Απαγωγές—Η Ζωή σε Κίνδυνο!
ΠΟΥΘΕΝΑ η αξία μιας και μόνον ζωής δεν φαίνεται τόσο έκδηλα όσο σε μια απαγωγή. Συγγενείς, φίλοι, μερικές φορές και ολόκληρα έθνη, συγκλονίζονται από τον φόβο για τη ζωή του ομήρου. Επικρατεί τότε ένα αίσθημα αδυναμίας και ωργισμένης απογοητεύσεως. Γίνονται ηρωικές προσπάθειες για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του απαγωγέως. Τα χρήματα χάνουν σχεδόν την αξία τους αν συγκριθούν με την αξία αυτής της μιας ζωής.
Χαρακτηριστική είναι η άποψις που εξεφράσθη σ’ ένα κύριο άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Όσο βρίσκονται σε κίνδυνο οι ζωές των θυμάτων, οι προσπάθειες σωτηρίας κυριαρχούν. . . . Η προτεραιότης πρέπει να δίδεται στη σωτηρία των αθώων ψυχών.» Έτσι, οι αρχές συνήθως μένουν στα παρασκήνια για να μη ριψοκινδυνεύσουν οι λεπτές διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωσι. Και τι ανακούφισις και χαρά επικρατεί αν το θύμα ελευθερώνεται σώο!
Στα λίγα περασμένα χρόνια, ο κόσμος έχει βυθισθή στον αιώνα που ωνομάσθηκε «ο αιών του απαγωγέως.» Η απαγωγή και το πιο πρόσφατο αντίστοιχό της—η σύλληψις ομήρων—αναστάτωσαν ξαφνικά όλο τον κόσμο. Η πρώτη απαγωγή στην Αργεντινή σε τριάντα πέντε χρόνια έγινε το 1968. Το 1969 έγιναν δύο απαγωγές. Αλλά το 1973 εγίνοντο κατά μέσον όρο περίπου δέκα απαγωγές την εβδομάδα! Τα λύτρα ξεπέρασαν τα $50 εκατομμύρια εκείνο το έτος. Ένας απαχθείς Αμερικανός επιχειρηματίας μόνο έφερε στους απαγωγείς του πάνω από $14 εκατομμύρια.
«Σχεδόν η μόνη αναπτυγμένη βιομηχανία» στην ταραγμένη οικονομική σκηνή της Ιταλίας «είναι η απαγωγή,» παρατηρεί το περιοδικό Τάιμ. Πράγματι, «η απαγωγή έχει γίνει μια πολύ επικερδής βιομηχανία,» λέγει ένα μέλος του Ιταλικού Κοινοβουλίου. «Τα τελευταία πέντε χρόνια οι απαγωγείς έχουν μαζέψει $24,5 εκατομμύρια, το 1974 και μόνον περίπου $8 εκατομμύρια.»
Κι άλλες χώρες στον κόσμο δοκιμάζουν ταχεία ανάπτυξι των απαγωγών και της συλλήψεως ομήρων μέσα στα σύνορά τους· αλλά το πρόβλημα είναι επίσης διεθνές. Οι απαγωγείς πλήττουν τώρα σχεδόν κάθε μέρος της γης. Γιατί χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους;
Γιατί Γίνονται οι Απαγωγές;
Συνέβη αυτό που από πολύν καιρό φοβούντο οι αρχές. Οι αποτυχημένες πολιτικές ομάδες επιζητώντας ν’ ακουσθή το όνομά τους ανεκάλυψαν ότι η απαγωγή και η σύλληψις ομήρων είναι ιδεώδη πολιτικά όπλα. Όταν κινδυνεύουν ωρισμένες ζωές, είδαν ότι οι οικογένειες και οι αρχές θα κάμουν το παν για να τις σώσουν. Λόγω των συγχρόνων μέσων επικοινωνίας αναρίθμητα εκατομμύρια άτομα βλέπουν στις οθόνες των τηλεοράσεων αυτά τα περιστατικά μεταξύ των παγκοσμίων γεγονότων. Έτσι, ο απαγωγεύς προσελκύει την παγκόσμια προσοχή πολύ πιο αποτελεσματικά από οποιεσδήποτε άλλες λιγώτερο θεαματικές προσπάθειες.
