Τι Συμβαίνει με τους Υπογείους Σιδηροδρόμους της Νέας Υόρκης;

ΠΟΛΛΑ! Αυτή είναι η απάντησις που θα πάρετε από το άπειρο πλήθος το οποίον επιβιβάζεται τακτικά στους υπογείους σιδηροδρόμους της Νέας Υόρκης. Αυτοί που δεν συνηθίζουν να ταξιδεύουν με τους υπογείους σιδηροδρόμους είναι δύσκολο να έχουν γνώμη για το ζήτημα αυτό. Πρέπει κανείς ν’ ανήκη σ’ αυτούς που έχουν εισιτήριο διαρκείας, στους ανθρώπους που δεν έχουν άλλο μέσον, που έχουν καθημερινή πείρα του εξευτελιστικού συνωστισμού στις ώρες της μεγαλύτερης κινήσεως, για να μπορή να μιλήση ρεαλιστικά για το ζήτημα.

Με το να είναι περισσότερο ειδικός για την κατάστασι των υπογείων σιδηροδρόμων, αυτός που έχει εισιτήριο διαρκείας μπορεί να υποδείξη ένα αριθμό καταφανών ελλείψεων: τις πολλές ακάθαρτες εξέδρες των σταθμών· την έλλειψι συγχρονισμένου φωτισμού σε πολλά μέρη· πολλά ξεχαρβαλωμένα τραίνα που σχεδόν σε οποιαδήποτε, άλλη πόλι, που έχει υπογείους σιδηροδρόμους, προ πολλού θα είχαν τεθή στα άχρηστα για να μην ντροπιάζουν· τον εκκωφαντικό θόρυβο, τα τραντάγματα που κάνουν τα κόκκαλα να τρίζουν· την καθυστέρησι λόγω πλημμελούς συντηρήσεως. Έπειτα η αόριστη υποψία στη διάνοια του επιβάτη των υπογείων σιδηροδρόμων ότι οι υπερβολικές τιμές των εισιτηρίων είναι αδικαιολόγητες για κάποια άγνωστη αιτία.

Η ψυχική κατάστασις των επιβατών με εισιτήριο διαρκείας γίνεται μελαγχολική. Συχνά υπάρχουν διαμαρτυρίες εκείνων που «μένουν όρθιοι στριμωγμένοι σε βαγόνια γεμάτα κόσμο από δέκα λεπτά ως μια ώρα, ενώ τα τραίνα είναι κολλημένα ή οι πόρτες αρνούνται να κλείσουν λόγω ελλείψεως ηλεκτρικού ρεύματος ή γιατί οι ηλεκτρικοί διακόπτες έχουν κολλήσει.»

Είναι Αυτά Αναπόφευκτα;

Μπορεί να λεχθή ειλικρινά ότι αυτοί οι κίνδυνοι και οι στενοχώριες είναι αναπόφευκτοι; Βεβαίως όχι, όταν κανείς μαθαίνη ότι η Πόλις του Μεξικού, με τους περιωρισμένους πόρους της, απολαμβάνει ένα καινούργιο σύστημα υπογείων σιδηροδρόμων που είναι στην πραγματικότητα αθόρυβο, τέλεια καθαρό και ευχάριστο, ταχύ και, πάνω απ’ όλα, οικονομικό. Ενώ οι Μεξικανοί περιμένουν ολίγα λεπτά την άφιξι του τραίνου σ’ έναν από τους χαρακτηριστικά διακοσμημένους σταθμούς ακούοντας ελαφρά μουσική, οι Νεοϋορκέζοι περιμένουν πολύ περισσότερο σ’ ένα σταθμό με αδύνατο φωτισμό όπου ένας καλύτερος φωτισμός θα χρησίμευε μόνο στο να κάμη πιο έντονη τη βρωμιά.

Ενώ οι Νεοϋορκέζοι σπρώχνονται και διαγκωνίζονται κατά την άνοδο και κάθοδό τους στους σταθμούς, οι Μεξικανοί απολαμβάνουν την ευλογία της κινήσεως μονής κατευθύνσεως, διότι οι είσοδοι και οι έξοδοι είναι τελείως χωριστά.

