Διασκεδάζετε ή Στεναχωρείσθε;

ΥΠΟΘΕΣΤΕ ότι κάποιος συγγενής σας ή κάποιος από την συντροφιά σας κάνει ένα χονδροειδές κοινωνικό σφάλμα ή δίνει μια ανόητη απάντησι μπροστά σε άλλους. Πώς θα αισθανθήτε; Ο σύντροφός σας πιθανώτατα θα στενοχωρηθή πολύ. Αλλά σεις πώς θα αισθανθήτε; Θα στενοχωρηθήτε επίσης ή θα ενωθήτε με τους άλλους να γελάσετε ή να ειρωνευθήτε;

Τα παιδιά, λόγω της ανωριμότητός των, όταν βλέπουν ένα ατύχημα σε τυφλό ή ανάπηρο άτομο, μπορεί να σκέπτωνται ότι αυτό είναι κάτι για να γελάσουν. Έτσι ένας απερίσκεπτος νεαρός έσκασε στα γέλια όταν είδε μια ηλικιωμένη παχύσαρκη γυναίκα να πέφτη σ’ ένα παγωμένο δρόμο. Φάνηκε διασκεδαστικό σ’ αυτόν, αλλ’ όχι και στη γυναίκα, που πόνεσε και τραυματίσθηκε σοβαρά.

Η Γραφή εύλογα εκθέτει μια αρχή που πρέπει να μας οδηγή και που λέγει: «Καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν . . . καιρός του κλαίειν και καιρός του γελάν· καιρός του πενθείν και καιρός του χορεύειν.»—Εκκλησ. 3:1-4.

Τι θα μας βοηθήση να γνωρίζωμε πότε πρέπει να στενοχωρούμεθα και να κλαίμε ή πότε πρέπει να διασκεδάζωμε και να γελούμε; Ένα πράγμα είναι το να μπορούμε να θέτωμε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου ατόμου. Τότε δεν θα είμεθα σαν κάποια έξυπνη νιόπανδρη κοπέλλα. Κάθε φορά που ο άνδρας της στενοχωριόταν όταν είχε κάμει κάποιο λάθος ή όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, αυτή έσκαζε στα γέλια. Της φαινόταν αστείο, αλλά η αντίδρασίς του έκανε τη στενοχώρια του να γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη και να στρέφεται εναντίον της. Είναι φανερό ότι αυτό δεν συνέβαλλε σ’ ένα ευτυχισμένο σπίτι. Αλλά με την πείρα αυτή έμαθε να συμπονή και όταν ο σύζυγός της γινόταν ανάστατος, αυτή ή σιωπούσε ή πρόσφερε λίγη παρηγοριά.

Όταν κάποιος οικείος ή φίλος σας κάνη ένα σφάλμα, πώς αντιδράτε; Ειδικά τα μέλη μιας οικογενείας πρέπει να προσέξουν αυτό το ζήτημα. Αίσθημα συμπαθείας, σκέψις και στοχαστικότης πρέπει να μας κάμουν να θεωρούμε τα σφάλματα των μελών της οικογενείας με συμπόνια μάλλον παρά να λαμβάνωμε μια υπεροπτική στάσι και να γελούμε ειρωνικά. Δεν λέγει ο Λόγος του Θεού για το ανθρώπινο σώμα ότι «αν πάσχη εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσι»; Στους άνδρες δίδεται συμβουλή να αγαπούν τις συζύγους των «ως τα εαυτών σώματα.» Αν πραγματικά το κάνουν αυτό, δεν θα ταπεινώνουν τις συντρόφους των, ακόμη κι αν αυτές κάμουν ένα λάθος. Η ίδια αρχή επίσης μπορεί να εφαρμόζεται επωφελώς στα άλλα μέλη της οικογενείας.—1 Κορ. 12:26· Εφεσ. 5:28.

