Τι το Κύτταρον Μάς Λέγει
ΓΙΑ να έχη συμβή η εξέλιξις, θα έπρεπε τα άψυχα χημικά στοιχεία να συγκεντρώθηκαν για να σχηματίσουν ένα ζωντανό κύτταρο. Ο επιστήμων Ισαάκ Ασήμωφ, στο βιβλίο Δη Γουέλλσπρινγκ οφ Λάιφ, λέγει ότι αυτό συνέβη κατά τον εξής τρόπο:
«Μια φορά κι’ έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, ίσως πριν από δυόμισυ δισεκατομμύρια χρόνια, κάτω από ένα καυστικό ήλιο, μέσα σ’ έναν αμμωνιούχο ωκεανό που περιβαλλόταν από μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα μέσα σε μια σούπα οργανικών μορίων, ένα μόριο πυρηνικού οξέος ήλθε συμπτωματικά σε ύπαρξι που μπόρεσε με κάποιο τρόπο να επιτύχη τη δημιουργία ενός άλλου ομοίου με τον εαυτό του—και απ’ αυτό επακολούθησαν όλα τα άλλα!»
Αλλά παρατηρήθηκε ποτέ να συμβαίνη κάτι τέτοιο «συμπτωματικώς»; Και μάλιστα, επέτυχαν ποτέ οι πιο ικανοί επιστήμονες να συμβή αυτό;
Τι Δείχνουν οι Αποδείξεις
Το βιβλίο Ιντροντάξιον του Τζεόλοτζυ αναφέρει: «Καμμιά περίπτωσις αυτομάτου γενέσεως δεν παρατηρήθηκε ποτέ στην πραγματικότητα.» Αυτό είναι το απλό γεγονός. Ποτέ στην ιστορία δεν παρατήρησε κανείς να σχηματίζεται ένα ζωντανό κύτταρο «συμπτωματικά» από άψυχες χημικές ουσίες.
Οι επιστήμονες δεν μπορούν ούτε να το κάμουν να συμβή στα πιο υπερσύγχρονα εργαστήρια τους. Είναι αλήθεια ότι έχουν παραγάγει μερικές ανθρακούχες χημικές ενώσεις, αλλ’ αυτές απέχουν πάρα πολύ από ένα ζωντανό κύτταρο, που μπορεί να αυτοπαραγάγεται. Το σύγγραμμα. Δη Σελλ [Το Κύτταρο] παραδέχεται ότι αυτά τα πειράματα «δεν εξηγούν το πώς πράγματι προήλθε η ζωή από την άψυχη ύλη.»
Εν όψει αυτών των γεγονότων, ο χημικός μηχανικός Μ. Σ. Κέρινγκταν γράφει τα εξής στο Γκλομπ εντ Μέηλ του Τορόντο:
«Κατά τους υπολογισμούς μου μια αμοιβάδα [ένα μονοκύτταρο ζώο] αποτελείται από 100 τετρακισεκατομμύρια άτομα, κυρίως άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο, άζωτο, και ίχνη άλλων, όπως είναι το φώσφορον, η άσβεστος και το θείον. Όλα αυτά είναι σε ενώσεις που δύσκολα αναλύονται.
«Ο οπαδός της εξελίξεως λέγει, στην ουσία, ότι αυτός ο αριθμός των ατόμων, στη σωστή αναλογία, συναντήθηκαν τυχαίως, αφού αποσπάσθηκαν από υπάρχουσες χημικές ενώσεις, και ανασυγκροτήθηκαν σε μια ζωντανή αμοιβάδα. . . .
«Βρίσκομε τις αμοιβάδες να σχηματίζωνται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μπορούμε να βάλωμε τις χημικές ουσίες σ’ ένα δοκιμαστικό σωλήνα και να κατασκευάσωμε μια αμοιβάδα; Η απάντησις είναι όχι, και γι’ αυτό είναι λάθος να λέμε ότι αυτό συνέβη στο παρελθόν. . . . Η υπόθεσις της εξελίξεως καταρρέει στο ζήτημα της προελεύσεως της ζωής· χρειάζεται κάποια άλλη εξήγησις για τη δημιουργία της ζωής.»
