«Η Αγαπημένη Δέσποινα του Λουξεμβούργου»
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στο Λουξεμβούργο
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ της είναι ωοειδές και πλούσιοι βόστρυχοι μαλλιών πέφτουν στους ώμους της. Έχει κολλιέ από μαργαριτάρια και άλλα δαπανηρά περιδέραια. Τα φορέματά της υπερβαίνουν σε ωραιότητα τα φορέματα των βασιλέων και βασιλισσών. Ενδύματα κεντημένα με χρυσές και αργυρές κλωστές και στολισμένα με διαμάντια και πολύτιμα πετράδια γεμίζουν την ιματιοθήκη της. Όχι ένα, αλλά δυο σκήπτρα είναι στη διάθεσί της, και μια συλλογή τεσσάρων ζευγών χρυσών στεμμάτων είναι διαθέσιμη για τον στολισμό της ίδιας καθώς και του βρέφους που φέρει.
Ποια είναι αυτή; Είναι ένα πολυτελές αγαλμάτιο λίγο περισσότερο από τριανταεπτά ίντσες ύψους. Είναι πασίγνωστο στο Λουξεμβούργο και φέρνει τον τίτλο «Η Αγαπημένη Δέσποινα του Λουξεμβούργου.»
Είναι κατασκευασμένη από ξύλο φλαμουριάς και έχει καρδιά από πραγματικό χρυσό. Το δεξί της πόδι αναπαύεται επάνω σε μια σελήνη με το πρόσωπο ενός Τούρκου, για ανάμνησιν, λέγουν, της νίκης των παπικών, Ισπανικών και Βενετικών στόλων κατά του Τουρκικού στόλου στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 μ.Χ. Φέρει, επίσης, ένα χρυσό κλειδί.
Ακόμη και σ’ αυτό το τελευταίο μέρος του εικοστού αιώνος, σεβασμός και λατρεία προσφέρονται σ’ αυτή την προστάτιδα αγία της Πόλεως και του Κράτους του Λουξεμβούργου. Προσκυνήματα και πομπές προς τιμήν της είναι πολυάριθμες. Οι άνθρωποι γονατίζουν μπροστά της και προσεύχονται σ’ αυτήν. Πλήθη πιστεύουν ότι τους έφερε παρηγορία και θαυματουργική θεραπεία των ασθενειών των. Για πολλούς, είναι περισσότερο από ένα απλό σκαλιστό πράγμα—είναι «η βασίλισσα του ουρανού.»
Πώς Άρχισε Όλο Αυτό;
Δεισιδαιμονικοί μύθοι για τη δύναμι και την αποτελεσματικότητα αυτού του αγαλματίου πέρασαν από στόμα σε στόμα, και με τον καιρό απέκτησε αυτό στην πορεία πολλή φήμη από τις ζωηρές φαντασίες εκείνων που τους μετέδιδαν. Οι Ιησουίτες απέκτησαν για το αγαλμάτιο αναγνώρισι από τις επίσημες εκκλησιαστικές αρχές. Το 1677 ανεκηρύχθη η προστάτις αγία και φύλαξ ολόκληρης της χώρας και το επόμενο έτος η Αγία Έδρα επιβεβαίωσε αυτή την εκλογή.
Το παρεκκλήσιο που κτίσθηκε προς τιμήν της εικόνος έγινε κέντρον προσκυνήματος. Λέγεται ότι μια επίσημη γυναίκα του Λουξεμβούργου θεραπεύθηκε εδώ από μια αρθριτική ασθένεια παραλύσεως που την κράτησε κατάκοιτη δώδεκα χρόνια και της αφήρεσε τη δύναμι της ομιλίας. Αφωσιωμένοι λάτρεις της Αγαπημένης Δέσποινας του Λουξεμβούργου ανεφέρθη ότι είχαν οράσεις. Την ωνόμασαν «Μητέρα του Θεού» και «παρηγορήτριαν των τεθλιμμένων.»