Δυστυχώς, ένας από τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνεται συχνά η έλλειψις αισθήματος συμπαθείας είναι με το να σπερμολογή κανείς για το σφάλμα που ένας άλλος έκαμε, μιλώντας γι’ αυτό σε άλλους. Είναι αυτό ωφέλιμο; Η Γραφή συμβουλεύει, «Να μη βλασφημώσι μηδένα.» Αυτό αποκλείει τη σπερμολογία για τις ατέλειες ενός άλλου. Και η αγάπη θ’ απομακρύνη ακόμη και την επιθυμία ενός ατόμου να το κάμη αυτό, επειδή «η αγάπη καλύπτει πάντα τα σφάλματα.»—Τίτον 3:2· Παροιμ. 10:12 (ΜΝΚ).

Όλοι εμείς έχομε ανάγκη να προσέχωμε πώς βλέπομε τις αδυναμίες των άλλων, επειδή η τάσις πολλών στην εποχή μας είναι να συμπονούν λιγώτερο, να δείχνουν λιγώτερη συμπάθεια στους άλλους. Γιατί; Σε μερικές περιπτώσεις αυτό συμβαίνει επειδή ερχόμεθα σ’ επαφή με πολλά άτομα. Όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμεθα τόσο λιγώτερες είναι ενδεχόμενον να είναι οι προσωπικές μας σχέσεις με άλλους. Ο ρυθμός της σύγχρονης κοινωνίας είναι πιθανώτατα επίσης ένας παράγων. Πάντοτε φαίνεται να υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα για να κάμη κανείς, και πάρα πολύ λίγος χρόνος για να τα κάμη.

Εκείνο με το οποίο τρέφομε τις διάνοιές μας θα επηρεάση επίσης και το πώς αισθανόμεθα για τους άλλους. Πώς μπορούμε να έχωμε τη συνήθεια να διαβάζωμε ή να παρακολουθούμε κινηματογραφικές ταινίες που παριστάνουν βίαια εγκλήματα χωρίς να σκληρυνώμεθα απ’ αυτές; Πώς μπορούμε να εκλέγωμε ως διασκέδασι την παρακολούθησι κινηματογραφικών ταινιών που κάνουν να προεξέχη η εκμετάλλευσις άλλων χωρίς να μας κάμουν να γινώμεθα πιο αναίσθητοι;

Πόσο πιο ωφέλιμο είναι να διαβάζετε τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή καθημερινά! Αυτή μπορεί να σας βοηθήση να εκφράζετε αισθήματα συμπαθείας όταν χρειασθή, εφόσον είναι γεμάτη τόσο με νουθεσίες όσο και με παραδείγματα προς την κατεύθυνσι αυτή, όπως μας συμβουλεύει το εδάφιο Ρωμαίους 12:15: «Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων.» Για παράδειγμα εκείνου που το έκαμε αυτό με τέλειο τρόπο διαβάστε τα τέσσερα ευαγγέλια, τα οποία μιλούν για τη ζωή του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού.

Στον τάφο του Λαζάρου «εδάκρυσε ο Ιησούς.» Και τους ταπεινούς και καταδυναστευομένους ανθρώπους των ημερών του «εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Σ’ αυτούς απευθύνθηκε με τα εξής παρηγορητικά λόγια: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταίς ψυχαίς υμών.»—Ιωάν. 11:35· Ματθ. 9:36· 11:28, 29.

Γιατί πρέπει να ενδιαφερώμεθα να κάνωμε εκείνο που είναι ορθό προς αυτές τις κατευθύνσεις; Επειδή αυτό είναι ορθό. Μ’ αυτόν τον τρόπο αντανακλούμε τις ιδιότητες του ουρανίου Πατρός μας και έτσι φέρνομε τιμή σ’ αυτόν. Επί πλέον, με το να είμεθα ευαίσθητοι, με το να εκδηλώνωμε συμπάθεια και συμπόνια, συχνά θα θερίζωμε ευγνωμοσύνη από εκείνον που ξαφνικά αισθάνεται μόνος λόγω της ειρωνίας από μέρους των άλλων. Σε όλο αυτό θα ωφελήσωμε τον εαυτό μας, διότι «όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.»—Παροιμ. 11:25· Μάρκ. 12:31· Λουκ. 6:31, 36.