Επίσης, προξένησε κατάπληξι στους επιστήμονες όταν ανεκάλυψαν πόσο ακριβώς πολύπλοκο είναι ένα ζωντανό κύτταρο. Ο οπαδός της εξελίξεως Φ. Σάλισπερυ του Πανεπιστημίου της Πολιτείας Γιούτα λέγει: «Τώρα γνωρίζομε ότι το κύτταρο είναι πολύ πολύπλοκο απ’ όσο φανταζόμαστε.» Υπολογίζει ότι ο πυρήνας ενός μόνο κυττάρου του ανθρωπίνου σώματος «περιέχει περίπου 109 (ένα δισεκατομμύριο) γενετικές πληροφορίες. Αν αυτές εγράφοντο με κανονικά στοιχεία τύπου, θα γέμιζαν περίπου 1.000 δεμένους τόμους κανονικού μεγέθους.»
Περισσότερη γνώσις για το κύτταρο αποκάλυψε ότι όλα τα πολυάριθμα μέρη που περιέχει συμμετέχουν σε πολύπλοκες αλληλένδετες λειτουργίες. Αν δεν ελάμβαναν χώραν όλες αυτές οι λειτουργίες συγχρόνως, θα ήταν αδύνατο να διατηρηθή ζωντανό το κύτταρο. Αυτός είναι ο λόγος που ο Σάλισμπερυ λέγει: «Είναι ωσάν το καθετί να πρέπει να γίνεται ταυτοχρόνως: ολόκληρο το σύστημα πρέπει να έλθη σε υπαρξι σαν μια μονάδα, αλλοιώς είναι άχρηστο.» Αφού είναι φανερό ότι ένα τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει τυχαίως ούτε γίνεται από τον άνθρωπο, θρηνολογεί: «Ίσως να υπάρχουν διέξοδοι από αυτό το δίλημμα, αλλά προς το παρόν δεν τις βλέπω.»
Ο φυσιοδίφης Τζόσεφ Ρουντ Κρατς έκαμε την ακόλουθη ενδιαφέρουσα παρατήρησι για το ζήτημα.
«Πολλή μελάνη έχει χυθή για τον ‘ελλείποντα κρίκον’ μεταξύ των [πιθήκων] και του [ανθρώπου]. Αλλ’ αυτό δεν είναι τίποτα αν συγκριθή με όλους τους κρίκους που λείπουν—αν ποτέ υπήρξαν—μεταξύ της αμοιβάδας κι’ εκείνου του πρώτου σωματιδίου τής μόλις ζωντανής ύλης . . .
«Η διαφορά μεταξύ του εμψύχου και του άψυχου, η έλλειψις συνεχείας μεταξύ ζώντος και μη ζώντος, παραμένει απόλυτη.»
Το βιβλίο Δή Σέλλ [το Κύτταρο] λέγει επίσης: «Κατά πολλούς τρόπους, η εμφάνισις βιολογικών κυττάρων σ’ ένα στείρο και εχθρικό κόσμο είναι πιο απίθανη από τη μεταγενέστερη ανάπτυξι πρωτογόνων κυττάρων σε δεινοσαύρους και πιθήκους. . . . το βασικό επιστημονικό ερώτημα για το πώς άρχισε η ζωή παραμένει άλυτο.»
Έτσι οι άψυχες χημικές ουσίες δεν παράγουν «συμπτωματικά» ζωντανά κύτταρα που αναπαράγονται. Δεν μπορούν να το επιτύχουν αυτό με τις χημικές ουσίες ούτε οι νοήμονες άνθρωποι. Τα μονοκύτταρα ζώα, όπως είναι η αμοιβάδα, έρχονται σε ύπαρξι σήμερα μόνον από μια υπάρχουσα ήδη αμοιβάδα—ναι, ‘κατά το είδος αυτής.’ Καμμιά εξαίρεσις δεν παρατηρήθηκε ποτέ σ’ αυτό.
