Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το εδάφιο Ιωάννης 2:19 δεν δείχνει ότι ο Ιησούς θα ανάσταινε τον εαυτό του;—Η.Π.Α.

Όπως καταδεικνύεται από τα συμφραζόμενα, το εδάφιο Ιωάννης 2:19 αναφέρεται στον θάνατο και την ανάστασι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Διαβάζομε: «Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, Χαλάσατε τον ναόν τούτον, και διά τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν.» Κατόπιν οι Ιουδαίοι είπαν: «Εις τεσσαράκοντα και εξ έτη ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ θέλεις εγείρει αυτόν εις τρεις ημέρας; Εκείνος όμως έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού. Ότε λοιπόν ηγέρθη εκ νεκρών, ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι τούτο έλεγε προς αυτούς· και επίστευσαν εις την γραφήν, και εις τον λόγον τον οποίον είπεν ο Ιησούς.»—Ιωάν. 2:19-22.

Πρέπει να σημειωθή ότι όταν η Αγία Γραφή λέγη για την εκπλήρωσι της δηλώσεως του Ιησού δεν λέγει ότι αυτός ‘ήγειρε τον εαυτό του εκ νεκρών’ αλλά λέγει ‘ηγέρθη εκ νεκρών.» Αλλά Γραφικά εδάφια σαφώς τονίζουν ότι ο Θεός ήταν εκείνος που ανέστησε τον Υιόν του. Ο απόστολος Πέτρος είπε στον Κορνήλιο και στους συγγενείς του και στους στενούς φίλους του: «Τούτον ο Θεός ήγειρεν εν τη τρίτη ημέρα.» (Πράξ. 10:40, Κείμενον) το εδάφιο Εβραίους 13:20 λέγει ότι ο Θεός ‘ανεβίβασεν εκ των νεκρών τον μέγαν ποιμένα των προβάτων διά του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν.’ Και ο απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή του γράφει: Εάν δε κατοική εν υμίν το πνεύμα του αναστήσαντος [του εγείραντος, Κείμενον] τον Ιησούν εκ νεκρών, ο αναστήσας [ο εγείρας, Κείμενον] τον Χριστόν εκ νεκρών θέλει ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών, διά του πνεύματος αυτού του κατοικούντος εν υμίν.» (Ρωμ. 8:11) Συνεπώς, ο Ιησούς Χριστός απλούστατα δεν θα μπορούσε να εννοή ότι αυτός θα ήγειρε τον εαυτό του από τους νεκρούς.

Ο Ιησούς, όμως, εγνώριζε ότι επρόκειτο να πεθάνη και ν’ αναστηθή. Σε μια άλλη περίπτωσι είπε στους απίστους γραμματείς και Φαρισαίους: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί· και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου. Διότι ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας.» (Ματθ. 12:39, 40) Ο Ιησούς, έχοντας αυτή την πρόγνωσι για τον θάνατο και την ανάστασί του, θα μπορούσε, με μια προφητική έννοια, να μιλήση για την ‘έγερσι του ναού του σώματός του.’ Αφού το προείπε, ήταν ακριβώς σαν να επρόκειτο να το κάμη. Αυτό θα μπορούσε να αποδειχθή με το εδάφιο Ιεζεκιήλ 43:3, όπου ο προφήτης Ιεζεκιήλ λέγει: «Ήλθον να χαλάσω την πόλιν [Ιερουσαλήμ],» δηλαδή, με το να προείπη την καταστροφή της. Ο Ιεζεκιήλ, εξόριστος στην Βαβυλώνα, δεν έλαβε μέρος στην πραγματική καταστροφή της Ιερουσαλήμ· αυτό είχε γίνει από τους Βαβυλώνιους. Αλλ’ η προφητεία του, εμπνευσμένη από τον Θεό, έκαμε την καταστροφή τόσο βεβαία σαν να έγινε. (Παράβαλε επίσης Ιερεμίας 1:10.) Ομοίως, ο Ιεχωβά Θεός ανέστησε τον Υιόν του, αλλ’ ο Ιησούς μπορούσε να πη ότι το έκαμε αυτό με μια προφητική έννοια.

