Οι Μπαχάμες Ζητούν Ανεξαρτησία

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στις Μπαχάμες

ΤΟ πνεύμα της ανεξαρτησίας και της αυτοδιαθέσεως υπάρχει παντού. Όχι μόνον άτομα θέλουν να είναι ελεύθερα ν’ αποφασίζουν μόνα τους τι είναι καλό και τι είναι κακό, αλλά ολόκληρες κοινότητες και αποικίες ανθρώπων αγωνίζονται για το δικαίωμα να αυτοκυβερνώνται. Η Κοινοπολιτεία των νήσων Μπαχάμας δεν αποτελεί εξαίρεσι. Κι εδώ, επίσης, η κραυγή είναι για ανεξαρτησία.

Η ξένη κυριαρχία είχε αρχίσει πριν από πολλά χρόνια, όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος κατά λάθος αποβιβάσθηκε στη νήσο Σαν Σαλβαδόρ, (ή Νήσο Ουώτλιγκς), μια νήσο των Μπαχάμας, νομίζοντας ότι βρισκόταν στις Ανατολικές Ινδίες. Αυτό συνέβη τον Οκτώβριο του 1492. Από τότε οι Μπαχάμες ήσαν κάθε άλλο παρά ανεξάρτητες ή αυτοκυβερνώμενες. Μέσα σε είκοσι χρόνια οι ιθαγενείς Ινδιάνοι των φυλών Αραβάκ και Λουκαγιάν εκτοπίσθηκαν· όλοι τους υποδουλώθηκαν στα μεταλλεία της Κούβας και της Ισπανιόλας. Επί 100 έτη και πλέον μετά την ανακάλυψί των, οι Μπαχάμες παρέμειναν σε Ισπανικά χέρια.

Βρεταννική Αποικία

Για πρώτη φορά το έτος 1629 η Αγγλία έκαμε την επίσημη διεκδίκησί της γι’ αυτά τα νησιά. Στις 30 Οκτωβρίου του έτους εκείνου ο Κάρολος Α’ έδωκε μια πράξι παραχωρήσεως στον Γενικό Εισαγγελέα, Σερ Ρόμπερτ Χηθ, και τα νησιά ήλθαν υπό τον ζυγό της Βρεταννικής αποικιοκρατίας. Η αποικία προσείλκυσε τους θρησκευτικούς Άγγλους που επεδίωκαν ελευθερία λατρείας, ενώ ταυτοχρόνως εχρησίμευε ως λιμάνι για άλλους, περιλαμβανομένων και διάσημων πειρατών ως ο Έντουαρδ Τητς («ο Μπλάκμπηρντ» [Μαυρογένης]) και η Άννα Μπόννυ.

Το 1718 ο πλοίαρχος Γουντς Ρότζερς, ο πρώτος διωρισμένος από τον Βασιλέα κυβερνήτης, εξεδίωξε τους πειρατάς. Επί δυο εβδομάδες κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επαναστάσεως, το Νασσάου, η πρωτεύουσα των νήσων, είχε καταληφθή από το νέο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1782 οι Μπαχάμες περιήλθαν πάλι στην Ισπανία, αλλά επανήλθαν στους Βρεταννούς ένα έτος αργότερα.

Οι Μπαχάμες έγιναν έτσι μια Βρεταννική αποικία, με σύντομες μόνον διακοπές εξουσίας, πάνω από 300 χρόνια. Ιδιαίτερα από το 1729 η χώρα είχε μια αντιπροσωπευτική συνέλευσι μ’ ένα σύνταγμα, παλαιότερο από εκείνο των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό το σύνταγμα είναι όμοιο μ’ εκείνο που καταρτίσθηκε για τις πρώτες δεκατρείς Αμερικανικές αποικίες.

Ανόμοια προς άλλα ανεξάρτητα κράτη της Βρεταννικής Κοινοπολιτείας, όπως η Τζαμάικα, οι Μπαρμπάντος και η Κεϋλάνη, οι Μπαχάμες λαμβάνουν οδηγίες από τη Βρεταννία αναφορικά (1) με τις Εξωτερικές Υποθέσεις, (2) την Άμυνα και (3) την Εσωτερική Ασφάλεια, ή Αστυνομία. Η Βρεταννία, φυσικά, δεν θα έχη πλέον κανένα λόγο σ’ αυτά τα ζητήματα όταν οι Μπαχάμες θα γίνουν ανεξάρτητες.

