Η Πεινασμένη Ακρίδα
«Η γη είναι ως ο παράδεισος της Εδέμ έμπροσθεν αυτού, και όπισθεν αυτού πεδιάς ηφανισμένη· και βεβαίως δεν θέλει εκφύγει απ’ αυτού ουδέν.» (Ιωήλ 2:3) Μ’ αυτά τα λόγια περιέγραψε ο αρχαίος Εβραίος προφήτης Ιωήλ τα αποτελέσματα μιας επιδρομής ακρίδων.
Ένα τεράστιο σμήνος ακρίδων της ερήμου μπορεί να μετατρέψη αμέτρητα καλλιεργημένα έηκερς σε λυπηρό θέαμα και να δημιουργήση συνθήκες πείνας. Κάθε ακρίδα τρώγει το ισοδύναμο του βάρους της ημερησίως. Όταν σκεφθούμε ότι ένα μεγάλο σμήνος μπορεί ν’ αποτελήται από δισεκατομμύρια ακρίδες, η ποσότης της βλαστήσεως που καταναλώνουν είναι τεράστια. Τα 40 δισεκατομμύρια περίπου ακρίδες που, όπως υπολογίζεται, αποτελούν ένα σμήνος που καλύπτει περίπου 400 τετραγωνικά μίλια (1.036 τετραγωνικά χιλιόμετρα) μπορούν να καταβροχθίσουν περίπου 80.000 τόννους τροφής ημερησίως!
Το 1958 εμφανίσθηκε ένα σμήνος αυτού του μεγέθους στη Σομαλία, την πιο ανατολική χώρα της Αφρικής. Αυτό το τεράστιο σμήνος, εν τούτοις, δεν είναι το μεγαλύτερο που έχει παρατηρηθή ποτέ. Το 1889 ένα σμήνος στην περιοχή της Ερυθράς Θαλάσσης κάλυψε περίπου 2.000 τετραγωνικά μίλια (5.280 τετραγωνικά χιλιόμετρα).
Η ακόλουθη Βιβλική περιγραφή για μια πληγή ακρίδων δεν είναι καθόλου υπερβολική: «Ως κρότος αμαξών θέλουσι πηδά επί τας κορυφάς των ορέων, ως ήχος φλογός πυρός, ήτις κατατρώγει την καλάμην, ως ισχυρός λαός παρατεταγμένος εις μάχην. Ενώπιον αυτού οι λαοί θέλουσι κατατρομάξει· πάντα τα πρόσωπα θέλουσιν αποσβολωθή. Θέλουσι περιτρέχει εν τη πόλει, θέλουσι δράμει επί το τείχος, θέλουσιν αναβαίνει επί τας οικίας, θέλουσιν εμβαίνει δια των θυρίδων ως κλέπτης. Η γη θέλει σεισθή έμπροσθεν αυτών, οι ουρανοί θέλουσι τρέμει, ο ήλιος και η σελήνη θέλουσι συσκοτάσει, και τα άστρα θέλουσι σύρει οπίσω το φέγγος αυτών.»—Ιωήλ 2:5, 6, 9, 10.
Ο θόρυβος ενός σμήνους ακρίδων που πλησιάζει, μπορεί ν’ ακουσθή από απόστασι περίπου έξη μιλίων (10 χιλιομέτρων). Σαν μια καλά ωργανωμένη μαχητική δύναμις, ο στρατός των ακρίδων προχωρεί, αφανίζοντας κάθε βλάστησι που συναντά στο δρόμο του σε βαθμό καταστροφής. Ούτε το λινό, το μαλλί, το μετάξι και το δέρμα δεν γλυτώνουν από τα σαγόνια των ακρίδων. Όταν επιδράμουν στα σπίτια, δεν λυπούνται ούτε και το βερνίκι των επίπλων.