Επί πλέον, το θέλημα, η εντολή η προσταγή του Θεού εν σχέσει με τον Υιόν του ήταν να πεθάνη και να επανέλθη στη ζωή. Ο Ιησούς εκουσίως παρέδωκε τη ζωή του σύμφωνα με τον σκοπό του Πατρός του. Ο Ιησούς μπορούσε λοιπόν να εγείρη το ναό του σώματός του με την έννοια ότι είχε την εξουσία να λάβη πάλι ζωή.

Την τρίτη μέρα ο Θεός διέταξε τον Ιησού να εγερθή από τους νεκρούς, και ο Ιησούς το έκαμε αυτό με το να δεχθή, δηλαδή να λάβη ζωή από το χέρι του Πατρός του, με την εξουσία του Θεού. Μαζί με τη ζωή ως πνευματικός Υιός, έλαβε και το δικαίωμα της τελείας ανθρώπινης ζωής, το οποίον με το να πεθάνη τελείως αναμάρτητος, δεν είχε χάσει. Αυτή την αξία της ανθρώπινης θυσίας του παρουσίασε κατόπιν στον Πατέρα του στον ουρανό. (Εβρ. 9:11-14, 24-28) Αυτό συμφωνεί με τα λόγια του Ιησού στο Ιωάννης 10:17, 18: «Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ’ εμού, αλλ’ εγώ βάλλω αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν. Ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.»

● Αν ένας Χριστιανός διαπράξη μοιχεία, μετανοήση και ομολογήση το αμάρτημά του στη δικαστική επιτροπή της Χριστιανικής εκκλησίας, πρέπει να γνωστοποίηση τη μοιχεία του και στη σύζυγό του μολονότι αυτό θα την πληγώση βαθειά;—Η.Π.Α.

Ναι, ένας Χριστιανός έχει την υποχρέωσι να γνωστοποίηση την παράβασί του στον αθώο σύντροφο της ζωής του προτού τα μέλη της δικαστικής επιτροπής αναγνωρίσουν ως γνησία τη μετάνοια που εκδηλώνει. Η μοιχεία αποτελεί μόλυνσι της συζυγικής κλίνης και είναι αρκετά σοβαρή αφού επιτρέπει στον αθώο σύντροφο να λάβη διαζύγιο και να είναι Γραφικώς ελεύθερος να ξανανυμφευθή. (Ματθ. 19:9) Συνεπώς, ο αθώος σύντροφος έχει κάθε δικαίωμα να γνωρίζη τι συνέβη.

Στην πραγματικότητα, όχι η ομολογία αλλά η μοιχεία πληγώνει τον αθώο σύντροφο. Γι’ αυτό τον λόγο ο μοιχός σύντροφος θα έπρεπε να είχε λάβει σοβαρά υπ’ όψιν τα κακά αποτελέσματα της μοιχείας από πριν και όχι να ενδώση στον πειρασμό. Μετά τη διάπραξι της μοιχείας είναι πολύ αργά ν’ αρχίση να σκέπτεται να προφυλάξη τον αθώο σύντροφο, ώστε να μη πληγωθή.

Μολονότι ο αθώος σύντροφος θα πληγωθή φυσικά όταν μάθη για την μοιχεία, αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην το τέλος του γάμου. Όταν ακούση την ειλικρινή ομολογία και την αίτησι συγχωρήσεως, αυτός ή αυτή μπορεί ν’ αποφασίση να συγχωρήση τον μοιχό σύντροφο. Τότε επίσης η ομολογία παρέχει μια ευκαιρία και στον σύζυγο και στη σύζυγο να ιδούν σοβαρά το γάμο τους και να σκεφθούν τι θα μπορούσε να γίνη ώστε να βοηθήσουν στη βελτίωσι και ν’ αποφύγουν την επανάληψι του κακού. Ο αθώος σύντροφος ίσως και να συνέβαλε στην απιστία του γαμήλιου συντρόφου του. Αν, λόγου χάριν, η σύζυγος εσκεμμένα εστέρησε τον σύζυγό της από το συζυγικό καθήκον, φέρει κάποια ευθύνη για ό,τι συνέβη. Δεν είναι εντελώς άμεμπτη από την άποψι του Θεού, διότι η Γραφή συμβουλεύει: «Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν· ομοίως δε και η γυνή εις τον άνδρα. . .. Μη αποστερείτε αλλήλους, εκτός εάν ήναι τι εκ συμφώνου προς καιρόν, διά να καταγίνησθε εις την προσευχήν και πάλιν συνέρχεστε επί το αυτό, διά να μη σας πειράζω ο Σατανάς διά την ακράτειάν σας.»—1 Κορ. 7:3-5.

