Το Χάρισμα της Ομιλίας

ΧΩΡΙΣ την ομιλία ή τη γλώσσα δεν θα μπορούσαμε να διαβάσωμε αυτές τις λέξεις. Χωρίς την ομιλία δεν θα μπορούσαμε να συνομιλήσουμε με άλλους ανθρώπους ή ακόμα να τους γράψωμε ένα γράμμα.

Η ομιλία ή η γλώσσα είναι το μέσον με το οποίο εκφράζονται αισθήματα ή σκέψεις. Η γλώσσα, το ευκίνητο όργανο του στόματος, παίζει τον πιο ενεργητικό ρόλο στην έκφρασι των σκέψεων ενός ανθρώπου και η Αγγλική λέξις ‘’language” το δείχνει αυτό επειδή αυτή προέρχεται από την Λατινική lingua, που σημαίνει «γλώσσα.» Οι Εβραϊκές και Ελληνικές λέξεις για την «γλώσσα» υποδηλούν επίσης την «ομιλία.» Ο Εβραϊκός όρος για «το χείλος» χρησιμοποιείται μ’ ένα παρόμοιο τρόπο.

Η ομιλία ή η γλώσσα είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με το νου. Ο νους είναι εκείνος που χρησιμοποιεί τα όργανα της ομιλίας—λαιμό, γλώσσα, χείλη και δόντια—ως εργαλεία του. Έτσι η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία αναφέρει: «Η σκέψις και οι λέξεις συμβαδίζουν. Για να είναι η σκέψις καθαρή πρέπει ν’ αναφέρεται σε ονόματα [ή ουσιαστικά] και στις διαφορετικές σχέσεις που έχουν μεταξύ τους. . .. Ενώ υπάρχουν βέβαια μερικές εύλογες επιφυλάξεις, εν τούτοις υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός αποδείξεων. . . . που ενισχύει το επιχείρημα που ανεφέρθη ανωτέρω—αν δεν υπάρχουν λέξεις, δεν υπάρχει σκέψις.»

Προέλευσις της Ομιλίας

Αλλά πώς άρχισε ένα τόσο πολύτιμο πράγμα, όπως είναι η ομιλία; Οι εγκυκλοπαίδειες γενικά παραδέχονται ότι κανένας δεν γνωρίζει πώς άρχισε. Μια κοινή θεωρία είναι ότι αυτή άρχισε πολύ πολύ πριν στο παρελθόν ως γρυλλισμοί, μουγκρίσματα και υλακές. Αλλά ποια είναι τα γεγονότα;

Εν πρώτοις, η γνώσις για την ομιλία δεν ανατρέχει πέρα από έξη χιλιάδες χρόνια. Πράγματι, ο Καθηγητής της Ανθρωπολογίας και της Γλωσσολογίας Τζ. Λ. Τραίηγκερ λέγει: «Η ιστορική γνώσις για την ύπαρξι γλωσσών φθάνει σε λίγες χιλιάδες χρόνια πριν.»

Αλλά άρχισε πραγματικά η ομιλία με γρυλλισμούς και υλακές; Ένα άρθρο στην έκδοσι Σάιενς Ιλλουστραίητεντ του Ιουλίου του 1948 ανέφερε: «Οι παλαιότεροι τύποι των γλωσσών που είναι σήμερα γνωστοί ήσαν πολύ πιο δύσκολοι από τους συγχρόνους απογόνους των . . . ο άνθρωπος δεν φαίνεται να άρχισε με μια απλή ομιλία και βαθμιαίως να την έκαμε πιο περίπλοκη, αλλά μάλλον διακρατούσε μια τρομερά περίπλοκη ομιλία κάποτε πίσω στο άγνωστο παρελθόν και βαθμιαίως την απλοποίησε στον σύγχρονο τύπο της.»

