Ιεχωβά—Ένα Ασφαλές Καταφύγιο

Σε μια νοτιο-Αμερικανική χώρα ένας πρώην αξιωματούχος κάποιου συνδέσμου μελέτησε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, δέχθηκε τη Βιβλική αλήθεια και βαπτίσθηκε. Τον ίδιο μήνα καθώς επέστρεφε από την εργασία του στο σπίτι τον σταμάτησε η στρατιωτική αστυνομία και του ζήτησε την ταυτότητά του. Όταν την παρουσίασε τον διέταξαν να μπη σ’ ένα στρατιωτικό φορτηγό. Ρώτησε τον αξιωματικό υπηρεσίας αν μπορούσε να ειδοποιήση τη γυναίκα του αλλά του είπε ότι ήταν αδύνατον. Φαίνεται ότι λόγω των προηγουμένων σχέσεών του με τη συντεχνία τον υποπτεύονταν για Κομμουνιστή.

Του έκλεισαν τα μάτια και τον ωδήγησαν σ’ ένα συρματοπλεγμένο περίβολο όπου υπήρχαν περίπου 100 άνδρες τους οποίους ομοίως υποπτεύονταν για Κομμουνιστές, καθώς επίσης και μερικοί πορωμένοι εγκληματίες, περιλαμβανομένου και ενός ο οποίος κατηγορείτο για φόνο έξι ανδρών, και ενός δημοσιογράφου. Όταν νύχτωσε έκανε κρύο, αλλά δεν δόθηκε κάποιο κλινοσκέπασμα στους άνδρες, κι’ έτσι αυτοί κουλουριάσθηκαν και κοιμήθηκαν στο έδαφος σαν τα ζώα. Νωρίς το άλλο πρωί, ένας από τους διοικητές τούς έβαλε σε σειρά και τούς διέταξε να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο και να χαιρετίσουν τη σημαία. Ο Μάρτυς αρνήθηκε να το κάνη αυτό, και ο αξιωματικός τον χλεύασε.

Οι φυλακισμένοι λάμβαναν ένα γεύμα την ημέρα, το μεσημέρι. Οι άλλοι παρατήρησαν ότι ο Μάρτυς προσευχόταν σιωπηλά προτού φάη, και άρχισαν να τον χλευάζουν, ακόμη μάλιστα να του θέτουν και ενοχλητικά ερωτήματα. Την τρίτη μέρα ενώ αυτό συνεχιζόταν, ο δολοφόνος ήλθε από πάνω τους, και είπε: «Σας ακούω τρεις μέρες τώρα. Ο επόμενος που θα πη κάτι κακό γι’ αυτόν τον άνθρωπο θα είναι ο έβδομος που θα σκοτώσω, πιστέψτε με, θα βρω ένα τρόπο να σας κλείσω το στόμα για καλά!» Την ίδια μέρα, ένας άλλος φώναξε όλους τους άνδρες μαζί και ζήτησε από το Μάρτυρα αν μπορούσε να προσευχηθή γι’ αυτούς, και την επόμενη του ζήτησαν να κάνη προσευχή πριν από το γεύμα. Με τον καιρό, μπόρεσε να δώση μαρτυρία σε όλους τους άνδρες.

Κάθε απόγευμα, μερικοί φυλακισμένοι πήγαιναν για ανάκρισι. Μερικούς δεν τους ξαναείδαν ποτέ. Όταν ο δημοσιογράφος επέστρεψε, κοίταζε ανέκφραστα και δεν έδειχνε να ξέρη πού ήταν. Εν τω μεταξύ, η σύζυγος του Μάρτυρα προσπαθούσε μάταια να πάρη κάποια πληροφορία σχετικά με την εξαφάνισι του συζύγου της.

Την ένατη μέρα ήταν η σειρά του Μάρτυρα. Τον ωδήγησαν με κλειστά τα μάτια στο σημείο της ανακρίσεως όπου τον έδειραν άσχημα και τον ανέκριναν περίπου οκτώ ώρες. Σε απάντησι των ερωτήσεών τους, τούς έλεγε για τον Ιεχωβά και τη Χριστιανική ουδετερότητα.

Τελικά, τον πληροφόρησαν ότι θα τον κρεμούσαν. Τον ρώτησαν ποια ήταν τα τελευταία λόγια του. Αυτός ζήτησε να πουν στη γυναίκα του τι του είχε συμβή. Τότε, τον ρώτησαν αν φοβόταν να πεθάνη τόσο νέος. Εκείνος απάντησε: «Αν με είχατε πιάσει μερικούς μήνες πριν, νομίζω ότι θα φοβόμουν πολύ να πεθάνω. Αλλά η Βίβλος λέει ότι ο θάνατος μοιάζει με τον ύπνο. Και πιστεύω απόλυτα ότι ο Ιεχωβά θα αναστήση τους νεκρούς. Μια μέρα κι’ εσείς, επίσης, Κύριε, θα πρέπει να αντιμετωπίσετε το θάνατο.»

Ύστερα, τον ωδήγησαν στην κρεμάλα, και ο Μάρτυς προσευχόταν στον Ιεχωβά να τον ενισχύση να μείνη πιστός και να φροντίση ο Θεός για τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Έβαλαν τη θηλειά στο λαιμό του. Η διαταγή δόθηκε να αφεθή η καταπακτή, αλλά ο Μάρτυς έπεσε στα πόδια του. Επρόκειτο για φάρσα. Μετά απ’ αυτό, αυτός και μερικοί άλλοι με δεμένα μάτια και με χειροπέδες ωδηγήθηκαν στο μέρος όπου τον είχαν συλλάβει πριν από εννιά ημέρες. Ήταν Κυριακή, κι έτσι κατευθύνθηκε προς την Αίθουσα Βασιλείας όπου βρήκε τη σύζυγό του και τα παιδιά του. Ήταν σαν να είχε αναστηθή.

Ο Ιεχωβά είχε πραγματικά αποδειχθή ένα «ασφαλές καταφύγιο» γι’ αυτόν τον νεοβαπτισμένο Μάρτυρα στη διάρκεια των ημερών της δοκιμασίας του.—Ψαλμ. 144:1, 2, ΜΝΚ.