Υπάρχει Τίποτε στο Βελονισμό;
«Ανοησίες,» είπε ένας Βρεττανός γιατρός, ειδικός νευρολόγος. «Οι Ανατολικοί είναι περισσότερο ευαίσθητοι στον υπνωτισμό,» εξήγησε ένας Αμερικανός γιατρός. ‘Δεν ταιριάζει με όσα έμαθα στην ανατομία,’ διεκήρυξε ένας καθηγητής της ιατρικής Σχολής του Τέξας.
Εξ άλλου, ένας βιολόγος του Πανεπιστημίου του Γαίηλ, ο οποίος παρετήρησε τον βελονισμό από πρώτο χέρι, είπε: «Θα ’πρεπε κανείς να εντυπωσιασθή πολύ.» Ένας καρδιολόγος της ιατρικής σχολής του Μιζούρι, που είχε παραστή μάρτυς της χρησιμοποιήσεώς του, είπε: «Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει κάποιο περιθώριο αληθείας σ’ αυτόν.» Και ένας Νεοϋορκέζος χειρούργος ωτολόγος που τον είδε ανέφερε: «Έχει επιτυχία.» «Πρέπει να είμεθα μωροί να μη τον εξετάσωμε.»
Αυτά τα πολύ διαφορετικά σχόλια, που αρχίζουν από την άμεση καταδίκη ως τη θερμή επιδοκιμασία, έγιναν τελευταίως για να περιγράψουν τον βελονισμό, την αρχαία Κινεζική ιατρική τέχνη. Αλλά γιατί αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον για τον βελονισμό; Έχει πράγματι επιτυχία; Αν ναι, πώς; Είναι μήπως μια περίπτωσις του πνεύματος επί της ύλης, ίσως μάλιστα όταν αυτός συνδέεται με τον πνευματισμό;
Τι Είναι;
Ο βελονισμός είναι η τέχνη της θεραπείας ασθενειών με πολύ λεπτές βελόνες που τοποθετούνται στο σώμα σε ωρισμένα καλώς προσδιωρισμένα σημεία. Χρησιμοποιείται επίσης τώρα για να προκαλέση αναισθησία.
Οι τριχοειδείς βελόνες συνήθως κατασκευάζονται από ανοξείδωτο χάλυβα, ή μερικές φορές από χρυσό. Ενώ οι βελόνες που χρησιμοποιούνται στη χειρουργική μπορεί να είναι μακρότερες, εκείνες που χρησιμοποιούνται στη συνήθη θεραπευτική έχουν μήκος περίπου μια έως τρεις ίντσες. Ο αριθμός των βελονών που χρησιμοποιούνται σ’ ένα ασθενή, το πού εισάγονται, πόσο βαθειά, με ποια γωνία και πόση ώρα κρατούνται στη θέσι τους εξαρτώνται από τη φύσι της ασθενείας ή της εγχειρήσεως. Ο αριθμός των θέσεων ή σημείων, όπου οι βελόνες μπορούν να εισαχθούν ποικίλλει. Οι σημερινοί χάρτες δείχνουν κάπου 500 μέχρι 800 και πλέον διάφορα σημεία.
Πώς άρχισε ο βελονισμός; Η προέλευσίς του χάνεται στην αρχαιότητα. Εν τούτοις, η παράδοσις λέγει ότι προ χιλιάδων ετών οι Κινέζοι παρετήρησαν ότι όταν μερικοί στρατιώτες πληγώνονταν στην μάχη από βέλη, οι πληγές έκαναν να εξαφανισθούν οι πόνοι από άλλα μέρη του σώματος. Στη διάρκεια εκατονταετηρίδων, με πολύ πειραματισμό, αυτός ο τρόπος θεραπείας ασθενειών αναπτύχθηκε ως την παρούσα κατάστασι.