Στην απελπισία τους οι γεωργοί πετούν πέτρες και τενεκέδες και κτυπούν τις ακρίδες με καλάμια και ραβδιά. Αλλά στο τέλος όλα αποδεικνύονται μάταια, διότι απλώς οι ακρίδες είναι αναρίθμητες. Η έφοδος συνεχίζεται. Είναι τόσο πολλές που φαίνονται σαν σύννεφο ή σαν χιονοθύελλα που σκοτεινιάζει τον ουρανό.
Ευτυχώς, οι ακρίδες της ερήμου δεν κάνουν επιδρομές με πλήρεις δυνάμεις κάθε χρόνο, προκαλώντας φοβερή καταστροφή. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Αυτό οφείλεται κυρίως στις καιρικές συνθήκες. Στη διάρκεια των ξηρών ετών, όταν η βλάστησις περιορίζεται στις περιοχές της ερήμου, οι ακρίδες δεν εκκολάπτονται σε μεγάλους αριθμούς και επομένως δεν συγκεντρώνονται σαν σμήνη. Μοιάζουν με τις πράσινες ακρίδες. Αλλά όταν ξαναγυρίζουν οι βροχές στις ερήμους, οι ακρίδες εκκολάπτονται σε τρομακτικούς αριθμούς και σχηματίζουν σμήνη. Τα χρώματά τους μεταβάλλονται από πράσινο σε κίτρινο, μαύρο και κόκκινο.
Η αλλαγή στη συμπεριφορά και στο χρώμα είναι αποτέλεσμα της επαφής των ακρίδων μεταξύ τους. Αυτό έχει επιβεβαιωθή από επιστημονικά πειράματα. Όταν περιορισθή σ’ ένα δοχείο όπου η επίδρασις της επαφής επιτυγχάνεται με μικρές περιστρεφόμενες κλωστές, η ακρίδα της ερήμου υφίσταται αλλαγές στο χρώμα της.
Οι σύγχρονες μέθοδοι του ελέγχου των ακρίδων, ιδίως ο από αέρος ψεκασμός, έχουν περιορίσει την έκτασι των πληγών των ακρίδων. Αλλά δεν σταματούν τις ακρίδες από το ν’ αναπαράγωνται κατά μεγάλους αριθμούς. Το μόνο πράγμα που μπορεί πραγματικά να εμποδίση την πληγή της ακρίδος είναι μια φυσική καταστροφή—η ξηρασία.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος θα είναι πάντοτε αναγκασμένος να μάχεται εναντίον της πεινασμένης ακρίδας; Όχι. Γιατί όχι; Διότι ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, έχει σκοπό να μεταβάλη αυτή τη γη σ’ ένα τόπο απηλλαγμένο από τα προβλήματα που παρεμβάλλονται στην απόλαυσι της ζωής εκ μέρους του ανθρώπου. (Αποκάλ. 21:3-5) Ως μέρος της δημιουργίας του, οι ακρίδες έχουν μια θέσι στη γη και στη νέα τάξι θα παραμένουν στη θέσι τους και δεν θ’ αποτελούν ερημωτική πληγή.
Πριν από αιώνες ο Ιεχωβά Θεός κατέδειξε τη δύναμί του να ελέγχη τις ακρίδες. Επέφερε μια μεγάλη πληγή απ’ αυτά τα έντομα πάνω στους Αιγυπτίους, που κρατούσαν τους Ισραηλίτας σε δουλεία και ύστερα σταμάτησε την πληγή κατευθύνοντας ολόκληρο το σμήνος στη θάλασσα.—Έξοδ. 10:12-19.
Με τον δικό της τρόπο, η πεινασμένη ακρίδα μπορεί να μας βοηθήση να εκτιμήσωμε τη μικρότητα του ανθρώπου και τη μεγαλωσύνη του Θεού. Μόνον ο Δημιουργός μπορεί να φροντίση ώστε αυτό το έντομο να υπηρετή κάποτε προς όφελος του ανθρώπου και να μην είναι πια πρόβλημα το οποίον πρέπει ν’ αντιμετωπίση.