Αν την εξετάσωμε από την πλεονεκτική θέσι της εποχής μας φαίνεται ότι η διαφήμισις της «Αγαπημένης Δεσποίνης» του Λουξεμβούργου ήταν, πράγματι, μία άλλη όψις της αντιμεταρρυθμίσεως. Σαν τέτοια απεδείχθη επιτυχής. Με το να προσκολληθούν στη λατρεία μιας εικόνος που ισχυρίζονταν ότι έχει θαυματουργικές δυνάμεις, πολλοί από τον όχλο έμειναν προσκολλημένοι στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία καθ’ όλη την περίοδο της λεγομένης Προτεσταντικής Μεταρρυθμίσεως, οπότε ιερείς ως ο Λούθηρος κατήγγειλαν τις διδασκαλίες της Εκκλησίας και επανεστάτησαν.
Αντιμετώπισις των Γεγονότων Σήμερα
Τι θα λεχθή για την εποχή μας; Μπορούν πολίται του Λουξεμβούργου κατάλληλα να συνεχίζουν τις πομπές των και τις ομολογίες των λατρείας σ’ αυτό το πολυτελές αγαλμάτιο; Υπάρχουν λόγοι για επανεξέτασι της θέσεώς των σχετικά με αυτή την εικόνα; Υπάρχουν βεβαίως πολλά αναμφισβήτητα γεγονότα που θα έπρεπε ν’ αντιμετωπισθούν—γεγονότα που αναφέρονται άμεσα σ’ αυτό το ζήτημα της αληθινής λατρείας.
Εξετάστε, παραδείγματος χάριν, αυτούς τους λόγους που αποτελούν μέρος της Βιβλικής Εγκυκλίου του Πάπα Πίου ΙΒ’ του 1934: «Υπό την έμπνευσιν του Θείου πνεύματος οι άγιοι συγγραφείς συνέγραψαν τα βιβλία που ο Θεός με την πατρική του αγαθότητα θέλησε να δοθούν στο ανθρώπινο γένος ‘προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να είναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.’ Σ’ αυτόν τον από τον ουρανό δοθέντα θησαυρό, η εκκλησία βλέπει την πολυτιμότατη πηγή και τον θείο κανόνα για τον θρησκευτικό και ηθικό της κώδικα.»
Αν είσθε μέλος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, παίρνετε στα σοβαρά τα λόγια αυτής της Εγκυκλίου; Αν οι Άγιες Γραφές είναι ο κανών για θρησκευτικές και ηθικές διδασκαλίες, τότε κανένας έντιμος Καθολικός δεν μπορεί ασφαλώς να φοβάται να τις εξετάζη για να ιδή αν η εορτή της προστάτιδας αγίας του Λουξεμβούργου με τις πομπές της είναι σε αρμονία με το θείο θέλημα.
Αν γυρίση στο 20ό κεφάλαιον της Εξόδου, εδάφια 4 και 5 στη δική του Βίβλο (Καθολική Μετάφρασις Ντουαί) κάθε Καθολικός θα βρη αυτούς τους ρητούς λόγους του Θεού: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινος, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ισχυρός, ζηλότυπος, ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα.»
