Ποιες Λύσεις Προσφέρουν;

ΑΦΟΥ οι φυλακές γενικά δεν αναμορφώνουν τους παραβάτες και ασφαλώς δεν αναχαιτίζουν την εξάπλωσι του εγκλήματος, τι θα πρέπη να γίνη τώρα; Τι θα πρέπη να γίνη με τους ανθρώπους που διαπράττουν εγκλήματα;

Οι απαντήσεις που έρχονται από επισήμους, από την αστυνομία και από τον κοινό άνθρωπο αλληλοσυγκρούονται. Δεν υπάρχει σταθερό σχέδιο. Οι ίδιες οι αρχές δε αντιφάσκουν μεταξύ τους.

Πιο Αυστηρές ή Πιο Επιεικείς;

Μια σχολή αντιλήψεων λέγει να παύσουν να χαϊδεύουν τους φυλακισμένους. Αυτοί που υποστηρίζουν αυτή την άποψι λέγουν ότι η τιμωρία θα πρέπη να είναι σκληρότερη και οι ποινές φυλακίσεως πιο αυστηρές.

Οι Τάιμς του Λονδίνου παρατηρούν ότι το περιοδικό Πολίς Ρηβιού της Βρεττανίας λέγει ότι «έφθασε ο καιρός για να κρεμάσωμε, να μαστιγώσωμε, ν’ αφήσωμε νηστικούς, ή να κάνωμε πολλά άλλα πράγματα σε ωρισμένους εγκληματίες για να τους κάνωμε να υποφέρουν.» Λέγει ότι οι άνθρωποι έχουν «αηδιάσει» με την επιείκεια που δείχνεται στους εγκληματίες.

Ακόμη και μερικοί φυλακισμένοι συμφωνούν στη χρήσι σωματικής ποινής—εφ’ όσον αυτό θα συντόμευε τη φυλάκισι. Ένας που είχε μείνει στο Αλκατράζ είπε σ’ έναν αξιωματικό της φυλακής: «Υπάρχουν τρείς λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι στέλνονται στη φυλακή. Για τιμωρία, για αναμόρφωσι και για προστασία του κοινού. Μερικές φορές νομίζω ότι οι δύο τελευταίοι λόγοι λησμονούνται όταν επιβάλλωνται φυλακίσεις. Όταν ένας άνθρωπος περνά τρία, ή πέντε, ή δέκα χρόνια μακρυά από την οικογένειά του και τους φίλους του, κάτω από καλή αλλά καταθλιπτική μεταχείρισι, κλεισμένος σ’ ένα κελλί, στερημένος από όλες τις χαρές της φυσιολογικής ζωής αναγκασμένος ν’ ακολουθή μια μονότονη ρουτίνα, δεν είναι αυτό υπερβολικό;»

Τι συνιστά λοιπόν; Αυτός ο φυλακισμένος είπε: «Νομίζω ότι οι περισσότεροι φυλακισμένοι θα έλεγαν όχι στην αναμόρφωσι της φυλακής—θα έλεγαν, ‛Εμπρός, λοιπόν, κάμετε τις φυλακές σκληρές, κάμετέ τες πραγματικά άγριες, ακόμη και βάναυσες, αλλά συντομεύστε τη φυλάκισι για να τελειώνη.’ Κανείς δεν θα διαλογιζόταν να μαστιγώνη έναν άνθρωπο επί μέρες και επί μήνες για το ίδιο παράπτωμα. Αλλά η φυλάκισις για πολλά χρόνια είναι χειρότερη.»

Υπάρχουν, όμως, άλλοι που λέγουν ακριβώς το αντίθετο. Λέγουν ότι η ζωή της φυλακής είναι ήδη υπερβολικά βάναυση. Θα ήθελαν να διατεθούν περισσότερα χρήματα από τους φόρους για τις φυλακές για να τις κάμουν μέρη όπου οι φυλακισμένοι να μπορούν να ζουν ευπρεπώς και να τους δίνουν να κάνουν παραγωγική και ενδιαφέρουσα εργασία. Θέλουν να κάμουν τη ζωή των φυλακισμένων πιο εύκολη, πιο ευτυχισμένη.

Προφανώς, δεν υπάρχει συμφωνία στο ζήτημα αυτό. Δεν θα πρέπη όμως να διαφεύγη την προσοχή μας ένα πράγμα. Στους τελευταίους αιώνες σχεδόν το κάθε τι που είχε σχέσι με τις φυλακές έχει δοκιμασθή. Αυτά που μερικοί συνιστούν τώρα για περισσότερη βαναυσότητα ή λιγώτερη βαναυσότητα, μακρότερη φυλάκισι ή συντομώτερη φυλάκισι, αναμόρφωσι ή μη αναμόρφωσι—έχουν δοκιμασθή προηγουμένως. Είναι λογικό να γυρίσωμε πίσω και να ξαναδοκιμάσωμε περασμένες αποτυχίες;

Αμφισβητείται και η Ύπαρξις Ακόμη των Φυλακών

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον μερικές αυθεντίες αρχίζουν τώρα ν’ αμφισβητούν ολόκληρη την ιδέα για τις φυλακές. Διερωτώνται κατά πόσον θα έπρεπε να βρίσκωνται εκεί οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι τώρα μέσα σ’ αυτές.

