Η Θρησκεία που Οδηγεί στην Ειρήνη και Ηθική
ΜΙΑ εξέτασις της αποδείξεως καθιστά σαφές ότι: Οι εκκλησίες, αντί να οδηγήσουν το ανθρώπινο γένος στις οδούς της ειρήνης και της ηθικής, το ωδήγησαν στον πόλεμο και στην ανηθικότητα. Η αλήθεια είναι ότι οι εκκλησίες έχουν εγκαταλείψει τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Ομολογούν μόνον ότι ακολουθούν τη Βίβλο, ενώ στην πραγματικότητα έχουν απορρίψει την καθοδηγία της.
Αληθεύει όμως αυτό για όλες τις θρησκείες; Έχουν όλες οι θρησκείες εγκαταλείψει τις διδασκαλίες του Χριστού; Υπάρχει καμμιά από αυτές που να προσκολλάται στα υψηλά επίπεδα της Γραφής και που οδηγεί στην ειρήνη και την ηθική; Τι πρέπει να λεχθή για την πρώτη Χριστιανοσύνη;
Οι Πρώτοι Χριστιανοί και η Ειρήνη
Οι πρώτοι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού ήσαν ζηλωταί στην εξάπλωσι της Χριστιανικής πίστεως. Γράφοντας περίπου το 60 μ.Χ. ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εσημείωσε ότι ήδη ‘τα αγαθά νέα’ «είχαν κηρυχθή εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν.» (Κολ. 1:23) Οι Χριστιανοί από τότε είχαν εξαπλωθή σε πολλά έθνη.
Τι έκαμαν όλοι εκείνοι οι Χριστιανοί όταν ‘έθνος ηγέρθη εναντίον έθνους και βασιλεία εναντίον βασιλείας;’ (Ματθ. 24:7) Μήπως ενώθηκαν με τα στρατεύματα των ιδιαιτέρων εθνών τους και πολέμησαν; Μήπως εφόνευαν συγχριστιανούς αδελφούς των που ζούσαν σε άλλες χώρες; Πώς έβλεπαν οι πρώτοι Χριστιανοί τη διδασκαλία του Ιησού να ‘αγαπούν αλλήλους’ και να είναι ‘ειρηνοποιοί’; (Ιωάν. 13:34· Ματθ. 5:9) Σχετικά μ’ αυτό η περίφημη Εγκυκλοπαιδεία της Θρησκείας των Εθίμων του Χάστιγξ αναφέρει:
«Είχεν ευρέως επικρατήσει η άποψις στην πρώτη Εκκλησία ότι ο πόλεμος είναι μια ωργανωμένη ανομία με την οποία η εκκλησία και οι ακόλουθοι του Χριστού δεν έχουν καμμιά σχέσι.»97
Επίσης, ο διάσημος εκκλησιαστικός ιστορικός Σ. Ι. Καντού έγραψε:
«Οι πρώτοι Χριστιανοί εννοούσαν τι έλεγε ο Ιησούς και έπαιρναν με την κατά γράμμα έννοιά των αυτά που τους μετέδωσε για την ευγένεια και για το να μη ανθίστανται. Εταύτιζαν τη θρησκεία πολύ στενά με την ειρήνη· κατεδίκαζαν σφοδρά τον πόλεμο λόγω της αιματοχυσίας που επέφερε. Εφήρμοζαν στον εαυτό τους την προφητεία που προέλεγε τη μετατροπή των πολεμικών όπλων σε γεωργικά εργαλεία [Ησ. 2:4] · εδήλωναν ότι ο τρόπος ενεργείας των συνίστατο στο ν’ ανταποδίδουν καλό αντί κακού και να νικούν το κακό με το αγαθό.»98
Έτσι, οι πρώτοι Χριστιανοί τιμούσαν τις διδασκαλίες του Ιησού και πραγματικά τις ζούσαν και δεν αναζητούσαν υπεκφυγές ισχυριζόμενοι ότι ο Χριστός δεν απηγόρευε συγκεκριμένως να είναι κανείς στρατιώτης. Ο Γερμανός Διαμαρτυρόμενος θεολόγος Πήτερ Μάινχολτ έγραψε:
«Μολονότι η Νέα Διαθήκη τηρεί σιγήν για το αν οι Χριστιανοί πρέπει να στρατεύονται ή όχι και αν πρέπει να παραιτούνται όταν γίνωνται Χριστιανοί, η πρώτη εκκλησία έλαβε στάσι στο ζήτημα αυτό. Το να είναι κανείς Χριστιανός και στρατιώτης εθεωρείτο ασυμβίβαστο.»99
Ούτε είναι αυτό συμπέρασμα ενός μόνου ιστορικού. Ήταν η ομόφωνος γνώμη. Οι ιστορικοί βρίσκουν ότι, όπως αναγράφει μια Ιστορία της Πρώτης Εκκλησίας, «η υπηρεσία στα Αυτοκρατορικά Στρατεύματα ήταν ασυμβίβαστη με την Χριστιανική ομολογία . . . Αντετίθετο στις ρητές εντολές του Χριστού και στο όλο πνεύμα του Ευαγγελίου.»100
Τι ήταν λοιπόν εκείνο που ωδηγούσε τους πρώτους Χριστιανούς μακρυά από τους πολέμους και τους φόνους; Ήταν η θρησκεία των, η οποία βασιζόταν στερεά στις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού, της Γραφής!
