Μπορεί η Ενότης να Σώση τις Εκκλησίες;

Η ΕΝΟΤΗΣ θεωρείται κάτι πολύ επιθυμητό. Ιδιαίτερα ωφέλιμη θεωρείται η ενότης στο οικογενειακό επίπεδο. Η Γραφή λέγει σχετικά με την αρμονία που υπάρχει μεταξύ εκείνων που έχουν κοινό πνευματικό επίπεδο: «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί.»—Ψαλμ. 133:1.

Δεν θα ήταν, λοιπόν, καλό να προωθηθή η ενότης των εκκλησιών; Πολλοί έχουν αυτή τη γνώμη. Παραδείγματος χάριν, στις 20 Ιανουαρίου 1974, ο Πάπας Παύλος ς΄ ζήτησε να γίνουν προσευχές για την ενότητα όλων των «Χριστιανικών» πίστεων στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αυτή μάλιστα η συμφιλίωσις έγινε και το θέμα του τρέχοντος Καθολικού «Αγίου Έτους.» Επίσης, η συνέλευσις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών το 1975 επρόκειτο να τονίση τη γεφύρωσι μεταξύ χωρών και πίστεων. Πράγματι, στη διάρκεια του Φεβρουαρίου του 1975 ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Πατρικίου και ο Ναός του Εμανουήλ στην πόλι της Νέας Υόρκης ανήγγειλαν τα σχέδια των για μια καθ’ όλο το έτος συζήτησι των προβλημάτων που εντείνουν τις σχέσεις μεταξύ των μελών των αντιστοίχων πίστεων των. Κι έπειτα, για πρώτη φορά, ένας Ιουδαίος ραββίνος μίλησε από τον υψηλό άμβωνα αυτού του Καθολικού καθεδρικού ναού.

Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι πολλές θρησκευτικές οργανώσεις περιστοιχίζονται από πολλά προβλήματα, όπως είναι η απώλεια μελών και οι οικονομικές δυσχέρειες. Φυσικά, αυτά τα προβλήματα μπορεί να μην υπάρχουν στη δική σας κοινότητα, υπάρχουν όμως αλλού. Έτσι, η ενότης των θρησκειών προάγεται από πολλούς κληρικούς οι οποίοι χωρίς αμφιβολία πιστεύουν ότι αυτό θα προωθούσε τα συμφέροντα των αντιστοίχων δογμάτων τους. Αλλ’ είναι Γραφικώς ορθό να ενωθούν οι διάφορες θρησκείες; Και αν αυτό επιτυγχάνετο, μήπως, αυτή η ενότης θα έσωζε τις εκκλησίες;

Έχουν Σημασία τα Δόγματα;

Η πραγματοποίησις δογματικών συμβιβασμών θα συνέβαλλε χωρίς αμφιβολία στην ενότητα των θρησκειών. Αλλά πώς αισθάνονται οι άνθρωποι σχετικά μ’ αυτό; Συνοψίζοντας μια μελέτη που έγινε σε μια μητροπολιτική περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, η εφημερίς Τζώρναλ του Μιλγουώκη στις 28 Οκτωβρίου 1974, είχε τον τίτλο «Η Ιδέα της ‘Μιας Αληθινής Πίστεως’ χάνει το Στήριγμά της.» Από τα 1.323 άτομα που ρωτήθηκαν, τα οχτώ σχεδόν στα δέκα ήσαν υπέρ της κινήσεως για την ένωσι των πίστεων. Κάποιος Καθολικός είπε «το πώς πιστεύεις δεν είναι τόσο σπουδαίο όσο είναι το να πιστεύης σε κάτι.» Και μια Λουθηρανή παρετήρησε: «Όλοι πιστεύομε βασικά τα ίδια πράγματα. Δεν νομίζω ότι η εξήγησις των διδασκαλιών είναι τόσο ουσιώδης.»

Εν τούτοις, η προσπάθεια των να επιτύχουν θρησκευτική ενότητα μέσω δογματικών συμβιβασμών δεν έχει ευνοϊκό προηγούμενο μέσα στις Άγιες Γραφές. Όταν ο προφήτης Μωυσής ήταν επάνω στο Όρος Σινά και ελάμβανε οδηγίες από τον Θεόν, οι Ισραηλίτες ζήτησαν ν’ αναμίξουν τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού με Αιγυπτιακές θρησκευτικές συνήθειες. Ο Ααρών έκαμε ένα χρυσό μόσχο και ελέχθη στους Ισραηλίτας το εξής: «Ούτοι είναι οι θεοί σου, Ισραήλ, οίτινες σε ανεβίβασαν εκ γης Αιγύπτου.» Ο Ααρών οικοδόμησε ένα θυσιαστήριο μπροστά σ’ αυτόν τον μόσχο και ανεφώνησε: «Αύριον είναι εορτή εις τον Ιεχωβά.» Την επόμενη μέρα έγιναν ολοκαυτώματα και ειρηνικές θυσίες. Κατόπιν, ο λαός έφαγε και έπιε και «εσηκώθησαν να παίζωσι.» Αλλά πώς αισθανόταν ο Ιεχωβά για όλα αυτά; Δυσαρεστήθηκε πολύ. Η προσπάθεια των ν’ αναμίξουν την αληθινή λατρεία με την ψευδή θρησκεία δεν είχε την επιδοκιμασία του Θεού.—Έξοδ. 31:18-32:10, ΜΝΚ.