Ο βελονισμός σήμερα έχει αναπτυχθή σε μεγάλο βαθμό στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η χρήσις του, όμως, εκεί ως αναισθητικού άρχισε μόνον τα τελευταία χρόνια, και χρονολογείται περίπου από το έτος 1957, οπότε άρχισε ν’ αναπτύσσεται. Επειδή οι ανάγκες της φροντίδος της εθνικής υγείας που επεβλήθη από την κυβέρνησι ήσαν μεγάλες, και ο αριθμός των γιατρών που είχαν εκπαιδευθή στη Δύσι ήταν μικρός, η κυβέρνησις διέταξε όπως στους παραδοσιακούς βελονιστάς και τους πρακτικούς φυσιοθεραπευτάς να δοθή τίτλος γιατρού. Μ’ αυτόν τον τρόπο η ιατρική η προσανατολισμένη με τη Δύσι συνδυάσθηκε με την παραδοσιακή Κινεζική ιατρική. Ο καθένας θα μάθαινε από τον άλλον.
Έτσι οι γιατροί συνεργάσθηκαν με τους βελονιστάς. Πράγματι, για τους γιατρούς που δεν ήσαν εξοικειωμένοι με αυτή τη μέθοδο λέγεται ότι δοκίμασαν τις βελόνες στους εαυτούς των επί ένα έτος προτού αναλάβουν οποιαδήποτε εφαρμογή σε αρρώστους. Ένα αποτέλεσμα, που, τόσα πολλά άτομα μάθαιναν τον βελονισμό ήταν ότι, εκτός από την κανονική χρήσι για διάφορες ασθένειες, άρχισαν πειράματα για την χρησιμοποίησί του ως αναισθητικού.
Από την αρχή, τα πειράματα στα οποία εφηρμόζετο ο βελονισμός για αναισθησία ήσαν επιτυχή. Και από το 1966 η μέθοδος αυτή εφαρμόσθηκε σε 500.000 περίπου περιπτώσεις. Ενώ η χρήσις αυτού ως αναισθητικού μέσου ακόμη θεωρείται ως πειραματική στην Κίνα, και γίνεται μόνον σε αρρώστους που τον θέλουν, ο βελονισμός τώρα έγινε η προτιμώτερη μέθοδος αναισθησίας εκεί. Λέγεται ότι τα αναλγητικά αποτελέσματα διαρκούν έως οκτώ ώρες ή και περισσότερο, μετά τις οποίες οι βελόνες θα μπορούσαν πάλι να εφαρμοσθούν για ν’ ανακουφίσουν τον πόνο.
Γιατί το Ξαφνικό Ενδιαφέρον;
Το ανανεωθέν ενδιαφέρον για τον βελονισμό από Δυτικούς σχετίζεται άμεσα με άλλα γεγονότα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, ειδικά στη διάρκεια του παρελθόντος έτους. Σ’ αυτά τα χρόνια η Κίνα επέτρεψε την είσοδο μέσα στο έδαφός της σε ομάδες Δυτικών. Μεταξύ αυτών ήσαν επιστήμονες και ιατρικές αυθεντίες οι οποίοι παρετήρησαν τα Κινεζικά ιατρικά μέσα και τις συνήθειες. Οι πείρες των ήσαν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες.
Βρεττανοί γιατροί οι οποίοι επισκέφθηκαν νοσοκομεία στο Πεκίνο, τη Σαγκάη, την Καντώνα και το Νανκίν, ανέφεραν αξιοσημείωτες αποδείξεις αποτελεσματικής χρήσεως βελονισμού σε σοβαρές εγχειρήσεις, ακόμη και εγχείρησι του εγκεφάλου. Σε μια περίπτωσι, οι Τάιμς του Λονδίνου έγραψαν, «Ισχυρίζονται ότι κανένας δεν θα μπορούσε να υποφέρη τον πόνο αυτής της ιδιαίτερης θεραπείας χωρίς κάποιο είδος αναισθητικού.» Εν τούτοις, μόνον ο βελονισμός χρησιμοποιήθηκε.