Επομένως, στο ζήτημα της εμφανίσεως των ζωντανών κυττάρων, όταν θέσωμε κατά μέρος τις «εικασίες,» ποιον νομίζετε ότι υποστηρίζουν οι αποδείξεις—τη Γραφή ή την εξέλιξι;
Ανεβαίνοντας την Κλίμακα
Οι οπαδοί της εξελίξεως λέγουν ότι το επόμενο βήμα ήταν η εξέλιξις των ‘απλών’ μονοκυττάρων οργανισμών, όπως η αμοιβάδα, σε πολυκύτταρους οργανισμούς. Αλλά υπάρχει καμμιά απόδειξις βαθμιαίας αυξήσεως σε πολυπλοκότητα μεταξύ αυτών των μορφών ζωής; Το βιβλίο Ερθς Μοστ Τσάλλεντζιννκ Μύστερις λέγει:
«Δεν υπάρχουν δικύτταρες ή τρικύτταρες μεταβατικές μορφές από τα πρωτόζωα [μονοκύτταρα ζώα] στα μετάζωα [πολυκύτταρα ζώα]. Και όμως, ολόκληρος ο σκελετός της εξελίξεως καταρρέει, αν αυτός ο ζωτικός κρίκος δεν μπορή να γεφυρωθή.»
Και δεν έχει γεφυρωθή. Δεν υπάρχει απόδειξις ότι μονοκύτταρα ζώα μεταβάλλονται σε δικύτταρα ζώα. Αντίθετα, υπάρχει ένα τεράστιο άλμα από τα μονοκύτταρα πρωτόζωα στα κατώτερα πολυκύτταρα μετάζωα. Και δεν υπάρχει απολύτως καμμιά απόδειξις ότι τα πρωτόζωα μεταβάλλονται σε μετάζωα.
Ενδιαφέρον είναι, επίσης, το γεγονός ότι σήμερα αυτές οι μορφές της ζωής παραμένουν ακριβώς όπως είναι. Καμμιά απ’ αυτές τις ‘απλές’ μορφές ζωής δεν δείχνει καμμιά επιθυμία να ‘βελτιωθή.’ Ποτέ δεν αγωνίζονται για να ανέβουν προς τα άνω και να γίνουν πολυπλοκώτερες μορφές. Ποια δικαιολογία υπάρχει, επομένως, για να λέμε ότι συνέβη μ’ αυτόν τον τρόπο στο παρελθόν;
Το έγκυρο περιοδικό Σάιενς, σχολιάζοντας ένα βιβλίο που ανέπτυσσε μια θεωρία πρωίμου εξελίξεως από μονοκύτταρες μορφές σε πολυκύτταρες μορφές, είπε ότι η εξήγησις που έδινε το βιβλίο ανήκε στο επιστημονικό μυθιστόρημα.» Παραθέτομε επί λέξει: «Το πώς προήλθαν τα πολυκύτταρα ζώα και κατά πόσον αυτό το βήμα συνέβη μια ή περισσότερες φορές και κατά ένα ή περισσότερους τρόπους είναι ερωτήματα δύσκολα και διαρκώς αμφισβητούμενα, και που ίσως είναι όπως είπε ο Τζων Κόρλις, ‘σε τελευταία ανάλυσι, εντελώς αναπάντητα.’»
«Εντελώς αναπάντητα» και «επιστημονικό μυθιστόρημα» από την άποψι της εξελίξεως, πραγματικά. Αλλά τι προκύπτει αν εξετάσωμε τις αποδείξεις που υπάρχουν, παραμερίζοντας τις «εικασίες»; Τα γεγονότα συμφωνούν ακριβώς με την αφήγησι της Γραφής. Δείχνουν ότι οι μονοκύτταρες μορφές ζωής και οι πολυκύτταρες μορφές ζωής δημιουργήθηκαν χωριστά και κατόπιν πολλαπλασιάσθηκαν «κατά το είδος αυτών.»
