Ωμότητες Αχαλίνωτες στη Μαλάουι
ΣΤΟ τέλος του 1975, οι άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο συγκλονίσθηκαν όταν άκουσαν για τις αγριότητες που διαπράττονται ομαδικά εναντίον Χριστιανών—των Μαρτύρων του Ιεχωβά—στην Ανατολική Αφρικανική χώρα της Μαλάουι. Εκφράσεις απεχθείας για τις βαρβαρότητες—τους βιασμούς, τους ξυλοδαρμούς, τους βασανισμούς ανδρών και γυναικών—ακούσθηκαν από πολλά μέρη.
Μήπως σταμάτησαν αυτές οι ωμότητες; Επενέβησαν μήπως οι αξιωματούχοι επιβολής του νόμου για να θέσουν τέλος στην αποστέρησι μιας Χριστιανικής μειονότητος των ελευθεριών που εγγυάται το σύνταγμα της Μαλάουι; Μήπως, οι επίσημοι της χώρας ύψωσαν φωνή για να καταδικάσουν τις θηριωδίες που διαπράττονται ως μέσον προωθήσεως πολιτικών σκοπών;
Η απάντησις είναι, Όχι.
Εξετάστε τι συνέβη κατά τα μέσα του Ιανουαρίου 1976, σε δεκατέσσερις Χριστιανούς, μέλη της Εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στην Καλιλόμπε που βρίσκεται στα σύνορα Μαλάουι και Μοζαμβίκης. Αυτοί οι τρεις άνδρες και οι ένδεκα γυναίκες συνελήφθησαν από μέλη του Συνδέσμου της Νεολαίας (τμήμα του επικρατούντος Κόμματος του Κογκρέσσου της Μαλάουι). Εδάρησαν κατά ειδεχθή τρόπο πίσω από κλειστές πόρτες επί μισή ημέρα. Κατόπιν εννέα από τις γυναίκες ωδηγήθηκαν από την αστυνομία στο νοσοκομείο για ιατρική περίθαλψι. Οι υπόλοιποι Μάρτυρες εκρατήθησαν υπό επιτήρησιν. Σε τι κατάστασι ευρίσκοντο; Σε δύο απ’ αυτούς—τον Τζοσίγια Α. Τσαμπάλα και Τέννισον Τζογιάμπε—τα μέλη του Συνδέσμου νεολαίας είχαν σπάσει τα πόδια και τα χέρια. Και τα χέρια δύο γυναικών επίσης είχαν σπάσει ως αποτέλεσμα του ξυλοδαρμού. Τι απέγιναν όμως οι θηριώδεις βασανιστές τους; Εξακολουθούν να περιφέρωνται ελεύθεροι χωρίς ν’ απλώνη κανείς το χέρι του για να τους φέρη ενώπιον της δικαιοσύνης, χωρίς ούτε μια γλώσσα να καταδικάση τη σκληρότητά τους.
Ακόμη χειρότερο ήταν αυτό που συνέβη σε δυο Χριστιανούς τον Χάρρυ Καμπάνγκο και τον Αϊζέκι Ζογιάγια, από το Χωριό Τεμπενού. Ο αρχηγός του χωριού και ο Τσιτένγκο, πρόεδρος του Κόμματος του Κογκρέσσου της Μαλάουι, τους απεκήρυξαν ενώπιον του περιφερειακού γραφείου του κόμματος στην Τζενάρα. Ποιο ήταν το έγκλημά τους; Δεν είχαν αγοράσει ταυτότητες μελών του πολιτικού κόμματος της Μαλάουι που κυβερνά. Οι δυο Χριστιανοί που ησχολούντο ειρηνικά με την καλλιέργεια των χωραφιών των, συνελήφθησαν και παρεδόθησαν στο γραφείο του κόμματος. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου της Νεολαίας, που ονομάζεται Κατσόκα, τους έδεσε τα χέρια πισθάγκωνα και τους έκλεισε σ’ ένα λουτρό. Επί τρεις ημέρες τους κτυπούσαν ανηλεώς και τους άφησαν χωρίς τροφή και νερό. Κατόπιν στις 2 Ιανουαρίου 1976, αυτοί οι δυο Μάρτυρες εφονεύθησαν με ακρωτηριασμό και με αποκοπή των γεννητικών των οργάνων. Πέταξαν τα πτώματα τους σ’ ένα χαντάκι.
Με τον καιρό, η αστυνομία πληροφορήθηκε τον φόνο. Στις 7 Ιανουαρίου πήγαν να απομακρύνουν τα πτώματα, αλλά ήταν αδύνατον να τα ανασύρουν από το χαντάκι. Είπαν στους παριστάμενους να γεμίσουν το χαντάκι με χώμα, θάβοντας τα σώματα. Την ίδια εκείνη ημέρα, ο κ. Μακουμούλα Νκόμα Περιφερειακός Υπουργός των νοτίων περιοχών, ήλθε στο χωριό από τη Ζόμπα. Δεν ανέφερε τίποτε στους κατοίκους για να καταδικάση τον διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Είναι αλήθεια ότι ο εγκληματίας Κατσόκη φυλακίσθηκε. Όταν τον ρώτησαν ποιος σκότωσε τους δύο αυτούς ανθρώπους, η απάντησίς του ήταν: «Εγώ τους σκότωσα. Καθώς ήσαν αδύνατοι από έλλειψι τροφής και δεν είχαν δύναμι, δεν με κούρασαν καθόλου.» Τι έγινε, όμως, για να γίνη σίγουρο ότι δεν θα ξαναγίνουν παρόμοιες θηριωδίες; Τι μέτρα ελήφθησαν γι’ αυτούς που άνοιξαν το δρόμο γι’ αυτά τα εγκλήματα; Τι δημόσια καταδίκη έγινε δια του τύπου ή του ραδιοφώνου από την κυβέρνησι ή από τους ηγέτες του κόμματος; Και πάλι η απάντησις είναι, Δεν έγινε τίποτα.
Αν αυτές οι περιπτώσεις ήσαν μεμονωμένες, η κατάστασις δεν θα ήταν και τόσο απεχθής. Αντιθέτως, αυτό αποτελεί απλώς, ένα δείγμα μιας μαζικής εκστρατείας για να καταστρέψουν μια ανυπεράσπιστη μειονότητα, μια εκστρατεία που έχει αρχίσει, πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Αν νομίζετε ότι είναι δύσκολο να το πιστέψετε αυτό, εξετάστε τα επόμενα.