Το βιβλίο Η Ηθική της Τιμωρίας λέγει: «Ύστερα από 150 και πλέον χρόνια μεταρρυθμίσεων των φυλακών, το εξέχον χαρακτηριστικό της παρούσης κινήσεως είναι ο σκεπτικισμός της για την καθόλου ύπαρξι της φυλακίσεως και η αναζήτησις νέων και πιο αποτελεσματικών μεθόδων μεταχειρίσεως έξω από τους τοίχους της φυλακής.»

Ο πρώην διοικητής των ομοσπονδιακών φυλακών Τζέιμς Μπένετ είπε για τη ζωή της φυλακής: «Αποσπά τους ανθρώπους από τις οικογένειές των και τους φίλους των για υπερβολικά μακρό διάστημα. Τους στιγματίζει εφ’ όρου ζωής. Τους περιορίζει σε λίγα πληκτικά έικερς και τους επιβάλλει μια μονότονη μηχανική εργασία. Τους ντύνει με μια φθηνή στολή από την οποία έχει χαθή η προσωπικότης. Καταστρέφει την ιδιωτική τους ζωή και τους στοιβάζει με ανθρώπους που ίσως απεχθάνονται. Τους στερεί από τις φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις και τους επιβάλλει τον πειρασμό της ομοφυλοφιλίας. Μια ποινή φυλακίσεως στη χειρότερη περίπτωσι αντιστοιχεί μ’ έναν εκλεπτυσμένο βασανισμό πολύ σκληρότερο από τη σωματική τιμωρία.»

Κι άλλοι συμφωνούν. Ένας δικηγόρος που παρευρέθηκε σε μια συνεδρίασι διευθυντών φυλακών γράφει τα ακόλουθα για τις απόψεις τους:

«Καθένας τους διοικούσε μια μεγάλη φυλακή· όλοι ήσαν έμπειροι στην εργασία τους· κανένας τους δεν ήταν συναισθηματικός, μαλακός για τα εγκλήματα ή αφελής για τους εγκληματίες.

»Ερώτησα τον διευθυντή που καθόταν δίπλα μου τι ποσοστό από τους ανθρώπους που επιτηρούσε χρειαζόταν να βρίσκεται στη φυλακή. ‛Με ποια κριτήρια;’ με ρώτησε. ‛Για να προστατευθή η κοινωνία από προσωπική βλάβη,’ απάντησα. ‛Γύρω στο 10 με 15 τοις εκατό’ είπε. Ρωτήσαμε και τους άλλους διευθυντάς στην αίθουσα· κανένας δεν διεφώνησε.

»Από τότε, σε επισκέψεις σε πολυάριθμες φυλακές σ’ όλη τη χώρα και στο εξωτερικό έκανα την ίδια ερώτησι. Ποτέ δεν πήρα διαφορετική απάντησι.»

Ο Ράμσεϋ Κλαρκ, πρώην γενικός εισαγγελεύς των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει την ίδια σχεδόν γνώμη. Δίνει έμφασι σε «μια φιλοσοφία ν’ αποφεύγεται η φυλάκισις οπουδήποτε είναι δυνατόν με προληπτικές προσπάθειες, με χειρισμό του ζητήματος από την κοινότητα και με δοκιμαστική επιτήρησι.»

Έτσι, ύστερα από δοκιμές και αποτυχίες πολλών ετών, το συμπέρασμα που φθάνουν διαρκώς περισσότεροι επίσημοι είναι ότι οι φυλακές ούτε αναχαιτίζουν το έγκλημα ούτε αναμορφώνουν τους παραβάτες. Απλώς δεν κάνουν την εργασία που ανέμεναν απ’ αυτές και γι’ αυτό χρειάζεται κάτι άλλο. Αλλά σχετικά με τον κανόνα που πρέπει να εφαρμοσθή για να βρεθή ένα αντικατάστατο, δεν υπάρχει συμφωνία. Αντιθέτως υπάρχει αναρχία ιδεών.

Περισσότερα Περιλαμβάνονται

Δεν θα πρέπει, όμως, να βιασθή κανείς να βγάλη το συμπέρασμα ότι η αποτυχία των φυλακών γενικά είναι η βασική αιτία της εκρηκτικής καταστάσεως του εγκλήματος. Δεν είναι αυτή η αιτία, μολονότι η αποτυχία των φυλακών κάνει μια κακή κατάστασι ακόμα χειρότερη.

Αυτό που περιλαμβάνεται είναι πολύ πιο θεμελιώδες. Υπάρχει μια βασική ασθένεια που διαποτίζει γενικά το ανθρώπινο γένος. Ο ογκούμενος πληθυσμός των φυλακών απλώς αντανακλά την ασθένεια της κοινωνίας.