Συχνά στη Νέα Υόρκη αποκτά κανείς πείραν του πώς μπορεί να μη χάση το τραίνο βλέποντας εκείνους που τρέχουν στην εξέδρα την τελευταία στιγμή και κρατούν τις πόρτες ανοιχτές για τους φίλους των που έρχονται από πίσω τους. Στην Πόλι του Μεξικού αυτό δεν είναι δυνατόν. Μόλις το τραίνο αρχίζει να μπαίνη στο σταθμό, οι πόρτες του σταθμού κλείνουν την εξέδρα, ώστε μόνον εκείνοι που είναι ήδη στην εξέδρα μπορούν να επιβιβασθούν στο τραίνο. Η στάσις του τραίνου διαρκεί μόνον δεκαεπτά δευτερόλεπτα.

Μετά απ’ αυτήν την κατάστασι των τραίνων και των σταθμών είναι φανερό ότι πολύ περισσότερα θα μπορούσαν να γίνουν στον τομέα της καθαριότητος και συντηρήσεως. Πότε προσέξατε για τελευταία φορά μια εξέδρα ή σταθμό να έχη ένα καλά σφουγγαρισμένο δάπεδο; Μπορεί να δήτε ότι έχουν μαζέψει μερικά σκουπίδια, άλλα τι γίνεται με τη συσσωρευμένη βρωμιά από πολλά χρόνια; Μήπως αυτό γίνεται επειδή πολλοί υπάλληλοι δεν είναι ευσυνείδητοι στην δουλειά τους; Ή μήπως επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί εργάτες για τον καθαρισμό;

Επειδή πρόκειται για την καθαριότητα, εγείρεται επίσης και η ερώτησις: Τι γίνεται με το κοινόν; Βοηθεί στο να κρατούνται καθαροί οι υπόγειοι σιδηρόδρομοι; Χαρτιά παντός είδους ρίχνονται πάνω στις γραμμές των σιδηροδρόμων ή πάνω στις εξέδρες από ακατάστατους επιβάτες. Τριάντα τόννοι σκουπίδια ανασύρονται καθημερινώς από τους υπογείους της Νέας Υόρκης!

Η πρόσκλησις που έκαμαν οι αρμόδιοι της διαμετακομιστικής υπηρεσίας της Πόλεως του Μεξικού για καλές σχέσεις με το ταξιδεύον κοινόν, τονίζει το γεγονός ότι οι κύκλοι των υπογείων σιδηροδρόμων της Νέας Υόρκης έχουν αποτύχει σε κάτι, ονομάστε το όπως θέλετε, φαντασία, διορατικότητα, υπερηφάνεια, ή μια θετική στάσι. Μπορούν να κατηγορηθούν οι επιβαίνοντες επειδή συμπεραίνουν ότι κανένας δεν προσέχει; Όταν αυτή η ιδέα γενικευθή, είναι βέβαιον ότι σκουπίδια και ρυπαρότητες και βανδαλισμοί θα αυξάνουν.

Στο Μεξικό το ολιγότερο δύο καθαρισταί εργάζονται σε κάθε σταθμό. Βανδαλισμός δεν είναι ανεκτός. Οι φύλακες σε όλους τους σταθμούς είναι έτοιμοι να συμβουλεύσουν και να διορθώσουν τους απρόσεκτους. Κάθε υπόγειος σταθμός ονομάζεται με κάποιο ιστορικό συμβάν ή προσωπικότητα που είναι συνδεδεμένη οπωσδήποτε με την τοποθεσία. Αυτό το θέμα διατηρείται σε όλον τον διάκοσμο του σταθμού.

Και τι γίνεται με τον θόρυβο; Οι υπόγειοι σιδηρόδρομοι της Νέας Υόρκης είναι ομολογουμένως θορυβώδεις, θα μπορούσε όμως να ήσαν διαφορετικοί. Στο Μεξικό τα τραίνα κινούνται αθορύβως. Πώς αυτό επιτυγχάνεται; Με το να έχουν τα τραίνα λάστιχα στους χαλύβδινους τροχούς, οι οποίοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν αν τα λάστιχα απολέσουν την πίεσί των.

Μια Άλλη Άποψις Μερικών Προβλημάτων

Αν ρωτήσετε τους ανωτέρους υπαλλήλους της διαμετακομιστικής υπηρεσίας τι συμβαίνει με τους υπογείους σιδηροδρόμους, τι λέγουν; Όπως ανέφεραν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, μερικοί απ’ αυτούς νομίζουν ότι το πρόβλημα «δεν έγκειται στην ανικανότητα ή την αμέλεια αλλά στην απειρία. Αποδίδουν τις δυσκολίες . . . σ’ ένα άρθρο της συμβάσεως της Ενώσεως των Εργατών Μεταφορών που έγινε το 1968, που περιλαμβάνει την αποχώρησι και την συνταξιοδότησι. Αυτή η σύμβασις επιτρέπει στους υπαλλήλους να αποχωρούν και να λαμβάνουν τις μισές αποδοχές ύστερα από εικοσαετή υπηρεσία.

