Φυλαχθήτε από την Πώρωσι που Φέρνει η Αμαρτία

ΑΓΑΠΑΤΕ κάθε τι που είναι ορθό· δεν είν’ έτσι; Φυσικά, το αγαπάτε, γιατί αλλιώς είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα εδιαβάζατε αυτές τις γραμμές. Αφού έτσι συμβαίνει, θα θέλετε να φυλαχθήτε από την πώρωσι που φέρνει η αμαρτία, πράγμα που θα σας έκανε αδιάφορο για το τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο.

Ο Δημιουργός σάς έχει προικίσει με μια συνείδησι, με την οποία μπορείτε να κρίνετε μεταξύ ορθού και εσφαλμένου. Τα κατώτερα ζώα δεν έχουν αυτή την ιδιότητα, που αποτελεί απλώς μια από τις πολλές αποδείξεις του μεγάλου χάσματος, που υπάρχει μεταξύ ανθρώπου και κτήνους. Ένας σκύλος μπορεί να εκπαιδευθή για να μη παίρνη ωρισμένα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να διδαχθή ότι είναι εσφαλμένο να κλέπτη. Για την εκτίμησι των ηθικών αρχών απαιτείται λογική, και η λογίκευσις υπερβαίνει την ικανότητα που έχουν τα άλαλα κτήνη. Επομένως, αν ένας αφήση τη συνείδησί του να πωρωθή, να καυτηριασθή, να σκληρυνθή, να νεκρωθή, από επανειλημμένες απρόσεκτες ή εκούσιες περιπλανήσεις στην αμαρτία και την αδικοπραγία, γίνεται σαν ένα άλαλο κτήνος. Είναι ως να μην εργάζεται πια το ηθικό του σήμα προειδοποιήσεις, λόγω της επανειλημμένης παραβιάσεώς του. Όπως προειδοποιεί ο απόστολος Πέτρος, θα πληρώση τον μισθόν της οργής του Θεού για μια τέτοια αδικοπραγία.​—2 Πέτρ. 2:12, 13.

Αυτή η πώρωσις, ως αποτέλεσμα της αμαρτίας, φαίνεται κάθε στιγμή, όπως έχει προλεχθή: ‘Εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τίνες από της πίστεως, . . . έχοντες την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην’. Όσον αφορά τους Ισραηλίτας των ημερών του Ιερεμίου, μπορεί γι’ αυτούς να λεχθή: «Μήπως ησχύνθησαν, ότε έπραξαν βδέλυγμα; μάλιστα παντελώς δεν ησχύνθησαν, ουδέ ηρυθρίασαν» ή εταπεινώθησαν. Είναι όπως η άπιστος σύζυγος, η οποία διαπράττει μοιχεία και η οποία λέγει: «Δεν έπραξα ανομίαν.»​—1 Τιμ. 4:1, 2· Ιερεμ. 6:15· Παροιμ. 30:20.

Το αποτέλεσμα της πωρώσεως που φέρνει η αμαρτία θα μπορούσε να εξεικονισθή από το αποτέλεσμα της συνηθείας του καπνίσματος. Λόγω της ευχαριστήσεως, που δίνει η ικανοποίησις ενός επικτήτου πάθους αμέτρητα εκατομμύρια σήμερα συνεχίζουν να καπνίζουν σιγαρέττα, παρά την ολοένα αυξανομένη απόδειξι του πόσο εξαιρετικά επιβλαβές είναι το κάπνισμα σιγαρέττων. Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες τέτοιες αποδείξεις είναι, κατά σύμπτωσιν, και αυτή που εδόθη από την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρία, η οποία δείχνει ότι το ποσοστό θνησιμότητος από στεφανιαία πάθησι στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ καπνιστών, είναι το τριπλάσιο των μη καπνιστών.​—Τάιμς Νέας Υόρκης, 9 Μαΐου 1966.

Ναι, το ίδιο συμβαίνει και με την αμαρτία. Εκείνοι, οι οποίοι από απροσεξία ή εκουσίως αφήνουν να πάθουν πώρωσι από την αμαρτία, γίνονται αδιάφοροι σε ολοένα περισσότερα αξιόλογα πράγματα. Έτσι πολλοί μεσήλικες άνδρες εθυσίασαν την ευτυχία της οικογενείας, συζύγου και τέκνων, επειδή έχουν γοητευθή από μια νεωτέρα γυναίκα, πράγμα που πιθανόν να έχη αρχίσει από μια ερωτοτροπία. Ως αποτέλεσμα, ενδιαφέρεται περισσότερο για την αυτο-ικανοποίησι παρά για να έχη ένα καλό όνομα, το οποίον ο Λόγος του Θεού μάς λέγει ότι είναι «προτιμότερον . . . παρά πλούτη μεγάλα.» Τώρα η συμβουλή να συλλογιζώμεθα όσα είναι δίκαια, καθαρά, προσφιλή, εύφημα και άξια επαίνου πέφτει στα κωφά αυτιά. Αν ένας είναι Χριστιανός διάκονος, ίσως να γίνη αδιάφορος και στο να έχη «μαρτυρίαν καλήν,» από τους άλλους και ακόμη όσον αφορά την ελπίδα του για αιώνια ζωή με ευτυχία στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού.​—Παροιμ. 22:1· Φιλιππησ. 4:8· Πράξ. 16:2· 1 Τιμ. 3:7

