ακόλουθοι του Ιησού πριν από τον θάνατό του.​—Μάρκ. 14:51, 52· Πράξ. 12:12.

Αυτό, λοιπόν, θα άφηνε έξω μόνο τον Λουκά, εκτός από τον Παύλο. Ότι αυτός πολύ πιθανώς δεν ήταν παρών την Πεντηκοστή είναι σαφές από την εισαγωγή του Ευαγγελίου του, διότι λέγει «καθώς παρέδοσαν εις ημάς οι απ’ αρχής γενόμενοι αυτόπται και υπηρέται του λόγου», δείχνοντας έτσι ότι ο ίδιος δεν ήταν αυτόπτης. Επιπρόσθετα, η πρώτη φορά που αναφέρεται ο Λουκάς, αλλά μόνο ως περιλαμβανόμενος στο ρήμα «εζητήσαμεν» σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού αριθμού, είναι μετά τη μεταστροφή του Παύλου, ο οποίος αργότερα έγινε ο απόστολος Παύλος.​—Λουκ. 1:2· Πράξ. 16:10.

● Ιδρύοντας ο Ιησούς την ανάμνησι του θανάτου του και τη διαθήκη για τη Βασιλεία με τους ακολούθους του, μετέσχε του άρτου και του οίνου;​—Φ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Όσον αφορά τα εμβλήματα αυτά ο Ιησούς είπε: «Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμά μου.» «Πίετε εξ αυτού πάντες.» Δεν φαίνεται, λοιπόν, λογικό να συμπεράνωμε ότι ο Ιησούς θα μετείχε του άρτου, ο οποίος παρίστανε το δικό του σάρκινο σώμα, ούτε του οίνου, ο οποίος παρίστανε το αίμα του. Εφόσον, λοιπόν, δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο που να μας δίνη θετική πληροφορία, είναι εύλογο και λογικό να συναγάγωμε αυτό το συμπέρασμα.​—Ματθ. 26:26, 27.

● Απαιτείται από τις αδελφές να φορούν κάλυμμα της κεφαλής όταν δίδουν ομιλία σπουδαστών στη θεοκρατική σχολή διακονίας;​—Ο. Χ., Ηνωμένες Παλιτείες.

Όχι, δεν είναι ανάγκη οι αδελφές να φορούν κάλυμμα της κεφαλής όταν δίδουν αυτές τις ομιλίες. Δεν διδάσκουν αφιερωμένους άρρενας, αλλά μόνο κάνουν επιδείξεις της δικής των ικανότητος να διδάσκουν για να λάβουν συμβουλή. Αφού αυτός είναι ο σκοπός που δίδουν αυτές τις ομιλίες και αφού η σχολή τελεί υπό την επίβλεψι άρρενος αδελφού, οι αδελφές δεν απαιτείται να φορούν κάλυμμα της κεφαλής. Για ομοίους λόγους δεν θ’ απητείτο να φορούν κάλυμμα της κεφαλής όταν λαμβάνουν μέρος σε επιδείξεις της συναθροίσεως υπηρεσίας.