Αυτό που είναι πιο σπουδαίο για τους πολιτικούς εξτρεμιστάς είναι ότι αυτή η μέθοδος φαίνεται πως επιτυγχάνει. Νομίζουν ότι όσο πιο θεαματική είναι μια πράξις, τόσο πιθανότερο είναι ότι ο κόσμος θα συζητήση τα παράπονά τους και θα ασκήση πίεσι στους πολιτικούς αντιπάλους των. Δίδεται μεγάλη δημοσιότης. Η επιτυχία μιας ομάδος παρακινεί παρόμοιες ομάδες σε άλλες χώρες να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες μεθόδους. «Όταν επιτυγχάνη ο θεαματικός τρόμος,» σημειώνει η εφημερίδα Σάντεη Πρες του Λονγκ Άιλαντ, «είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επαναληφθή, κι’ έτσι βρίσκεται εν προόδω ένα αυτοαναπτυσσόμενο φαινόμενο.»
Καθώς βλέπουν την επιτυχία των πολιτικών καιροσκόπων, οι κοινοί εγκληματίες—επιζητώντας έναν τρόπο ν’ αποκτήσουν εύκολα χρήματα με λίγο κίνδυνο—μπαίνουν στην ίδια επιχείρησι. «Δεν έχομε πληρώσει ούτε μια απαίτησι [ληστείας] τραπέζης στα δύο τελευταία χρόνια,» λέγει ένας ασφαλιστής του Μπουένος Άυρες. «Όλοι οι λησταί στρέφονται στις απαγωγές.»
Για να συγκρατηθή η τάσις, πολλοί πιστεύουν ότι δεν πρέπει να δίνεται τόσο μεγάλη δημοσιότης στις απαγωγές. «Η δημοσιότης απλώς οδηγεί στην εμφύτευσι της ιδέας σε μερικές ακόμη διάνοιες [διεστραμμένων ατόμων],» αναφέρει ένας αξιωματικός της Αμερικανικής αστυνομίας. Το γεγονός ότι αυτές οι πράξεις συμβαίνουν συχνά κατά κύματα, μετά από ένα επεισόδιο που έχει διαφημισθή ευρέως, το αποδεικνύει αυτό. Άλλοι, όμως, φοβούνται τις συνέπειες της χαλιναγωγήσεως της ελευθερίας του τύπου κατά κάποιον τρόπο. «Η συγκάλυψις των ειδήσεων, ακόμη και των πιο συνταρακτικών, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τυραννίας,» γράφει ο εκδότης του περιοδικού Γιουνάητεντ Στέητς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ.
Μερικοί μάλιστα έχουν τη γνώμη ότι η πληρωμή λύτρων στον απαγωγέα είναι ομοσπονδιακό έγκλημα. Η «οικογένεια ή οποιοσδήποτε άλλος που πληρώνει τα λύτρα διαφημίζει απλώς ότι η απαγωγή αποδίδει,» διακηρύττει ένας εξέχων σύμβουλος της κυβερνήσεως των Η.Π.Α. «Μ’ αυτόν τον τρόπο αναμιγνύουν από απροσεξία αναρίθμητους άλλους αθώους στο μαρτύριο του τρόμου.»
Άλλοι όμως λέγουν: Σκεφθήτε τις συνέπειες μιας τέτοιας κινήσεως. Θ’ ανέφεραν την περίπτωσι στην αστυνομία οι απελπισμένοι συγγενείς του ομήρου αν υπήρχε τέτοιος νόμος; Δεν θα προσπαθούσαν να χειρισθούν το ζήτημα μόνοι τους ώστε να σώσουν το προσφιλές τους πρόσωπο, αποκλείοντας τελείως τις αρχές; Έτσι, όπως παρατηρούν μερικοί, οι προσπάθειες εφαρμογής του νόμου θα μπορούσαν να ματαιωθούν ακόμη περισσότερο.
«Αίσθημα Πολιορκίας»
Η ανικανότης των κυβερνήσεων να συγκρατήσουν το αυξανόμενο κύμα των εγκληματικών και πολιτικών απαγωγών έχει δημιουργήσει ένα κύμα φόβου μεταξύ αυτών που αποτελούν τους κυρίους στόχους—των πλουσίων και των αντιπροσώπων ξένων εταιριών. Οι απαγωγείς έχουν ανακαλύψει ότι η επιχείρησις ενός διευθυντού είναι ένα είδος «που αντικαθιστά την οικογένεια» και η επιχείρησις μπορεί να πιεσθή ώστε να πληρώση μεγαλύτερες απαιτήσεις λύτρων από μια οικογένεια ενός πλουσίου ατόμου.