Χιλιάδες υπαλλήλων επωφελήθηκαν από αυτό το άρθρον της αποχωρήσεως και αυτοί που τους αντικατέστησαν, φυσικά, δεν είχαν πείρα. Σύμφωνα με έναν επόπτην του προγράμματος επισκευών της διαμετακομιστικής υπηρεσίας, από τους 4000 ανθρώπους του τμήματος του, 1400 εργάτες εκπαιδευμένοι απεχώρησαν τον τελευταίον χρόνο. Επίσης ετόνισε ότι από τους 326 επόπτας 270 έφυγαν και αντικατεστάθησαν στους τελευταίους δεκαπέντε μήνες. «Αυτό το πράγμα,» τονίζει, «πρέπει να εισπράξη το φόρο του.» Αλλ’ είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα; Στην Πόλι του Μεξικού όλοι οι υπάλληλοι είναι καινούργιοι στη δουλειά.

Μερικοί ανώτεροι υπάλληλοι, εν τούτοις, βλέπουν λαμπρές εξελίξεις, όπως είναι η αύξησις του προϋπολογισμού, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα σε περισσοτέρους ανθρώπους να εργασθούν στις επισκευές των βαγονιών. Επίσης ένα νέο υπολογιστικό σύστημα έχει προγραμματισθή για να παρακολουθή κάθε τεμάχιον εξαρτημάτων και ν’ απλουστεύη την επιθεώρησι και την λεπτομερή εξέτασι των βαγονιών. Επίσης μια νέα διαδικασία επιτρέπει τώρα την ταχεία πρόσληψι νέων εργατών. Μπορούν όμως αυτές οι εξελίξεις να θεραπεύσουν ό,τι δεν πηγαίνει καλά;

«Μελοδραματικές» Αποφάσεις

Κάθε χρόνο η σύμβασις μεταξύ εργατών και διευθύνσεως των υπογείων σιδηροδρόμων της Νέας Υόρκης λήγει και δίδει την ευκαιρία σε μια «μελοδραματική» απόφασι με απεργία ως διέξοδον. Ο ορισμός «μελοδραματική» περιγράφει κατάλληλα αυτές τις δραματικές της τελευταίας στιγμής διαπραγματεύσεις με τις οποίες οι αντιπρόσωποι της ενώσεως ελπίζουν να κερδίσουν τις απαιτήσεις των και οι αντιπρόσωποι της διαμετακομιστικής υπηρεσίας ελπίζουν να τους στριμώξουν. Αλλά τα πλήθη τα έχουν χαμένα.

Μια επιστολή στον εκδότη των Τάιμς της Νέας Υόρκης λέγει: «Εν ονόματι της κοινής λογικής, δεν μπορούν αυτές οι διαπραγματεύσεις να προχωρήσουν πέραν από μια άκαρπη γραμμή για να εξασφαλίσουν ένα διακανονισμό εγκαίρως;» Ασφαλώς δεν είναι λογικό ο κάθε όμιλος πολιτών, είτε είναι ένωσις εργατών ή επιχειρήσεως, να είναι ελεύθεροι να κρατούν ένα όπλο στο κεφάλι οποιουδήποτε από το πλήθος και να επιβάλλουν συμφωνία με τις απαιτήσεις των. Σε πολλούς ανθρώπους το χάος και τα κακά επακόλουθα της τελευταίας αυξήσεως των εισιτηρίων είναι αδικαιολόγητα.

Το Ζήτημα των Εισιτηρίων

Είναι αλήθεια ότι η Νέα Υόρκη έχει ένα πολύ παλαιό μεταφορικό σύστημα. Η εργασία στον πρώτο της υπόγειο σιδηρόδρομο άρχισε το 1900. Είναι επίσης το μεγαλύτερο υπόγειο σύστημα όλου του κόσμου, διότι έχει περίπου 7.000 βαγόνια και 271 μίλια [436,13 χλμ.] γραμμών και έχει το πλεονέκτημα των εξπρές και των τοπικών τραίνων. Επίσης τώρα τελευταία ετέθησαν στην υπηρεσία μερικά καινούργια βαγόνια με τεχνητό αερισμό με την υπόσχεσι περισσοτέρων. Ωστόσο οι επιβάτες που συνωθούνται στα τραίνα την ώρα του συνωστισμού αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να διερωτώνται γιατί, με τόσους πολλούς πελάτες, το σύστημα δεν κάνει εκείνο που πρέπει.

