Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν ένας Χριστιανός κληθή να δώση μαρτυρία στο δικαστήριο, είναι κατάλληλο να βάλη το χέρι του επάνω στην Αγία Γραφή και να ορκισθή ότι θα πη όλη την αλήθεια;

Δεν υπάρχει Γραφική αντίρρησις να το κάμη αυτό, μολονότι ο καθένας ατομικά πρέπει ν’ αποφασίση αν θα συμμορφωθή μ’ αυτή την απαίτηση ή αν θα ζητήση να εξαιρεθή.

Η συνήθεια να ορκίζεται κανείς αγγίζοντας κάποιο αντικείμενο το οποίο θεωρείται ιερό, είναι ευρέως διαδεδομένη. Επί παραδείγματι, οι αρχαίοι Έλληνες εσήκωναν το χέρι προς τον ουρανό ή άγγιζαν ένα θυσιαστήριο όταν επρόκειτο να ορκισθούν. Στους Ρωμαίους, ο ένορκος κρατούσε μια πέτρα στο χέρι του και ωρκίζετο να τον απορρίψη ο Δίας, αν έλεγε ψέματα, όπως αυτός κατόπιν έρριχνε την πέτρα.

Αυτές οι πράξεις έδειχναν την εσωτερική τάσι του ανθρώπου ν’ αναγνωρίζη ότι υπάρχει μια θεία δύναμις στην οποία οι άνθρωποι θ’ αποδώσουν λόγο και η οποία παρατηρεί όσα λέγονται και γίνονται. Βεβαίως, οι λάτρεις του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, το ανεγνώριζαν αυτό. Και η Αγία Γραφή δείχνει ότι έκαμαν όρκους στην παρουσία του Θεού, σαν να λέγαμε, ή με τον Θεό ως μάρτυρα. (2 Σαμ. 3:35· 1 Βασ. 2:23, 24· Ρουθ 3:13· Ιερεμ. 38:16) Οι αληθινοί λάτρεις επέτρεπαν στους άλλους να τους θέτουν κάτω από την υποχρέωσι ενός όρκου.—Γέν. 21:22-24· Ματθ. 26:63.

Μερικές φορές, όταν ελαμβάνετο ένας όρκος ενώπιον του Ιεχωβά, εκείνος που ωρκίζετο έκανε και μια συνοδευτική χειρονομία. Ο άγγελος που μίλησε στον προφήτη Δανιήλ «ύψωσε την δεξιάν αυτού και την αριστεράν αυτού εις τον ουρανόν και ώμοσε εις τον ζώντα εις τον αιώνα.» (Δαν. 12:7· Γέν. 14:22) Ακόμη και ο Θεός μίλησε για τον εαυτό του συμβολικά λέγοντας ότι σήκωσε το χέρι του για να ορκισθή. (Ησ. 62:8· Δευτ. 32:40) Μια άλλη χειρονομία που είναι προφανές ότι εχρησιμοποιείτο για να επιβεβαιώση έναν όρκο ήταν η τοποθέτησις της χειρός του ατόμου κάτω από τον μηρό κάποιου άλλου.—Γέν. 24:2, 3, 9· 47:29-31.

Φυσικά, ένας πραγματικός Χριστιανός δεν είναι ανάγκη να ορκίζεται για να υποστηρίξη κάθε δήλωσι που κάνει στην καθημερινή του ζωή. Το Ναι του πρέπει να είναι Ναι και το Όχι του, Όχι. (Ματθ. 5:33-37· Ιάκ. 5:12) Αλλ’ αν στο δικαστήριο του ζητηθή να ορκισθή ότι η μαρτυρία του είναι αληθινή, μπορεί να θελήση να λάβει ένα τέτοιο όρκο ή μπορεί να ζητήση να του επιτραπή να δώσει μια βεβαίωσι ότι δεν ψεύδεται.—Γαλ. 1:20.

Όταν η διαδικασία του δικαστηρίου είναι ν’ ανυψώση ένας το χέρι του ή να τοποθετήση το χέρι του επάνω στην Αγία Γραφή όταν ορκίζεται, ο Χριστιανός μπορεί να εκλέξει να συμμορφωθή, έχοντας υπ’ όψιν τα Γραφικά παραδείγματα στα οποία ο όρκος συνωδεύετο από μια χειρονομία. Αλλά πιο σπουδαίο από το αν ένα άτομο κάνη κάποια συγκεκριμένη χειρονομία με τον όρκο του είναι το γεγονός ότι ορκίζεται ενώπιον του Θεού να πη την αλήθεια. Αυτός ο όρκος είναι σοβαρός. Έτσι, αν ένας Χριστιανός αισθάνεται ότι μπορεί και πρέπει ν’ απαντήση σ’ ένα ερώτημα που τίθεται κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, τότε βρίσκεται κάτω από τη δέσμευσι του όρκου του να πη την αλήθεια.

● Πώς εκπληρώθηκαν τα λόγια του εδαφίου Μιχαίας 1:6, 7 επάνω στη Σαμάρεια;

Μέσω του προφήτου του Μιχαία, ο Ιεχωβά Θεός εδήλωσε: «Δια τούτο θέλω καταστήσει την Σαμάρειαν εις σωρούς λίθων . . . Και πάντα τα γλυπτά αυτής θέλουσι κατακοπή, και πάντα τα μισθώματα αυτής θέλουσι κατακαή εν πυρ, και πάντα τα είδωλα αυτής θέλω εξαφανίσει· διότι από μισθού πορνείας συνήγαγεν αυτά και εις μισθόν πορνείας θέλουσιν επιστρέψει.»—Μιχ. 1:6, 7

Σ’ εκπλήρωσι αυτής της προφητικής κρίσεως, το 740 π.Χ., οι Ασσύριοι κατέστρεψαν τη Σαμάρεια, περιλαμβανομένων και των πολλών γλυπτών της. Αυτά τα είδωλα δεν προστάτευσαν τους απίστους Ισραηλίτας από τα στρατεύματα των κατακτητών.

Αλλά τι μπορεί να λεχθή για τα δώρα που οι ειδωλολάτραι Ισραηλίται έφερναν στα κέντρα της ψευδούς λατρείας; Αυτά τα δώρα εθεωρούντο ως ‘μισθός πορνείας.’ Γιατί; Διότι αυτά προσεφέροντο για να υποστηρίξουν την ψευδή λατρεία και αποτελούσαν μια παραβίασι της διαθήκης των με τον Ιεχωβά Θεό, με τον οποίο ήσαν δεσμευμένοι όπως μια σύζυγος με τον σύζυγό της. Σύμφωνα με τις κοινές συνήθειες εκείνης της εποχής, πολύτιμα πράγματα που ελαμβάνοντο από τα θυσιαστήρια των κατακτημένων λαών ετοποθετούντο στους ναούς των νικητών. (Παράβαλε Έσδρας 1:7.) Αυτό έδειχνε ότι οι θεοί των κατακτητών είχαν θριαμβεύσει επάνω στους θεούς των ηττημένων λαών. Έτσι, ο μισθός της πνευματικής πορνείας του Ισραήλ (τα αφιερώματα των ειδωλολατρών λάτρεων) εξύψωσαν την ψευδή θρησκεία των Ασσυρίων. Έτσι, τα δώρα που προσέφεραν οι ειδωλολάτραι Ισραηλίται στους θεούς των ‘επέστρεψαν εις μισθόν πορνείας,’ με το να γίνουν δώρα για τους Ασσυρίους θεούς.