Ο γλωσσολόγος Δόκτωρ Μέισον τονίζει επίσης ότι «η ιδέα ότι οι ‘άγριοι’ μιλούν με μια σειρά από γρυλλισμούς και δεν μπορούν να εκφράσουν πολλές «πολιτισμένες» ιδέες, είναι πολύ λανθασμένη.» Προσθέτει ότι «πολλές από τις γλώσσες των απολιτίστων ανθρώπων είναι πολύ πιο περίπλοκες από τις σύγχρονες Ευρωπαϊκές γλώσσες.»—Σάιενς Νιους Λέττερ, 3 Σεπτεμβρίου 1955.

Έτσι, οι αποδείξεις είναι σε αντίθεσι προς οποιαδήποτε ‘εξελικτική’ προέλευσι της ομιλίας ή των αρχαίων γλωσσών.

Για την προέλευσι της γλώσσας, ο λεξικογράφος Λούντβιχ Κόχλερ έγραψε: «Έγινε, ειδικά στο παρελθόν, πολλή μελέτη ως προς το πώς ‘ήλθε σε ύπαρξι’ η ανθρώπινη ομιλία. Συγγραφείς προσπάθησαν να ερευνήσουν ‘τη γλώσσα των ζώων.’ Και τα ζώα επίσης μπορούν να εκφράζουν καθαρά με ήχους και ομάδες από ήχους τα αισθήματα τους και τις συγκινήσεις τους, όπως είναι η ευχαρίστησις, ο φόβος, η συγκίνησις, ο θυμός, η σεξουαλική επιθυμία και η ικανοποίησις από την εκπλήρωσί της, και ίσως πολλά άλλα πράγματα. Εν τούτοις, όσο πολύμορφες κι’ αν είναι αυτές οι [ζωώδεις] εκφράσεις, . . . στερούνται αντιλήψεως και σκέψεως, πράγματα που είναι ουσιώδη χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ομιλίας.»

Αφού έδειξε πώς μπορούν οι άνθρωποι να ερευνήσουν τη φυσιολογική άποψι της ανθρώπινης ομιλίας, ο Κόχλερ προσθέτει: «Αλλά τι πραγματικά συμβαίνει στην ομιλία, πώς ο σπινθήρ της αντιλήψεως διεγείρει το πνεύμα ενός παιδιού ή του ανθρωπίνου γένους γενικά ώστε να γίνη έναρθρος λόγος, αδυνατούμε να το συλλάβωμε. Η ανθρώπινη ομιλία είναι ένα μυστικό· είναι ένα θείο δώρο, ένα θαύμα.»a

Ένα Θείο Δώρο

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή ο άνθρωπος δημιουργήθηκε περίπου πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. Αποκαλύπτει ότι ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ δημιουργήθηκε με ένα λεξιλόγιο και η γλώσσα που μιλούσε ήταν ένα θείο δώρο. Έτσι, αντί ο Αδάμ να ομιλή μιμούμενος τα ζώα και αρχίζοντας με γρυλλισμούς και μουγγρίσματα, όπως αυτό διδάσκεται από τη θεωρία της εξελίξεως, τα γεγονότα, όπως καταγράφονται στο βιβλίο της Γενέσεως, δείχνουν ότι ο Αδάμ έκανε σχεδόν άμεση χρήσι της ικανότητός του να ομιλή με το να δώση ονόματα στα διάφορα ζώα που είχαν δημιουργηθή. Χωρίς το θείο δώρο της γλώσσας ο νεοδημιουργημένος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κατανοή τις προφορικές οδηγίες από τον Δημιουργό του περισσότερο από τα άλογα ζώα.—Γεν. 1:27-30· 2:16-20· 2 Πέτρ. 2:12.

Έτσι, ενώ μόνον ο άνθρωπος απ’ όλα τα πλάσματα της γης έχει την ικανότητα της πραγματικής ομιλίας, η γλώσσα δεν προήλθε απ’ αυτόν αλλά από τον Πάνσοφο Δημιουργό του, τον Ιεχωβά Θεό.