Οι πρώτοι Αμερικανοί που παρετήρησαν τη χρήσι του βελονισμού στην Κίνα ήσαν δύο βιολόγοι. Τον Μάιο του 1971, ο δόκτωρ Έθαν Σίγκνερ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσσέτης και ο δόκτωρ Άρθουρ Γκάλστον του Πανεπιστημίου της Γαίηλ παρακολούθησαν τέσσερες εγχειρήσεις εκεί. Ως αναισθητικό χρησιμοποιήθηκε ο βελονισμός.
Αυτοί επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες κατάπληκτοι από τη δυνατότητα του βελονισμού να νεκρώνη τον πόνο. Ο δόκτωρ Γκάλστον είπε: «Είχα πάντοτε συνδέσει τον βελονισμό στη διάνοιά μου—όπως κάνουν οι περισσότεροι Αμερικανοί—με μια μέθοδο που ιδιάζει σε τσαρλατάνο.» Αλλ’ εκείνο που είδε άλλαξε τη γνώμη του. Οι δύο αυτοί βιολόγοι εισηγήθηκαν ότι ο βελονισμός άξιζε περισσότερη μελέτη και παρετήρησαν ότι τα αποτελέσματά του ως αναισθητικού διαρκούν πολλές ώρες.
Ευθύς κατόπιν, τον Ιούλιο, ο αρθρογράφος των Τάιμς της Νέας Υόρκης Τζαίημς Ρέστον ήγειρε περισσότερο ενδιαφέρον με τη δική του πείρα. Στη διάρκεια μιας επισκέψεως στην Κίνα προσεβλήθη από σκωληκοειδίτιδα. Χρειάσθηκε να εγχειρηθή, και έλαβεν ένα σύνηθες, αναισθητικό, όχι βελονισμό. Αλλά μετά την εγχείρησι, υπέφερε από σοβαρούς πόνους αερίων από τους οποίους προέκυψε μεγάλη στενοχώρια. Περίεργος όσον αφορά τη δυνατότητα του βελονισμού να θεραπεύη ασθενείς, συμφώνησε να του γίνη σχετική αγωγή βελονισμού αντί της λήψεως φαρμάκων.
Ο Ρέστον περιγράφει τι συνέβη: «Ο Λη-Τσαν-γουάν, διδάκτωρ του βελονισμού στο νοσοκομείο [του Πεκίνου], με την έγκρισί μου εισήγαγε τρεις μακρές, λεπτές βελόνες μέσα στο εξωτερικό τμήμα του δεξιού μου αγκώνος και κάτω από τα γόνατά μου και τις χειρίσθηκε με σκοπό να ενισχύση το έντερο και ν’ ανακουφίση την πίεσι και το φούσκωμα του στομάχου . . . συνέβη μια αξιοσημείωτη χαλάρωσις της πιέσεως και του φουσκώματος μέσα σε μια ώρα και δεν έγινε καμμιά επάνοδος του προβλήματος κατόπιν.»
Εν τούτοις, ο Σίγκνερ, ο Γκάλστον και ο Ρέστον δεν ήσαν ιατρικές αυθεντίες. Επομένως τις παρατηρήσεις των τις έβλεπαν με σκεπτικισμό. Αλλ’ αυτό άλλαξε το φθινόπωρο του 1971.