Πολιτικά Κόμματα

Τα πολιτικά κόμματα στις Μπαχάμες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πρόοδο για την ανεξαρτησία. Το Προοδευτικό Φιλελεύθερο Κόμμα (PLP) σχηματίσθηκε το 1953, με αρχηγό τον Χ. Μ. Ταίυλορ. Ως την εποχή εκείνη, και ειδικά πριν από τη γενική εφαρμογή της μυστικής ψηφοφορίας, οι εκλογές γίνονταν σε περιβάλλον μεγάλης διαφθοράς. Στο βιβλίο Μια Ιστορία των Μπαχάμας (στην Αγγλική), ο Μιχαήλ Κραίητον παρετήρησε: «Η δωροδοκία, ο εκφοβισμός και οι μικρές περιοχές των εκλεκτόρων έκαναν τις εκλογές στις Μπαχάμες όμοιες μ’ εκείνες που γίνονταν στην Αγγλία στη διάρκεια του δεκάτου ογδόου αιώνος.»

Αυτό το νέο Προοδευτικό Φιλελεύθερο κόμμα αφοσιώθηκε στην αναμόρφωσι. Έλαβε έξη έδρες στην Βουλή, και, με το ενωμένο μέτωπο του, προκάλεσε τον σχηματισμό του Ηνωμένου Μπαχαμαϊκού Κόμματος (UBP) το 1958. Το Ηνωμένο Μπαχαμαϊκό Κόμμα είχε την πλειοψηφία το 1958, με δεκαεννέα μέλη στη Βουλή. Εκείνον τον καιρό, όμως, λίγος λόγος γινόταν για ανεξαρτησία, αν γινόταν καθόλου.

Ένα νέο Σύνταγμα

Το 1962 και τα δύο κόμματα στην κυβέρνησι, το Ηνωμένο Μπαχαμαϊκό και το Προοδευτικό Φιλελεύθερο, υποστήριζαν ένα μεγαλύτερο μέτρο αυτοκυβερνήσεως, και επομένως το περιέλαβαν αυτό στα πολιτικά προγράμματα. Τον Μάιο του 1963 διεξήχθη μια συνταγματική διάσκεψις στο Υπουργείο Αποικιών του Λονδίνου. Το αποτέλεσμα αυτής της συζητήσεως ήταν ότι θα εδίδετο στις Μπαχάμες ένα νέο σύνταγμα.

Έτσι τον Ιανουάριο του 1964 ετέθη σε ισχύ ένα νέο σύνταγμα. Ο Σερ Ρόλαντ, πρωθυπουργός των Μπαχάμας, διεκήρυξε: «Τώρα έχομε την εσωτερική ελευθερία . . . να κινούμεθα ταχέως όταν χρειάζεται η ταχεία κίνησις, να ενεργούμε αποφασιστικά όταν απαιτείται αποφασιστική δράσις, και να διαμορφώνωμε το μέλλον σύμφωνα με τα καλύτερα συμφέροντά μας.» Το νέο σύνταγμα ήταν ένα σημαντικό βήμα προς την ανεξαρτησία.

Αλλαγή στην Κατάστασι

Το Προοδευτικό Φιλελεύθερο Κόμμα, εκείνο που ισχυρίζετο ότι αντιπροσωπεύει κυρίως τους εγχρώμους ψηφοφόρους, έγινε το κυβερνών κόμμα το 1967. Το επόμενο έτος οι γενικές εκλογές του έδωκαν μια μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή—29 μέλη του Προοδευτικού Φιλελευθέρου Κόμματος, 7 του Ηνωμένου Μπαχαμαϊκού Κόμματος και από ένα μέλος για το καθένα από τα δύο άλλα κόμματα, του Κόμματος της Ανεξαρτησίας και του Εργατικού Κόμματος.