Ακόμα και πριν από την εμφάνισι του ανθρώπου στην παγκόσμια σκηνή, η γλώσσα είχε χρησιμοποιηθή από αμέτρητους αιώνες. Διότι ο Χριστιανός απόστολος Παύλος κάνει μια εμπνευσμένη αναφορά σε «γλώσσες ανθρώπων και αγγέλων.» (1 Κορ. 13:1) Εδώ πάλι παρατηρούμε ένα άλλο θείο δώρο—τη ‘γλώσσα των αγγέλων’. Ο Παντοδύναμος Θεός μιλούσε από πολύ προηγουμένως στα αγγελικά του δημιουργήματα στη ‘γλώσσα’ των και αυτά ‘εκτελούν τον λόγον αυτού.’ (Ψαλμ. 103:20) Αυτός και οι πνευματικοί του υιοί δεν βασίζονται στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί τα ηχητικά κύματα και στους παλμούς που είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ομιλία. Έτσι η γλώσσα των αγγέλων είναι προφανώς πέρα από την ανθρώπινη κατανόησι και επίτευξι. Για να μιλήσουν με τους ανθρώπους ως αγγελιαφόροι του Θεού, οι άγγελοι ήσαν έτσι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν ανθρώπινη γλώσσα.—Γέν. 22:15-18.

Πώς Άρχισαν να Πολλαπλασιάζωνται οι Ανθρώπινες Γλώσσες

Οι ειδικοί επί των γλωσσών υπολογίζουν ότι σήμερα υπάρχουν περίπου τρεις χιλιάδες ομιλούμενες γλώσσες που χρησιμοποιούνται στη γη. Μερικές ομιλούνται από εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα και άλλες από λίγες εκατοντάδες. Πώς προέκυψε όλο αυτό; Μόνον η Βιβλική ιστορία εξηγεί την προέλευσι αυτής της ποικιλίας ανθρωπίνων γλωσσών.

Μέχρις ενός σημείου μετά τον παγκόσμιο κατακλυσμό στις ημέρες του Νώε, «ήτο πάσα η γη μιας γλώσσης και μιας φωνής.» (Γέν. 11:1) Η Γραφή δείχνει ότι η γλώσσα που αργότερα ωνομάσθηκε «Εβραϊκή» ήταν η αρχική ‘μία γλώσσα.’ Προηγήθηκε από όλες τις άλλες γλώσσες. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι άλλες γλώσσες προήλθαν από την Εβραϊκή ή έχουν σχέσι μ’ αυτήν. Τότε πού έκαμαν την έναρξί τους οι άλλες γλώσσες;

Η αφήγησις της Γενέσεως περιγράφει ότι ένα μέρος της μετακατακλυσμιαίας ανθρώπινης οικογενείας ενώθηκε σ’ ένα σχέδιο αντίθετο με το θέλημα του Θεού. Αντί να σκορπισθούν και να ‘γεμίσουν τη γη,’ αυτοί θέλησαν να συγκεντρώσουν την ανθρώπινη κοινωνία. Συγκεντρώθηκαν σε μια περιοχή που έγινε γνωστή ως πεδιάδες της Σενναάρ στη Μεσοποταμία. Προφανώς αυτό επρόκειτο να γίνη επίσης ένα θρησκευτικό κέντρο μ’ έναν θρησκευτικό πύργο. (Γέν. 9:1· 11:2-4) Εν τούτοις, ο Παντοδύναμος Θεός κατέστρεψε τα σχέδια των. Το έκανε αυτό με το να συγχύση την κοινή γλώσσα των. Αυτό κατέστησε αδύνατη κάθε συνεργασία στην εκπλήρωσι του σχεδίου των. Τους έκαμε να σκορπισθούν σε όλα τα μέρη της γης.—Γέν. 11:6-9.

Η εκτός της Βίβλου διαθέσιμη απόδειξις είναι σε αρμονία μ’ αυτό το γεγονός. Αναφερόμενος στο κεντρικό σημείο απ’ όπου άρχισε η εξάπλωσις των αρχαίων γλωσσών, ο Σερ Χένρυ Ρώλινσον, λόγιος επί των Ανατολικών γλωσσών, παρετήρησε: «Αν θα θέλαμε να οδηγηθούμε απλώς από τα μονοπάτια των γλωσσικών διασταυρώσεων, και ανεξάρτητα από ό,τι αναφέρει η Βίβλος, και πάλι θα καταλήγαμε να προσδιορίσωμε τις πεδιάδες της Σενναάρ ως την εστία απ’ όπου ξεκίνησαν οι διάφορες γλωσσικές γραμμές.»

