Βλέπουν Καλόν Ένεκα του Σκληρού Έργου Των
Η ΠΟΥΖΑΝ στην Κορέα είναι μια πόλις πλημμυρισμένη από ανθρώπους. Σε λιγώτερο από τριάντα χρόνια ο πληθυσμός πολλαπλασιάσθηκε από ένα τέταρτο του εκατομμυρίου σε ενάμισυ εκατομμύριο και ακόμη αυξάνει! Η Πουζάν είχε διακριθή πολύ στη διάρκεια του Κορεατικού πολέμου, διότι για ένα διάστημα χρησίμευσε ως προσωρινή πρωτεύουσα της χώρας και ως κέντρο καταφυγίου για τις πολλές χιλιάδες ανθρώπων που κατέφυγαν εκεί πριν από την εισβολή των Κομμουνιστών.
Μεταξύ αυτών των προσφύγων υπήρχαν μερικοί που επίστευαν στις υποσχέσεις της Αγίας Γραφής για την βασιλεία του Θεού και οι οποίοι έκαμαν εκείνο που έκαμαν οι πρώτοι Χριστιανοί όταν ‘διεσπάρησαν’—συνέχισαν να ‘ευαγγελίζωνται τον λόγον.’ Ως αποτέλεσμα, σχηματίσθηκε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Πουζάν. Αυτό συνέβη το 1950. Αλλά μέχρι το 1976 εκείνη η πρώτη εκκλησία έχει επεκταθή σε πενήντα τέσσερις εκκλησίες στην περιοχή της Πουζάν.—Πράξ. 8:4.
Αυτή η επέκτασις μαζί με την αύξησι του πληθυσμού έχει δημιουργήσει προβλήματα. Σε μια τόσο συνωστισμένη πόλι έχει γίνει σχεδόν αδύνατον για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να ενοικιάζουν χώρους συνελεύσεων για τις συνελεύσεις που γίνονται κάθε εξάμηνο. Τι θα μπορούσαν να κάμουν; Σε πολλές Δυτικές χώρες, οι Μάρτυρες κτίζουν αίθουσες για να διεξάγουν αυτές τις συνελεύσεις. Αν αυτό μπορούσε να γίνη στην Αμερική και στην Ευρώπη, γιατί όχι και στην Ασία; Και αυτό ήταν εκείνο που οι Κορεάται Μάρτυρες απεφάσισαν να κάμουν.
Σε μια χώρα που καταπιέζεται τόσο πολύ από οικονομικά προβλήματα, πώς μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν αυτό το μεγάλο σχέδιο; Ένας από τους Μάρτυρας επώλησε την επιχείρησί του και εδώρησε ένα μεγάλο μέρος των εισπράξεών του γι’ αυτόν τον σκοπό. Αυτό έδωσε ώθησι στο σχέδιο και παράλληλα έγιναν οι αναγκαίες συνεισφορές έτσι ώστε η αίθουσα είχε σχεδόν εξοφληθή κατά τον καιρό της αποπερατώσεώς της. Χωρίς αμφιβολία το πνεύμα του Ιεχωβά υπεκίνησε το λαό του να δώση ολόψυχη υποστήριξι σ’ αυτή την προσπάθεια, η οποία στον κατάλληλο καιρό θα τους έφερνε θαυμάσιες πνευματικές ευλογίες.
Το έργο έπρεπε να συμπληρωθή γρήγορα, μεταξύ του τέλους των χειμερινών συνελεύσεων περιοχής και της αρχής των ανοιξιάτικων συνελεύσεων περιοχής. Και πράγματι τελείωσε σε δύο μόνο μήνες. Η περισσότερη εργασία κατασκευής έγινε από εθελοντάς και πραγματικά οι Μάρτυρες εργάσθηκαν τόσο γρήγορα ώστε κατέπληξαν τους γείτονας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτοί είχαν εκμεταλλευθή την τετράωρη έλλειψι φωτός στη διάρκεια της νύχτας. Αλλ’ αυτό ακριβώς είχαν κάμει. Και μια θαυμάσια συμπαγής κατασκευή, φωτεινή και ευπαρουσίαστη που χωρούσε περίπου 1.200 ανθρώπους ήταν το αποτέλεσμα.
Η αίθουσα είχε καθίσματα, αλλά σύμφωνα με την Κορεατική συνήθεια, δηλαδή επάνω στις όμορφες ξύλινες σανίδες του πατώματος. Την ημέρα της αφιερώσεως, στην αίθουσα συνελεύσεως—στις 5 Απριλίου—χωρούσε ένας περιωρισμένος αριθμός από 1.300 άτομα. Καθώς εισήρχοντο, στον καθένα εδίδετο μια πλαστική σακκούλα για τα παπούτσια του με το συνηθισμένο Ανατολίτικο δώρο—γι’ αυτή την περίπτωσι ένα στυλό διαρκείας χαραγμένο με την αφιέρωσι. Όλοι χάρηκαν όταν είδαν το φωτεινό βήμα, το εξαιρετικό ηχητικό σύστημα, την πισίνα βαπτίσεων στο δεύτερο πάτωμα και τον Ανατολίτικο κήπο που υπήρχε μπροστά από το κτίριο.
Η ομιλία της αφιερώσεως εδόθη από τον Μίλτον Χάμιλτον, έναν από τους σκληρά εργασθέντας ιεραποστόλους που βοήθησαν να προχωρήση το έργο του Ιεχωβά στην Πουζάν αμέσως μετά τον Κορεατικό πόλεμο. Περίπου είκοσι πέντε ιεραπόστολοι είχαν εργασθή στην Πουζάν όλα αυτά τα έτη και χαίρονται όλοι αυτοί εκεί τώρα μαζί με τους ιθαγενείς Μάρτυρες ‘απολαμβάνοντας καλόν εκ του μόχθου αυτών’. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Πουζάν είναι ευτυχείς που έχουν αυτή την πρώτη Αίθουσα Συνελεύσεων στην Ανατολή και τα δάκρυα της χαράς των έδειξαν αυτή την ευγνωμοσύνη των.—Εκκλησ. 2:24.
[Εικόνα στη σελίδα 733]
Η Αίθουσα Συνελεύσεων στην Πουζάν της Κορέας