Σε μια προσφώνησι ενώπιον της Συνελεύσεως στις 7 Οκτωβρίου 1968, ο Πρωθυπουργός Λύντεν Ο. Πίντλιγκ εξήγησεν ότι οι πρόσφατες συνομιλίες στο Λονδίνο δεν είχαν ως σκοπό την ανεξαρτησία, τουλάχιστον όχι άμεση ανεξαρτησία. Μάλλον, ο σκοπός των ήταν «να εξασφαλίση ότι οι Μπαχάμες θα είχαν μεγαλύτερη ευθύνη για εσωτερική αυτοκυβέρνησι από πριν.» Ο σκοπός αυτός πραγματοποιήθηκε και απεδείχθη από την μεταβολή των Μπαχάμας από Βρεταννική αποικία σε Κοινοπολιτεία των Μπαχάμας. Ενώ οι παραδόσεις του Βρεταννικού συστήματος παρέμειναν, ετέθη η βάσις για την απόδοσι ανεξαρτησίας.

Το Αναπτυσσόμενο Ζήτημα της Ανεξαρτησίας

Καμμιά διαμάχη δεν έλαβε χώραν με τη Βρεταννία για την ανεξαρτησία. Το Υπουργείο Αποικιών εδήλωσε καθαρά ότι η Βρεταννία ευχαρίστως θα παραιτηθή από όλους τους δεσμούς με τις Μπαχάμες, χορηγώντας σ’ αυτές πλήρη ανεξαρτησία, αν αυτή είναι η εκφρασμένη επιθυμία του λαού. Αλλ’ ο πληθυσμός ως σύνολον δεν εξεδήλωσε πίεσι για ανεξαρτησία. Η ανεξαρτησία ήταν ένα ζήτημα που κυρίως εδημιούργησαν τα πολιτικά κόμματα, με το ερώτημα, όχι αν πρέπει να ζητηθή ανεξαρτησία, αλλά πότε να ζητηθή στα σοβαρά.

Ένας αγών για εξουσία μέσα στην παράταξι του Προοδευτικού Φιλελευθέρου Κόμματος είχεν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό του «Ελευθέρου Προοδευτικού Φιλελευθέρου Κόμματος.» Αυτά τα μέλη, που αποσκίρτησαν από το Προοδευτικό Φιλελεύθερο Κόμμα, διεπίστωσαν ότι χωρίς την υποστήριξι των ψηφοφόρων που ευνοούσαν το Ηνωμένο Μπαχαμαϊκό Κόμμα δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν να κερδίσουν στις γενικές εκλογές. Έτσι αυτές οι δύο ομάδες ενώθηκαν για να σχηματίσουν την Ελευθέρα Κίνησι (FNM). Κάθε προσπάθεια έγινε για να ελευθερωθή αυτή η νέα συμμαχία από κάθε ίχνος φυλετικής υπερηφανίας και προκαταλήψεως, που επί πολλά έτη υπήρξε ένα πολιτικό ζήτημα στις Μπαχάμες.

Εν τω μεταξύ, ο Μαύρος εθνικισμός άρχισε να επηρεάζη τη σκέψι και τη φιλοσοφία των νέων διανοουμένων και ψευδοεπαναστατών. Οι Μπαχαμέζοι είναι κατά 85 τοις εκατό Νέγροι. Η κραυγή για αλλαγή, που στην αρχή ήταν αδύνατη, έγινε ισχυρότερη. Η επιθυμία να είναι πλήρως ελεύθεροι από οποιονδήποτε και από όλους τους αποικιακούς περιορισμούς μεγάλωσε. Πολλοί γοητεύθηκαν με την προοπτική της πολιτικής αυτονομίας.

Το Προοδευτικό Φιλελεύθερο Κόμμα, που κρατούσε την πλειοψηφία στην κυβέρνησι, αποφάσισε να μη λοξοδρομήση πια από το ζήτημα της ανεξαρτησίας. Έγινε ευχή και σκοπός των να κάμουν τις Μπαχάμες αληθινά Μπαχαμαϊκές—μορφωτικώς, οικονομικώς και πολιτικώς. Στη ζωηρή επιδίωξι αυτού του σκοπού, στις αρχές του 1972 ετέθη σε λειτουργία ένα σεμινάριο ανεξαρτησίας. Είχε τεθή μια ωρισμένη χρονολογία: ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΙΟΥΛΙΟΣ 1973. Το ζήτημα έγινε δημοσίου ενδιαφέροντος, και προκαλούσε πολλές συζητήσεις ελεύθερα, διότι δεν είχε ο καθένας την ίδια επιθυμία για ανεξαρτησία.