Αλλαγμένα Πρότυπα Σκέψεως και Νέες Γραμματικές

Φαίνεται ότι όταν ο Ιεχωβά Θεός θαυματουργικά έφερε σύγχυσι στην ανθρώπινη γλώσσα, δεν παρήγαγε απλώς διαλέκτους της Εβραϊκής. Παρήγαγε έναν αριθμό εντελώς νέων γλωσσών με την κάθε μια πλήρως ικανή να καλύπτη την πλήρη ακτίνα των ανθρωπίνων σκέψεων και αισθημάτων.

Έτσι οι κατασκευασταί του Πύργου της Βαβέλ δεν συνέχισαν να έχουν ‘ένα σύστημα λέξεων,’ ένα κοινό λεξιλόγιο. Επίσης έπαυσαν να έχουν μια κοινή γραμματική ή έναν κοινό τρόπο εκφράσεως των σχέσεων μεταξύ των λέξεων. Ο Καθηγητής Σ. Ρ. Ντράιβερ αναφέρει: «Οι γλώσσες ασφαλώς διαφέρουν όχι μόνο στη γραμματική και τις ρίζες, αλλ’ επίσης. . . στον τρόπο με τον οποίο οι ιδέες τοποθετούνται σε μια πρότασι. Διαφορετικές φυλές δεν σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο· και συνεπώς οι μορφές που παίρνουν οι προτάσεις στις διάφορες γλώσσες δεν είναι οι ίδιες.»

Επομένως, διαφορετικές γλώσσες απαιτούν διαφορετικά πρότυπα σκέψεως, καθιστώντας έτσι δύσκολο για έναν νέο μαθητή να ‘σκέπτεται με τη γλώσσα που μαθαίνει.’ Αυτός είναι ο λόγος επίσης που μια κατά γράμμα μετάφρασις ενός πράγματος που ελέχθη ή εγράφη με μια ελάχιστα γνωστή γλώσσα, μπορεί να φαίνεται παράλογη και συχνά κάνει ένα άτομο να λέγη, «Μα αυτό δεν λέει τίποτα!» Έτσι φαίνεται ότι όταν ο Παντοδύναμος Θεός εσύγχυσε την ομιλία εκείνων στην Βαβέλ, εξαφάνισε πρώτα κάθε ανάμνησι της προηγούμενης κοινής των γλώσσας. Έπειτα εισήγαγε στις διάνοιες των όχι μόνο ένα νέο λεξιλόγιο αλλ’ επίσης αλλαγμένα πρότυπα σκέψεως, παράγοντας νέες γραμματικές.

Βρίσκομε, παραδείγματος χάριν, ότι μερικές γλώσσες είναι μονοσύλλαβες· δηλαδή, αποτελούνται από λέξεις με μια μόνο συλλαβή. Η Κινεζική είναι ένα παράδειγμα. Αντιθέτως, το λεξιλόγιο πολλών άλλων γλωσσών σχηματίζεται ως επί το πλείστον με σύνθεσι· δηλαδή, με την ένωσι λέξεων που τίθενται η μια δίπλα στην άλλη. Παραδείγματος χάριν, η Γερμανική λέξις Χάουζφρίντενσμπρούχ κατά γράμμα σημαίνει «σπίτι, ειρήνη, σπάσιμο.» Ποιο κατανοητά σε μια διάνοια Αγγλοφώνων αυτό σημαίνει «διατάραξις» και στην διάνοια Ελληνοφώνων σημαίνει «διατάραξις της οικογενειακής ειρήνης.» Σε μερικές γλώσσες η σύνταξις, δηλαδή ο τρόπος που είναι τοποθετημένες οι λέξεις σε μια πρότασι, είναι πολύ σπουδαία· σε άλλες αυτό δεν παίζει και τόσο σπουδαίο ρόλο. Έτσι, επίσης, μερικές γλώσσες έχουν πολλές συζυγίες (ή ρηματικούς τύπους). Άλλες, όπως τα Κινεζικά, δεν έχουν καμμιά. Αναρίθμητες διαφορές θα μπορούσαν να παρατεθούν που η κάθε μια ν’ απαιτή μια προσαρμογή στα διανοητικά πρότυπα, και αυτό συχνά με μεγάλη προσπάθεια.