Οι Ιατρικές Αυθεντίες Παρατηρούν
Οι Αμερικανοί επισκέπτες στην Κίνα τον Σεπτέμβριο περιελάμβαναν διακεκριμένες ιατρικές προσωπικότητες. Μεταξύ αυτών ήσαν ο Δόκτωρ Ντάντλεϋ Χουάιτ της Βοστώνης, διεθνώς διάσημος καρδιολόγος και πρώην σύμβουλος του αποθανόντος Προέδρου Αϊζενχάουερ. Μαζί με τον Χουάιτ ήσαν ο δόκτωρ Ε. Γκρέυ Ντάιμοντ, προϊστάμενος επιστημών υγιεινής στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, και ο δόκτωρ Σάμουελ Ρόζεν, χειρούργος ωτολόγος της Νέας Υόρκης. Ένας άλλος ήταν ο δόκτωρ Βίκτωρ Σάιντελ της Νέας Υόρκης, διευθυντής του τμήματος κοινωνικής ιατρικής στο Νοσοκομείο Μοντεφιόρι και καθηγητής της κοινωνικής υγιεινής στην ιατρική σχολή Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Αυτοί οι τέσσερες γιατροί υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες εκτεταμένων επιδείξεων βελονισμού, ειδικά για αναισθητικούς σκοπούς. Είχαν εκπλαγή όταν παρακολούθησαν σοβαρές εγχειρήσεις όπου το μόνο αναισθητικό που χρησιμοποιήθηκε ήταν ο βελονισμός.
Το περιοδικό Μέντικαλ Τρίμπιουν έγραψε: «Ο δόκτωρ Χουάιτ και ο δόκτωρ Ντάιμοντ, και οι δυο καρδιολόγοι, παρακολούθησαν στο Πεκίνο εγχειρήσεις ανοικτής καρδιάς με αναισθησία που έγινε με βελονισμό. Είπαν ότι ο ασθενής ήτο ξύπνιος, ξεκούραστος στη διάρκεια της εγχειρήσεως, και ότι αυτή έγινε τόσο καλά όσο και κάθε άλλη που είχαν ιδεί ποτέ.»
Ο δόκτωρ Ρόζεν ανέφερε ότι παρακολούθησε δεκαπέντε περιπτώσεις εγχειρήσεων. Είδε εξαγωγή δοντιού, εκτομή αμυγδαλών, εγχείρησι σκωληκοειδίτιδος, εγχείρησι κήλης, μια εγχείρησι όγκου εγκεφάλου, αφαίρεσι πνεύμονος, αφαίρεσι κύστεως και μια Καισαρική γέννησι. Είπε: «Όταν βλέπετε αυτές τις εγχειρήσεις, βγαίνετε έξω και στενοχωρείσθε. Απορείτε αν πράγματι είδατε αυτό που είδατε. Αφού το είδατε επανειλημμένως, πρέπει να παραιτηθήτε από ό,τι σκεφθήκατε απέναντι σ’ αυτό που είδατε.»
Επρόσεξε επίσης ότι ο Κινέζος χειρούργος αποφασίζει αν ένα άτομο είναι κατάλληλο να δεχθή αναισθησία με βελονισμό. Αν αποφασίση, λέγει στον ασθενή γιατί πιστεύει ότι είναι καλό—εξαλείφει τους κινδύνους που συνοδεύουν τα φάρμακα ή τα εισπνεόμενα αέρια, εμποδίζει την μετεγχειρητική ναυτία και τον έμετο και συντομεύει τον χρόνο αναρρώσεως. Εν τούτοις, αν ο άρρωστος είναι εξαιρετικά νευρικός, σε έντασι και ευερέθιστος, μπορεί να του συστηθή η συνηθισμένη αναισθησία. Σε κάθε περίπτωσι, αν χρειάζεται η συνηθισμένη αναισθησία, τα σχετικά με αυτήν μέσα είναι διαθέσιμα στο χειρουργείο.
Ο Δόκτωρ Ρόζεν έφερε στην επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες μια κινηματογραφική ταινία 30 λεπτών στην οποία κατέγραψε με φωτογραφίες εκείνα που είδε. Σ’ αυτή την ταινία περιελήφθησαν χειρούργοι που αφαιρούν τμήμα του νωτιαίου μυελού μιας γυναίκας ενώ αυτή ήταν ξυπνητή και μειδιούσε. Η ταινία έδειχνε έναν άνδρα που κατεβαίνει από το χειρουργικό τραπέζι αφού είχε αφαιρεθή η σκωλικοειδής του απόφυσις και ανταλλάσσει χειραψία με τον χειρούργο. Ένας άλλος ασθενής ροφούσε τσάι μ’ ένα καλάμι ενώ οι χειρούργοι διώρθωναν κάποιο ελάττωμα της καρδιάς του. Και μια μητέρα χαμογελούσε υπερήφανα για τον νέο της γυιο, μερικές στιγμές αφού τον είχε γεννήσει με Καισαρική τομή. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε ως αναισθητικό ο βελονισμός.