Βεβαίως η «Αγία Δέσποινα» του Λουξεμβούργου είναι ένα γλυπτόν, και λατρεύεται και υπηρετείται με λαμπρότητα και ζήλο σαν να ήταν θείον ον. Πώς ο οποιοσδήποτε, είτε είναι ιερεύς είτε επίσκοπος, άρχων ή υπήκοος, έχει δικαίωμα να παραμερίζη και να παραβιάζη τη σαφή εντολή του θεού; Μπορεί ν’ αναμένη ότι θα μείνη ατιμώρητος;
Αλλά υπάρχουν περισσότερα πράγματα προς εξέτασιν. Στο βιβλίο του Ιερεμία κεφάλαιον 10 εδάφια 3 έως 5 στη Γραφή Μεταφράσεως Ντουαί, μπορούν να βρεθούν οι εξής λόγοι: «Διότι τα νόμιμα των λαών είναι μάταια· διότι κόπτουσι ξύλον εκ του δάσους, έργον χειρών τέκτονος με τον πέλεκυν. Καλλωπίζουσιν αυτό με άργυρον και χρυσόν· στερεώνουσιν αυτό με καρφία και με σφύρας, δια να μη κινήται. Είναι όρθια ως φοίνιξ [εδώ η Καθολική Βίβλος Ασαφφενμπούργκερ λέγει, «ομοιάζουν με φόβητρον (σκιάχτρο) σ’ έναν αγρό αγγουριών»] και δεν λαλούσι· έχουσι χρείαν να βαστάζωνται, διότι δεν δύνανται να περιπατήσωσι. Επομένως μη φοβείσθε αυτά· διότι δεν δύνανται να κακοποιήσωσιν, ουδέ να αγαθοποιήσωσι.»
Στην περίπτωσι αυτού του αγαλματίου, ο τεχνίτης έκοψε μια φλαμουριά και ελάξευσεν απ’ αυτήν τη «Δέσποινα του Λουξεμβούργου,» η οποία δεν μπορεί να μιλήση ούτε μπορεί να κάμη καλό ή κακό. Αλήθεια, δεισιδαίμονες πρόγονοι ωδηγήθηκαν να πιστεύουν ότι αυτή η άψυχη εικόνα μπορούσε να εκτελή θαύματα. Αλλά τι συμβαίνει με τους φωτισμένους και μορφωμένους ανθρώπους σήμερα; Είναι κατάλληλο να διαιωνίζεται μια τέτοια πεποίθησις που είναι καθ’ ολοκληρίαν αντίθετη με τον εμπνευσμένον Λόγο του Θεού;
Οι διδασκαλίες του Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού, είναι πολύ σαφείς από την άποψι αυτή. Παραδείγματος χάριν, σημειώστε αυτούς τους λόγους που ελέχθησαν από τον απόστολό του Παύλο: «Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον κεχαραγμένα δια τέχνης και επινοίας ανθρώπου.» (Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιον 17:29, Μετάφρασις Ντουαί) Και ο απόστολος του Ιησού Ιωάννης έδωκεν αυτή τη σαφή προειδοποίησι: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.»—1 Ιωάν. 5:21, Ντουαί.
Όχι «Βασίλισσα του Ουρανού»
Τι θα λεχθή για τους τίτλους «Βασίλισσα του Ουρανού» και «Μητέρα του Θεού» που έχουν εφαρμοσθή σ’ αυτό το αγαλμάτιο;
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί η μνεία της ‘βασίλισσας του ουρανού’ στις Άγιες Γραφές στον Ιερεμία 7:18. Εκεί η Βίβλος δείχνει ότι «η βασίλισσα του ουρανού» ήταν μια ψευδής θεά, και ο Παντοδύναμος Θεός ωργίσθηκε όταν ο λαός του εστράφη σε τέτοια ψευδή λατρεία. Η Βιβλική αφήγησις λέγει: «Οι υιοί συλλέγουσι ξύλα, και οι πατέρες ανάπτουσι το πυρ, και αι γυναίκες ζυμώνουσι την ζύμην, δια να κάμωσι πέμματα εις την βασίλισσαν του ουρανού και να κάμωσι σπονδάς εις άλλους θεούς, δια να με παροξύνωσι.» Δεν θα έπρεπε άνθρωποι, που ισχυρίζονται ότι είναι «Χριστιανοί,» να φοβούνται μήπως παροργίσουν τον Θεό σήμερα με όμοια παγανιστική ειδωλολατρία;
Ο τίτλος «Μητέρα του Θεού,» επίσης, επί μακρόν συνεδέετο με την ειδωλολατρία. Δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στη Βίβλο. Αντίθετα προς όσα πολλοί εδιδάχθησαν να πιστεύουν, ο Ιησούς Χριστός καμμιά εντολή δεν έδωκε στους ακολούθους του ότι θα έπρεπε είτε να λατρεύουν είτε ν’ απευθύνουν τις προσευχές των στη Μαρία, την επίγειο μητέρα του. Αντί τούτου, ο Ιησούς σαφώς διεκήρυξε: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δ’ εμού. . . . Ό,τι αν ζητήσητε εν τω ονόματι μου [όχι εν τω ονόματι της μητρός του], θέλω κάμει τούτο, δια να δοξασθή ο Πατήρ εν τω Υιώ.» (Ιωάν. 14:6, 13, Ντουαί) Και ο απόστολος Παύλος δεν μιλεί για καμμιά ‘μεσίτρια,’ αλλά διακηρύττει: «Διότι είναι εις Θεός, και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς.»—1 Τιμ. 2:5, Ντουαί.