Αλλά συνεχίζουν να αρπάζουν και τους τοπικούς πλουσίους επίσης. «Ένα αίσθημα πολιορκίας κατέχει τις οικογένειες των εκατομμυριούχων που κυριαρχούν στην τοπική κοινότητα» στο Μόντερεϋ του Μεξικού, αναφέρουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης. Έχουν απομακρυνθή «ήσυχα από τον κοινωνικό κύκλο τους.» Ο καθιερωμένος τρόπος ζωής έχει αλλάξει. Τα μελλοντικά θύματα δεν είναι πια ελεύθερα να περιφέρωνται όπως τους αρέσει. Πρέπει ν’ αλλάζουν τα καθημερινά τους προγράμματα, ν’ αλλάζουν δρόμους για να πάνε στην εργασία τους—να κάνουν οτιδήποτε για ν’ αποφύγουν τα συνηθισμένα σχέδια τα οποία ζητούν να μάθουν οι απαγωγείς. Μερικοί πλούσιοι στη Βόρειο Ιταλία αναφέρεται ότι στέλνουν τα παιδιά τους να φοιτήσουν στα σχολεία της γειτονικής Ελβετίας, ελπίζοντας ότι εκεί θα είναι ασφαλή.
Σε μερικά μέρη τα σπίτια έχουν μεταβληθή σε φρούρια με άθραυστα τζάμια στα παράθυρα, αγκαθωτό σύρμα στους μανδρότοιχους, προβολείς στη διάρκεια όλης της νύχτας και περιπόλους ωπλισμένων φρουρών. Τα αυτοκίνητα είναι αλεξίσφαιρα. Πολλοί προσλαμβάνουν σωματοφύλακες με αυτόματα όπλα τελευταίου τύπου. Ένας Αμερικανός επιχειρηματίας στην Αργεντινή λέγει: «Ο φόβος σκεπάζει τα πάντα. Διαθέτω περισσότερο χρόνο για την ασφάλειά μου παρά για [την εργασία μου].» Ένας άλλος λέγει: «Η εταιρία μου πληρώνει $5.000 τον μήνα για να προστατεύη μόνον εμένα και την οικογένειά μου.»
Έτσι, εκτός από τα άμεσα έξοδα της πληρωμής λύτρων, οι απαγωγείς και οι συλλήψεις ομήρων δημιουργούν ένα τεράστιο φορτίον εξόδων για τη σχετική ασφάλεια. Τα πρακτορεία ιδιωτικών αστυνομικών που προμηθεύουν σωματοφύλακες και άλλες υπηρεσίες προστασίας αναφέρουν μεγάλες αυξήσεις στις επιχειρήσεις των παγκοσμίως. Τα ασφάλιστρα που πληρώνονται σε ασφάλειες εναντίον απαγωγών ανέρχονται. Μια εξέχουσα διεθνής εταιρία αναφέρεται ότι προσφέρει ασφάλεια $1 εκατομμυρίου με ασφάλιστρα $500 ετησίως αν το άτομο που ασφαλίζεται πληρώση τα πρώτα $2.500 των λύτρων. Βέβαια τα άτομα που ασφαλίζονται θα ήσαν οι κύριοι στόχοι των απαγωγέων αν τα ονόματά των δεν ετηρούντο άκρως εμπιστευτικά.
Μεγάλη ζήτησι έχουν οι σκύλοι που είναι ειδικά εκπαιδευμένοι κατά των απαγωγέων. Ένας Ιταλός κτηνοτρόφος που εκπαιδεύει σκύλους φρουρούς λέγει: «Έχω ήδη πουλήσει εκπαιδευμένους Αλσατικούς σκύλους σε ανωτάτους διευθυντάς εταιριών, βιομηχάνους, ηθοποιούς και επαγγελματίες και η ζήτησις αυξάνει ακόμη.» Οι σκύλοι που στοιχίζουν από $1.600 μέχρι $4.800 έχουν εκπαιδευθή να ορμούν σε οποιονδήποτε επιτίθεται εναντίον των κυρίων των. Κατά τη γνώμη του εκπαιδευτού, μπορούν να φονεύσουν τον επιτιθέμενο αν δεν εμποδισθούν. Μια εταιρία στην Καλιφόρνια έχει πουλήσει εκατοντάδες σκύλους-φύλακες στην τιμή $2.500 τον ένα.
Είναι όμως το άτομο ασφαλές με όλες αυτές τις προφυλάξεις; Ένας αξιωματικός της Αστυνομίας που ανέλαβε μια απαγωγή που είχε δημοσιευθή ευρέως στις Η.Π.Α. έκαμε το εξής θλιβερό σχόλιο: «Εκείνο που πρέπει να καταλάβη κανείς είναι ότι αν κάποιος θέλη πράγματι ν’ απαγάγη ένα άτομο, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κάμη κανείς για να τον σταματήση.»