Το Ταξίδι του Προέδρου στην Κίνα
Έπειτα, τον Φεβρουάριο του 1972, ο πρόεδρος Νίξον ταξίδευσε στην Κίνα. Μαζί του ήσαν δημοσιογράφοι και το προσωπικό του ιατρικό επιτελείο.
Ο ανταποκριτής του περιοδικού Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ Ρόμπερ Μάρτιν προσκλήθηκε να περάση μερικές ώρες στους χειρουργικούς θαλάμους ενός από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία του Πεκίνου. Είδε, χειρούργους να κάνουν εγχείρησι λοβεκτομής σ’ ένα νέο 28 ετών, επίσης ν’ αφαιρούν ένα όγκο από τον θυρεοειδή μιας γυναίκας 45 ετών, και ακόμη να παραδίνουν ένα μωρό, που γεννήθηκε με Καισαρική τομή, σε μια μητέρα 36 ετών.
Ο Μάρτιν έγραψε: «Σ’ όλη τη διάρκεια των τριών εγχειρήσεων, οι ασθενείς είχαν τελείως τις αισθήσεις των, μπορούσαν να μιλούν και κάπου κάπου έτρωγαν πορτοκάλια ή έπιναν χυμό φρούτων. Έδειχναν μεγαλύτερη νευρικότητα από την παρουσία ξένων παρατηρητών παρά από πόνο ή ενόχλησι.» Και κατέληξε: «Δεν υπάρχει αμφιβολία, όταν το ιδήτε ο ίδιος, ότι ο βελονισμός είναι αποτελεσματικός ως αναισθητικό στις εγχειρήσεις.»
Ο Δόκτωρ Ουώλτερ Τκαχ, προσωπικός γιατρός του Προέδρου Νίξον, παρακολούθησε επίσης πώς προκλήθηκε αναισθησία με βελονισμό. Είδε την αφαίρεσι ενός καταρράκτη, την εκτομή ενός όγκου του θυρεοειδούς και την αφαίρεσι μιας κύστεως των ωοθηκών. Σε όλους τους ασθενείς, η εισαγωγή των βελονών γινόταν γρήγορα. Οι βελόνες στριφογύριζαν μεταξύ του αντίχειρος και του δείκτη του βελονιστού. Και όταν η εισαγωγή γινόταν πλήρης, οι βελόνες συνεδέοντο με ένα ηλεκτρικό μηχάνημα για να τις δονή, αντί αυτό να γίνεται με το χέρι.
Ο δόκτωρ Τκαχ το ανέφερε αυτό στην πείρα του: «Εντυπωσιάσθηκα από την αρχή. Και ειλικρινά έμεινα κατάπληκτος όταν ο καθένας από τους αρρώστους σηκωνόταν από το χειρουργικό τραπέζι με μικρή ή καμμιά βοήθεια και περπατούσε αβοήθητος στο καροτσάκι που επρόκειτο να τον μεταφέρη στο δωμάτιο του. Δεν έχω ιδεί τίποτε όμοιο μ’ αυτό στα 25 χρόνια που ασχολούμαι με τη χειρουργική. Ο αρμόδιος για να τον κρατήση ήλθε σχεδόν μια ώρα αφού φύγαμε από το χειρουργείο. Βρισκόμασταν σ’ ένα δωμάτιο όταν η πόρτα άνοιξε και οι τρεις άρρωστοι εισήχθησαν μέσα. Αισθάνονταν άνετα και μπορούσαν να πίνουν τσάι μαζί μας και ν’ απαντούν στις ερωτήσεις μας.» Ο δόκτωρ Τκαχ κατέληξε : «Υπάρχει κάτι σπουδαίο εδώ που θα έπρεπε να προσέξωμε.» Επίσης είπε: «Είμαι βέβαιος ότι δεν θα δίσταζα να εφαρμοσθή σ’ εμένα αυτή η μέθοδος.»
