Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;
Είναι η Θρησκευτική «Έκστασις» Απόδειξις του Πνεύματος του Θεού Σήμερα;
«ΟΙ ΗΧΟΙ έβγαιναν από το στόμα μου σαν να τους γνώριζα όλη μου τη ζωή,» εξήγησε μια γυναίκα που άρχισε προσφάτως να μιλά σε άλλες «γλώσσες.» Πρόσθεσε: «Ήταν τόσο φυσικό και ωραίο. Αισθανόμουν απόλυτη ειρήνη, εσωτερική ειρήνη και στενή σχέσι με τον Θεό. Και φώναξα. Δεν μπορούσες να μη φωνάξης. Ήταν τόσο ωραίο!»
Αυτή η γυναίκα συγκαταλέγεται μεταξύ εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που είναι «κάτοχοι χαρισμάτων» που ισχυρίζονται ότι το πνεύμα του Θεού τους έχει εφοδιάσει με «χαρίσματα» όπως είναι η ικανότης να θεραπεύουν, να προφητεύουν και να μιλούν σε άγνωστες γλώσσες. (Παράβαλε με 1 Κορινθίους 12:4, 9, 10.) Συχνά αυτά τα γεγονότα θρησκευτικής ‘εκστάσεως,’ την οποία η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1974) ορίζει ως «την πείρα μιας εσωτερικής οράσεως του Θεού ή της σχέσεως ή της ενώσεως ενός ατόμου με το θείον.»
Οι ισχυρές συγκινήσεις που συνοδεύουν μια τέτοια «πείρα» έκαμαν μερικούς να πιστέψουν ότι έχουν λάβει το άγιο πνεύμα του Θεού. Είναι όμως η θρησκευτική έκστασις πράγματι απόδειξις του πνεύματος του Θεού σήμερα;
Σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας αναρίθμητα άτομα απ’ όλα τα θρησκευτικά δόγματα εβεβαίωσαν ότι είχαν εκστατικές πείρες με το υπερφυσικόν. Τέτοιες πείρες ήσαν συνήθεις, παραδείγματος χάριν, στις αρχαίες ειδωλολατρικές «μυστηριώδεις θρησκείες» και εθεωρούντο ως απόδειξις «αναγεννήσεως» με μια μυστική έννοια. Αλλ’ αυτές οι πείρες, αν και μπορή να υπήρξαν ευχάριστες, δεν προήρχοντο από τον Θεό, διότι η Αγία Γραφή λέγει σχετικά με τέτοιες θρησκευτικές ενέργειες: «Εκείνα, τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι και ουχί εις τον Θεόν.»—1 Κορ. 10:20.
Το Γραφικό βιβλίο του Ιώβ περιέχει την ομιλία του Ελιφάς του Θαιμανίτου στην οποία αναφέρει την ακόλουθη υπερφυσική θρησκευτική εμπειρία: «Πνεύμα διήλθεν απ’ έμπροσθέν μου, αι τρίχες του σώματός μου ανεσηκώθησαν. . . . Σχήμα εφάνη έμπροσθεν των οφθαλμών μου· ήκουσα λεπτόν φύσημα και φωνήν.» (Ιώβ 4:15, 16) Αυτή η εμπειρία, όμως που προεκλήθη από πνευματικές δυνάμεις, δεν προήλθε από τον Θεό, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο Θεός επετίμησε τον Ελιφάς, διότι ‘δεν ελάλησεν περί αυτού το ορθόν.’—Ιώβ 42:7.
