Ανάμειξις σε Κοσμικές Υποθέσεις Ανησυχεί Πολλούς
Οι ΚΛΗΡΙΚΟΙ σήμερα βρίσκονται συχνά στα νέα των εφημερίδων. Όταν πιάνετε μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό δεν είναι ασύνηθες να διαβάσετε για την ανάμιξί των στις κοσμικές υποθέσεις. Πολλοί απ’ αυτούς ενώνωνται σε ενέργειες διαμαρτυριών, συμμετέχουν σε πολιτική ανυπακοή ενώνονται σε ενέργειες διαμαρτυριών, στην επανάστασι και τη βία κάτω από ωρισμένες περιστάσεις.
Το Αργεντινό ειδησεογραφικό περιοδικό Ανάλυσις παρετήρησε: «Τις τελευταίες εβδομάδες του 1968, 150 περίπου Καθολικοί ιερείς εδημιούργησαν επεμβάσεις στην πολιτική σε διάφορα μέρη της χώρας. Έτσι στην Κόρδοβα συνηγόρησαν για την ανάγκη βιαίας επαναστάσεως. Στη Νεουκέν, Τσάκο και Τουκουμάν παρενόχλησαν την κυβέρνησι. . .ενώ στο Μπουένος Άιρες παρουσιάσθηκαν στον [Πρόεδρο] Ονγκάνια με μια αίτησι.»
Στη Βραζιλία επίσης οι εκκλησιαστικοί ηγέται ήλθαν σε σύγκρουσι με την κυβέρνησι λόγω των πολιτικών των κινήσεων. Και στις Ηνωμένες Πολιτείες η εφημερίς Τρίμπιουν του Σικάγου παρετήρησε: «Από τα 441 άτομα που συνελήφθησαν στις πρόσφατες ταραχές των οδών, 61 από τους ενηλίκους άρρενες—26 τοις εκατό—ήσαν κληρικοί.»
Είναι Ορθό;
Νομίζετε ότι είναι ορθό ν’ αναμιγνύωνται έτσι οι κληρικοί, στις κοσμικές υποθέσεις; Πολλοί άνθρωποι δεν νομίζουν ότι είναι ορθό, και όχι μόνον ταράσσονται αλλά και οργίζονται.
Στη Νότιο Αφρική ένας κυβερνητικός αρχηγός, ο Μπέν Σέμαν, είπε με οργή: «Κουραζόμαστε από τους πολιτικούς επισκόπους. Μεταχειρίζονται τους άμβωνας των για να δικαιολογήσουν τις ακάθαρτες επιθέσεις των εναντίον της κυβερνήσεως.» Παρόμοια, στη Μπρίτζεντ του Γκλαίημοργκαν της Αγγλίας μέλη μιας εκκλησίας Βαπτιστών εξωργίσθηκαν με τις πολιτικές ομιλίες. Ένα μέλος είπε: «Ο κήρυξ είναι φανατικός για τα πολιτικά. . . . Πηγαίνομε στο παρεκκλήσι για ν’ ακούσωμε το ευαγγέλιο—όχι αυτή την ανοησία.»
Η εφημερίς Μόρνινκ Πόστ του Βερολίνου εσημείωσε ότι η πολιτική ανάμιξις των εκκλησιαστικών ηγετών προκάλεσε την «αγανάκτησι και την οργή πολλών.» και κατέληξε: «Μια εκκλησία, η οποία πιστεύει ότι τα πολιτικά είναι πιο σπουδαία από το κήρυγμα . . . γίνεται αποκρουστική.»—29 Αυγούστου 1969.
Μήπως αισθάνεστε κατά τον ίδιο τρόπο; Παραξενεύεσθε πώς μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να είναι Χριστιανική; Αλλά πολλά άτομα επίσης βρίσκουν προσβλητική την υποστήριξι από μερικούς κληρικούς της βίαιης επαναστάσεως. Και αυτοί οι κήρυκες έχουν την επίσημη υποστήριξι της εκκλησίας στις απόψεις των!
Παραδείγματος χάριν, το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, το οποίον έχει περίπου 237 εκκλησίες ως μέλη, εδήλωσε στη συνέλευσι του 1968 στην Ουψάλα της Σουηδίας: «Το οικοδόμημα των πολιτικών συγκροτημάτων, κατάλληλο για εθνική εξέλιξι, περιλαμβάνει επαναστατικές αλλαγές σε κοινωνικά οικοδομήματα. . . . Στις χώρες όπου οι ομάδες της διοικήσεως είναι, καταθλιπτικές . . . η επαναστατική αλλαγή μπορεί να πάρη βιαία μορφή.»—Ομιλίες Ουψάλας, σελίς 48.
Και ο Ιωσήφ Μίχενφελντερ, ιερεύς της Μάρυνολ, ο οποίος διευθύνει την Καθολική Υπηρεσία Πληροφοριών στο Περού, εξηγεί: «Οι Καθολικοί επαναστάτες βασίζουν τις προσπάθειές των στις εγκυκλίους του Πάπα, ειδικά στην τελευταία με το περιεχόμενον ’Εξέλιξις των λαών’ ή οποία [υποστηρίζει] . . . βιαία επανάστασι.»