Οικογένειες Γλωσσών

Το δέκατο κεφάλαιο της Γενέσεως περιέχει αυτό που κοινώς ονομάζεται «Πίναξ των Εθνών.» Μας λέγει πώς εβδομήντα οικογένειες ανθρώπων ή εθνών προήλθαν από τους τρεις υιούς του Νώε, τον Ιάφεθ, τον Χαμ και τον Σημ. Σε κάθε περίπτωσι αυτές έχουν συγκεντρωθή σε ομάδες «κατά τας φυλάς αυτών, κατά τας γλώσσας αυτών, εις τους τόπους αυτών, εις τα έθνη αυτών.»—Γέν. 10:5, 20, 31, 32.

Σήμερα βρίσκομε ότι η φιλολογία, δηλαδή η συγκριτική μελέτη των γλωσσών, κατατάσσει γενικά τις γλώσσες σε ξεχωριστές «οικογένειες.» Μεταξύ των μεγαλυτέρων «οικογενειών» που αναφέρονται από τους συγχρόνους φιλολόγους είναι: Η Ινδοευρωπαϊκή, η Σημιτική, η Χαμιτική, η Αφρικανική των Νέγρων, η Κινεζοθιβετιανή, η Ιαπωνική και Κορεατική, η Ουραλική και Αλταϊκή, η Δραβιντιανή και η Μαλαιοπολυνησιακή. Υπάρχουν, εν τούτοις, ακόμα πολλές γλώσσες σήμερα που δεν επιδέχονται ταξινόμησι.

Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι «η μητέρα» για κάθε μεγάλη οικογένεια συνήθως δεν έχει εξακριβωθή. Βεβαίως δεν υπάρχει καμμιά ένδειξις για μια συγκεκριμένη «μητρική» γλώσσα, από την οποία προήλθαν όλες οι χιλιάδες των γλωσσών που ομιλούνται σήμερα. Απεναντίας, οι αποδείξεις στρέφονται στις πολλές «μητρικές» γλώσσες που άρχισαν στη Βαβέλ.

Είναι φανερό ότι οι αρχικές γλώσσες που προέκυψαν από τη θεία εκείνη ενέργεια στη Βαβέλ, με την πάροδο τον χρόνου παρήγαγαν σχετικές διαλέκτους. Αυτές οι διάλεκτοι συχνά αναπτύχθηκαν σε ξεχωριστές γλώσσες. Ακόμα και οι απόγονοι του Σημ, οι οποίοι προφανώς δεν ήσαν μεταξύ του πλήθους της Βαβέλ, έφθασαν να ομιλούν όχι μόνο Εβραϊκά, αλλ’ επίσης Αραμαϊκά, Ακκαδικά και Αραβικά.

Ιστορικώς, διάφοροι παράγοντες συνετέλεσαν ώστε να επέλθουν αλλαγές στις γλώσσες: διαχωρισμός λόγω αποστάσεως ή γεωγραφικών φραγμών· πόλεμοι και κατακτήσεις· διάσπασις στις επικοινωνίες· και μετανάστευσις εκείνων που ομιλούσαν μια άλλη γλώσσα. Λόγω αυτών των παραγόντων οι αρχαίες μεγάλες γλώσσες κατατεμαχίσθηκαν. Έπειτα, επίσης, μερικές γλώσσες ανεμίχθησαν εν μέρει με άλλες. Μερικές γλώσσες εξαφανίσθηκαν τελείως και αντικαταστάθηκαν από τις γλώσσες των επιδρομέων κατακτητών.