Σε Πόση Έκτασι Χρησιμοποιείται Αλλού;
Ενώ η Κίνα βλέπει την πιο μεγάλη χρήσι του βελονισμού, αυτός χρησιμοποιείται επίσης και σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα σε άλλες Ανατολικές χώρες και στην Ευρώπη. Στη Γαλλία λέγουν ότι υπάρχουν περίπου 700 γιατροί που την χρησιμοποιούν. Ένας συντάκτης της Σάτερνταιη Ρηβιού έγραψε: «Βρήκα τον βελονισμό ότι είναι σχεδόν κομμάτι του Παρισινού αέρα. Κάθε μέρα συναντούσα κάποιον ο οποίος είτε πήγαινε είτε είχε πάει για θεραπεία με βελονισμό.»
Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν μόνον λίγοι Αμερικανοί γιατροί που χρησιμοποιούν τον βελονισμό. Ο δόκτωρ Ου. Γκάτμαν της Νέας Υόρκης, ένας από τους λίγους Αμερικανούς διδάκτορες της ιατρικής που τον χρησιμοποιούν, λέγει ότι τον βρήκε βοηθητικό σε πολλές ασθένειες. Ονομάζει ειδικά την αρθρίτιδα, τη νευραλγία, μολύνσεις του κόλπου, ρευματισμούς, αρθροθυλακίδα και άλλες. Είπε: «Είδα περιπτώσεις που δεν ανταποκρίνονται στην κοινή θεραπεία αλλ’ ανταποκρίνονται στον βελονισμό.» Εν τούτοις, επισύρει την προσοχή: «Θα απέκλεια από τη θεραπεία του βελονισμού τον καρκίνο και τη φυματίωσι, και θα απέκλεια επίσης τα αφροδίσια νοσήματα.»
Ο Δόκτωρ Ζαν-Κλωντ-Νταρράς των Παρισίων, ενεργών ως διευθυντής ενός Γαλλικού ινστιτούτου βελονισμού, λέγει στους σπουδαστάς του ότι ο βελονισμός δεν είναι μια πανάκεια. Λέγει ότι δεν μπορεί να ανανεώση τα εφθαρμένα όργανα, μολονότι ισχυρίζεται ότι μπορεί να τα ρυθμίζη ώστε να εργάζωνται αποτελεσματικώτερα. Αναφέρει ότι δεν μπορεί να θεραπεύη βλάβες ή ν’ αφαιρή καρκινώδεις νεοπλασίες, μολονότι μπορεί να βοηθήση στην παρεμπόδισί των. Αλλά λέγει ότι με κατάλληλη εκπαίδευσι και πείρα, οι γιατροί που χρησιμοποιούν τον βελονισμό για να θεραπεύσουν ασθένειες, μπορούν ν’ αναμένουν ότι θα έχουν μια αναλογία 60 τοις εκατό θεραπείας στα λειτουργικά νοσήματα, που είναι η πλειονότης των περιπτώσεων που ένας γιατρός θεραπεύει με τη γενική μέθοδο.