Τι θα λεχθή για τις ημέρες μας; Θα μπορούσε να λεχθή ότι οι πείρες θρησκευτικής εκστάσεως που, όπως ισχυρίζονται μερικά άτομα «παράγονται από το άγιο πνεύμα,» μπορεί να μη προέρχωνται τελικά από τον Θεό; Προφανώς αυτό συμβαίνει διότι τέτοια ευχάριστα αισθήματα μπορεί να συνοδεύουν ενέργειες που ο Θεός αποδοκιμάζει. Παραδείγματος χάριν, στο βιβλίο του Σχέδια Προφητείας, ο συγγραφεύς Άλαν Βων λέγει για την πείρα του όταν εισήλθε σε μια «ψυχική κατάστασι»: «Ένα είδος ευχάριστου αισθήματος έρχεται συχνά μ’ αυτό, και αναπτύσσεται ένα εσωτερικό συναίσθημα ευεξίας που παράγει αυτό που θα μπορούσα να ονομάσω αίσθημα που είναι αποτέλεσμα χαρίσματος.» Αλλά η Αγία Γραφή, αντί να θεωρή τις «ψυχικές» ικανότητες ως απόδειξι του πνεύματος του Θεού, συνδέει τις απόκρυφες ενέργειες, όπως είναι η διαίσθησις και η πρόγνωσις, με την επίδρασι δαιμόνων ή ‘πνευμάτων της πονηρίας.’—Πράξ. 16:16· Δευτ. 18:10-12· Εφεσ. 6:12.
Προφανώς, λοιπόν, οι εμπειρίες της θρησκευτικής εκστάσεως ή άλλες ασυνήθιστες ικανότητες δεν είναι αυτές καθ’ εαυτές απόδειξις του πνεύματος του Θεού. Στην πραγματικότητα, μπορεί να προέρχωνται από δαιμονικές πηγές. Πώς, όμως, μπορεί ένα άτομο να γνωρίζη αν έχη πράγματι το άγιο πνεύμα του Θεού;
Η απόδειξις αυτού του πράγματος θα μπορούσε να φανή κυρίως από τον τρόπο που ζη ένα άτομο κάθε μέρα. Όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Σεις όμως δεν είσθε της σαρκός, αλλά του πνεύματος, εάν το πνεύμα του Θεού κατοική εν υμίν.» (Ρωμ. 8:9) Το πνεύμα του Θεού γίνεται η κινητήριος δύναμις για ωραία Χριστιανική διαγωγή σε αντίθεσι με την ξεπεσμένη τάσι της αμαρτωλής ‘σαρκός.’ Το Θεολογικόν Λεξικόν της Καινής Διαθήκης παραβάλλει αυτή την ιδέα με τα λόγια του Παύλου, εις Ρωμαίους 7:20, με ‘την αμαρτία την κατοικούσαν εν εμοί.’
«Το γεγονός ότι η αμαρτία κατοικεί στον άνθρωπο μαρτυρεί την κυριαρχία της επάνω του. . . Η αμαρτία δεν περνά απλώς σαν επισκέπτης, αλλά με τη συνεχή παρουσία της γίνεται ο κύριος του οίκου. . . Ο Παύλος μιλεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αλλά για την κυριαρχία του Πνεύματος. . . . Αυτή η ‘κατοίκησις’ είναι κάτι περισσότερο από εκστατικό ενθουσιασμό.»
Πώς μπορεί ένα άτομο να υποταχθή στην «κυριαρχία» του πνεύματος του Θεού στη ζωή του; Ασφαλώς όχι με το να προσπαθή ν’ αναπτύξη ένα «Υπερφυσικό Αίσθημα» αγνοώντας εθελουσίως «τα μηνύματα των αισθήσεων,» όπως ενθαρρύνει ένα βιβλίο σχετικό με τον «μυστικισμό.» Η Αγία Γραφή συμβουλεύει: «Μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Με το ίδιο πνεύμα διαβάζομε στο εδάφιο Κολοσσαείς 3:9-11: «Αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού. . . ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.»
Για να έχη, επομένως, ένα άτομο το πνεύμα του Θεού, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ‘ανακαινίση τον νουν του’ μέσω της ‘επιγνώσεως’ (ακριβούς γνώσεως) αυτού που είναι ευάρεστο στον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο πρέπει να κάμη μια προσεκτική μελέτη της Αγίας Γραφής. Έπειτα πρέπει να γίνη ‘εκτελεστής του λόγου’ και να συμμορφώση τη ζωή του με τις θείες αρχές που έχει μάθει.—Ιακώβου 1:22-25.