Ομοίως, ένας Αμερικανός διπλωμάτης, που απήχθη στο Μεξικό και απελευθερώθηκε αφού ικανοποιήθηκαν οι απαιτήσεις των απαγωγέων του, έδωσε την εξής συμβουλή στους σπουδαστάς της Ανωτέρας Αμερικανικής Σχολής Διεθνούς Διαχειρίσεως. «Πολλοί άνθρωποι ρωτούν αν πρέπει να έχουν μαζί τους όπλα και λοιπά. Νομίζω ότι αυτό είναι ανόητο και γελοίο. Οι απαγωγείς σας υπερτερούν τόσο πολύ σε αριθμό ανδρών και οπλισμό που αυτό δεν θα σας ωφελήση σε τίποτα.»
Οι πολιτικοί ακτιβισταί φαίνονται ότι χρησιμοποιούν αυτό το πολύ ισχυρό όπλο πλήρως. Ένας εκπρόσωπος μιας διεθνούς ασφαλιστικής εταιρίας προλέγει ότι το είδος της εργασίας του είναι το κύμα του μέλλοντος: «Ποτέ πριν στην ιστορία του ανθρώπου δεν είδαμε τις μορφές της βίας και τις κτηνώδεις πράξεις που πρόκειται να δούμε σύντομα στην κοινωνία μας.» Είναι βέβαιον ότι η ανθρωπότης αισθάνεται την αύξησι της ανομίας που προλέγει η Βίβλος ως σημείον των ‘εσχάτων ημερών’ αυτού του αποτυχημένου παγκοσμίου ‘συστήματος πραγμάτων.’—Ματθ. 24:3, 12· 2 Τιμ. 3:1.
Μια Ισορροπημένη Άποψις της Ζωής
Υπάρχει κάτι άλλο να σκεφθούμε: Δεν σας εκπλήσσει και δεν σας παραξενεύει το γεγονός ότι οι άνθρωποι τρομάζουν τόσο πολύ από τις απειλές για τη ζωή των θυμάτων των απαγωγών ή εκείνων που κρατούνται ως όμηροι, ενώ αναρίθμητα άλλα άτομα που απειλούνται καθημερινά από τον θάνατο μένουν σχεδόν απαρατήρητα;
Σκεφθήτε τα εκατομμύρια που πεθαίνουν από πείνα αυτήν ακριβώς τη στιγμή—τι είναι εκείνο που κάνει τη ζωή τους λιγώτερο πολύτιμη; Οι εκτρώσεις συνεχώς κόβουν το νήμα αναρίθμητων νεαρών ζωών· χιλιάδες άτομα δεν απάγονται απλώς αλλά δολοφονούνται καθημερινώς στη γη. Και τι θα πούμε για τις δεκάδες χιλιάδες αυτών που ήδη εσφαγιάσθηκαν και αυτών που τώρα πεθαίνουν στους πολέμους αυτής της γενεάς; Αυτές οι ζωές συνήθως περνούν με ένα ψίθυρο μόνο.
Η πολιτική, το έγκλημα και η ηθική εξαθλίωσις έχουν κάμει τη ζωή πολύ ευτελή, ενώ, παραδόξως, οι απειλές εναντίον μιας ωρισμένης ζωής προκαλούν μια τρομερή κινητοποίησι όπως είπε κάποιος: «Οι άνθρωποι θα δώσουν εκατομμύρια για να σώσουν μια μόνο ζωή, αλλά πολύ λίγα για να σώσουν εκατομμύρια ζωές!» Αυτή η ανισόρροπη εκτίμησις των αξιών δεν αποκαλύπτει ότι υπάρχει κάτι πολύ εσφαλμένο στο παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων που έχει προκαλέσει αυτά τα πράγματα;
Γι’ αυτό το λόγο, μόνον η πλήρης παγκόσμιος αλλαγή που υπεσχέθη ο Θεός μπορεί να δώση στην ανθρωπότητα την ισορροπημένη άποψι της ζωής. Αυτή η αλλαγή κατ’ ανάγκην θα είναι τόσο ολοκληρωτική ώστε η Βίβλος ομιλεί για μια «νέαν γην,» μια νέα ανθρώπινη κοινωνία κάτω από νέες κυβερνητικές διευθετήσεις, αφού η «πρώτη γη» και η ευτελής άποψίς της για τη ζωή έχη ‘παρέλθει.’ Τότε η αξία της ζωής όπως εδόθη από τον μεγάλο Ζωοδότη θα κυριαρχήση πραγματοποιώντας την από καιρού αναμενόμενη κατάστασι όπου «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.»—Αποκάλ. 21:1-5· 2 Πέτρ. 3:13.