Αντί να ενθαρρύνη τη θρησκευτική ενότητα με άλλα δόγματα, ο Θεός είπε στον αρχαίο λαό Του μέσω του Μωυσέως τα εξής: «Δεν θέλεις κάμει μετ’ αυτών, ουδέ μετά των θεών αυτών συνθήκην.» «Ο θυσιάζων εις θεούς, εκτός εις μόνον τον Ιεχωβά, θέλει εξολοθρευθή.» (Έξοδ. 23:32, 22:20, ΜΝΚ) Επίσης, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ποτέ δεν συμβιβάσθηκε μ’ εκείνους που υποστήριζαν ακατάλληλες θρησκευτικές απόψεις. Παραδείγματος χάριν, ο Χριστός διεκήρυξε τα εξής: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή, σεις δεν εισέρχεσθε ουδέ τους εισερχόμενους αφίνετε να εισέλθωσιν.»—Ματθ. 23:13.

Τι Απαιτεί ο Θεός;

Προφανώς, η θρησκευτική ενότης ‘με κάθε θυσία’ δεν έχει την επιδοκιμασία του Θεού. Τι απαιτεί, λοιπόν, ο Ιεχωβά Θεός από τα άτομα που επιθυμούν την επιδοκιμασία του; «Οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι,» διεκήρυξε ο Ιησούς Χριστός. (Ιωάν. 4:24) Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η θρησκευτική ενότης που αγνοεί την αλήθεια της Αγίας Γραφής δεν είναι δεκτή από τον Ιεχωβά Θεό.

Ένα άλλο απαραίτητο χαρακτηριστικό της αληθινής λατρείας είναι να παραδέχεται τον Υιόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό. «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια και η ζωή,» είπε ο Ιησούς. «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) Εν τούτοις, ακόμη κι αν τα διηρημένα δόγματα του Χριστιανικού κόσμου επετύγχαναν την υποτιθέμενη ενότητα εν ονόματι του Χριστού, δεν θα μπορούσε να υποθέση κανείς ότι αυτό θα ευαρεστούσε ποτέ τον Ιεχωβά Θεό ούτε τον Ιησού. Γιατί όχι; Ο Ιησούς διεκήρυξε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.»—Ματθ. 7:21-23.

Ένα άλλο σημείο που αξίζει να εξετάση κανείς είναι ότι οι θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου, καθώς επίσης και άλλες θρησκείες, έγιναν μέρος αυτού του κόσμου. Παραδείγματος χάριν, ένας Καθολικός κληρικός υποστηρίζει τον οικουμενισμό, την ένωσι δηλαδή των εκκλησιών, που φθάνει μέχρι «συμφωνίας και ενεργείας σε ζητήματα της ζωής, όπως είναι ο πόλεμος και η ειρήνη, ο εθνισμός και ο εθνικισμός, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η ανθρωπιστική ανάπτυξις και η φτώχεια.» Αλλά πρέπει η Χριστιανοσύνη να αναμιγνύεται σε κοσμικές υποθέσεις όπως είναι ο πόλεμος και ο εθνικισμός; Όχι, σύμφωνα με τον ιδρυτή της, τον Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς είπε για τους ακολούθους του τα εξής: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.»—Ιωάν. 17:16· παράβαλε με επιστολή Ιακώβου 1:27· 4:4.

Προς το τέλος της επιγείου ζωής του, ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να πη τα εξής στην προσευχή του προς τον Θεό: «Εφανέρωσα . . . το όνομά σου και θέλω φανερώσει.» (Ιωάν. 17:26) Ο Ιησούς χρησιμοποιούσε ελεύθερα το Θείο Όνομα, Ιεχωβά, αλλά οι σημερινοί κατ’ όνομα Χριστιανοί αρνούνται γενικά να χρησιμοποιήσουν αυτό το όνομα στις μεταφράσεις των της Αγίας Γραφής ή αλλού. Εξ άλλου, οι αληθινοί Χριστιανοί παίρνουν στα σοβαρά τα λόγια, «Σεις δε είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.» (Ησ. 43:12, ΜΝΚ) Το θέλημα του Ιεχωβά είναι να διακηρυχθή το όνομά του σε όλη τη γη, και οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι οι μόνοι που κάνουν αυτό το έργο, όπως ακριβώς και ο Ιησούς γνωστοποίησε το όνομα του Πατρός του.—Έξοδ. 9:16.