Εκτός του ότι είναι δυνατόν να τεθή ένα θεμέλιο για μια βελτιωμένη συζυγική ζωή, η ομολογία μπορεί να προλάβη επίσης άλλα σοβαρά προβλήματα. Ενόσω ο μοιχός σύντροφος κρατεί κρυφό το ζήτημα, δεν μπορεί να έχη αγαθή συνείδησι απέναντι στον γαμήλιο σύντροφό του. Αυτό μπορεί ν’ αντανακλάται στα λόγια και στην πράξι. Ο αθώος σύντροφος μπορεί γρήγορα ν’ αντιληφθή ότι κάτι το εσφαλμένο υπάρχει και να το αναφέρη. Ο ένοχος σύντροφος για να προστατευθή μπορεί να καταφύγη στο ψεύδος, και αυτό μπορεί να περιπλέξη την αδικοπραγία του. Έτσι τελικά μπορεί να προκύψη περισσότερη βλάβη παρά αν ομολογήση το σφάλμα του και ζητήση συγχώρησι από τον σύντροφό του.

Αν λοιπόν ένας ένοχος μοιχείας αληθινά μετανοήση και θέλει να διατηρήση τον γάμο, πρέπει να ζητήση συγχώρησι από τον αθώο σύντροφο. Από τότε κι εμπρός, αν δοθή συγχώρησις, μπορούν και οι δύο να συνεργάζονται προσπαθώντας να διατηρήσουν αμίαντη τη συζυγική κοίτη. (Εβρ. 13:4) Εφόσον η ηθική καθαρότης της εκκλησίας περιλαμβάνεται, πρέπει επίσης ν’ αποκαλύψουν στη δικαστική επιτροπή ό,τι έλαβε χώραν.

● Προσφάτως δημοσιεύθηκε σε εφημερίδες μια δικαστική απόφασις η οποία έκρινε ότι η από στόματος συνουσία από ενηλίκους δεν είναι πια κολάσιμος από το νόμο σε μια ωρισμένη πολιτεία των Η.Π.Α. Είναι επομένως μια τέτοια πράξις απλώς ζήτημα συνειδήσεως του ατόμου αν διαπράττεται από ένα Χριστιανικό ζεύγος μέσα στη γαμήλιο διευθέτησι;—Η.Π.Α.

Σκοπός αυτού του περιοδικού δεν είναι να συζητή όλες τις μορφές των στενών γαμήλιων σχέσεων. Εν τούτοις, πράξεις όπως αυτή που περιλαμβάνεται σ’ αυτή τη δικαστική υπόθεσι έχουν γίνει πολύ κοινές και έχουν λάβει σημαντική δημοσιότητα. Ακόμη και μικρά παιδιά σε ωρισμένα σχολεία διδάσκονται γι’ αυτά τα πράγματα στα μαθήματα της σεξουαλικής εκπαιδεύσεως. Θ’ αποτελούσε επομένως αμέλεια μας όσον αφορά την ευθύνη μας αν αποφεύγαμε να δώσωμε μια Γραφική συμβουλή η οποία θα μπορούσε να βοηθήση ειλικρινείς Χριστιανούς στις προσπάθειες των ν’ ακολουθήσουν μια πορεία αγνότητος που φέρνει την ευλογία του Δημιουργού των. Ασυνήθεις σεξουαλικές πράξεις εγίνοντο και στην εποχή του αποστόλου Παύλου κι εκείνος δεν είχε μείνει σιωπηλός όσον αφορά αυτές, όπως μπορούμε να το αντιληφθούμε διαβάζοντας τα εδάφια Ρωμαίους 1:18-27. Επομένως δεν κάνομε άλλο από το ν’ ακολουθούμε το δικό του καλό παράδειγμα εξετάζοντας την ερώτησι που υπάρχει επί κεφαλής.

