Ανακούφιση για τα Αθώα Θύματα

ΕΙΝΑΙ ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που διέπραξε ποτέ ο άνθρωπος—η τελετουργική θυσία παιδιών. Μερικοί δεν πιστεύουν ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια τόσο αχρεία συνήθεια. Ωστόσο, αυτό το χαρακτηριστικό της φοινικικής λατρείας έχει επιβεβαιωθεί από πολυάριθμες αρχαιολογικές ανακαλύψεις.

Παιδιά αριστοκρατικών οικογενειών προσφέρονταν στην πυρά σε θεούς όπως η Τανίτ και ο Βάαλ Άμμων. Στην Καρχηδόνα, τα νεαρά θύματα καίγονταν ως θυσία στο μπρούντζινο άγαλμα του Κρόνου. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ένας ιστορικός του πρώτου αιώνα Π.Κ.Χ., λέει ότι δεν επιτρεπόταν στους συγγενείς του παιδιού να κλάψουν. Ίσως πίστευαν ότι τα δάκρυα της θλίψης θα μείωναν την αξία της θυσίας.

Για ένα διάστημα, μια παρόμοια τελετουργία λάβαινε χώρα κοντά στην Ιερουσαλήμ, στον αρχαίο Τοφέθ. Οι λάτρεις που συγκεντρώνονταν εκεί χόρευαν και έπαιζαν ντέφι για να καταπνίξουν τις κραυγές του παιδιού το οποίο πετούσαν στην κοιλιά του Μολόχ όπου έκαιγε ένα καμίνι.—Ιερεμίας 7:31.

Ο Ιεχωβά νιώθει μεγάλο θυμό για εκείνους που με ασπλαχνία φράζουν τα αφτιά τους στον πόνο των άλλων. (Παράβαλε Παροιμίαι 21:13). Ως ο Θεός που δείχνει συμπόνια στα παιδιά, ο Ιεχωβά ασφαλώς θα περιλάβει αυτά τα αθώα θύματα στην «ανάσταση και δικαίων και αδίκων».—Πράξεις 24:15· Έξοδος 22:22-24.