Για περισσότερα από εκατό χρόνια η Χριστιανοσύνη εκράτησε τη στάσι αυτή της μη συμμετοχής στους κοσμικούς πολέμους. Ο Καθηγητής Ρόλαντ Μπέηντον παρετήρησε:
«Από το τέλος της περιόδου της Νέας Διαθήκης έως την δεκαετηρίδα 170-180 δεν υπάρχει μαρτυρία περί Χριστιανών υπηρετούντων στον στρατό. . . . Η πρώτη μαρτυρία περί Χριστιανών στο στράτευμα βρίσκεται στη λεγομένη Κεραυνοβόλο Λεγεώνα υπό τον Μάρκον Αυρήλιον το έτος 173 μ.Χ. Από την ημερομηνία εκείνη η απόδειξις Χριστιανών στο στράτευμα βαίνει αυξανομένη.»101
Το 313 μ.Χ. λαμβάνει χώραν μια μεγάλη μεταβολή. Ένας ιστορικός εξηγεί: «Η Εκκλησία είχε συμμαχήσει με την αυτοκρατορία και δεν μπορούσε πια να διαμαρτύρεται εναντίον του πολέμου. Οι Χριστιανοί βρίσκονταν στο στρατό σε ολοένα μεγαλύτερους αριθμούς.»102 Τότε οι διδασκαλίες του Ιησού είχαν εγκαταλειφθή. Η αποστασία είχεν εγκαθιδρυθή.
Οι Πρώτοι Χριστιανοί και η Ηθική
Πριν από την αποστασία αυτή, οι ακόλουθοι του Ιησού συμμορφώνονταν σε κάθε άποψι της ζωής των με τις διδασκαλίες της Γραφής. Ωθούμενοι από την αγάπη προς τον Χριστό και την πίστι στους λόγους του, οι πρώτοι Χριστιανοί απέβαλαν πραγματικά την πορνεία, τη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία, το ψεύδος, την κλοπή και κάθε μορφή ανεντιμότητος. Ο ιστορικός Τζων Λορντ λέγει:
«Οι αληθινοί θρίαμβοι της Χριστιανοσύνης φάνηκαν με την αλλαγή εκείνων που επίστευαν στις διδασκαλίες της και γίνονταν καλοί και ενάρετοι άνθρωποι . . . Έχομε αποδείξεις για την άμεμπτη ζωή των, για την άψογη ηθική των, για την καλή συμπεριφορά των ως πολιτών και για τις Χριστιανικές των χάρες.»103
Τον πρώτο και δεύτερο αιώνα η Χριστιανοσύνη είχε οδηγήσει πραγματικά στην ειρήνη και την ηθική. Τι όμως συμβαίνει σήμερα; Επειδή οι εκκλησίες εγκατέλειψαν τις διδασκαλίες του Χριστού, μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια θρησκεία που συμμορφώνεται με τις εντολές του;
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά—Οι Σημερινοί Πραγματικοί Χριστιανοί
Η Καναδική Εγκυκλοπαιδεία παρατηρεί: «Το έργον των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι η αναζωπύρωσις και επανεγκατάστασις της αρχέγονης Χριστιανοσύνης που εφηρμόζετο από τον Ιησούν και τους ακολούθους του τον πρώτο και δεύτερο αιώνα της εποχής μας. . . . Όλοι είναι αδελφοί.»104
Αληθεύει πραγματικά αυτό; Όταν τα έθνη ενεπλάκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήκουσαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στις διδασκαλίες του Χριστού να ‘αγαπούν αλλήλους’ και να είναι ειρηνοποιοί;
Σε κάθε χώρα όπου ζούσαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήθελαν να παραβούν τις διδασκαλίες του Χριστού. «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν αυστηρή ουδετερότητα σε περίπτωσι πολέμου,» γράφει η Αυστραλιανή Εγκυκλοπαιδεία. «Το γεγονός αυτό ωδήγησε στην απαγόρευσι της οργανώσεως στην Αυστραλία τον Ιανουάριο του 1941.»105 Παρόμοιες απαγορεύσεις επεβλήθησαν και σε άλλες χώρες. Ακόμη και στην Αμερική χιλιάδες Μαρτύρων εφυλακίσθησαν διότι ηρνούντο να λάβουν τα όπλα του πολέμου.
Μολονότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ατομικώς λαμβάνουν αυτή τη στάσι, δεν αναμιγνύονται εντούτοις στις υποθέσεις της Κυβερνήσεως υπό την οποίαν ζουν. Δεν λέγουν στους άλλους τι πρέπει να κάμουν ή να μη κάμουν σε τέτοια ζητήματα που ανήκουν στη συνείδησι του καθενός. Ο καθένας πρέπει να λάβη την ατομική του απόφασι.—Γαλ. 6:5.
Στη Γερμανία, ο Χίτλερ έδιωξε τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ρίχνοντάς τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ένα πρόσφατο βιβλίο στηριζόμενο σε μεγάλο βαθμό σε μη δημοσιευθέντα έγγραφα της Νυρεμβέργης, εξηγεί την αιτία:
«Αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τον Γερμανικό χαιρετισμό [Χάιλ Χίτλερ], επίσης αρνούνται να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε Εθνικοσοσιαλιστικά ή Κρατικά καθήκοντα και ν’ αναλάβουν στρατιωτική υπηρεσία.»
«Στηρίζοντας την περίπτωσί των στην εντολή της Γραφής, αρνήθηκαν να λάβουν τα όπλα ακόμη και εναντίον των εχθρών του έθνους. . . . Δεν είναι εκπληκτικό λοιπόν όταν εξεδόθη ένας ειδικός νόμος τον Αύγουστο του 1938 ο οποίος ανέφερε ότι η άρνησις ή η υποκίνησις προς άρνησιν υπηρεσίας στις ένοπλες δυνάμεις έπρεπε να τιμωρήται με θάνατο.»106
Όταν άρχισε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Μάρτυρες που βρίσκονταν στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως εκλήθησαν για στρατιωτική εθελοντική υπηρεσία. Ένας συγγραφεύς, που ήταν παρών ο ίδιος στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ στη διάρκεια του πολέμου, αναφέρει:
«Στο Μπούχενβαλντ η κλήσις αυτή προς τους Μάρτυρας είχε γίνει στις 6 Σεπτεμβρίου 1939. Πρώτα ο επί κεφαλής αξιωματικός Ροντ τους είπε: ‘Γνωρίζετε ότι έχει εκραγή πόλεμος και ότι το Γερμανικό έθνος βρίσκεται σε κίνδυνο. Νέοι νόμοι τίθενται σε εφαρμογή. Αν οποιοσδήποτε από σας αρνηθή να πολεμήση εναντίον της Γαλλίας ή της Αγγλίας, όλοι εσείς πρέπει να πεθάνετε.’ Δυο λόχοι των Ες Ες με πλήρη οπλισμό πλησίασαν στη φρουρά της πύλης. Ούτε ένας μάρτυς του Ιεχωβά δεν απήντησε στην πρόσκλησι του αξιωματικού να πολεμήση για τη Γερμανία.»107
Μολονότι ο Γερμανός αξιωματικός δεν εξετέλεσε την απειλή του στην περίπτωσι αυτή, σε άλλες περιπτώσεις τέτοιες απειλές δεν παρέμεναν απλές απειλές αλλά πραγματοποιούνταν. Πραγματικά, χιλιάδες Μάρτυρες στη Γερμανία έμειναν πιστοί στις διδασκαλίες του Χριστού μέχρι θανάτου, ακριβώς όπως έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί. Ο Ι. Κόνγουαιη το σημειώνει αυτό σαν μια οξεία αντίθεσι μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά και των εκκλησιών:
«Περίπου το ένα τρίτο όλων των οπαδών επρόκειτο να χάσουν τη ζωή των λόγω της αρνήσεώς των να συμμορφωθούν ή να συμβιβασθούν. Σε αντίθεσι με τον συμβιβασμό των μεγαλυτέρων εκκλησιών, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεκράτησαν τη δογματική των αντίθεσι μέχρι φανατισμού. Μια τέτοια αντίστασις ήταν σπανία.»