Συζητώντας τις σεξουαλικές πράξεις, ο απόστολος μάς προμηθεύει μια αρχή η οποία μας βοηθεί να φθάσωμε σε ορθά συμπεράσματα. Αναφέρεται στην «φυσικήν χρήσιν της γυναικός,» την οποία εγκατέλειψαν μερικοί χάριν της «παρά φύσιν,» για να ικανοποιήσουν «πάθη ατιμίας» και «πράττοντες την ασχημοσύνην.» Ο απόστολος Παύλος ιδιαίτερα πραγματεύεται πράξεις ομοφυλοφιλίας, τις οποίες καταδικάζει. Αλλ’ η αρχή που εκτίθεται—ότι η ικανοποίησις σεξουαλικών επιθυμιών μπορεί να είναι «φυσική» ή μπορεί να είναι «παρά φύσιν»—εφαρμόζεται εξίσου στην ερώτησι που εξετάζομε.—Βλέπε επίσης Λευιτικόν 18:22, 23.

Ο φυσικός τρόπος με τον οποίο ένα έγγαμο ζεύγος μπορεί να έχη σεξουαλικές σχέσεις είναι καταφανής από το σχήμα που έχει δοθή στα αντίστοιχα όργανά τους από τον Δημιουργό, και δεν είναι ανάγκη να περιγραφή εδώ πώς τα όργανα αυτά αλληλοσυμπληρώνονται, σε μια κανονική σεξουαλική συνουσία. Πιστεύομε ότι, εκτός απ’ εκείνους οι οποίοι έχουν εμποτισθή με την άποψι ότι ‘στο γάμο τα πάντα επιτρέπονται,’ η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων κανονικώς απορρίπτουν ως αποκρουστική την πράξι της από το στόμα συνουσίας, καθώς επίσης και τη συνουσία του πρωκτού. Αν αυτές οι μορφές συνουσίας δεν είναι ‘παρά φύσιν,’ τότε τι είναι; Το ότι εκείνοι οι οποίοι κάνουν αυτές τις πράξεις τις κάνουν με κοινή συναίνεσι ως έγγαμα άτομα αυτό δεν κάνει αυτές τις πράξεις φυσικές ή μη «αποκρουστικές.» Μήπως είμεθα ‘στενής αντιλήψεως’ ή ‘των ακροτήτων’ παίρνοντας μια τέτοια στάσι;

Όχι, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι πολλές πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν από πολύν καιρό ψηφίσει νόμους εναντίον ακριβώς αυτών των πράξεων, τις οποίες κατατάσσουν στις μορφές σοδομίας—μολονότι οι ενασχολούμενοι σ’ αυτές είναι έγγαμοι. Λόγω αυτής της νομικής χρήσεως, το «Τρίτο Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ» περιλαμβάνει στον ορισμό που δίνει στη «σοδομία» και το εξής: «σαρκική συνουσία μ’ ένα μέλος του ιδίου φύλου, ή μ’ ένα ζώο ή παρά φύσιν σαρκική συνουσία μ’ ένα μέλος του αντιθέτου φύλου· συγκεκριμένως: η εισαγωγή του οργάνου του άρρενος στο στόμα ή στον πρωκτό ενός άλλου.» Φυσικά, τα λεξικά καθώς και οι νόμοι των πολιτειών διαφέρουν· αλλά η δική μας θέσις βασίζεται πρωτίστως στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτές όμως οι κοσμικές αποδείξεις εξυπηρετούν ένα ωρισμένο σκοπό, ένα σκοπό που αντιστοιχεί κατ’ αρχήν με αυτά που είπε ο απόστολος στο εδάφιο 1 Κορινθίους 5:1. Εκεί έδειξε ότι οι σεξουαλικές σχέσεις ενός μέλους στην εκκλησία της Κορίνθου ήσαν του είδους που κατεδίκαζε ακόμη και ο κόσμος των ειδωλολατρικών εθνών. Έτσι, η εφαρμογή του όρου «σοδομία» στη σύγχρονη εποχή στις μορφές συνουσιασμού που ανεφέρθησαν δείχνει ότι δεν είμεθα παράλογοι όταν λέγωμε ότι οι πράξεις αυτές δεν είναι μόνον «παρά φύσιν» αλλά και χονδροειδώς τέτοιες.