Τι θα Κάμετε;
Είναι αλήθεια ότι άλλοι μπορούν να εξακολουθούν ν’ αποδίδουν σεβασμό σε μια εικόνα χωρίς πνοή. Αλλά όταν ένας εξετάζη τι λέγει ο Παντοδύναμος Θεός στον Λόγο του τη Γραφή, δεν είναι φανερό ότι το να το κάμη αυτό δυσαρεστεί τον Θεό; Τι θα κάμετε σεις;
Θα ήταν σοφό να ενεργήτε σε αρμονία με αυτές τις πολύ έντονες εκφράσεις του Λόγου του Θεού: «Τα είδωλα των εθνών [μη Ιουδαϊκών λαών] είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων. Έχουν στόματα, και δεν ομιλούν· έχουν οφθαλμούς και δεν βλέπουν. Έχουν ώτα και δεν ακούουν· έχουν μύτη και δεν οσφραίνονται. Έχουν χείρας και δεν αισθάνονται· έχουν πόδας και δεν περιπατούν ούτε φωνάζουν με τον λάρυγγά των. Όμοιοί των ας γίνουν όσοι κάμνουν αυτά· και όλοι οι εμπιστευόμενοι εις αυτά.»—Ψαλμ. 113:4-8, Καθολική Μετάφρασις Ντουαί.
Βεβαίως σεις δεν θέλετε να γίνετε άψυχοι σαν μια λαξευμένη εικόνα που δεν μπορεί να μιλή, να βλέπη, ν’ ακούη ή να περιπατή. Δεν επιθυμείτε να τελειώσετε τη ζωή με συντροφιά αυτών των γλυπτών. Ο Θεός γρήγορα θα θέση τέρμα σε όλα αυτά και σε όλους όσοι τα τιμούν. Ο Λόγος του πολύ καθαρά λέγει: «Πόσο ασήμαντη, λοιπόν, η επιτηδειότης του ανθρώπου, πόσο άθλια είναι η τέχνη του χαράκτου· έπειτα απ’ όλους τους κόπους του, μόνο ένα ψεύδος χωρίς πνοή! Ματαιότης ταύτα, φανταστικές μορφές, όταν ο καιρός για τον λογαριασμό έρχεται, αυτές δεν θ’ ακουσθούν πια.» Ιερεμ. 10:14, 15, Καθολική Μετάφρασις Μονσινιόρ Νοξ.
Ο καιρός είναι τώρα για όλους όσοι θα ήθελαν να έχουν την επιδοκιμασία και ευλογία και γνήσια προστασία του Θεού να δώσουν προσοχή στο άγγελμα της ελπίδος και ειρήνης που βρίσκεται στις Άγιες Γραφές. Αυτό το άγγελμα το επεκτείνουν δωρεάν οι μάρτυρες του Ιεχωβά προς όλους τους κατοίκους του Λουξεμβούργου και όλων των άλλων εθνών.