‘Ενθυμούμενοι το Δημιουργό Τους’
Πώς οι νεαροί κρατούν τα πνευματικά ενδιαφέροντα πρώτα; Σε μερικές κοινωνίες το έθιμο είναι να βγαίνουν από μικροί ραντεβού, να παντρεύονται μικροί να φορτώνονται νωρίς με οικογενειακές ευθύνες και με κοσμικές καριέρες. Αλλά θα πρέπει οι Χριστιανοί να ακολουθούν τη ρουτίνα αυτή; Υπάρχουν τόσο πολλά περισσότερα πράγματα για να απολαύσουν οι άγαμοι νεαροί που είναι πρόθυμοι να είναι αυτοθυσιαστικοί καθώς ‘ενθυμούνται τον Μεγαλειώδη Δημιουργό τους’ στις μέρες της νιότης τους.—Εκκλησιαστής 12:1.
Για παράδειγμα, στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, ζει ο Γιουτάκα, ο οποίος μαζί με τον μικρότερο αδελφό του τον Κεησούκε, μελετούσαν μαζί με ένα σκαπανέα Μάρτυρα. Τότε ήταν εννιά ετών. Μετά από μερικές εβδομάδες η μητέρα τους παρατήρησε μεγάλη βελτίωση στη συμπεριφορά των δυο αγοριών καθώς άρχισαν να εφαρμόζουν τις Χριστιανικές αρχές. Άρχισε κι εκείνη επίσης να μελετάει, μαζί με τα τρία άλλα παιδιά της. Βλέποντας τη χαρά που απολάμβαναν από τη Γραφική τους μελέτη, ο πατέρας ενώθηκε κι αυτός μαζί τους, και κατόπιν όλοι βαφτίστηκαν.
Όταν ήταν δέκα ετών, ο Γιουτάκα μπήκε στην υπηρεσία βοηθητικού σκαπανέα. Συνέχισε για περισσότερο από εφτά χρόνια, ενώ φοιτούσε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Αφιέρωνε πολύ χρόνο στην υπηρεσία της Βασιλείας νωρίς το πρωί, δίνοντας μαρτυρία στους περαστικούς στον τοπικό σιδηροδρομικό σταθμό. Για να μην ξυπνάει την υπόλοιπη οικογένεια με το ξυπνητήρι, έδενε ένα σπάγκο στο χέρι του, και περνούσε το άλλο άκρο του σπάγκου μέσα από ένα παράθυρο. Ο σύντροφος του βοηθητικός σκαπανέας περνούσε και το τραβούσε στο χρόνο που έπρεπε. Μετά από εφτά και παραπάνω χρόνια βοηθητικού σκαπανικού, ο Γιουτάκα έφτασε το στόχο του την υπηρεσία του τακτικού σκαπανέα, το Σεπτέμβριο του 1983. Τελειώνει το λύκειο φέτος το Μάρτιο.
Στο Τακατσούκι της Ιαπωνίας η Γιασούκο πηγαίνει στη δεύτερη τάξη του γυμνασίου. Διεξάγει εφτά διαφορετικές οικιακές Γραφικές μελέτες κάθε εβδομάδα—πέντε με συμμαθητές και δυο με τους δασκάλους της. Όταν Η Διακονία μας της Βασιλείας στην Ιαπωνία ανέφερε την πείρα της, έδειξε το άρθρο στους δασκάλους της, υπενθυμίζοντας τους ότι, τώρα που η ιστορία αυτή τυπώθηκε, έπρεπε κι αυτοί να γίνουν καλύτεροι σπουδαστές.
Εκείνοι που ‘θυμούνται τον Μεγαλειώδη Δημιουργό τους’ ενόσω είναι νεαροί, είτε κάνοντας σκαπανικό είτε προσφέροντας άλλη τακτική υπηρεσία με ζήλο, μπορούν να καλλιεργήσουν ‘την αγάπη του Πατέρα’ η οποία είναι πιο επιθυμητή από καθετί άλλο που μπορεί να προσφέρει ο κόσμος. Πράγματι, «και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα».—1 Ιωάννου 2:15-17.