Ωστόσο, εφόσον ο γάμος είναι θείας προελεύσεως, η συνειδητή στάσις μας όσον αφορά τις γαμήλιες σχέσεις δεν βασίζεται ούτε κυβερνάται από κοσμικές απόψεις. Επομένως η ψήφισις κάποιου πολιτειακού νόμου και η διακήρυξίς της από το στόμα συνουσίας ή ομοίας παρά φύσιν συνουσίας ως ‘νομίμου’ δεν αλλάζει την θέσι μας η οποία βασίζεται στη Γραφή. Σ’ ένα κόσμο όπου υπάρχει ηθική κατάπτωσις μπορούμε να περιμένωμε ότι μερικές αποφάσεις δικαστηρίων είναι πιθανόν να υποκύπτουν σε ποικίλους βαθμούς ανάλογα με τις αναπτυσσόμενες τάσεις απέναντι στη σεξουαλική διαστροφή, όπως ακριβώς έχουν κάμει πολλοί κληρικοί και γιατροί.

Σκοπός μας δεν είναι να προσπαθήσωμε να σύρωμε μια ακριβή γραμμή διαχωρισμού όσον αφορά το που τελειώνει η φυσική «σχέσις» και πού αρχίζει η «παρά φύσιν». Πιστεύομε όμως, με το να κάνη στοχασμούς επάνω στις αρχές της Βίβλου ένας Χριστιανός πρέπει τουλάχιστον να είναι σε θέσι να κάνη διάκρισι όσον αφορά το τι είναι χονδροειδώς παρά φύσιν. Σε άλλες περιοχές, η συνείδησις του Χριστιανού πρέπει να τον καθοδηγήση και αυτό περιλαμβάνει ερωτήματα όσον αφορά τις θωπείες και τα ‘παιχνίδια του έρωτος’ πριν από τη συνουσία. (Παράβαλε Παροιμίαι 5:18, 19.) Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωσι ο Χριστιανός ο οποίος επιθυμεί να παράγη τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού φρονίμως αποφεύγει πράξεις οι οποίες πλησιάζουν, ή θα μπορούσαν εύκολα να οδηγήσουν στο να πέση κανείς σε παρά φύσιν μορφές συνουσιασμού.

Τι μπορεί να λεχθή αν ωρισμένα έγγαμα ζεύγη στην εκκλησία έχουν ενασχοληθή στο παρελθόν ή ακόμη και προσφάτως σε πράξεις όπως αυτές που μόλις περιεγράφησαν, χωρίς να έχουν αντιληφθή ως τώρα τη σοβαρότητα του σφάλματος; Μπορούν να ζητήσουν τη συγχώρησι του Θεού με προσευχή και ν’ αποδείξουν την ειλικρινή μετάνοιά τους με το ν’ αποφεύγουν τέτοιες χονδροειδείς παρά φύσιν πράξεις.

Ασφαλώς δεν αποτελεί ευθύνη των πρεσβυτέρων ή οποιωνδήποτε άλλων μέσα στη Χριστιανική εκκλησία να ερευνήσουν την ιδιωτική ζωή των εγγάμων ζευγών. Εν τούτοις, αν μελλοντικές περιπτώσεις χονδροειδούς παρά φύσιν διαγωγής, όπως η πράξις της από το στόμα ή από πρωκτό συνουσίας, έλθουν υπό την προσοχή τους, οι πρεσβύτεροι θα ενεργήσουν για να προσπαθήσουν να διορθώσουν την κατάστασι προτού προκύψη περαιτέρω βλάβη, όπως θα έκαναν με οποιαδήποτε άλλη σοβαρή παράβασι. Το ενδιαφέρον των είναι, φυσικά, να προσπαθούν να βοηθήσουν εκείνους οι οποίοι παραστρατούν και ‘συλλαμβάνονται στην παγίδα του Διαβόλου.’ (2 Τιμ. 2:26) Αν όμως άτομα εκουσίως δείχνουν έλλειψι σεβασμού στην γαμήλια διευθέτησι του Ιεχωβά Θεού, τότε παρίσταται ανάγκη να τους απομακρύνη κανείς από την εκκλησία ως επικίνδυνη «ζύμη,» η οποία θα μπορούσε να μολύνη άλλους.—1 Κορ. 5:6, 11-13.