Ναι, και αυτή η τελευταία αύξησις πενήντα τοις εκατό στα εισιτήρια άφησε στα πλήθη που έχουν εισιτήρια διαρκείας αίσθημα προσβολής. Όπως είπε τελευταίως ο ελεγκτής Μπημ: «Είναι φανερό ότι η αύξησις των εισιτηρίων πλήττει αυτούς που μπορούν να πληρώνουν ελάχιστα.» Και άλλοι από το κοινόν, συμπεριλαμβανομένων μερικών που είναι στενά συνδεδεμένοι με το όλον μπέρδεμα των υπογείων, μίλησαν εναντίον της αυξήσεως.

Οι πολιτικοί ομολογούν ότι ενδιαφέρονται για τον πληθωρισμό και τη συνεχή άνοδο των μισθών. Δεν θα μπορούσε να υπάρξη μια ευρύτερη βάσις ετοιμασμένη ν’ αντιμετωπίση τις απαιτήσεις μεγαλυτέρων μισθών από αυτή την αύξησι του κόστους του ταξιδιού της πόλεως. Οι έμποροι της πόλεως επικρίνουν την αύξησι και περιμένουν ελάττωσι στο εμπόριο.

Στην Πόλι του Μεξικού το ένα εισιτήριο στοιχίζει 10 σεντς. Στη Νέα Υόρκη στοιχίζει 30 σεντς. Είναι αλήθεια ότι η μισθολογική κλίμαξ διαφέρει από χώρα σε χώρα. Αλλά δεν είναι προς το συμφέρον μιας αστικής κυβερνήσεως να προσφέρη σε όλους τους πολίτας την ίδια δυνατότητα στις αγορές της και σε όλες τις ευκολίες της;

Αναπάντητες Ερωτήσεις

Έτσι η μια ερώτησις, Τι συμβαίνει με τους υπογείους σιδηροδρόμους της Νέας Υόρκης; εγείρει πολλές άλλες ερωτήσεις, ερωτήσεις στις οποίες μπορεί να μην υπάρχη απάντησις κάτω από το παρόν σύστημα πραγμάτων. Οι άνθρωποι απορούν για τα σχετικά κέρδη του δημοσίου και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας μιας τέτοιας χρησιμότητος. Άλλοι αισθάνονται ότι το σύστημα των υπογείων σιδηροδρόμων έγινε μια πολιτική μπάλα που την κλωτσούν από καθαρώς κομματικά συμφέροντα.

Ίσως να μην υπάρχη τρόπος να σταματήση η άνοδος του κόστους του ταξιδιού των υπογείων σιδηροδρόμων ακόμη και με τα εκατό τοις εκατό αύξησι από το 1965. Αλλά υπάρχει καμμιά ελπίδα ότι η ποιότης της υπηρεσίας θα βελτιωθή αναλόγως; Κανένας δεν προσφέρη πολλές ελπίδες επάνω σ’ αυτή την κατεύθυνσι. Αυτοί που ασχολούνται με στατιστικές λέγουν ότι εκείνοι που έχουν έναν μέτριο μισθό, θα πληρώσουν $50 επί πλέον τον χρόνο ως αποτέλεσμα της αυξήσεως των εισιτηρίων. Εν τούτοις, ένας ανώτερος υπάλληλος της διαμετακομιστικής υπηρεσίας των υπογείων σιδηροδρόμων είπε ότι δεν μπορούν να αναμένωνται σύντομα βελτιώσεις στην υπηρεσία. «Δεν υπάρχει τρόπος να διορθωθούν τα πράγματα σε μια νύχτα,» είπε. Ίσως τον επόμενο χρόνο ή και αργότερα αυτό να τακτοποιηθή. Ως τότε όμως αξιώσεις για μεγαλύτερο μισθό μπορεί να επιβάλλουν και άλλη αύξησι στα εισιτήρια.

Είναι τελείως φανερό ότι η περίπλοκος κατάστασις των υπογείων σιδηροδρόμων δεν εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια. Οι αρμόδιοι της πολιτείας και της πόλεως έχουν κληρονομήση ένα τεράστιο πρόβλημα. Οι ρίζες του φθάνουν πίσω σε προηγούμενες δεκαετίες. Το τι συμβαίνει με τους υπογείους σιδηροδρόμους της Νέας Υόρκης είναι φανερό ότι δεν πρόκειται να διορθωθή γρήγορα.