Εν τούτοις, μόνον οι εκλογές θα μπορούσαν πραγματικά να προσδιορίσουν την κοινή γνώμη. Θα υποστήριζαν οι ψηφοφόροι το Προοδευτικό Φιλελεύθερο Κόμμα στο αίτημά του για ανεξαρτησία των Μπαχάμας; Το κόμμα της αντιπολιτεύσεως, δηλαδή η Ελευθέρα Εθνική Κίνησις, είχε εμπιστοσύνη ότι οι μάζες δεν βιάζονταν για ανεξαρτησία. Επίστευαν ότι ήταν καλύτερο ν’ αναβάλουν την αλλαγή ωσότου όλοι ετοιμασθούν, οικονομικώς, πολιτικώς και κοινωνικώς.

Το ζήτημα γρήγορα τακτοποιήθηκε. Μολονότι γενικές εκλογές δεν έπρεπε να διεξαχθούν μέχρι του Απριλίου 1973, η Συνέλευσις διελύθη στις 10 Αυγούστου, επτά μήνες νωρίτερα, και η 19 Σεπτεμβρίου ωρίσθη ως ημέρα των εκλογών.

Η Έκβασις

Ο πυρετός των εκλογών ανέβηκε. Έγιναν πολλά επεισόδια με πυροβολισμούς· φωτιές και βανδαλισμούς έβλεπε κανείς παντού. Και τα δυο πολιτικά στρατόπεδα έγιναν αντικείμενα φανατισμού, μισαλλοδοξίας και απροκαλύπτου βίας. Αφθονούσαν οι αντίπαλοι που υπέβαλλαν ενοχλητικές ερωτήσεις στις συγκεντρώσεις και των δύο παρατάξεων, συγκεντρώσεις διεκόπτοντο, ανάλογα με το ποία παράταξις επικρατούσε σε μια ιδιαίτερη περιοχή. Η βραδυά των εκλογών ήταν αγωνιώδης, επικρατούσε μεγάλη έντασις. Θα ξεσπούσε η βία, αν κάποιος απογοητευόταν από την έκβασι;

Περιέργως, η αναμενόμενη θύελλα δεν ξέσπασε ποτέ. Το Προοδευτικό Φιλελεύθερο Κόμμα έλαβε ψήφον εμπιστοσύνης, και τα περισσότερα των μελών του επέστρεψαν στην εξουσία. Το ζήτημα τακτοποιήθηκε. Ο μηχανισμός για να γίνη δεκτή η θέλησις και η επιθυμία της πλειοψηφίας επρόκειτο να τεθή σε κίνησι. Στις 20 Δεκεμβρίου 1972, η Βρεταννία συμφώνησε να χορηγήση ανεξαρτησία τον Ιούλιο του 1973.

Αλλά σε ποιον βαθμό ο λαός θα ωφεληθή όταν η ανεξαρτησία θα είναι ένα τετελεσμένο γεγονός; Αυτό θα εξαρτηθή, εν μέρει, από τους ανθρώπους και τους ηγέτας των. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμη μόνον άνθρωποι και ατελείς, όπως είναι εκείνοι που διηύθυναν τις υποθέσεις αυτών των νησιών μέχρι τώρα. Η μεταβίβασις της εξουσίας δεν θα ξερριζώση την υπερηφάνεια και την ιδιοτέλεια. Μόνον μια κυβέρνησις μπορεί να το κάμη αυτό. Είναι εκείνη που προελέχθη στον Λόγο του Θεού τη Βίβλο—η βασιλεία του Θεού, την οποία οι μάρτυρες του Ιεχωβά διακηρύσσουν ως την πραγματική ελπίδα της ανθρωπότητος. Αυτή η δικαία κυβέρνησις θα φέρη στο ανθρώπινο γένος ελευθερία με έναν τρόπο που καμμιά ανθρώπινη διοίκησις δεν μπορεί να φέρη, διότι αυτή θα ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την ασθένεια, την αμαρτία ακόμη και από τον θάνατο.—Ματθ. 6: 9, 10· Αποκάλ. 21:4.