Τι μπορεί να λεχθή για Χριστιανές γυναίκες νυμφευμένες με απίστους και των οποίων οι σύντροφοι επιμένουν να συμμετέχουν σ’ αυτές τις χονδροειδώς παρά φύσιν πράξεις; Μήπως η δήλωσις του αποστόλου ότι «η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ’ ο ανήρ,» προσφέρει σε μια σύζυγο βάσι για να υποταχθή σε τέτοιες απαιτήσεις; (1 Κορ. 7:4) Όχι, διότι αυτή η εξουσία του συζύγου είναι μόνον σχετική. Η εξουσία του Θεού παραμένει πάντοτε υπέρτατη. (1 Κορ. 11:3· Πράξ. 5:29) Επί πλέον ο απόστολος, μιλούσε εδώ για κανονικές σεξουαλικές σχέσεις, όπως δείχνουν τα συμφραζόμενα. Είναι αλήθεια ότι η άρνησις να ενασχοληθή κανείς σε τέτοιες ανίερες πράξεις μπορεί να επιφέρη κακομεταχείρισι ή ακόμη και διωγμό της συζύγου, αλλ’ η κατάστασις είναι η ίδια όπως αν ο σύζυγός της απαιτούσε να ενασχοληθή σε κάποια μορφή ειδωλολατρίας, στην κακή χρήσι του αίματος, στην ανεντιμότητα ή άλλες παραβάσεις.

Εκατομμύρια έγγαμα ζεύγη σ’ όλη τη γη, και στο παρελθόν και στο παρόν, διεπίστωσαν ότι η ανιδιοτελής αγάπη φέρνει χαρά και πλήρη ικανοποίησι και στα δύο μέρη, όσον αφορά τις γαμήλιες σχέσεις, χωρίς να καταφεύγη κανείς σε διεστραμμένες μεθόδους. Έχοντας υπ’ όψιν ότι ένας διεφθαρμένος κόσμος πρόκειται σύντομα να σαρωθή, μπορούμε να σκεφθούμε τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, ο οποίος έγραψε: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να είσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά.» Ναι, δεν είναι τώρα καιρός να επιδιδώμεθα σε ανίερες πράξεις ή ν’ αφήνωμε άλλους να μάς παραπλανήσουν ή να μας πιέσουν να τις κάνωμε για να ικανοποιήσωμε απλώς ένα ιδιοτελές πάθος. Δεν πρέπει να γίνη αυτό αν πραγματικά διατηρούμε την ελπίδα να ζήσωμε στην καινούργια, καθαρή νέα τάξι που είναι τώρα τόσο κοντά. (2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ· Ιούδ. 7) Έτσι, τα Χριστιανικά έγγαμα ζεύγη μπορούν να κρατούν ‘τη συζυγική κοίτη αμίαντη,’ όχι μόνο με το ν’ αποφεύγουν πορνεία και μοιχεία, αλλ’ επίσης με το ν’ αποφεύγουν και πάρα φύσιν πράξεις.—Εβρ. 13:4.

● Τι είναι το «λουτρόν της παλιγγενεσίας» που αναφέρεται στα εδάφια Τίτον 3:5;·—Η.Π.Α.

Ο απόστολος Παύλος αναφερόταν σ’ εκείνους τους Χριστιανούς που είχαν αποκυηθή από το πνεύμα, όταν έγραψε: «Εφανερώθη η χρηστότης και η φιλανθρωπία τον Σωτήρος ημών Θεού, ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του αγίου πνεύματος.»—Τίτον 3:4, 5.