Η Ινδοευρωπαϊκή Οικογένεια

Μέσα σε κάθε μεγάλη οικογένεια υπάρχουν πολλές υποδιαιρέσεις σε μικρότερες οικογένειες. Έτσι, η Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια περιλαμβάνει πολλούς κλάδους, όπως είναι η Γερμανική (ή Τευτονική), η Ρωμανική (ή Λατινορωμανική), η Βαλτοσλαβική, η Ινδοπερσική, η Ελληνική, η Κελτική, η Αλβανική και η Αρμενική.

Οι περισσότερες απ’ αυτές τις μικρότερες οικογένειες με τη σειρά τους έχουν διάφορα μέλη. Οι Ρωμανικές γλώσσες, επί παραδείγματι, περιλαμβάνουν τη Γαλλική, την Ισπανική, την Πορτογαλική, την Ιταλική και την Ρουμανική. Ο Γερμανικός κλάδος περιλαμβάνει την Αγγλική, τη Γερμανική, τη Ολλανδοφλαμανδική, τη Δανική, την Ισλανδική, τη Νορβηγική και τη Σουηδική.

Οι πιο διαδεδομένες από όλες τις οικογένειες γλωσσών, οι Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, ομιλούνται από το 50 τοις εκατό του πληθυσμού της γης. Αυτή η οικογένεια γλωσσών καλείται «Ινδοευρωπαϊκή» λόγω της τοποθεσίας των που βρίσκεται στην Ινδία και την Ευρώπη· και είναι στην ίδια ομάδα επειδή φαίνεται ότι έχουν τον ίδιο κοινό πρόγονο, ο οποίος πολύ λογικά φαίνεται να είναι, η Σανσκριτική γλώσσα. Αυτές οι γλώσσες έχουν ξεχωρίσει καθαρά τα μέρη τον λόγου, όπως είναι τα ουσιαστικά, οι αντωνυμίες, τα ρήματα και ούτω καθεξής. Επίσης οι λέξεις των κλίνονται, δηλαδή μεταβάλλονται ελαφρώς, συνήθως στις καταλήξεις για να δείξουν αλλαγές στο γένος, τον αριθμό και την πτώσι. Επίσης το γεγονός ότι αυτές οι γλώσσες έχουν κοινές μερικές απλές λέξεις, όπως «μητέρα» και «πατέρας,» υπονοεί έναν κοινό πρόγονο. Έτσι η λέξις μητέρα είναι ματ, στη Ρωσική· μάτερ στη Λατινική· μάτα, στη Σανσκριτική· μάδρε, στην Ισπανική· μάδερ, στην Αγγλική και μούτερ, στη Γερμανική.

Απ’ όλες τις Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, η Ελληνική πλησιάζει στη Σανσκριτική (που δεν ομιλείται πλέον), την αρχαιότερη γλώσσα, και η οποία θεωρείται από πολλούς ως η πιο ανεπτυγμένη και πιο ευκρινής γλώσσα.

Θα έλθη ποτέ καιρός οπότε αυτή η πολλαπλότης των γλωσσών θα παύση; Μετά τον παγγήινο κατακλυσμό όλη η γη ήταν μιας γλώσσης προτού μεγάλα πλήθη ανθρώπων στη Βαβέλ έλθουν σε αντίθεσι με το θέλημα του Θεού για το μετά τον κατακλυσμό ανθρώπινο γένος. Ως αποτέλεσμα η γλώσσα των συγχύσθηκε στη Βαβέλ. Μετά το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων όλο το ανθρώπινο γένος θα είναι σε αρμονία με τον Θεό. (2 Πέτρ. 3:5-7, 13) Στη νέα τάξι του Θεού φαίνεται λογικό ότι θα γίνη επιστροφή σε μια γλώσσα για όλο το ανθρώπινο γένος. Το αν εκείνη η γλώσσα θα είναι η αρχική γλώσσα του ανθρώπου, η Εβραϊκή, ή μια συγχώνευσις της Εβραϊκής με τους πιο ωραίους τύπους άλλων γλωσσών ή κάτι διαφορετικό, η Γραφή δεν λέγει.

Είναι αλήθεια ότι το δώρο της ομιλίας ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο. Είναι ένας πολύτιμος θησαυρός. Πόσο ευλογημένοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους με τη δύναμι του λόγου.

[Υποσημειώσεις]