Σύναψις Χρεών—Ένας Σύγχρονος Τρόπος Ζωής

ΕΧΕΤΕ συνάψει ποτέ χρέος; Δανεισθήκατε ποτέ χρήματα, ή αγοράσατε κάτι με πίστωσι και υποσχεθήκατε να πληρώσετε αργότερα;

Αν ναι, να γνωρίζετε ότι δεν είσθε ο μόνος στην εποχή μας που το κάνετε αυτό. Ποτέ προηγουμένως σ’ ολόκληρη την ιστορία του κόσμου δεν είχαν συνάψει χρέη τόσοι άνθρωποι.

Το ίδιο συμβαίνει σε εταιρίες, πόλεις, ακόμη και σε ολόκληρα έθνη. Είναι όλα τόσο χρεωμένα όσο ποτέ προηγουμένως. Ως αποτέλεσμα, το σημερινό σύνολο κάθε είδους χρέους παγκοσμίως φθάνει όχι σε δισεκατομμύρια δολλάρια, αλλά σε τρισεκατομμύρια!

Διαφορετικός Τρόπος

Έτσι το να συνάπτη κανείς χρέη έχει γίνει ένας παραδεδεγμένος, «φυσιολογικός» τρόπος ζωής. Και ολοένα περισσότερα εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν το ίδιο. Αλλά αυτή η σύγχρονη άποψις για τα χρέη βρίσκεται σε οξεία αντίθεσι με την άποψι που είχαν οι περασμένες γενεές.

Τότε, οι περισσότερες οικογένειες πίστευαν ότι η σύναψις χρέους ήταν κάτι σχεδόν επονείδιστο, κάτι που έπρεπε να το αποφεύγουν με κάθε θυσία. Οι άνθρωποι συνήθως προτιμούσαν να έχουν λιγώτερα πράγματα παρά να συνάψουν χρέη.

Φυσικά, στο παρελθόν, ο τρόπος ζωής δεν ήταν τόσο πολύπλοκος όπως σήμερα. Και για τους περισσοτέρους στον κόσμο, ίσχυε ο αγροτικός τρόπος ζωής.

Επί παραδείγματι, τα σπίτια ήσαν πολύ πιο απλά εκείνες τις ημέρες. Σε πολλές χώρες αφθονούσαν τα δάση· έτσι, τα ξύλινα σπίτια ήσαν σχεδόν αδάπανα. Σε μερικές χώρες, ανακάτευαν τη λάσπη ή τον πηλό με άχυρο και χρησιμοποιούσαν αυτό το μίγμα για να κτίζουν απλά σπίτια. Στις τροπικές χώρες, χρησιμοποιούσαν φύλλα από φοίνικες ή άχυρο για τον ίδιο σκοπό. Αυτά τα σπίτια δεν στοίχιζαν πολύ.

Για τη συγκοινωνία, το περπάτημα ήταν συχνά ό,τι χρειαζόταν. Αν ήθελαν ταχύτερα μέσα συγκοινωνίας, μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το άλογο ή το γαϊδουράκι, ή ακόμη και την καμήλα. Τα μεγάλα φορτία φορτώνονταν σε μια άμαξα που την έσερνε ένα βόδι, ένας ημίονος ή ένα άλογο. Ελάχιστες οικογένειες υποχρεώνοντο να δανεισθούν ένα μεγάλο ποσόν χρημάτων για ν’ αγοράσουν αυτά τα είδη.

Δραστικές Αλλαγές

Σήμερα όλ’ αυτά έχουν αλλάξει με δραστικό τρόπο στις βιομηχανικές κοινωνίες, ακόμη και στις πόλεις των γεωργικών χωρών. Η επιδίωξις του προηγουμένου απλού και αδάπανου τρόπου ζωής είναι εντελώς αδύνατη τώρα.

Σ’ αυτούς τους τόπους σήμερα, τα σπίτια είναι πολύ πιο πολύπλοκα και δαπανηρά. Η συγκοινωνία διεξάγεται με πολυέξοδα αυτοκίνητα, τραίνα και αεροπλάνα. Τα φορτηγά και οι σιδηρόδρομοι μεταφέρουν τεράστια φορτία, αλλά στοιχίζουν πολύ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κτίρια, τα μηχανήματα και τους άλλους εξοπλισμούς που χρησιμοποιούνται στις επιχειρήσεις.

Τα έθνη εξοπλίζονται με όπλα του συγχρόνου πολέμου που είναι σε μεγάλο βαθμό πολύπλοκα. Μάλιστα, ένα νέο είδος υποβρυχίου μπορεί να στοιχίση τώρα περίπου ένα δισεκατομμύριο δολλάρια! Και οι κυβερνήσεις παρέχουν πολλές υπηρεσίες για το λαό τους: αστυνομικές δυνάμεις, πυροσβεστική υπηρεσία, συλλογή των απορριμμάτων, απομάκρυνσι των ακαθάρτων υδάτων, συντήρησι των δρόμων, εφοδιασμό νερού, επιδόματα κοινωνικής προνοίας και κοινωνικών ασφαλίσεων και πολλά άλλα. Όλα αυτά απαιτούν τεράστια ποσά χρημάτων στη σύγχρονη κοινωνία.

Λίγοι άνθρωποι, λίγες εταιρίες, λίγες πόλεις ή χώρες μπορούν να συγκεντρώνουν τα χρήματα εκ των προτέρων για όλ’ αυτά τα πράγματα. Δανείζονται λοιπόν κι έτσι χρεώνονται.

Ένας Άλλος Λόγος

Όταν πρόκειται για ιδιωτικό χρέος, η απώλεια της εργασίας ή άλλες οικονομικές δυσκολίες μπορεί να καταλήξουν στη σύναψι χρέους εκ μέρους κάποιου ατόμου. Είναι, επίσης, ευνόητο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι σε θέσι να πληρώσουν τοις μετρητοίς για μεγάλα είδη, όπως τα σπίτια ή τα αυτοκίνητα.

Αλλά ένας μεγάλος αριθμός ατόμων, που γίνεται όλο και μεγαλύτερος, χρεώνονται για πράγματα που δεν είναι απαραίτητα. Παραδείγματος χάριν, πριν από λίγες δεκαετίες δεν υπήρχαν οι τηλεοράσεις, τα ακριβά ραδιοφωνικά συγκροτήματα, η μεγάλη ποικιλία συσκευών, και άλλα προϊόντα. Αλλά τώρα αυτά θεωρούνται σχεδόν αναγκαία.

Για ν’ αποκτήσουν αυτά τα πράγματα τώρα αμέσως, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να χρεωθούν, ελπίζοντας να πληρώσουν γι’ αυτά αργότερα. Τα άτομα που μαζεύουν πρώτα χρήματα και πληρώνουν τοις μετρητοίς, γίνονται όλο και πιο σπάνια.

Αλλά μπορεί ο κόσμος να συνεχίση να δαπανά ελεύθερα και να δανείζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό; Μπορεί να συσσωρεύεται το ένα χρέος πάνω στο άλλο, χωρίς αυτό να προξενήση κάποια μέρα σοβαρές συνέπειες; Πραγματικά, μήπως το παγκόσμιο χρέος έχει φθάσει ήδη σε επικίνδυνο σημείο;