Χαμόγελο για ένα Ξένο

«Όταν οι δυο κυρίες μου χαμογέλασαν, διερωτήθηκα για μια στιγμή αν τις είχα συναντήσει προηγουμένως,» έγραψε ο Καζουχίκο Ναγχόγυα, ένας συγγραφέας στη στήλη του «Νοστιμιά της Ζωής» στην εφημερίδα του Τόκυο Ντέιλυ Γιομιούρι. «Ο τρόπος που μου χαμογελούσαν, έμοιαζε σαν να με είχαν ξαναγνωρίσει από κάποια προηγούμενη συνάντησή μας και χαίρονταν που με ξανάβλεπαν.» Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος: «Τις κοίταξα καλά στο πρόσωπο και διαπίστωσα ότι ήταν τελείως ξένες.» Όταν δυο άλλοι άνθρωποι έκαναν το ίδιο, είπε, «αισθάνθηκα ευτυχισμένος. Αυτός είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι αυτοί χαμογελούν σ’ ένα ξένο, όταν τον βλέπουν σε κάποια απ’ τις συναθροίσεις τους.»

Ποιοι άνθρωποι καλωσορίζουν μ’ αυτό τον τρόπο τους ξένους; «Το μέρος ήταν το Οκόκου Καϊκάν (Αίθουσα Βασιλείας),» είπε ο κύριος Ναγκόγυα, «ένα από τα πολλά μέρη στην Ιαπωνία όπου [οι Μάρτυρες του Ιεχωβά] συναθροίζονται.» Επίσης παρατήρησε: «Ένα αξιοσημείωτο πράγμα γι’ αυτούς τους ανθρώπους που συναθροίζονται στην αίθουσα τρεις φορές την εβδομάδα είναι ότι όλοι αυτοί είναι ζηλωτές ακόλουθοι της Χριστιανοσύνης και κανείς τους δεν παρακολουθεί τις συναθροίσεις επιπόλαια ή απλώς από συνήθεια. Η δύναμη της πίστεως συγκεντρώνει μαζί αυτούς τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που ονομάζουν ο ένας τον άλλον ‘κυοντάι’ (αδελφό) η ‘σιμάι’ (αδελφή). Και η δύναμη της πίστεως προσελκύει όλο και περισσότερους ανθρώπους σ’ αυτή την κοινωνία καθώς περνούν τα χρόνια.»

Τελειώνοντας ο συγγραφέας είπε για μια άλλη επίσκεψη στην Αίθουσα Βασιλείας: «Όταν επρόκειτο να φύγω από τη συνάθροιση, ένα αγόρι, γύρω στα 10 χρόνια, ήρθε και μου είπε: ‘Χαιρόμαστε που ήρθες σήμερα. Σε παρακαλώ να ξανάρθεις.’ Είχε κι’ αυτό εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Αισθάνθηκα ευτυχία γιατί αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένα αγόρι αυτής της ηλικίας αν και ξένο μου χαμογέλασε και μου μίλησε με τον τρόπο αυτό.»