Για ένα μακρό διάστημα ειδικά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα έθνη ποτίσθηκαν με αρνητικές επιδράσεις. Υπήρξε μαζική βία και καταστροφή στον πόλεμο, φυλετικές διακρίσεις, όλο και περισσότερες φτωχογειτονιές, γκέττος, φτώχεια και ιδιοτέλεια και υποκρισία στα υψηλότερα στρώματα της πολιτικής, θρησκευτικής και οικονομικής ζωής. Ανεκτικές διδασκαλίες για την ηθική έχουν διαβρώσει ακόμη περισσότερο τις υψηλές αρχές και έχουν ενθαρρύνει τις εγκληματικές τάσεις.

Θερίζετε αυτό που σπέρνετε, λέγει ορθά η Γραφή. Με τέτοιες αρνητικές επιδράσεις που βομβαρδίζουν τις διάνοιες περισσότερο από μισόν αιώνα τώρα, πραγματικά δεν θα έπρεπε να μας προξενή έκπληξι ότι θερίζεται τώρα μια γιγαντιαία συγκομιδή παραβατών του νόμου.

Επίσης μια έκθεσις που εξεδόθη από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Η.Π.Α. σημειώνει ότι «τα 75% όλων των ατόμων που συνελήφθησαν για ληστεία ήσαν ηλικίας κάτω των 25 ετών.» Δείχνει επίσης ότι απ’ αυτούς «τα 33% ήσαν ανήλικοι.» Επομένως, πολλοί νεαροί διαπράττουν εγκλήματα πριν ακόμα ιδούν το εσωτερικό της φυλακής. Έτσι δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τη ζωή της φυλακής για τη μεγαλύτερη αύξησι του εγκλήματος. Τα μειονεκτήματα της κοινωνίας την δημιουργούν.

Και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που είναι μπλεγμένοι στο έγκλημα ή που το υποστηρίζουν. Η ευθύνη βαρύνει κατά μέγα μέρος τον πληθυσμό. Ο πρώην προεδρικός σύμβουλος για το οργανωμένο έγκλημα, Ραλφ Σαλέρνο, απευθυνόμενος σ’ ένα Καναδικό ακροατήριο είπε:

«Οι άνθρωποι που στοιχηματίζουν και φροντίζουν για την προσφορά αγαθών και υπηρεσιών από εγκληματικές μορφές των συνδικάτων είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λέγουν στους ψηφοφόρους σας και στους δικούς μου ότι θέλουν νόμο, και τάξι και δικαιοσύνη.

»Θέλετε να σταματήσετε το Ωργανωμένο Έγκλημα αύριο το πρωί στις 8 π.μ.; Να πείσετε σεις κάθε Καναδό, και να πείσω κι εγώ κάθε Αμερικανό να παύση να υποστηρίζη τις παράνομες δράσεις τους, και το Ωργανωμένο Έγκλημα θα εξαφανισθή. Δεν χρειάζεσθε αστυνομικούς. Χρειάζεσθε έντιμους πολίτες. Πρέπει να χτυπήσετε την υποκρισία.»

Έτσι οι αναμορφωτικές προσπάθειες μέσα στη φυλακή αποτυγχάνουν για τον ίδιο λόγο που οι εγκληματίες δημιουργούνται έξω από τις φυλακές: διότι οι διδασκαλίες, η στάσις και οι πράξεις του κόσμου εργάζονται εναντίον της δημιουργίας υγειών διανοιών. Δεν μπορούμε ν’ αναμένωμε ρεαλιστικά ότι οι μεταρρυθμίσεις στη φυλακή θα επιτύχουν, ή ότι το έγκλημα θα ελαττωθή, όταν έχωμε υπ’ όψι τη διανοητική διατροφή που λαμβάνουν τώρα οι άνθρωποι. Ποια είναι η απάντησις; Τι μπορεί να γίνη για τις φυλακές; Θα γίνη κάποτε κάτι για τις συνθήκες που δημιουργούν τους παραβάτες;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]

ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΥΡΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

Μαζική βία στον πόλεμο, φυλετική προκατάληψις, φτωχογειτονιές και γκέττος, φτώχεια, πολιτική και θρησκευτική υποκρισία και ανεκτικές διδασκαλίες.

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Ένας πρώην διευθυντής ομοσπονδιακής φυλακής λέγει: «Μια ποινή φυλακίσεως στη χειρότερη περίπτωσι αντιστοιχεί μ’ έναν εκλεπτυσμένο βασανισμό πολύ σκληρότερο από τη σωματική τιμωρία»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΑΠΑΝΗΡΗ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γύρω στους 500.000 αστυνομικούς. Η συνολική ετήσια δαπάνη υπερβαίνει τα $4.000.000.000, χωρίς να περιληφθούν μισθοί για δικαστάς, για προσωπικό φυλακών, ή η δαπάνη για κτίρια και εξοπλισμό. Ο πρώτος μισθός για έναν αστυφύλακα σε πολλές πόλεις είναι τώρα περίπου $8.500.