Η Πίστη τον Υποκίνησε σε Δράση

ΟΤΑΝ ο Ιεχωβά ανέθεσε στον Μωυσή την αποστολή να ελευθερώσει το έθνος Ισραήλ από την αιγυπτιακή δουλεία, ο Μωυσής στην αρχή ζήτησε να τον απαλλάξει από αυτή την αποστολή λέγοντας: ‘Δέομαι, Ιεχωβά· εγώ δεν είμαι εύλαλος ούτε από χθες ούτε από προχθές ούτε αφ’ ης ώρας ελάλησας προς τον δούλον σου· αλλ’ είμαι βραδύστομος και βραδύγλωσσος’. (Έξοδος 4:10) Ναι, ο Μωυσής δεν πίστευε ότι είχε τα προσόντα για έναν τόσο βαρυσήμαντο διορισμό.

Παρόμοια σήμερα, πολλοί υπηρέτες του Ιεχωβά κατά καιρούς νιώθουν ανεπαρκείς να εκπληρώσουν τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί. Για παράδειγμα, ένας Χριστιανός επίσκοπος ονόματι Θεοντόρ αναφέρει: «Από όλα τα πράγματα τα οποία ο Ιεχωβά μού ζητάει να κάνω, η διακονία αγρού είναι το δυσκολότερο. Όταν ήμουν νέος, πήγαινα γρήγορα μέχρι την πόρτα, παρίστανα ότι χτυπούσα το κουδούνι, και έφευγα χωρίς να κάνω θόρυβο, ελπίζοντας ότι δεν θα με άκουγε ούτε θα με έβλεπε κανένας. Όταν μεγάλωσα, σταμάτησα να το κάνω αυτό, αλλά η σκέψη τού να πηγαίνω από πόρτα σε πόρτα με έκανε ράκος. Ακόμη και σήμερα, αρρωσταίνω πριν ενασχοληθώ στη διακονία, αλλά πηγαίνω έτσι και αλλιώς».

Τι είναι αυτό που κατέστησε ικανό τον Μωυσή και τους σύγχρονους Μάρτυρες σαν τον Θεοντόρ να αντιμετωπίσουν με επιτυχία αυτούς τους φόβους; Η Αγία Γραφή απαντά: «Μέσω πίστης [ο Μωυσής] έφυγε από την Αίγυπτο, . . . γιατί συνέχισε να είναι σταθερός σαν να έβλεπε τον Αόρατο».—Εβραίους 11:27.

Πράγματι, ασκώντας πίστη στον Ιεχωβά, ο Μωυσής μπόρεσε να ξεπεράσει τα αισθήματα ανεπάρκειας που ένιωθε, και να φέρει σε πέρας τα καθήκοντα τα οποία του είχαν ανατεθεί ως κριτή, προφήτη, εθνικού ηγέτη, μεσίτη της διαθήκης του Νόμου, αρχηγού, ιστορικού και Βιβλικού συγγραφέα.

Παρόμοια, όταν έχουμε πίστη σαν του Μωυσή, θα περπατάμε σαν να ‘βλέπουμε τον Αόρατο’. Αυτή η πίστη μάς εμπνέει θάρρος, καθιστώντας μας ικανούς να επωμιζόμαστε τις Χριστιανικές μας ευθύνες—ακόμη και όταν νιώθουμε ανεπαρκείς.