Στενά συνδεδεμένος με το Θείο Όνομα είναι ο σκοπός του Ιεχωβά σχετικά με τη βασιλεία του. Ο Ιησούς Χριστός όταν ήταν στη γη, πήγαινε από τόπο σε τόπο κι εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού και σε μια περίπτωσι είπε τα εξής: «Και εις τας αλλάς πόλεις πρέπει να ευαγγελίσω την βασιλείαν του Θεού· επειδή εις τούτο είμαι απεσταλμένος.» (Λουκ. 4:43· 8:1) Ομοίως, σήμερα μόνον οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν το ευαγγέλιο της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού με Βασιλέα τον Ιησού Χριστό που κυβερνά από τον ουράνιο θρόνο του. Μόνον οι Μάρτυρες εκπληρώνουν την προφητεία του Ιησού, «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει έλθει το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Καμμιά άλλη θρησκευτική οργάνωσις εκτός από τους μάρτυρες του Ιεχωβά δεν κηρύττει το όνομα του Θεού, ούτε δίνει μαρτυρία για την εγκαθιδρυμένη ουράνια βασιλεία του. Επομένως, ακόμη και απ’ αυτή την άποψι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν καμμιά σχέσι με όλα τα θρησκευτικά συστήματα και δεν μπορούν ποτέ να επιζητήσουν κάποια συνεργασία μ’ αυτά. Αυτές οι οργανώσεις απλώς δεν υπερασπίζουν τα ίδια πράγματα που υποστηρίζουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Τι Πρέπει ν’ Αναμένωμε στο Εγγύς Μέλλον

Υπάρχει, όμως, μια άλλη σημαντική αιτία για ν’ αποφεύγωμε ενότητα μ’ αυτές τις άλλες θρησκευτικές οργανώσεις. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι κάτι πολύ δραματικό και εντελώς αμετάβλητο πρόκειται να συμβή σ’ αυτές τις θρησκείες στη διάρκεια αυτής ακριβώς της γενεάς. Η ενότης των θρησκειών δεν μπορεί να σώση τις εκκλησίες από την καταστροφή. Εξετάστε τα εξής:

Το Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως αναφέρει τη συμβολική γυναίκα Βαβυλώνα τη Μεγάλη «μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς της γης [το πολιτικό στοιχείο αυτού του κόσμου].» (Αποκάλ. 17:1, 2, 5) Η Αποκάλυψις επίσης αναφέρεται στο πολιτικό στοιχείο όταν ομιλή για ένα συμβολικό «θηρίον» καθώς επίσης και για «δέκα κέρατα.» Μας λέγει: «Ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην και θέλουσι κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί.» (Αποκάλ. 17:12, 16) Και το εμπορικό στοιχείο επίσης εμφανίζεται στην προφητεία, διότι «οι έμποροι της γης» περιγράφονται ότι «κλαίουσι και πενθούσι» για την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης. (Αποκάλ. 18:11) Εφ’ όσον το εμπορικό και το πολιτικό στοιχείο αναγνωρίζονται εύκολα σ’ αυτή την προφητεία, είναι φανερό ότι η Βαβυλών η Μεγάλη εκπροσωπεί την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας.

Τι σημαίνει αυτό; Το εξής: Ότι η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας πρόκειται να καταστραφή. Η Βιβλική προφητεία δείχνει ότι αυτό θα συμβή στις ημέρες μας. (Ματθ. 24:34) Συνεπώς, τα άτομα που πιστεύουν στην Αγία Γραφή δεν ενδιαφέρονται για οικουμενικές κινήσεις, για εκκλησιαστικές συγχωνεύσεις και για την ενότητα των διαφόρων θρησκειών. Ένα τέτοιο ενδιαφέρον θα ήταν πράγματι μάταιο.

Αντιθέτως, τα ειλικρινή άτομα ανταποκρίνονται και ενεργούν κατάλληλα όπως προστάζει μια φωνή από τον ουρανό. Αυτή η φωνή λέγει τα εξής σχετικά με την καταδικασμένη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. «Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.»—Αποκάλ. 18:4.

Η αυξανόμενη απάθεια έναντι της θρησκείας δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν θα στενοχωρηθούν ιδιαιτέρως όταν καταστραφή η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Ασφαλώς, αυτή η καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης είναι αναπόφευκτη, «διότι ισχυρός είναι Ιεχωβά ο Θεός, ο κρίνων αυτήν.» (Αποκάλ. 18:8) Έτσι, η θρησκευτική ενότης δεν μπορεί να σώση τις εκκλησίες. Αλλά σας ενθαρρύνομε να αναλάβετε την αληθινή λατρεία και ν’ απολαύσετε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, ο οποίος είναι «Θεός σωτηρίας.»—Ψαλμ. 68:20.