Στην πόλι της Νέας Υόρκης, ένας Κινέζος ειδικός στον βελονισμό, ο Δόκτωρ Σ. Σ. Τιγκ, πρώην διευθυντής της Κινεζικής Ιατρικής Σχολής του Χονγκ Κονγκ, επέδειξε την τέχνη του βελονισμού σ’ ένα κατάπληκτο ακροατήριο 550 ατόμων στο Πανεπιστήμιο Σαιν-Τζων. Χρησιμοποιήθηκαν τρεις εθελοντές, όλοι λαϊκοί. Μια ήταν η Βαρβάρα Γκριμάλντι του προσωπικού του Πανεπιστημίου Σαιν Τζων. Ο Τιγκ με λεπτότητα εισήγαγε μια βελόνη περίπου μια και μισή ίντσα στον δεξιό της ώμο. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραψαν: «Μετά δύο λεπτά, ο Δρ. Τίγκ τράβηξε τη βελόνη από τον ώμο της δεσποινίδος Γκριμάλντι. Αυτή είπε: ‘Ήταν σαν να είχα δεχθή ένεσι Νοβοκαΐνης του οδοντοϊατρού.’ Αργότερα ο Τιγκ εξήγησε ότι ο βελονισμός δεν ήταν πανάκεια για κάθε ασθένεια, και ότι κάθε περίπτωσις έπρεπε να εκτιμάται προσεκτικά στο φως τόσο της Δυτικής ιατρικής όσο και της Κινεζικής πείρας.
Το Πνεύμα Επί της Ύλης;
Το κύριο ερώτημα για τον βελονισμό είναι αυτό: Πώς ενεργεί; Είναι πραγματικά ‘επιστημονικός,’ ή είναι μια περίπτωσις επιβολής ‘του πνεύματος επί της ύλης;’ Θα μπορούσε ακόμη να συνδεθή με τον πνευματισμό;
Ως τώρα κανείς δεν ξέρει πώς ενεργεί ο βελονισμός. Ακόμη και οι πιο θερμοί υποστηρικταί του παραδέχονται ότι δεν γνωρίζουν την ακριβή επιστημονική εξήγησί του.
Γι’ αυτόν τον λόγο μερικοί έχουν τη γνώμη ότι ο βελονισμός συγγενεύει με την ύπνωσι. Ο Αμερικανός ορθοπεδικός Δόκτωρ Ρόμπερτ Κέρλανδ συνέκρινε τον βελονισμό με την πόσι του νερού της Λούρδης, ή με λίγο φάρμακο του Ρόμπερτ που το παίρνει ένας άνθρωπος κι έπειτα ξεφωνίζει «θεραπεύθηκα.» Άλλοι έχουν τη γνώμη ότι οι Κινέζοι υπέστησαν πλύσι εγκεφάλου από τις σκέψεις του Μάο Τσε-τουγκ.
Πολλοί, εν τούτοις, διαφωνούν. Ο δόκτωρ Ρόζεν παρατηρεί ότι οι Κινέζοι προκάλεσαν γενική αναισθησία σε ζώα χρησιμοποιώντας τον βελονισμό. «Δεν νομίζω ότι οι γάτες και οι σκύλοι διαβάζουν τις σκέψεις του Προέδρου Μάο,» είπε ένας Κινέζος βελονιστής. Ο δόκτωρ Νταρράς είπε ότι οι Γάλλοι έκαμαν επίσης πειράματα σε ζώα που έδειξαν ότι η επιτυχία του βελονισμού δεν μπορεί ν’ αποδοθή σε υποβολή ή ύπνωσι.
Ο Δόκτωρ Γκάτμαν της Νέας Υόρκης, όταν ρωτήθηκε για το ζήτημα απήντησε: «Ένας ψυχολογικός παράγων περιλαμβάνεται σε κάθε ιατρική θεραπεία. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν κλινικές δοκιμές με πλασέμπος. Εφόσον ο βελονισμός έχει χρησιμοποιηθή επιτυχώς, ιδιαιτέρως στην Κίνα, στην παιδιατρική και στην κτηνιατρική, . . , ο ψυχολογικός παράγων, αν υπάρχη κάποιος, είναι μόνον ένα μικρό μέρος του αποτελέσματος, όπως και σε κάθε άλλη θεραπεία.»