Αλλά το πνεύμα του Θεού που ήταν επάνω στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος, δεν εκδηλωνόταν με θαύματα που αυτοί οι μαθηταί μπορούσαν να εκτελούν; Ο Θεός πράγματι είχε δώσει ειδικές δυνάμεις στους Χριστιανούς τότε. Αλλ’ αυτές οι δυνάμεις εξυπηρέτησαν έναν ειδικό σκοπό. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Θεός έδωσε μαρτυρία με «σημεία και τέρατα και με διάφορα θαύματα» ότι ο ‘λαός διά το όνομα αυτού’ στη γη δεν ήταν πια η Ιουδαϊκή εκκλησία αλλά η Χριστιανική εκκλησία. (Εβρ. 2:4· Πράξ. 15:14) Όταν αυτό το γεγονός έγινε πια σαφές, δεν υπήρχε ανάγκη για τέτοιες θαυματουργικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις ήταν χαρακτηριστικό της Χριστιανικής εκκλησίας μόνο στην αρχή της υπάρξεώς της κι επρόκειτο να ‘καταργηθούν.’ (1 Κορ. 13:8) Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε ότι οι αληθινοί του ακόλουθοι θ’ ανεγνωρίζοντο, όχι από αισθήματα εκφράσεως ή από την εκτέλεσι θαυμάτων, αλλά από την αγάπη που θα είχαν ο ένας για τον άλλο.—1 Κορ. 12:29, 30· 13:2· Ιωάν. 13:35.
Το πνεύμα του Θεού με τον πρωταρχικό του καρπό της ‘αγάπης’ θα προήγε οπωσδήποτε ενότητα μεταξύ των αληθινών ακολούθων του Ιησού Χριστού. (Γαλ. 5:22· Εφεσ. 4:3-6· 1 Ιωάν. 3:23, 24· 4:12, 13) Αλλά τα άτομα που θεωρούν τη θρησκευτική έκστασι και άλλες «εμπειρίες» σαν απόδειξι του πνεύματος του Θεού συχνά προκαλούν μεγαλύτερη διαίρεσι σ’ έναν ήδη καθ’ ολοκληρία διηρημένο Χριστιανισμό. Σχολιάζοντας αυτό το γεγονός, ο ευαγγελικός κληρικός Ντόναλντ Τζ. Μίλλερ γράφει στο βιβλίο του Η Αυθεντικότης της Βίβλου:
«Η δοξασία των Πεντηκοστιανών ισχυρίζεται ότι βασίζεται στην εμπειρία. Οι σύγχρονες κινήσεις γλωσσών και θεραπείας δικαιολογούνται από την εμπειρία. Η Χριστιανική Επιστήμη βασίζεται στην εμπειρία. Πού θα τελειώση αυτό; Αν η ιδιωτική εμπειρία είναι η τελική αυθεντία. . . κάθε άτομο θα καταλήξη να κάνη εκείνο που φαίνεται ορθό στα δικά του μάτια. . . . Ακόμη κι εκεί όπου αυτή η εμπειρία αποσπά την αναγνώρισι της ομάδος, κλίνει τελικά στη διάσπασι της ομάδος σε πολλαπλές αποσχισθείσες ομάδες και ‘η ειδική τάσις εμπειρίας κάθε τέτοιας ομάδος απαιτεί αυτονομία.»
Η θρησκευτική έκστασις και τα θαυματουργικά «χαρίσματα» δεν είναι απόδειξις του πνεύματος του Θεού σήμερα. Αυτές οι εμπειρίες μπορεί να σχετισθούν ακόμη και με ενέργειες τις οποίες η Αγία Γραφή καταδικάζει. Όλοι εκείνοι που επιθυμούν να επηρεασθούν από το πνεύμα του Θεού πρέπει να ‘ανακαινίσουν τον νουν’ τους μέσω ακριβούς γνώσεως του Λόγου του Θεού και ν’ αφήσουν τα έργα τους ν’ αντανακλούν τον Χριστιανόν «νέον άνθρωπον» (νέα προσωπικότητα, ΜΝΚ).—Ρωμ. 12:2· Κολ. 3:9,10.