Η έκφρασις «λουτρόν παλιγγενεσίας» μπορεί επίσης ν’ αποδοθή «λουτρόν αναγεννήσεως» ή «λουτρόν αναμορφώσεως.» Συνεπώς, αυτό το λουτρό πρέπει να είναι ένας καθαρισμός που οδηγεί σε μια αναγέννησι ή αναμόρφωσι. Το μέσον με το οποίον επέρχεται αυτός ο καθαρισμός διευκρινίζεται στο εδάφιο 1 Ιωάννου 1:7: «Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.» Και, σχετικά με τον Ιησού Χριστό, το εδάφιο Αποκάλυψις 1:5 λέγει: «Εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού.» Ότι αυτός ο καθαρισμός από τις αμαρτίες οδηγεί σε μια νέα ζωή επιβεβαιώνεται από τα λόγια του εδαφίου Εφεσίους 2:1: «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν [ο Θεός].»—Βλέπε επίσης Εφεσίους 2:4, 5 και Κολοσσαείς 2:13, 14.

Φυσικά, ο καθαρισμός που επήλθε μέσω του αίματος του Ιησού δεν περιορίζεται στους αποκυημένους από το πνεύμα Χριστιανούς. Δεν είναι αυτοί οι μόνοι οι οποίοι επωφελούνται από την έκφρασι της αγαθότητος και της αγάπης του θεού για τον άνθρωπο όταν έδωσε τον Υιόν του. Ο κεχρισμένος απόστολος Ιωάννης έγραψε σχετικά με τον Ιησού Χριστό: «Αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:1, 2) Σε αρμονία μ’ αυτό, τα εδάφια Αποκάλυψις 7:9, 14 περιγράφουν ένα ‘πολύν όχλον’ οι οποίοι «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου.» Έτσι, βάσει του αίματος του Ιησού αυτός ο «πολύς όχλος» αποκτά μια καθαρή στάσι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Αλλά, όπως γίνεται καταφανές από τα συμφραζόμενα του 3 κεφαλαίου του Τίτου, αυτοί δεν είναι εκείνοι στους οποίους αναφέρεται ότι λαμβάνουν πείρα του «λουτρού παλιγγενεσίας.»

Το γεγονός ότι το «λουτρόν παλιγγενεσίας» αναφέρεται πριν από την ‘ανακαίνισι υπό του αγίου πνεύματος’ δείχνει ότι αυτό το λουτρό προηγείται της αποκυήσεως του πνεύματος. Για να υιοθετηθή ένα άτομο ως πνευματικός υιός του Θεού, οφείλει πρώτα να δικαιωθή ή να θεωρηθή δίκαιο, δηλαδή, να υπολογισθή σ’ αυτό τελεία ανθρωπίνη ιδιότης υιού. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Ιεχωβά Θεός, επειδή είναι τέλειος και άγιος, δεν μπορεί να δεχθή ως υιόν του οποιονδήποτε ο οποίος είναι ακάθαρτος. Βάσει του χυθέντος αίματος του Ιησού, εν τούτοις, μπορεί να δικαιώση αμαρτωλούς ανθρώπους. Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: «Δεν είναι ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστό Ιησού. Διότι ο νόμος του πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού σάς ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου.»—Ρωμ. 8:1, 2, 33, ΜΝΚ.

Έτσι μπορούμε να ιδούμε ότι ο Ιεχωβά Θεός καθαρίζει ή ‘λούζει’ εκείνους τους οποίους φέρνει ο ίδιος σε σχέσι υιού. Τούς ‘λούζει’ με το αίμα του Υιού του, εφαρμόζοντας υπέρ αυτών την αξία της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού. Μέσω αυτού του «λουτρού» που είχε ως αποτέλεσμα τη δικαίωσί τους, εισέρχονται στην κατάστασι των τελείων ανθρωπίνων υιών. Αυτό τούς φέρνει σε θέσι να ‘ανακαινισθούν’ διά του αγίου πνεύματος,’ δηλαδή, να γίνουν αποκυημένοι από το πνεύμα υιοί του Θεού. Γίνονται μια «νέα κτίσις.»—2 Κορ. 5:17.

«Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»—Εβραίους 4:14-16.