Σήμερα υπάρχει τόση υποκίνησις για αμαρτία, από την οποία πρέπει κανείς να προφυλάσσεται. Εν πρώτοις, είναι το πονηρό περιβάλλον ανάμεσα στο οποίο ευρισκόμεθα. Πραγματικά, αυτοί είναι οι ‘κακοί καιροί’ οι οποίοι προελέχθησαν. (2 Τιμ. 3:1-5) Ποτέ προηγουμένως η κάθε είδους ανομία δεν ήταν τόσο αχαλίνωτη. Η αντίληψις για ηθικές αρχές στις επιχειρήσεις, στην πολιτική, στη θρησκεία και στην οικογενειακή ζωή είναι πιο χαμηλή από όλες τις εποχές. Εγκληματίαι, μακράν από το ν’ αποδοκιμάζωνται για τα εγκλήματά τους, γίνονται ρομαντικά αναγνώσματα για τη θρασύτητα, την επιτηδειότητα και την επιτυχία τους· όπως στην περίπτωσι των Άγγλων κλεπτών, οι οποίοι εξηφάνισαν δύο τόννους χαρτονομισμάτων αξίας 7 εκατομμυρίων δολλαρίων και από τα οποία μόνο 10 τοις εκατό περίπου ανευρέθησαν.​—Λάιφ, 8 Απριλίου 1966.

Κατόπιν υπάρχουν οι αμαρτωλές τάσεις μέσα στα σώματά μας, όπως έχει αναγνωρισθή και από τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό, αμέσως μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε: «Ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» Σχεδόν 2.500 χρόνια αργότερα ο απόστολος Παύλος εβεβαίωσε τη λειτουργία του ιδίου νόμου μέσα στα μέλη του: «Δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον θέλω· αλλά το κακόν το οποίον δεν θέλω, τούτο πράττω.» Αλλά ο απόστολος ποτέ δεν έπαυσε ν’ αγωνίζεται εναντίον της.​—Γέν. 8:21· Ρωμ. 7:19.

Ώστε υπάρχει μέσα μας μια τάσις έλξεως προς τα κάτω, κατά της οποίας οφείλομε ν’ αγωνιζώμεθα συνεχώς. Ίσως να υπάρχη ο πειρασμός της εξαπατήσεως στις σχολικές εξετάσεις, ή το να κλέψη ένας τον εργοδότη του ή να περιπλανάται ασκόπως την ώρα της εργασίας. Αν δεν αγωνιζώμεθα εναντίον αυτών των τάσεων, θα πάθωμε πώρωσι από αυτές και θα υποστούμε την απώλεια του αυτοσεβασμού και θα κάνωμε τον εαυτό μας υποκείμενο για πιο χονδροειδείς μορφές ανεντιμότητας. Ο αλκοολισμός, η τοξικομανία και οι σεξουαλικές εκτροπές είναι σοβαρές περιπτώσεις, όπου συχνότερα παρά σε άλλες τα θύματα δεν θέλουν να θεραπευθούν επειδή έχουν πάθει πώρωσι της αμαρτίας.

Για να προφυλάσσεσθε από την πώρωσι που φέρνει η αμαρτία, πρέπει ν’ ακολουθήτε τη συμβουλή του Ιησού: «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν· το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.» Ναι, αναγνωρίστε τις αδυναμίες σας και τοποθετήστε φρουρούς γύρω σας εναντίον των. Κάνετε όπως ο απόστολος Παύλος λέγει ότι έκανε: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ.» Όχι με κατά γράμμα δάμασμα, φυσικά, αλλά με το να το εκμάθωμε σε καλή συμπεριφορά.​—Ματθ. 26:41· 1 Κορ. 9:27.

Τρέφετε τη διάνοιά σας με το ορθό είδος διανοητικής τροφής, ιδιαιτέρως διαβάζετε τη Γραφή και σχετικές μ’ αυτή εκδόσεις· εκλέγετε για συναναστροφές σας εκείνους, οι οποίοι σκέπτονται γι’ αυτά τα πράγματα όπως κι εσείς. Επίσης, σημειώστε ότι η προσευχή, για να προσφέρη βοήθεια, πρέπει να είναι ειλικρινής, «εν πνεύματι αγίω.» Αυτό σημαίνει όχι να ζητήτε με υστεροβουλία συγχώρησι από τον Θεό, αλλά ν’ αποφασίζετε και να υπόσχεσθε σ’ αυτόν να κάμετε καλύτερα και κατόπιν να ενεργήτε σε αρμονία με την προσευχή σας.​—Ιούδ. 20.

Αν με παρομοίους τρόπους κι εσείς, όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος, ‘σπουδάζετε εις το να έχητε άπταιστον συνείδησιν προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους’, θα προφυλάσσεσθε από την πώρωσι, που φέρνει η αμαρτία, και, όπως εκείνος, θα μπορήτε και σεις, επίσης, να πήτε: «Έζησα ενώπιον του Θεού μετά πάσης καλής συνειδήσεως μέχρι ταύτης της ημέρας.»​—Πράξ. 24:16· 23:1.