Η Αυξανομένη Πολυπλοκότης θα Έπρεπε να Αποδεικνύεται
Επιπλέον, μια τέτοια αύξησις σε πολυπλοκότητα, σύμφωνα με την εξέλιξι, θα πρέπει να αποδεικνύεται και μ’ έναν άλλο τρόπο, από την ίδια την κατασκευή του κυττάρου. Θα έπρεπε να περιμένωμε να βρούμε κάποιο υπόδειγμα που να αντανακλά αυτή την αύξησι πολυπλοκότητος καθώς τα κύτταρα ‘ανήρχοντο την κλίμακα.’
Ο πυρήν των ζωντανών κυττάρων περιέχει τα σωματίδια που φέρουν τα χαρακτηριστικά της κληρονομικότητος. Αυτά τα σωματίδια ονομάζονται χρωμοσώματα. Αν η εξέλιξις είναι αληθινή, τότε θα ήταν λογικό να αναμένωμε μια εύτακτη αύξησι σε χρωμοσώματα καθώς η ζωή γίνεται πιο πολύπλοκη.
Σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα, ο Καθηγητής Μουρ του Πανεπιστημίου της Πολιτείας Μίσιγκαν λέγει:
«Επειδή ήμουν καθηγητής που εδίδασκα τις ιδέες της εξελίξεως σε ευφυείς, ανεξάρτητα εργαζομένους σπουδαστάς, μου έδειχναν συχνά διάφορους καταλόγους αριθμού χρωμοσωμάτων από διαφόρους συγγραφείς εγχειριδίων. . . .
«Οι ελεύθερα σκεπτόμενοι σπουδασταί διετύπωσαν το εξής ερώτημα ή πρόβλημα: Αν τα ζώα μετεβάλλοντο από ούτω καλούμενες απλές μορφές σε πολύπλοκες πολυκύτταρες μορφές (και την ίδια σκέψι έκαμαν για τα φυτά), τότε υπάρχει κανένα υπόδειγμα αυξήσεως του αριθμού χρωμοσωμάτων;»
Υπάρχει; Οι άνθρωποι έχουν 46 χρωμοσώματα στα κύτταρα του σώματος των. Τότε ασφαλώς, τα λιγώτερα πολύπλοκα φυτά και ζώα θα πρέπει να έχουν λιγώτερα. Αλλά βρίσκομε ότι, μεταξύ άλλων, το ποντίκι με άσπρα πόδια έχει 48, η μεφίτις (σκανκ) 50, ο πίθηκος σήβος 54, η αγελάδα 60 και ο γάιδαρος 62! Ακόμη και η ταπεινή πατάτα έχει 78, και το βαμπάκι 52! Και το μονοκύτταρο πρωτόζωο που λέγεται αυλάκανδα έχει 1.600 χρωμοσώματα!
Έτσι δεν υπάρχει υπόδειγμα αυξανομένων αριθμών χρωμοσωμάτων όπως θα περίμενε κανείς, αν αλήθευε η εξέλιξις. Αντιθέτως, αυτό που βρίσκομε είναι ότι κάθε ομάς ζώντων πραγμάτων έχει τη δική του ειδική δομή χρωμοσωμάτων και παραμένει η ίδια. Αυτό θα αναμένωμε αν κάθε είδος είχε δημιουργηθή χωριστά, με τα δικά του χαρακτηριστικά, και ήταν άσχετο με τα άλλα είδη.
[Εικόνα στη σελίδα 10]
Μια αμοιβάδα δυνατόν να αποτελήται περίπου από 100 τετρακισεκατομμύρια άτομα. Θα μπορούσε αυτός ο αριθμός των ατόμων, στην ορθή αναλογία, να συναντηθή τυχαίως και να ενωθή σε μια ζωντανή αμοιβάδα;