«Κανένα άλλο δόγμα δεν έδειξε τέτοια αποφασιστικότητα μπροστά στην πανίσχυρη τρομοκρατία της Γκεστάπο. Πραγματικά, πολλοί από τους μικρότερους ομίλους, ενήμεροι της αδυναμίας των, απεπειράθησαν να εξαγοράσουν την ανεξαρτησία των με θερμές ομολογίες υποστηρίξεως των πολιτικών σκοπών της νέας Γερμανίας.»108
Ακόμη και αρχηγοί εκκλησιών ωμολόγησαν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσκολλώνται στις διδασκαλίες του Χριστού. Ο Μαρτίνος Νιμέλλερ, διακεκριμένος ηγέτης της Προτεσταντικής εκκλησίας στη Γερμανία, έγραψε τα ακόλουθα πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο:
«Μπορεί να υπομνησθή ειλικρινά ότι οι Χριστιανικές Εκκλησίες καθ’ όλους τους αιώνας έχουν συγκατατεθή πάντοτε στο να ευλογούν τους πολέμους, τα στρατεύματα και τα όπλα και ότι έχουν προσευχηθή με ένα πολύ αντιχριστιανικό τρόπο για την εξόντωσι των εχθρών των.
«Όλο αυτό είναι λάθος δικό μας και λάθος των πατέρων μας, αλλά προφανώς όχι λάθος του Θεού. Και να σκεφθή κανείς ότι εμείς οι σημερινοί έχομε ντροπιασθή από το καλούμενο δόγμα των σοβαρών μελετητών της Γραφής [Μαρτύρων του Ιεχωβά], οι οποίοι κατά εκατοντάδες και χιλιάδες πήγαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και πέθαναν επειδή αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στον πόλεμο και αρνήθηκαν να πυροβολήσουν συνανθρώπους των.»109
Εκτός από την προσκόλλησί των στη διδασκαλία του Χριστού για αγάπη και φιλειρηνικότητα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά διακρίνονται για την παραδειγματική ηθική τους διαγωγή. Παραδείγματος χάριν, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο έντυπο Προσωπικότης της Νοτιοαφρικανικής Ενώσεως έλεγε: «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά φαίνονται ότι είναι γεμάτοι αρετές και σχεδόν απηλλαγμένοι από το κακό·»110 «Μια Σουηδική εκκλησιαστική εφημερίς επήνεσε τους Μάρτυρας και το υψηλό ηθικό τους επίπεδο.»111 Αληθινά, πόσο ανόμοιες είναι οι εκκλησίες όπου η ανηθικότης επεκτείνεται!
Ο λόγος της αρίστης ηθικής διαγωγής η οποία παρατηρείται μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά οφείλεται στη στενή προσκόλλησί των στις διδασκαλίες της Γραφής. Δεν συγχωρούν ούτε επιδοκιμάζουν οποιαδήποτε μορφή ανηθικότητος όπως κάνουν οι σημερινές εκκλησίες. Αντιθέτως, αποκόπτουν από την επικοινωνία των οποιοδήποτε άτομο επιμένει στην αδικοπραγία, όπως έκανε και η πρώτη Χριστιανική εκκλησία.—1 Κορ. 5:11-13.
Θα θέλατε να επικοινωνήτε με άτομα που ζουν πραγματικά σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού; Το ότι μια οργάνωσις τέτοιων ατόμων θα υπήρχε σήμερα, η Γραφή το προείπε. Λέγει ότι «Εν ταίς εσχάταις ημέρες . . . πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει και ειπεί, ‘Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.’» Σχετικά με τους λαούς αυτούς η προφητεία εξακολουθεί να λέγη: «Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία, και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα. . . . ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.»—Ησ. 2:2-4.
Ποιοι είναι οι λαοί που κάνουν αυτό το πράγμα σήμερα; Ασφαλώς όχι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, ούτε ακόμη οι θρησκείες έξω από τον Χριστιανικό κόσμο. Είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά! Αυτοί μιμούνται το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών. Η θρησκεία των βασίζεται σταθερά στον Λόγο του Θεού, τη Γραφή, και αυτή τους οδηγεί πραγματικά στην ειρήνη και την ηθική. Αλλά η θρησκεία του κόσμου δεν κάνει το θέλημα του Θεού. Δεν οδηγεί στην ειρήνη και την ηθική. Τι θα συμβή, λοιπόν σ’ αυτήν;
[Εικόνα στη σελίδα 23]
Όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, οι μάρτυρες του Ιεχωβά πραγματικά ‘εσφυρηλάτησαν τας μαχαίρας αυτών διά υνία’