Τι Λέγει ο Λόγος του Θεού;
Αλλά συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού τους κήρυκας να αναμιγνύωνται στις κοσμικές υποθέσεις, και ακόμα να συμμετέχουν σε βίαιη επανάστασι; Ποτέ δεν διαβάζομε τέτοιο πράγμα στη Γραφή!
Μάλλον η Γραφή λέγει: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Ο Ιησούς Χριστός, σε πλήρη συμφωνία, είπε: «Η Βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» Επίσης είπε ότι οι αληθινοί ακόλουθοί του «εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 18:36· 17:16) Αλλά τι μπορεί να λεχθή για τις οργανώσεις των Προτεσταντών, Καθολικών και Ιουδαίων;
Πόσο καθαρά φαίνεται ότι είναι μέρος του κόσμου, αφού συχνά εργάζονται, με το γάντι στο χέρι μαζί με τους πολιτικούς ηγέτας. Τι θα εσήμαινε αυτό για σας; Αφού οι εκκλησίες δεν ακολουθούν το κατάλληλο παράδειγμα που εκτίθεται στον Λόγο του Θεού, θα πρέπει να εξακολουθήτε να πηγαίνετε στην εκκλησία; Θα μπορούσαν οι εκκλησίες να έχουν την πραγματική επιδοκιμασία του Θεού; Είναι βέβαιον ότι σ’ αυτό το ζήτημα δεν εκτελούν το θέλημα του Θεού.
Όχι Βασική Αλλαγή
Ούτε η πρόσφατη δημοσιότης αυτή των ζητημάτων θα σας έκανε να νομίζετε ότι η βαθειά ανάμιξις των εκκλησιών στις υποθέσεις του κόσμου παρουσιάζει μια βασική αλλαγή γι’ αυτές. Καθόλου! Έχουν μακρά ανάμιξι στα πολιτικά, ακόμη απαιτώντας από τους ανθρώπους των να υποστηρίζουν τους πολέμους. Έτσι ο Καθολικός ιστορικός Γκόρντον Ζαν παραδέχεται: «Η εκκλησία έγινε πράκτωρ του κοινωνικού ελέγχου ενεργώντας προς χάριν του κράτους των Ναζί σε τόση έκτασι ώστε εξησφάλισε ολοκάρδια Καθολική υποστήριξι του [δευτέρου παγκοσμίου] πολέμου.»—Οι Καθολικοί Γερμανοί και οι Πόλεμοι του Χίτλερ (στην Αγγλική), σελ. 202.
Το έντυπον Νάσιον’ς Μπήζινες του Αυγούστου 1964 σημειώνει με ακρίβεια το αποτέλεσμα αυτής της υποστηρίξεως των παγκοσμίων πολέμων από τις εκκλησίες:
«Τα στρατεύματα του 1914 απετελούντο από Καθολικούς, Διαμαρτυρόμενους, και Ιουδαίους, κατά προσέγγισιν από ίσον αριθμό και στις δυο παρατάξεις. Και οι δύο παρατάξεις επευφήμησαν ή περιφρόνησαν εξίσου τις διδασκαλίες των Εβραίων προφητών και αυτού του ιδίου του Χριστού. Παρετηρήθη ότι η περιφρόνησις θρησκευτικών εντολών έγινε ακόμη πιο έντονη στον δεύτερο πόλεμο.»
Ένας Καθολικός, δυσαρεστημένος από την αντιχριστιανική πορεία των εκκλησιών, έγραψε σε μια Καθολική εφημερίδα:
«Κοιτάξτε πώς στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί και οι Ιταλοί Καθολικοί μίσησαν κι’ εφόνευσαν τους Αμερικανούς και Άγγλους αδελφούς των κι’ εμείς, ενεργώντας με τον ίδιο τρόπο, φονεύσαμε τους εν Χριστώ Γερμανούς αδελφούς μας. Στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η ίδια φρικτή σκηνή επανελήφθη όταν οι περισσότεροι Καθολικοί υπήκουσαν στα αντίστοιχα Κράτη των και με μίσος και φόβο εφόνευσαν εκείνους τους οποίους ο Χριστός απαιτεί να αγαπούν. . . .
«Αν το Κράτος μάς διέτασσε να φονεύσωμε τους εαυτούς μας θα είχαμε αρνηθή να υπακούσωμε. . . . Εν τούτοις, αν το Κράτος μάς πη να φονεύσωμε τον αθώον αδελφό μας, που ζη σε μια άλλη χώρα, γενικά θα το κάναμε, ξεχνώντας τελικώς την εντολή, ’Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν, και ότι ’Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον’.»—Δη Σάιν, Σεπτέμβριος 1955.
Δεν μπορεί κανένας ν’ αρνηθή την ενοχή αίματος του Χριστιανικού κόσμου. Ο Πάπας Παύλος την πρώτη μέρα του 1970 ωμολόγησε. «Τα χέρια μας εξακολουθούν να είναι αιματοβαμμένα από τους τελευταίους Παγκοσμίους Πολέμους.»—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 2 Ιανουαρίου 1970.
Εν τούτοις οι εκκλησίες εξακολουθούν την ανάμιξίν των στις κοσμικές υποθέσεις και αναμιγνύονται ακόμα περισσότερο. Αλλά πάρα πολλά άτομα αηδιάζουν μαζί των κι’ έτσι η πτώσις των επιταχύνεται. Και εκείνο που μοιραίως συμβαίνει στις εκκλησίες θα σας επηρεάση άμεσα. Γιατί;