Ο δόκτωρ Ρόζεν, σημειώνοντας τον σκεπτικισμό σχετικά με τον βελονισμό, είπε: «Υπάρχει πολύς σκεπτικισμός για το πώς ενεργεί η ασπιρίνη επίσης, αλλ’ οι άνθρωποι ακόμη παίρνουν ασπιρίνη όταν έχουν κεφαλόπονο.» Παρετήρησε ότι «οι Κινέζοι συνάδελφοί μας υπήρξαν επίσης σκεπτικισταί, αλλ’ ότι τελικά έπρεπε να υποκλιθούν στην απόδειξι των αισθήσεών των.»
Τα Νέα του Ιατρικού Κόσμου (στην Αγγλική) λέγουν: «Η έρευνα στη Σοβιετική Ένωσι και σε άλλες χώρες δείχνει ότι περιλαμβάνονται αντανακλαστικά μεταξύ σημείων του δέρματος και εσωτερικών οργάνων.» Ο δόκτωρ Τιγκ είπε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Πιστεύομε ότι η αιχμή της βελόνης αναισθητοποιεί ωρισμένα νευρικά κέντρα και προάγει ένα ρεύμα υγείας.» Άλλες εξηγήσεις περιλαμβάνουν νευρικές συνδέσεις και ηλεκτρικές ωθήσεις.
Στο Ήστον της Πεννσυλβανίας, ο Δόκτωρ Λώρενς Λαμπ του περιοδικού Εξπρές, σχολιάζοντας τον βελονισμό, έγραψε: «Μαθαίνομε πάντοτε νέα πράγματα για το σώμα, και ακόμη νέους τρόπους με τους οποίους τα πράγματα ανασυγκροτούνται από το νευρικό σύστημα. Υπάρχουν πολλοί ανατροφοδοτικοί μηχανισμοί από το ίδιο το δέρμα που προξενούν όλα τα είδη των προβλημάτων. Ένα καλό παράδειγμα είναι ότι αν αφήσετε το δέρμα να πάθη ψύξι, θα καταλήξη σε στραβολαίμιασμα.»
Περισσότερη Γνώσις Είναι Αναγκαία
Έτσι, στο σημείο αυτό, δεν υπάρχει καμμιά συμφωνία για το πώς ενεργεί. Συμφωνούν ότι πολύ περισσότερη έρευνα χρειάζεται να γίνη για τον βελονισμό στον Δυτικό κόσμο και ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το περιοδικό Πρόληψις (στην Αγγλική) θέτει το ζήτημα με τον εξής τρόπο: «Μια από τις λογικές απαιτήσεις του κοινού από το ιατρικό επάγγελμα είναι όπως οι γιατροί ερευνήσουν προσεκτικά και με καλή πίστι τις δυνατές χρήσεις του βελονισμού. Σ’ ένα κόσμο γεμάτο από πόνο και παθήματα, δεν μπορούμε ν’ αγνοούμε οποιαδήποτε θεραπεία γεμάτη υποσχέσεις απλώς επειδή ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύνδεσμος δεν την εννοεί.»
Ο Δόκτωρ Γκάτμαν λέγει: «Μια απαίτησις για τον καθένα που θέλει να είναι αληθινός επιστήμων είναι η ευρύτης σκέψεως. Θα έπρεπε να τονισθή ότι ένας από τους λίγους γίγαντας της ιατρικής—ο Σέμμιλβαϊς, που ανακάλυψε την αιτία του επιλοχείου πυρετού και είναι πατέρας της νεωτέρας αντισηψίας—είχε καταδικασθή και διωχθή από τους επαγγελματίες γιατρούς της εποχής του.»
Επομένως, για τον περισσότερο κόσμο έξω της Κίνας, ο βελονισμός είναι ακόμη σε πειραματικό στάδιο. Στο σημείο αυτό δεν φαίνεται να υπάρχη κάποια απόδειξις ότι βασίζεται μόνον στην αργή της κυριαρχίας ‘του πνεύματος επί της ύλης,’ ή ότι συνδέεται με τον υπνωτισμό ή τον πνευματισμό. Αλλ’ υπάρχουν πάρα πολλά ακόμη για να μάθωμε.