Είναι το Μέλλον για τους Ηλικιωμένους Θλιβερό;

«ΝΕΟΣ ήμην», είπε ο Βασιλιάς Δαβίδ. «Και ήδη εγήρασα». (Ψαλμός 37:25) Στους βιβλικούς χρόνους οι ηλικιωμένοι ήταν μια σεβάσμια μειονότητα. Αλλά, αν συνεχιστούν οι σύγχρονες τάσεις, σε λίγο οι ηλικιωμένοι δεν θα είναι ούτε μειονότητα, ούτε σεβάσμιοι.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο, υπολογίζεται ότι υπάρχουν 26 εκατομμύρια άτομα που η ηλικία τους υπερβαίνει τα 65. Μέχρι το έτος 2040, ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να τριπλασιαστεί σχεδόν! Σύμφωνα με το περιοδικό Asiaweek, μερικές ασιατικές χώρες «περιμένουν να διπλασιαστεί ο αριθμός των ηλικιωμένων τους την προσεχή δεκαετία». Η προοπτική να ξεπεράσουν σε αριθμό οι ηλικιωμένοι τους νέους, δεν αποτελεί όμως χαρμόσυνο άγγελμα για τους πρώτους. Ήδη σήμερα ένας ανησυχητικός αριθμός ηλικιωμένων βρίσκονται χωρίς λεφτά και χωρίς στέγη. Άλλους τους αφήνουν να τελειώσουν τη ζωή τους σε νοσοκομεία ή σε γηροκομεία—χωρίς συντροφιά, χωρίς να τους επισκέπτεται ή να τους φροντίζει κανείς. Έχουν αναφερθεί συγκλονιστικές περιπτώσεις εγκατάλειψης και κακοποίησης ηλικιωμένων ακόμη και σε χώρες που το έχουν έθιμο να τιμούν τους γονείς.

Ο Τζ. Μ. Σινκολότο έγραψε στο περιοδικό World Health: «Στις περισσότερες αφρικανικές χώρες, στην πραγματικότητα, στο μεγαλύτερο μέρος του Τρίτου Κόσμου, υπήρχε η παράδοση τις γερόντισσες να τις φροντίζει η ίδια η οικογένειά τους. Αν κάποια δεν είχε παιδιά για να τη φροντίσουν, την κοίταζε η γειτονιά ή το χωριό». Όμως, όπως αναφέρει ο ίδιος: «Οι πανάρχαιες αξίες αλλάζουν τώρα. Οι αντίξοες οικονομικές πιέσεις, ο εσφαλμένος καταμερισμός των προσωπικών ικανοτήτων και κεφαλαίων, ο πόθος για υλικά πράγματα, ο αγώνας για προσωπικό γόητρο και κοινωνική θέση—όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν πλήξει τις παραδοσιακές, θετικές αξίες που αφορούν την υποστήριξη των ηλικιωμένων».

Έτσι λοιπόν, τα λόγια του βιβλικού συγγραφέα Αγούρ αποδεικνύονται αληθινά σε μεγάλη κλίμακα: «Υπάρχει γενεά, ήτις καταράται τον πατέρα αυτής και δεν ευλογεί την μητέρα αυτής». (Παροιμίαι 30:11) Ναι, οι ηλικιωμένοι έχασαν την τιμητική θέση που είχαν στο παρελθόν. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτά τα άτομα αποτελούν παθητικό μάλλον παρά κεφάλαιο για την κοινωνία. Για τους περισσότερους ηλικιωμένους, οι προοπτικές φαίνονται θλιβερές.

Πώς, όμως, βλέπουν οι αληθινοί χριστιανοί τα προχωρημένης ηλικίας άτομα; Διατηρούν τις «παραδοσιακές, θετικές αξίες» σ’ αυτό το θέμα;